Heel hoog de bergen in …. een kadootje!
dinsdag 3 november 2015
De Sanipas tour naar Lesotho!
We hebben erg kort geslapen en Ruud kreeg halverwege de nacht een SMS van zijn collega’s (uhh … nachtdienst zeker?) Happy Birthday …. Ja Ruud is vandaag jarig! Zo tegen een uur of half 8 nog één, nu van Jan en Ria …. ook nachtdienst gehad? Ik heb nog even happy birthday to you gezongen en dat op de vroege morgen, hahaha! Na het ontbijt werden we om 8.45 uur opgehaald door de gids om de Sanipas tour te gaan rijden. We moesten eerst naar beneden de village in naar het incheckpoint om onze gegevens invullen. Daarna met de gids en alleen ons tweeën als passagiers richting de Sani Pas (deze ligt aan de oostkant van Lesotho).
Een steile smalle heel kronkelige weg omhoog naar Lesotho, een koninkrijk omringd door Zuid Afrika.
Bij de grenspost werden onze paspoorten gecheckt en voorzien van een stempel zodat we een visum hebben om Lesotho in te kunnen (de gids regelde alles).
Verder omhoog en we zien op de toppen sneeuw liggen. Het heeft vannacht gesneeuwd, heel bijzonder voor de tijd van het jaar. Het is nu voorjaar en dat is ook het regenseizoen en er is nog geen druppel vanaf augustus gevallen. We hadden echt mazzel want gisteren en vannacht was het bere koud en nu schijnt de zon. We dachten dat we in een open jeep zouden zitten maar we hebben nu een grote Landcruiser 4x4. Dicht , dus lekker warm. Wel dikke kleding mee genomen maar achteraf was het niet nodig geweest. Af en toe stoppen we om foto’s te maken. Wat een prachtige omgeving.
De gids heeft veel verteld over de vegetatie, dieren, vogels en een stukje info over Lesotho. We zien weer veel schapen, nu met een erg langharige vacht. Ook onderweg komen we een pick-up truck tegen die schapen vervoerd. Ze staan in de achterbak en er is een net overheen gespannen zodat ze er niet uit kunnen springen.
De bergen hier zijn van zandsteen en graniet, ook wordt hier naar goud gezocht. Een grote brede rivierbedding die helemaal droog staat. Vorig jaar is hier een flood geweest en de hele weg stond onder water … het is een dirty road dus je kunt je wel voorstellen hoe het er dan uitgezien heeft.
Onderweg komen we ook bedelaars tegen, gehuld in vodden. Gewoon doorrijden volgens onze gids.
Boven op de top staat de hoogste pub van Afrika (op 2874 meter). Op de foto staat 2873 m, maar we moesten nog een meter stijgen voor we de pub bereikten, hahaha!
We hebben wat foto’s van de omgeving, de bewoners en hun onderkomens gemaakt. Daarna kregen we uitleg van een Engels sprekende bewoner over de historie, leefgewoonten, etc van de Basotho of Sotho (vroeger Basuto genoemd) en spreken de taal Zuid-Sotho. We zaten in een rondavel met nog een stuk of 15 Duitsers. De bouw van de hutten (meest rondavels), waar ze van leven, etc. Straks meer daarover.
Lesotho (spreek het uit als liesoetoe) is een koninkrijk dat geregeerd wordt door Letsie III, een afstammeling van Moeshoeshoe I. Lesotho wordt ook wel “Kingdom of the Sky” genoemd. Het werd op 4 oktober 1966 onafhankelijk van Engeland. Ze maken nog steeds deel uit van het Gemenebest. De ruige hooglanden van Lesotho met in dit gebied de bergketen Drakensberg. (De kammen van de bergen lijken op die van de rug van een draak).
Nu iets over de leefgewoontes van de bewoners.
De jongens worden tussen hun 15de en 18de jaar een half jaar de bergen ingestuurd om man te worden. Daarna worden ze besneden en vanaf dat moment mogen ze trouwen. Ze kiezen hun eigen vrouw. Ze hebben allemaal een stok die omringd wordt door een in eigen patroon geweven stof, een soort van merkteken dus waaraan men de jongen en later man herkent. Als de man niet terugkomt uit de bergen en de stok wordt gevonden weten de bewoners welke jongen wordt vermist of is doodgegaan.
