Van de wijnstreek het vliegtuig in en op naar huis!

donderdag 26 november 2015 en vrijdag 27 november 2015

Van Stellenbosch naar Kaapstad (airport) en het vliegtuig terug naar huis.

We hebben nauwelijks geslapen (zo’n 3 uurtjes) ten eerste door het gejank van een rot mug die Hannie flink heeft gestoken en misschien ook het idee dat we morgen weer naar huis vliegen. En de dag gaat erg lang duren. We hebben een nachtvlucht voor de boeg van 11 en half uur, die om 00.25 uur vertrekt en in Nederland aankomt omstreeks 11.00 uur (12.00 uur Kaapse tijd).

Het ontbijt was slecht georganiseerd en niet eens lekker. Al met al stelde Knorhoek dus niets voor, jammer om zo je vakantie te moeten afsluiten.

We gaan eerst naar het centrum van Stellenbosch. Daar hebben we een aantal uren doorgebracht. Mooie pandjes in Kaap Hollandse stijl bekeken, veel kunstwerken gezien in de stad, beetje slenteren langs de vele winkeltjes (nieuw bloesje zoeken, helaas nog steeds niks gevonden). Nu dus ook lekker toeristisch bezig, behalve dan dat we niet iedereen opzij duwen om iets te zien en tegen half 2 geluncht.

We kunnen nog kiezen of we naar mijn oom toegaan of direct naar het vliegveld om de auto in te leveren. We weten niet hoeveel tijd het inleveren van de auto gaat kosten en hoelang de files rond 5 uur zullen zijn (vanuit de stad richting vliegveld). We besluiten daarom maar direct door te gaan en onze tijd op de luchthaven door te brengen.

Ook hier langs de N2 net vóór de stad weer veel krotten te zien. Het went nog steeds niet. Het voelt nog steeds oneerlijk, ze zijn zo kansarm. Ook hier steken de mensen de snelweg over. Levensgevaarlijk, hardstikke druk met auto’s die ook nog erg hard rijden, maar ze wagen het er op. Fietsers, brommers en tractoren op de snelweg, echt ongelooflijk.

Nou, het inleveren van de auto kostte totaal een paar minuten. Even om de auto heenlopen, kilometerstand opnemen (zo’n 6000 kilometer gereden met die rammelbak), sleutels inleveren en bye bye. Dat hadden we niet verwacht dus nu veel langer de tijd op het vliegveld. We besluiten om lekker in de zon te gaan zitten, want daar zijn we deze vakantie niet aan toegekomen. Het zit een beetje hard op die banken maar tegen elkaar aanhangen vergoed weer wat voor de rug. En natuurlijk mensen kijken. Een schattig kindje dat steeds voorbij rent (korte mollige beentjes) en over de grond rolt. Af en toe roept ma en/of oma het meissie weer terug. Heb er foto’s van gemaakt.

Daarna maar eens richting vertrek- en aankomst hal en winkeltjes bekeken. De koffers en rugtassen nog steeds bij ons, maar gelukkig wel op een kar. We kunnen de koffers pas na 19.15 uur inleveren. We hebben gegeten, een soort van saté wat wel lekker smaakte. Daarna de koffers weggebracht en nu verder met de rugtassen en vesten. Een tijd boven gezeten waar je naar de aankomende en vertrekkende vliegtuigen kan kijken. Helaas toen het donkerder werd weerspiegelden de ramen erg zodat je bijna niks meer kon zien. Hannie is aan het lezen en Ruud slentert wat rond. De tijd kruipt voorbij voor ons gevoel als je zo vroeg al op het vliegveld bent en je vlucht pas na middernacht vertrekt.

We kunnen door de douane, paspoortcontrole, handbagage checken. Daarna nog wat tax free gekocht en tig keer plassen. Zenuwen die toch opspelen? Ik weet het niet, voel geen zenuwen alleen dat ik nu al bekaf ben. Nog een keer paspoorten en boardingpassen laten zien en nog een keer en dan eindelijk het vliegtuig in. We zitten aan het gangpad wat wel makkelijker is. We stijgen op en gaan films kijken. Krijgen nog water en sap en dan de uren wegtellen. Heb mijn medicijnen ingenomen en dat had ik beter niet kunnen doen. Wat een rusteloze benen en armen. Ik kan niet stil zitten, heb geen ruimte omdat mijn buurman breed uit zit (en slaapt). Dan maar een por zodat ik een zijleuning krijg waardoor ik wat meer ruimte heb. Daarna nog met Ruud geruild qua plek zodat ik mijn benen kon bewegen/aanspannen. Na een paar uur was het gelukkig over, maar nog zo lang te gaan. En ja hoor …. we worden beiden eindelijk wat suf en ik heb m’n lenzen uitgedaan, maar slapen konden we niet. De vlucht duurt wel erg lang voor ons gevoel. Misschien omdat het nacht is en we al een hele dag achter ons hebben. Pas tegen 10 uur kregen we wat te eten na om 8 uur wat sap gedronken te hebben en je verlangt zo naar een bakkie koffie ’s ochtends. Het laatste eind van de vlucht nog op het beeldscherm gevolgd en dan eindelijk wordt de landing ingezet. We landen op de Polderbaan dus extra lang taxiën. Uitstappen en op naar de douane. Het duurde wat lang voor we aan de beurt waren en dat met die zware rugtas van me. Daarna de koffers opgehaald en ons gemeld voor de taxi. Om 1 uur stapten we onze vertrouwde omgeving binnen, nou ja …. is altijd een beetje vreemd als je zo’n lange tijd bent weggeweest. Beetje leeg, en nu ook koud binnen met 12,5 graden op de thermostaat.

We waren van plan om direct ons bed in te duiken maar daar kwam dus niks van. Heb toch alle koffers en tassen uitgeruimd en spullen gesorteerd voor de was en wat er de kasten weer in kon, 2 wassen gedraaid, etc. Je kunt het maar alvast gehad hebben toch? Ruud heeft boodschappen gehaald want we hadden uiteraard niets meer in huis.