In de Rondavel (met een rieten kap) is een vuurplaats waar men dus kookt en hout stookt om warm te blijven. De rook kan door het dak naar buiten, maar de regen kan niet door het dak naar binnen. Ook een heel aparte stenen vloer rond de firepit die de warmte over de vloer verspreidt zodat men het niet zo koud krijgt. De deur of opening is gericht op het noorden, dat heeft dan weer z’n voordeel in de zomer wanneer het erg heet is als de zon door de opening zou schijnen. De rondavel is opgebouwd uit leem, modder en poep en aan de binnenkant ook ingesmeerd.
Als een man wil trouwen, ze mogen maar één vrouw hebben hier, ook de koning, is de bruidsschat 25 koeien of als men geen koeien heeft betaalt hij de waarde van de koe in randen. Een koe kost hier zo’n 5000 rand. Hier is men katholiek, vandaar dat ze maar één vrouw mogen trouwen.
Nog een verhaal over de overwinning op de Zulu’s in als ik het goed verstaan heb 1957. Vanaf de bergen rolden de Lesotho’s in het donker grote stenen naar beneden waardoor de Zulu’s op de vlucht sloegen of gedood werden door de stenen. Na de overwinning kreeg de koning een gevlochten ronde puntige hoed aangeboden. Hijzelf vond dat iedereen recht had op zo’n hoed en dit werd een soort van symbool/klederdracht. Ook de vrouwen mogen zo’n hoed dragen.
Al met al heel veel verhalen gehoord die ik niet allemaal heb opgeschreven. De mensen zijn hier ontzettend arm, nog armer dan in Zuid Afrika. Ik kwam tijdens het fotograferen een paar keer jongens tegen met eigen gemaakte instrumenten en in dekens gewikkeld. Ook dat is een gebruik, ieder heeft een eigen deken met patroon waar men aan herkent wordt. Ongelooflijk dat ze van zulke materialen gitaren maken en er komt ook nog geluid.
Maar zo arm …. ! Ze blijven lachen en zijn erg vriendelijk en dat is zo bijzonder om te zien. Buiten de pub hingen ook skie’s aan de muur. Het sneeuwt hier natuurlijk ook in de winter.
Nog even tijd om door het dorpje te lopen en de hutten, mensen, en natuur te bekijken.
Een vrouw (meisje nog) liet me haar baby zien. Zo lief, in een deken gewikkeld en ze haalde voor mij een stukje deken weg zodat ik haar bay op de foto kon zetten.
Daarna hebben we bij de pub een lunch gekregen. Lekker na zo'n tijd indrukken opdoen. Heb daar ook nog een das gekocht. Een eigengemaakte, geweven met allerlei kleurtjes.
Het plafond van de pub stond vol met handtekeningen en aan een wand zaten muntstukken afkomstig van over heel de wereld geplakt.
Ruud was jarig dus we hebben onze gids getrakteerd. Hij wilde geen alcohol omdat hij natuurlijk ook nog terug moest rijden. En dat was heel erg moeilijk manoevreren met die steile korte bochten naar beneden.
Op de terugweg weer onze paspoorten laten zien en een uitreisvisum gekregen. Even voor half 4 werden we bij ons onderkomen afgezet. Wat een leuke dag met mooie uitkijkpunten, aardige mensen en natuurlijk ook geweldig dat Ruud dit op zijn verjaardag heeft meegemaakt. Een onvergetelijke ervaring. Geweldig!!!!
Voor de liefhebbers nog wat meer info:
Lesotho is een bergachtig koninkrijk, ter grootte van België en omringd door Zuid-Afrika. Het is een arm derde wereldland met als hoofdstad Maseru (300.000 inwoners) en in totaal ongeveer twee miljoen inwoners. De bevolking leeft geheel op traditionele wijze. Er bestaan nog vele rituelen zoals regendansen en mysterieuze drankjes. De leider van het volk (de Basotho’s) is koning Letsie III. De officiële talen zijn seSotho en Engels.
Lesotho heeft enkele van de best bewaard en goed onderhouden dinosaurus overblijfselen ter wereld. Vele archeologen en paleontologen komen specifiek naar Lesotho om deze te zien. Er is zelfs een dinosaurus naar het land vernoemd – Lesothosaurus, een kleine (ca. 1 m) reptiel uit het begin van de Jurassic tijdperk. Een bezoek aan de oevers van de rivier Subeng (vergelijkbaar met de Liphofung grotten), is een ervaring die men maar op enkele andere plaatsen ter wereld kan vinden. Iedereen kan het gebied bezoeken (45min van Butha Buthe), waar de versteende voetafdrukken van verschillende dinosaurus soorten te zien zijn.