Ook lekker makkelijk gegeten en om 9 uur zaten we te knikkebollen op de bank. Om 10 uur lagen we in bed en ik en ook Ruud weten van niks meer. We donderden zo in slaap. "Even" 11 uur achter elkaar geslapen, lekker toch!

We kijken met gemengde gevoelens terug op onze Zuid Afrika vakantie. De grote steden die erg druk zijn. Het rijden over de vele dirty roads, heel leuk en uitdagend in de parken en op de bergpassen, maar meestal irritant omdat je op moet schieten en dat het daardoor niet lukt. Dat laatste ook vaak veroorzaakt door de vele wegwerkzaamheden.

De tegenstellingen tussen de bevolkingsgroepen. De armoede van de zwarte bevolking maar daarbij ook de blijheid en gastvrijheid van deze arme mensen. De mensen in Lesotho, de weeskinderen, de spontaniteit, zeker van de kinderen. Het trotse gevoel wat juist de armste mensen uitstralen. Ze zijn blij met alles wat ze hebben, en dat is niet veel. Het wild wat we hebben gespot, vooral de leeuw en de neushoorns hebben diepe indruk achter gelaten. De prachtige natuur in het binnenland, en een kustlijn die op de meeste plekken erg mooi is. De dorpen en stadjes langs de kust zijn erg toeristisch waardoor het authentieke karakter verdwenen is. De helderheid van de sterrenhemel die op de meeste plaatsen goed te zien was. De meeste onderkomens die ronduit goed waren.

Het allerbelangrijkste …. we hebben mogen ervaren dat het geluk en de blijheid wat het armste deel van de bevolking uitstraalt, met name de donkere mensen die in het binnenland wonen en maar een klein beetje bezitten of soms ook helemaal niets, van binnenuit komt en dat materialisme veel minder meetelt dan in onze westerse wereld. Het zijn heel warme spontane mensen!

Zuid Afrika zie je niet alleen .... je BELEEFT het!

Wijnproeven .....

woensdag 25 november 2015

Van Kaapstad naar Stellenbosch

Gisterenavond hadden we zo’n geweldig uitzicht op de berg die naast de Tafelberg ligt. De wolken kwamen als een soort van waterval over de rug van de berg heenvallen/rollen. Geweldig om dit te zien. De wolken lossen direct na het vallen weer op en dit proces bleef zich herhalen. En vanochtend gebeurde hetzelfde bij de Tafelberg. Jammer dat ik er geen filmpje van kon maken, want dit bijzondere kan ik niet goed in woorden weergeven.

Om 9 uur zijn we vertrokken na afscheid te hebben genomen van de gastvrouw en gastheer, een bijzonder vriendelijk echtpaar die ook Nederlands sprak.

In de stad rijden we langs Woodstock (ja ook daar, maar dan een wijk). Veel bloeiende struiken langs de weg (toch het idee van een stukje Garden Route, hihi). We zijn eerst naar Stellenbosch gereden en hebben geparkeerd in de Marktstraat, een zijstraatje van de Dorpsstraat waar de winkel “Oom Samie se winkel” ligt. We mogen binnen geen foto’s maken. Het is een winkel waar van alles wordt verkocht maar ook wordt ingekocht. Gezellige ouwe troep tot iets moderne snuisterijen en souvenirs.

Daarna doorgereden naar Paarl. Onderweg zien we een bordje naar ons verblijf voor vannacht. We rijden langs Drakenstein (ff kijken of Bea thuis is, helaas de vlag staat niet in top). Bij Paarl zijn we naar het Taal Monument gereden, jammer genoeg is de toegang afgesloten, maar we kunnen het monument zelf wel in de verte zien.

Ook hier langs de (doorgaande) wegen zien we krottenwijken. Erg triest als je ziet dat er ook heel veel rijkdom is aan grote panden (o.a. wijnboerderijen) die er vlak in de buurt staan.

Ons plan is ook om naar Franschhoek te gaan, een kleiner plaatsje op de kaart te zien (beetje een driehoek rijden). Hadden verwacht dat het wat minder toeristisch zou zijn dan de vorige twee steden, maar ook hier veel toeristen met de voor hen bestemde souvenirs winkeltjes. We hebben er tussen de middag gegeten in een zaakje dat dwars over een oud treinspoor is gebouwd. De treinrails liggen er nog. En de naam van de pub heet “Franshoek Station Pub & Grill”. Gezellig tentje en hebben buiten in de schaduw zitten eten (en niet eens druk daar).

Na de lunch rijden we weer verder richting Stellenbosch en komen langs het plaatsje “Lanquedoc” en wanen ons even in Frankrijk. We zien onderweg veel wijnboerderijen, daar staat de streek ook om bekend.

Weer bij Stellenbosch aangekomen checken we in bij Knorhoek (kamer nr. 3) en geven ons op voor het 3 gangen diner, het ziet er veelbelovend uit.

We kunnen tot 5 uur wijnproeven, dus nog net op tijd. Ieder mogen we 5 wijnen uitkiezen. Ruud gaat voor wisselend rood en wit en Hannie voor alleen de witte wijnen.

Degene die er uit springen zijn voor Hannie maar één en dat is de Knorhoek Sauvignon Blanc (voor Ruud trouwens ook), en voor Ruud ook nog de Knorhoek Pinotage (excellente wijn) en de Knorhoek Cabernet Sauvignon. Wel leuk om dat eens mee te maken. Proeven en proberen niet door te slikken al is tie nog zo lekker en dan na rollen in je mond weer uitspugen in een bakje en wat water drinken voor de volgende proef komt. Hannie drinkt de tweede en tevens voor haar de lekkerste gewoon helemaal op, dat laat je toch niet staan?

Na het wijnproeven gaan we de auto leeghalen en de spullen sorteren wat weg kan en wat mee naar huis moet. De pindakaas gaat nog een dagje mee, je weet maar nooit of je die nog nodig hebt (lekker op geroosterd brood).

Om 19.00 uur gaan we eten. Het menu wat we vanmiddag te horen en te zien hebben gekregen is niet wat we nu op ons bord zien, de vis komt overeen, maar geen knoflook erop, het voorgerecht is heel wat anders en het nagerecht (wel lekker) lijkt er ook niet op. Beetje vreemd en het is in tegenstelling tot wat we tot nu toe hebben betaald voor onze maaltijden een stuk duurder. Het zal de omgeving wel zijn, daar waar veel meer toeristen komen (bij de wijnboerderijen) met een dikke portemonnee. Maar het eten is nog steeds een stuk goedkoper dan in Nederland.