Het maakt niet uit of men jong of oud is, iedereen die langs de oevers van de rivier Subeng loopt in de voetsporen van de dinosaurussen, ervaart iets speciaals.
Oxbow is in de winter een skioord. De Zuid-Afrikaanse skiploeg komt hier in de winter trainen en dan kan het er erg druk zijn. “Sehlabathebe National Park” is Lesotho’s eerste en enige nationale park. Het ligt in het oosten van het land. Je kunt er vogels en klein wild zien.
De beste manier om het leven van de Basotho te ervaren is door een bezoek te brengen aan een van de vele lokale dorpjes of scholen. De dorpjes met hun rieten daken en stenen rondavels zijn fotogeniek, maar het echte hoogtepunt van een bezoek aan Lesotho zijn de warme en vriendelijke mensen die je onderweg zult tegenkomen. Deze mensen lopen nog vaak rond in traditionele klederdracht “Basotho Blankets”. Een bezoek aan een lokale Sangoma (tover doktor) of een shebeen (lokale kroeg) kan georganiseerd worden.
Je kunt op verschillende manieren het leefgebied van de Basotho, de inwoners van Lesotho, verkennen. Er zijn diverse mogelijkheden om wandelend of te paard de omgeving in te trekken. Door de goede samenwerking van de gasthuizen met de inwoners van de dorpen, zijn er altijd gidsen beschikbaar die u de prachtige plekken kunnen laten zien. Zo zijn er op verschillende plaatsen rotstekeningen van de San (of Bosjesmannen) gevonden. Ook is het mogelijk dorpjes in de omgeving te bezoeken en zo iets van het harde leven van dit volk te proeven. De dekens die de Basotho dragen zullen u zeker opvallen. Het is een vrij jonge traditie, in de 19e eeuw ingevoerd door Engelse handelaren. De deken betekent warmte en wordt daarom geassocieerd met vruchtbaarheid. Hoewel de ontwerpen variëren, zijn de dekens allemaal contrasterend met strepen en felle kleuren. Meestal worden ze zo gedragen dat de strepen verticaal lopen. Men gelooft namelijk dat horizontale strepen de groei en ontwikkeling beperken. Een praktische bijkomstigheid is dat de dekens weer- en brandbestendig zijn.
Roken (niet doen) en oudjaar!
maandag 2 november 2015
Van Winterton in Drakensbergen naar Underberg (ook in Drakensbergen)
Precies 2 jaar geleden ben ik gestopt met roken en nog is het vaak moeilijk als ik en aangestoken sigaret ruik. En ik durf niet een trekje te nemen, veels te bang dat ik het lekker ga vinden en weer begin. Maar het is een hele prestatie vind ik zelf.
Om 7.45 uur ontbijt en daarna verder naar het zuiden in de Drakensbergen. Om 8.15 uur eerst de dirty road weer terug (is maar 4 km),via de D 275 en de R 600 naar de R 74 bij Winterton.
De akkerbouwlanderijen hebben ronde vormen valt ons op. De installatie voor de irrigatie loopt ook rond vandaar al die ronde plekken op de bergen. Via de N 3 nu richting Pietermaritzburg.
Op de plaats waar oorspronkelijk de Voortrekkers verbleven staat de City Hall die twee records van het zuidelijke halfrond heeft; het grootste gebouw dat geheel uit bakstenen is opgetrokken en bezitter van het grootste pijporgel. En Mahatma Gandhi begon hier zijn “spiritual apprenticeship” De 'laatste hoop' uit de dynastie van Napoleon liep door deze straten en de stad neemt een prominente plaats in, in voormalig president Nelson Mandela’s “long walk to freedom”.
We steken via een klein viaduct de spoorlijn over (één van de weinige in Zuid Afrika).Het zicht op de Drakensbergen is verdwenen. Op de snelweg staan weer mensen te liften, dat werd al op een bord aangegeven. Weer zien we de spoorlijn. Van de week trouwens ook een spoorlijn gezien maar daar liepen de koeien op, over en langs … vreemde gewaarwording.
We komen nu in het gebied de Midlands Meander. De meander route loopt tussen Howick in het zuiden en Mooi River in het noorden via de R103.
Van de zilverachtige uitgestrektheid van de Midmar Dam tot de kleine kristalheldere stroompjes, van de imposante Drakensbergen tot het groen van de inheemse bossen, van de stilte van landelijke dorpjes, waar vee graast, de hooibalen liggen. De Midlands Meander is de eerste route van zijn soort in Zuid-Afrika. Veel restaurateurs en artiesten hebben zich hier gevestigd, daardoor zie je ook veel eetgelegenheden en kunstgalerijen.