Na het eten de boardingpassen uitgeprint voor morgen, scheelt weer tijd en hier lukt het in ieder geval op de vaste computer met printer die er staat.

De kamer is erg klein en echt niet up to date (zelfs een beetje smerig uitziend ook doordat veel dingen kapot/afgebrokkeld zijn. Niet echt een rustplek om de laatste dag voor vertrek even lekker bij te komen met een beetje luxe en ruimte om je heen. Komt er op neer dat het eigenlijk een afknapper is, jammer voor die laatste nacht. Dat had beter gekund.

We gaan op tijd het bed in, de laatste nacht op Zuid Afrikaanse bodem. En na een nacht in een vliegtuig zullen we de nacht erna in ons eigen bed slapen. We kunnen het ons nog niet voorstellen.

Daggie rust

dinsdag 24 november 2015

Kaapstad (dag 3)

Vanochtend stond Hannie doodmoe op. Zoveel indrukken de afgelopen weken en ook nog zoveel gedaan naast het kijken en reizen. Dat wordt geen dagje Tafelberg. Het is hier bloedheet en je moet al minimaal een uur in de rij staan voor de kabelbaan die je naar boven brengt. Terug zouden we eventueel wel kunnen gaan lopen.

Een paar uurtjes naar oom Kees? Nee, dat is ook nu veel te druk aan haar hoofd. Die man kan praten …. dat wil je niet weten. Dat is Hannie in het kwadraat. Maar Hannie is nu wel heel erg rustig, niet al te best dus.

Na het ontbijt besluiten we dat we vandaag eens een keer niks gaan doen. Hannie gaat onze belevenissen van gisteren in een blog verwerken. We gaan beneden in de tuin zitten waar een lounge hoek is in de schaduw. Eigenlijk was ze van plan om in de zon te gaan liggen, maar dan komt er ook niks van het blog terecht en het is bovendien toch veel te heet.

Tot half 2 buiten gezeten en daarna gegeten. Om 2 uur richting een winkelcentrum gelopen om te kijken of we een vervanging voor het verloren bloesje kunnen vinden. Jammer dat tie kwijt is geraakt. We proberen zoveel mogelijk in de schaduw te lopen en slenteren door het gekoelde winkelcentrum. Geen blouse te vinden wat er maar enigszins op lijkt. Dat ding van minimaal 20 jaar oud nam als je hem opvouwde de ruimte van een zakdoek in. Kreukelde wel iets maar dat kon de stof wel hebben zonder dat het er beroerd uitziet. Gaf door de soort stof nog wat warmte ook, qua kleur niet al te besmettelijk, je draagt het over je top heen en is ideaal voor op reis of een dagje weg. Maar helaas niks kunnen vinden.

We hebben broodjes en wat beleg voor vanavond gekocht dus we hoeven niet meer weg.

Na het eten ga ik mijn koffer leeghalen en opnieuw inpakken. Het is al een paar weken een puinzooi waar ik maar wat tussen rommel.

Morgen gaan we nog naar Stellenbosch waar we een nacht slapen, en zijn van plan om op de heenweg langs Franschhoek en Paarl te rijden.

En voor de rest houden we het voor vandaag lekker RUSTIG.

Het Kaapse schiereiland

maandag 23 november 2015

Kaapstad (dag 2)

Vandaag gaan we een rondje Kaaps schiereiland rijden. Via de M3 rijden we richting Muizenberg waar het zo ongeveer begint. Van Muizenberg tot Simon’s Town staan een reeks van Victoriaanse en Edwardiaanse gebouwen, en jammer genoeg zijn er de laatste jaren ook moderne huizen tussen gebouwd. In Muizenberg staat het oudste bewoonbare gebouw van het land. Het Post Huys werd gebouwd in 1673 door de Hollanders van de Oost-Indische Compagnie (VOC) en deed dienst als seinpost.

Bij False Bay leeft de grootste concentratie van grote witte haaien. Daar hebben we jammer genoeg geen kennis mee kunnen maken. Wie weet in de toekomst nog een keer in een ander land?

We komen langs St. James. Dit plaatsje ontstond als een Katholieke parochiepost. De toenmalig priester eiste dat er een spoorlijn zou worden getrokken naar dit deel van het schiereiland, om op die manier meer parochianen in het kerkje te krijgen. De naam van de plaats komt van het katholieke kerkje uit 1858 die werd opgetrokken voor de Filippijnse vissersgemeenschap uit Kalkbaai. Aan het einde van de 19^de en begin van de 20^ste eeuw begonnen de rijke mensen, zoals bijvoorbeeld de grote mijnmagnaat en koloniaal gouveneur Cecil John Rhodes, er villa’s te bouwen en de Main Road werd in de volksmond omgedoopt tot de Millionairs Mile. Vanaf 1940 werd het een populaire vakantiebestemming voor ambtenaren uit de vroegere Afrikaanse kolonies (o.a. Belgisch Congo)

Door Kalkbaai loopt een spoorlijn die van Simon’s Town naar Kaapstad gaat. Het zijn maar korte treinstellen. Ook zien we veel kunstgaleries (veel artiesten hebben zich hier gevestigd in de loop der jaren).Kalk Bay kreeg zijn naam in de vroege dagen van de Kaapse Kolonie. Hollanders maalden en brandden er schelpen om kalk te krijgen voor het maken van cement.

Bij Fish Hoek (in 2010 is er een badgast aangevallen door een grote witte haai en daardoor kwam het toerisme wat stil te liggen) er weer uit en de nodige foto’s gemaakt. Hier kun je in de winter walvissen spotten, soms op zo’n 50 meter vanaf het strand. Helaas hebben we geen walvissen gezien.

We rijden verder en komen door plaatsjes als Sunny Cove, Glencairn (beach) , Shelly Beach en belanden in Simon’s Town, een historisch stadje die zijn naam dankt aan de Nederlandse gouverneur Simon van der Stel. Die vond de natuurlijke baai een ideale zeehaven voor de Hollandse vloot tijdens de ruige wintermaanden. Pas vanaf 1743, door impuls van baron Von Imhoff (VOC) kreeg de haven zijn huidige status van militaire marinebasis. Meer dan 150 jaar lang was Simon’s Town de Zuid Atlantische marinebasis van de Britse Royal Navy, tot de Zuid Afrikaanse overheid in 1957 het roer overnam. We zagen veel marinemensen (herkenbaar door de uniformen) lopen in dit stadje.

En nu gaan we op zoek naar de pinguïns bij Boulder Beach. Yeah .... weer ff lachen omdie komische beesten!

Bij het plaatsje Boulder moet je goed opletten anders mis je het bordje en dus ook de pinguïns. De naam komt van de boulders. Dit zijn de enorme, afgeronde rotsen die typisch zijn voor deze plaats. Machtige ronde stenen, maakt echt weer indruk ook omdat het zo mooi afsteekt met de azuurblauwe oceaan en de onbewolkte lucht. We checken in met onze Wild Card want dit is weer een Nationaal Park en lopen het steile weggetje af naar beneden wat leidt tot Boulders Beach waar een kolonie Afrikaanse pinguïns oftewel de Jackass pinguïns vertoeven. Op alle continenten komen pinguïns voor met uitlopers naar Antartica. De Afrikaanse pinguïns heten zo wegens hun ezelachtige gebalk. Ze zitten er weer in grote getalen (of is het groten getale??). Maffe beesten en leuke foto’s van kunnen maken. Ook komen hier walvissen, de southern right whale , voor tussen juni en november. Jammer, we hebben nog steeds geen dolfijnen, haaien of walvissen gespot.

We gaan nu langs Danger Rock (waarom dat zo heet, Joost mag het weten, wij vonden het niet eng daar) naar Smitswinkelbaai en bij Miller’s Point stappen we weer uit (is maar 5 km verderop en we stoppen wel erg vaak omdat de uitzichten zo mooi zijn). Steile kliffen, prachtig gekleurde rotsen, geweldige diverse blauwe kleuren zee, en dit is een erg rustig stukje net als bij Smitswinkelbaai. Gelukkig veel stopplaatsen zodat we erin en eruit hoppen. Er wordt wel gewaarschuwd voor bavianen op de weg en dat je je auto op slot moet doen en de raampjes dicht omdat ze zo “aaps” brutaal zijn dat ze alles wat ze maar te pakken kunnen krijgen zullen grijpen. We hebben er hier op deze weg nog geen één gezien. We melden ons bij de gate van het Cape of Good Hope Nature Reserve met onze Wild Card en kunnen zonder te betalen doorrijden. We starten met de Buffelsbaai.

We rijden verder en besluiten eerst naar Kaap de Goede Hoop te gaan. De route er naar toe is indrukwekkend met een schitterende blauwe/groene zee, wilde golven met schuimende koppen en hagelwitte stranden. Maar even verderop bij het punt zelf aangekomen: wat is het hier druk, busladingen worden gedumpt en allemaal op de foto bij het bord met de tekst Kaap de Goede Hoop erop. Onmogelijk om het bord er op te zetten zonder mensen. Ze dringen voor en worden zelfs kwaad op elkaar. Niet te filmen dit. We klimmen omhoog naar het hoogste puntje van de rots en hebben daar een grandioos uitzicht, adembenemend! Wat een pracht!

Hier een stukje wat ik op wikipedia heb gevonden:

Kaap de Goede Hoop (Afrikaans: Kaap die Goeie Hoop, Engels: Cape of Good Hope).

Ontdekking en herontdekking:

Herodotus meldt, dat de oude Egyptenaren al omstreeks 600 v.Chr. rond Lybië (de toenmalige aanduiding voor Afrika) gevaren waren, met hulp van de beroemde Fenicische zeevaarders. Ze rondden het continent met de klok mee, beginnend vanuit de Rode Zee en terugkerend langs de Zuilen van Hercules. Dit relaas wordt door de meeste historici geloofwaardig gevonden.

De eerste Europeaan die de zuidpunt van Afrika rondde, was de Portugees Bartolomeu Dias in 1488. In die tijd waren diverse Portugese expedities uitgezonden om de westkust van Afrika steeds verder naar het zuiden te verkennen. Dias had op een van deze expedities dan uiteindelijk de zuidelijkste kust van Afrika bereikt. Hij ontdekte de kaap na geteisterd te zijn door zware stormen en noemde hem Cabo das Tormentas (Stormkaap) (Hannie: Kaap van de Stormen, maar omdat hij bijna bij het verste punt van zijn reis naar het Verre Oosten was, veranderde hij de naam in Kaap de Goede Hoop). Waarschijnlijk was het koning Johan II van Portugal die de naam veranderde in Cabo da Boa Esperança (Kaap van de Goede Hoop), omdat deze ontdekking de zeeroute naar Indië dichterbij bracht.

VOC: Op 6 april 1652 vestigde Jan van Riebeeck hier een verversingspost voor de Nederlandse Vereenigde Oost-Indische Compagnie. Vanuit deze post ontwikkelde zich in de daaropvolgende jaren een permanente kolonie, onder meer door het toekennen van land aan zogenaamde vrijburgers, die zich in het gebied wilden vestigen. In de eerste anderhalve eeuw daaropvolgend werd het gebied bijna uitsluitend bevolkt door kolonisten van Nederlandse, Franse en Duitse afkomst. Na de Kafferoorlog in 1795 namen de Britten het gebied in bezit nadat zij de Slag om Muizenberg wonnen.

Nu naar Cape Point. Cape Point of Kaappunt is de zuidoostelijke punt van het Kaapse Schiereiland. We moeten al ver voor de berg onze auto parkeren langs de kant van de weg. Druk, druk, druk. Hier is het bewolkt en we zien de punt van de berg waar de Lighthouse (uit 1861) op een hoogte van 238 meter boven zee nivo staat, en hebben geen zin meer om helemaal naar boven te gaan (kan met een treintje maar de wachttijden zijn dan wel erg lang) want ook daar zal het krioelen van de toeristen die zo nodig op de foto moeten, wat zijn ze toch origineel, hahaha!

We gaan terug via de westkant van het schiereiland. Af en toe stappen we uit voor de mooie uitzichten op de Atlantische oceaan en de kuststrook. Vrijwel ongerepte stranden komen we tegen.

Aan de andere kant toch ook weer machtige hoge bergen. We komen langs Scarborough, aan de monding van Schuster’s River en zien weer de witte stranden en vissers die naar kreeften en mossels zoeken, Camel Rock en de toverachtige Misty Cliffs die hun naam eer aan doen. Er hangt daar een zilte, witte mist boven de branding die ook tegen de berghelling aan blijft hangen. Een prachtig gezicht, dus de naam is in onze ogen echt van toepassing.

We gaan weer verder langs Soetwater en komen langs Kommetjie (lees kommekie), en is genoemd naar de komvormige zee inham, en was oorspronkelijk een vissersdorpje. Hier vind je nog een ongerepte natuur omdat het niet direct aan de toeristische route ligt. Bij Long Beach zien we de vuurtoren (nu van dichtbij) en deze heet Vuurtoren van Slangkop (1914). Hij is 33 meter hoog en daarmee de hoogste stalen vuurtoren van Zuid Afrika. Vanaf het water is hij tot meer dan 60 km zichtbaar. De vuurtoren zelf is wit (en dan bedoel ik helemaal wit). Mooi om van dichtbij te zien.

Langs Imhoff’s, Sunnydale richting Noordhoek. Bij Noordhoek heeft de oceaan een heel sterke stroming dus geen zwemmers maar wel een prachtig strandje. We zien wel een paar mensen die gaan surfen en die hebben een dik pak aan vanwege het koude zeewater.

We rijden nu door naar Chapman’s Peak Drive, een tolweg met ontzettend veel bochten. Ik heb ergens gelezen dat het zo’n 140 stuks zijn in maar een paar kilometer. De weg is erg smal en kronkelt langs de bergwanden en aan de andere kant de oceaan. Deze weg staat ook bekend als de “Chappie Road” en hier rijden de Afrikaners heel graag omdat het zo’n mooi stuk natuur is en je op diverse punten ook kunt braaien. We komen langs Hout Bay en moeten denken aan onze ouders die hier ook vaker zijn geweest. Ook om te eten in één van de vele restaurants en daar King Fish met garlic hebben gegeten. Schijnt erg lekker te zijn, maar we hebben niet de tijd om daar te blijven wachten tot de avond.

We hebben de Chapman’s Peak drive gereden en komen weer langs het tolpoortje om daarna door te rijden langs Llandudno met de Sunset Rocks. Dit schijnt erg mooi te zijn bij zonsondergang volgens de guesthouse beheerder. Via Suikerbossie en daarna door langs The Twelve Apostles. Dit is een bergformatie met 12 punten. Aan de linkerkant zien we Lion’s Head en dan een stukje Tafelberg (we weten dat omdat we zien dat er een kabelbaan naar beneden gaat). En dan aan de rechterkant The Twelve Apostles. Het zijn echt gigantische grijze rotsen, kilometers lang lijkt het wel en hoog. Daarna zien we het gelijknamige restaurant aan ons voorbij komen. We rijden langs Camps Bay en daarna gaan we weer naar Kaapstad terug. Wat een prachtige route hebben we vandaag gereden. Zulke mooie uitzichten, volop genieten dus.

Eenmaal in Kaapstad moesten we via de Kloofnek naar ons guesthouse. Blijkt daar een wegomlegging te zijn ….. zoek zelf maar uit welke wegen je nu moet nemen. En het is nog avondspits ook. Wat een drukte en het scheurt je rechts en links voorbij, zelf doen we er af en toe hard aan mee ... je kunt niet anders. We komen een voor ons bekend punt qua naam tegen en zo vinden we ons onderkomen weer. Het is inmiddels 6 uur en tijd om een restaurant te gaan zoeken om te eten.

Dat vinden we niet zo heel erg ver hier vandaan en hebben daar een soort van shoarma gegeten. Daarna berg op terug …. puf puf dat valt niet mee na de wijn en zo’n lange dag.

Het blauwe uurtje is al aan de gang dus ik moet heel snel mijn statief neerzetten en mijn fototoestel instellen om de lichtjes van de stad erop te zetten. Als de lucht zwart wordt is het minder mooi. Geprobeerd, maar ben niet helemaal tevreden. Het blauwe uurtje gaat hier wel heel erg snel.

Het is bijna volle maan zien we. Nu even ontspannen door te douchen en te lezen. Morgen willen we de Tafelberg op. En Hannie zou het liefst nog een Township tour doen. We gaan het zien wat het gaat worden.

Nog een stukje info:

Het Kaapse Schiereiland is een grotendeels rotsachtig schiereiland dat 75 kilometer de Atlantische Oceaan inloopt op de meest zuidwestelijke hoek van Afrika. Het meest zuidelijke punt van het Kaapse Schiereiland staat bekend om het Kaappunt (Cape Point) en Kaap de Goede Hoop. De noordkant van het schiereiland grenst aan de Tafelberg van Kaapstad.

Ooit was het een eiland, maar zo’n 60 miljoen jaar geleden zakte het waterpeil van de oceaan en werd de landtong via de Kaapse Vlakte met het Afrikaanse vasteland verbonden.

De dorpen op het Kaapse Schiereiland maken nu onderdeel uit van Groot-Kaapstad.

Kaapstad en de Tafelberg vormen het noordelijke deel van het schiereiland en Kaap de Goede Hoop en Cape Point liggen in het zuidelijke deel. Dat zuidpunt wordt vaak gezien als de samenvloeiing van de Atlantische en de Indische oceaan, maar wetenschappers zijn het er over eens dat de beide oceanen elkaar bij Cape Agulhas raken, het meest zuidelijke puntje van het Afrikaanse continent, zo’n 700 km verder naar het zuiden.

Pinguïns , pinguïns en nog veel meer pinguïns!

zondag 22 november 2015

Van Hermanus naar Kaapstad (dag 1)

Ruud voelt zich gelukkig weer beter, alleen wat hoofdpijn maar ik denk dat dat wel over zal gaan na wat gegeten te hebben. Inderdaad …. we kunnen weer verder. We volgen de kustroute en stoppen bij wat kleine duinen en wat zwarte keien met mooi wit zand. Het steekt prachtig af tegen de blauwe lucht en oceaan.

Weer een stukkie verder stappen we uit bij Betty’s Bay, bekend om haar pinguïn kolonie. Deze pinguïns (de Kaapse) zien er anders uit dan de voor ons meer bekende zwart/witte nonnetjes die zo leuk waggelen. Deze vogels zijn kleiner en wat gevlekter. Ze waggelen niet zo dom heen en weer maar zitten wat voor zich uit te staren, vrijwel roerloos. Sommigen zijn wat actiever en die nemen een duik in het water en komen weer boven. Wat een vreselijk rare beesten, je blijft lachen om ze. Het stinkt er wel en de rotsen zit vol poep van deze vogels maar ook van de meeuwen die ook in grote getale daar zitten.

We gaan weer verder en zien aan de overkant van het water de bergen liggen. Dat is vast het Kaapse Schiereiland. Dit stukje weg is leuker om te rijden dan hiervoor waar alleen maar vakantie onderkomens staan.

En dan Gordon’s Bay (de naam alleen al, Gerards Bay bestaat hier gelukkig niet, maar dat is heel persoonlijk natuurlijk…. Geer en Goor). Wat een toeristische stad, daar wil je voor je verdriet niet eens een uur doorbrengen. We rijden richting het plaatsje “Strand”, maar waar Gordon’s Bay eindigt en Strand begint is volkomen onduidelijk. We hebben de Tom Tom erbij gepakt die voor ons de weg gaat kiezen.

Via de N2 nu richting Kaapstad, de o.a. VOC schepen liggen aan de kade aan de rechterkant van de weg. Mooi om te zien. En ja hoor .. een enorme krottenwijk, de huisjes van de zwarte bevolking, hutje mudje naast elkaar, bijna geen tussenruimte. Hoe kun je hier in vredesnaam wonen. Te triest voor woorden. Ze hebben wel elektra en een schotelantenne, dat dan weer wel.

We nemen de afslag die de Tom Tom aangeeft en komen in een heel verkeerde wijk in Cape Town uit. Niet een onderkomen aan de voet van de Tafelberg , je ziet hem hier niet eens!

Wel klopt de straatnaam “Moltena Road”. Dus weer terug naar de N2 en proberen de M3 te vinden (die staat in mijn papieren). Ik zie hem al vrij snel vóór we de N 2 oprijden en heb Ruud zo goed als het ging er doorheen geloodst. Dit lijkt er meer op en we zien Molteno Road met direct daarachter de Tafelberg. Hier moet het zijn en Yes op nr.68 staat het “Tafelberg Guesthouse”. Hè hè wat een gedoe door zo’n stad heen. Morgen kijken hoe we er weer uit komen om naar het schiereiland te gaan.

Op zondag blijken alleen bij de haven de restaurants open te zijn dus hebben we hier bij een winkeltje in de buurt een paar broodjes en brie gekocht. Eenvoudig maar lekker. De croissants van een formaat waar McDonalds jaloers op zou zijn, die kunnen echt niet tippen met hun broodjes aan die wij hebben gekocht.

Nu nog een blog typen. Heb al wel in bad gelegen, ja in je vakantie doe je dingen die je thuis óf niet kunt doen, óf waar je eigenlijk niet de tijd voor wilt nemen. Ruud houdt het bij een scheer en douche beurt. Las net op FB dat het vanochtend in Nederland heeft gehageld. Morgen wordt het hier 24 graden en overmorgen 29 tot 31 graden. Lekker warm hè, worden jullie al jaloers? De kerstballen liggen hier beneden al op het dressoir met een rode kerstster (plant). We kunnen het ons haast niet voorstellen dat het al bijna december is en dat het feestgedoe weer begint. De schaduw valt hier over de stad (door de Tafelberg) en in de verte zien we de Waterfront waar het nu wat mistig begint te worden en je de overkant haast niet meer kunt zien. We kijken vanaf onze kamer helemaal naar beneden zo op de stad uit.

Wie weet vanavond mooie straatverlichting (en reclame), autolichten etc. te zien. We gaan het bekijken vanaf ons bed.

De Indische en de Atlantische Oceaan in één oogopslag!

zaterdag 21 november 2015

Van Heidelberg naar Hermanus via Cape Agulhas

Gisterenavond weer met leuke mensen aan tafel gezeten en het werd knap laat, vreselijke gezellige Belgen erbij en lachen! Leuk taaltje en uitdrukkingen. De gastvrouw blijft me honey noemen en ze vindt het zelf prachtig.

Het is hier de gewoonte om na de Skeiding Farm Tour te ontbijten (dus pas tegen 9 uur). We hebben gisteren gevraagd of wij al eerder kunnen ontbijten omdat we vroeg op pad willen. Geen probleem, ze gaat eerder opstaan om het brood te bakken (en dat is echt heel lekker brood, nog warm als ze het aansnijden en een prima smaak). Ik had nog gezegd dat als ze er eerder haar bed voor uit moest dat het niet hoefde, maar ze zei “het is jullie vakantie … en ik ben er voor om ook deze dag voor jullie een leuke dag te maken … geen probleem!”). Erg lief van haar en we hebben ook genoten van het lekkere brood … zo uit de oven. Om half 9 hebben we afscheid van haar en de andere gasten genomen en bedankt voor alle mooie en gezellige momenten in de tijd die we er hebben doorgebracht.

Nu eerst naar Cape Agulhas waar de Indische en Atlantische Oceanen samenkomen en tevens het zuidelijkste puntje van Afrika is. De afgelopen 2 á 3 dagen komen we steeds meer lifters tegen die met een bankbiljetje staan te zwaaien. Je merkt echt dat het hier een duurdere streek is. Ook aan de prijzen van de drankjes, eten, etc. merk je het. We zien onderweg, net als gisteren heel kleine oranje vogeltjes (GEEN kanaries!) maar we weten niet wat voor een vogeltjes het wel zijn. Dat moet ik nog opzoeken. Via de N2 en daarna de R 319 naar het zuiden via Bredasdorp. We steken de riviertjes “Soes" en “Sout” over. Mooie gemaaide graan en grasvelden met ronde patronen en een dreigende donkere lucht erboven. Het heeft net geregend maar gelukkig is het nu weer droog.

Wel hangt er richting het zuiden weer een bijna zwarte lucht. We hopen dat het straks weggewaaid is als we bij Cape Agulhas aankomen. Het schijnt er wel altijd hard te waaien.

Nu zien we het bord “Southernmost Tip of Africa”. Wauww ...!

Wat een mazzelkonten zijn we, het is opgehouden met regenen toen we bij het meest zuidelijke puntje van Afrika aan kwamen. De board afgelopen, spetter spetter, maar dat was maar heel kort, precies bij het bord waar het “monument” staat en nog gauw wat foto’s genomen. Niet met onszelf erop … dat doet bijna iedereen en is dus totaal niet origineel.

De oceaan en de vuurtoren erop gezet en op de terugweg de haven (haventje) met heel oude roeiboten op het strandje en vissersboten op het water, een rescue team paraat. We zien de zuidelijkste pub en restaurant van Afrika (net als in Lesotho de hoogste pub van Afrika).

Ruud heeft last van zijn maag, misselijk en we hopen dat het straks weer over gaat. Nu terugrijden naar Bredasdorp en via de R 316 naar Napier. Deze weg heeft weer veel opbrekingen en we moeten regelmatig 10 minuten wachten tot we weer verder kunnen (tegenliggers eerst).

Van Stanford naar Hermanus heet het de “Whale Coast Route”. We zien aan de linkerkant in de verte een lagune, het lijkt er tenminste op. Aan de rechterkant twee watervallen en later nog een wat grotere die iets meer afsteekt tegen het rotsachtige gebergte en zien direct daarna weer apen op de weg.

Na even zoeken tussen alle pensions, B & B’s , Guesthouses, hotels, etc. vinden we onze “Auberge Burgundy” bijna direct aan zee gelegen.

Ruud voelt zich nog steeds niet goed en gaat direct in bed liggen. Dus ik ga hem maar eens verzorgen en hang dus de middag/avondzuster uit. Temperatuur opgenomen en hij blijkt verhoging te hebben, een paracetamolletje, water en nu maar rustig aan doen. Ik ben nog even langs de oceaan gelopen voor wat foto’s en een paar souvenirs winkeltjes bekeken.

Ook gekeken of er nog dolfijnen zwemmen maar die zijn er op dit moment niet. De whale al helemaal niet, die zijn waarschijnlijk al voorbij getrokken en komen pas volgend jaar weer terug.

Daarna weer terug, met Sultana en sap voor Ruud en ben zelf weer richting stad gelopen om te gaan eten bij een restaurant. Nu alweer vroeg terug (na 7 uur schijnt er nergens meer plek te zijn dus ik moest wel vóór die tijd ergens gaan zitten eten). Ik hoop echt dat Ruud weer opknapt en we morgen zonder veel problemen naar Kaapstad kunnen rijden.

Nu lezen, Ruud zit voetballen te kijken, met z’n ogen dicht, hahaha, zal wel weg gesukkeld zijn.

Bye Bye en MORGEN GEZOND WEER OP!!!!

Bijna geen bokken te zien ....

vrijdag 20 november 2015

Heidelberg (dag 2)

Gisterenavond tot laat met de andere gasten zitten te praten. De filet was heerlijk mals en het werd op een braai klaargemaakt.

Vanochtend vroeg op voor de tour over de farm en als je het zou willen mag je ook op een struisvogel rijden. Leuk als je ervan houdt, ons niet gezien, je voelt je toch compleet gek als je op zo’n beest zit.

We kijken uit het raam en zien dat het licht regent en zwaar bewolkt is. We melden ons om half 8 en horen dat de tour niet doorgaat. In plaats daarvan krijgen we een mondelinge uitleg over het leven op deze farm met de verschillende dieren. Interessant … nou niet echt zo op de vroege ochtend. Daarna ontbijten en hoppa de auto in naar het Bontebok NP, zo’n 60 kilometer hier vandaan. Het regent inmiddels niet meer en het lijkt er op dat de zon straks zal gaan doorkomen. Gisteren was het hier 35 graden. Ff te heet om in de zon te zitten.

Het begint met een stel schapen die de weg versperren, kwestie van afwachten tot ze uit zichzelf aan de kant gaan. Wel een koddig gezicht met van die groene kroontjes op hun hoofd (is gras wat in de vacht op hun kop achterblijft).

Op weg naar het park zien we wederom het bord met de tekst “African Horse Sickness” , Dus hier hebben ze last van paarden ziekte. Weer eens wat anders dat de gekke koeien ziekte.

We rijden het park in en melden ons bij de receptie voor een toegangsbonnetje.

Het eerste stukje gaat nog redelijk over de gravel. We stappen uit en lopen naar de rivier. Inmiddels begint de zon door te komen.

Weer verder om de Loops te gaan rijden ….. potholes, stenen, keien, dat de banden nog niet lek zijn is ons een wonder. De kar rammelt aan alle kanten. Echt niet leuk meer inmiddels. We zien heel in de verte een kudde blesbokken en iets verder op een paar zebra’s. Veel te ver weg om ze goed te kunnen zien.

We balen er nu echt wel van. Je verwacht heel veel en je ziet niks en een klote weg om te rijden. We weten niet meer welke kant we op moeten, het wordt zo onduidelijk aangegeven (eigenlijk niet aangegeven!). Ik zie een auto aankomen en heb ze gestopt. Zij blijken dus ook verdwaald te zijn en er komt er nog één bij. Zo zitten we met z’n zessen te overleggen en iemand heeft z’n GPS ingeschakeld en we zijn maar een kantje opgegaan met 3 auto’s achter elkaar. Je moet zo op de “weg“ letten, dat je nauwelijks nog wat van de omgeving ziet.

Eindelijk kunnen we het park uit en gaan weer terug naar Skeiding Farm. Daar aangekomen is Hannie de achterstallige blogs gaan uittypen en ……

YES ik ben helemaal bij. Vanavond weer voor struisvogel op ons bord gekozen! En eerlijk gezegd .... de biefstuk bij Buffelsdrift was een stuk malser als wat we hier hebben gekregen.

Morgen gaan we weer terug naar de kust en de reis is nu bijna voorbij. We gaan de komende dagen nog naar Hermanus, Kaapstad en Stellenbosch! En dan zit het er echt op.

Tot morgen allemaal!

Met je kop in het zand .... een struisvogel?

donderdag 19 november 2015

Heidelberg/Swellendam (dag 1)

Vanochtend nog maar net de koffie achter de kiezen, horen we een gebrul in het water. Ruud kijkt en ziet een nijlpaard, en nog één! Gauw het fototoestel, maar ze zijn te kort boven water om er een foto van te kunnen maken. Dus genieten van het uitzicht op die beesten, uiteindelijk 3 geteld net voor onze tent. Achteraf nog nagevraagd en er zitten er ook maar 3 dus Ruud heeft ze alle drie gespot.

Daarna ontbijten. De horde busgangers, die gisteren aan het dineren waren zijn ons voor, we hebben de ruimte nu voor onszelf. Even lekker bijkomen in alle rust. Bij de receptie hebben we onze maaltijden en drankjes van de afgelopen 2 dagen betaald wat nogal moeilijk ging met de pinpas, en ook via de creditcard niet helemaal soepel verliep. Uiteindelijk na een kwartier proberen lukte het gelukkig wel.

Om half 9 gaan we richting Heidelberg via de R 62, wat ook een erg mooie route is. Alweer een auto van het merk Tata voor onze neus … Ruud wordt nog steeds geconfronteerd met z’n werk … en het is vakantie … loslaten die handel!.

De Route 62 is vergelijkbaar met de Route 66 in de USA qua naamsbekendheid. Staat ook erg leuk op de borden langs de kant van de weg vermeld. Rechts zien we het Swartgebergte met daarvoor een weidse vlakte. Ook hier heb je huifkarren, ze zijn weliswaar kapot, maar toch! We rijden verder over de R 62 via Calitzdorp (bekend om z’n port), Ladismith en Barrydale. Het gebied waar we doorheen rijden heet de Kleine Karoo. Er bestaat ook de Grote Karoo maar die ligt veel noordelijker. Ook hier kom je krotten tegen maar niet zoveel als we in het noorden hebben gezien.

Calitzdorp is een erg klein stadje (meer een dorp), een paar winkeltjes en het ziet er wat armetierig uit.

Via de Huisrivierpas rijden we door de kloof van 332 meter naar 662 meter hoogte. Deze pas is in 1966 gereconstrueerd. We rijden langs het plaatsje “Opsoek”. Drie huizen en een hondekop. Net als gisteren zien we bijenkorven in het land staan. Ladismith wordt aangemerkt als Brandy country.

Nu via Barrydale de R 32 op naar de Tradouwpas (14 kilometer lang) met ook al zulke prachtige uitzichten en hoge rotswanden. Hier ergens in de buurt (van Barrydale) ligt nu mijn bloesje, al zo’n 20 jaar mijn metgezel op vakantie. Nu blijft hij voor altijd achter in Zuid Afrika. Gisteren nog een scheurtje dichtgemaakt. Wat jammer dat ik hem ben verloren, hij zat zo lekker en was zo makkelijk in het gebruik!

We hebben onze muffins gegeten en zijn net weer op weg wanneer we enorm veel baboons, sommige met een kleintje op hun rug (echt heel klein). Ze schieten alle kanten op, ze zijn erg rap dus een foto zit er niet in. Je kunt beter ook niet stoppen want als je je raampje open zou doen trekken ze er van alles uit je auto.

We komen langs een grot op de Tradouwpas. Hier sijpelt water naar beneden en als we de weg oversteken zien we een rivier lopen. Wat een amazing uitzicht.

In het dorpje Suurbraak weer veel ouwe meuk te zien. Niet echt heel erg zoals eerder op onze reis. Ik merk dat ik dit dus al aanzie voor “normaal” terwijl je deze "huizen" in Nederland als “onbewoonbaar” zou verklaren.

We zijn Swellendam ingereden via een omweg. Het begin ziet er super mooi uit maar hoe verder we rijden zien we toch weer verval. We zijn uitgestapt en hebben een klein stukje door de hitte gelopen en zagen het Drostdy Museum.

Swellendam is de op twee na oudste plaats van Zuid-Afrika (na Kaapstad en Stellenbosch). De Drostdy, de zetel van de Landdrost (de Magistraat), werd gebouwd in 1747 door de Nederlandse VOC. Het gebouw is nu een museum (sinds 1939) en staat bekend als een van de beste plattelandsmusea van Zuid-Afrika. Het Drostdy Museumcomplex bestaat uit een verzameling historische gebouwen waaronder het Drostdy gebouw, de Old Goal (de gevangenis), het Mayville gebouw en de Ambachtswerf.

Bij het informatiepunt gevraagd naar het Bontebok NP waar we morgen naartoe willen gaan.

Nu weer terug naar de N 2. We gaan vanaf die weg naar Heidelberg. Hoelang de gravelweg dan is weten we niet maar de weg zoals in onze omschrijving is ca. 20 km gravel (alsof we nog niet genoeg gravel en potholes hebben gereden). Het blijkt vanaf deze kant maar 5 kilometer te zijn, mooi mazzel dit keer, naar Skeiding Farm. Er zijn redelijk wat mensen die in dit kleine verblijf hun vakantie vieren. Morgen eerst een farm tour om half 8 (een uur lang), met daarna een ontbijt. Vanavond eten we struisvogel filet. Hoe kan het ook anders op een struisvogelfarm. Nu kunnen we het gaan vergelijken met de struisvogelfilet die we gisteren hebben gegeten.

We hebben een redelijke kamer met een grote badkamer en het uitzicht vanaf het terras is werkelijk fantastisch. Genieten dus!