Er is op deze route een monument opgericht ter herinnering aan de plek waar de "long walk to freedom" van Nelson Mandela begon op 5 augustus 1962. Op deze rustige weg werd hij door gewapende politie gevangen genomen nadat hij al 17 maanden gezocht werd. Na 27 jaar in gevangenschap werd hij vrijgelaten. Hier is ook het Nelson Mandela Capture Monument.
Geschiedenis experts en mensen die geïnteresseerd zijn in het leven van Nelson Mandela's doen er alles voor om een pelgrimstocht naar het Mandela Capture Monument te maken. Deze belangrijke plaats is waar de anti - apartheid activist, Nelson Mandela, werd aangehouden terwijl hij incognito van Durban naar Johannesburg reed . Deze belangrijke gebeurtenis was een levensveranderend moment voor hem, want het was het begin van zijn 27 jaar gevangenschap voor zijn politieke idealen.
We passeren het stadje Mooi River. Hoe dichter we bij Howick komen des te meer heuvels en bomen we zien, en mooie groene omgeving.
Gedurende de Grote Trek, toen de Hollandse kolonisten naar het binnenland van Zuid-Afrika trokken, volgden zij het pad van de minste weerstand. Het eerste grote obstakel dat zij tegen kwamen de Mgenirivier. Ze vonden wel een geschikte doorwaadbare plaats maar rond 1850 werd deze overgang zo vaak gebruikt dat een nieuwe doorgang een prioriteit werd. Deze werd net boven de 93m hoge waterval gebouwd. Hieruit ontstond de behoefte aan een dorp met faciliteiten voor de transporteurs. Het nieuwe dorp werd vernoemd naar burggraaf Howick (later Earl Grey, Brits Minister van Koloniën). De regering nam de lokale kastelein in dienst om de veerboot te bedienen, maar dit eindigde in een ramp toen zijn zoon in een overstroming werd meegesleurd over de waterval heen, terwijl hij bezig was een paard over de rivier te leiden. Een stapel stenen onderaan de waterval markeert zijn graf. Hij was niet het enige slachtoffer. In de jaren erna werden meer reizigers en hun voertuigen in de watervallen meegesleurd. Het werd ook een nogal modieuze maar lugubere zelfmoordplek en ongeveer 20 mensen verloren op die manier hier hun leven. In 1872 werd een houten brug gebouwd om de doorgang te vervangen maar deze bleek gevaarlijk en bleef mensenlevens eisen. Uiteindelijk werd de brug zelf weggespoeld in vreselijke overstromingen. Een nieuwe brug werd in 1903 gebouwd. Nu is Howick een welvarend stadje bekend om z’n houtplantages, veehouderijen en zuivelproductie.
We rijden dwars door Howick en daarna de R 617 op richting Underberg, onze eindbestemming voor vandaag. Ik stap net even uit de auto voor een foto en het is me hier toch koud met een erg harde wind. Dat wordt straks onze vesten dragen. We rijden door Boston heen (leuk om al die plaatsnamen tegen te komen die ook elders in de wereld worden gebruikt).
Bij wegwerkzaamheden staan er mensen langs de weg met een rode vlag te wapperen. Dit hebben we al vanaf het begin van onze trip gezien, en dat vaak in die bloedhitte,. We hebben er een nieuw woord voor gevonden: Zwartvlaggers, Vlagneger maar ook Vlagkaffer lijkt ons wel wat. Vanaf nu noemen we ze gewoon zo. Lachen toch?
Welcome to Kwa Sani!!!
Voor we naar ons onderkomen rijden komen we in het stadje Underberg en zien daar een marktje, meest groenten en fruit en wat kleding. We hebben niks nodig maar voor de foto's is het wel leuk.
We rijden nu via een geasfalteerde weg met potholes naar Underberg naar ons onderkomen The Old Hatchery. Makkelijk te vinden en we krijgen kamer nr. 8. Dit is een dubbele kamer met daarbij een gemeenschappelijke huiskamer etc.
Toch nog even teruggereden omdat we nog wat broodbeleg voor morgen nodig hebben. De mensen luisteren naar de muziek en dansen op straat . Lekker spontaan en ze wilden graag ff poseren. Dus nog een paar foto's gescoord.
De markt werd inmiddels opgebroken, nou ja, mensen laden de weinig spullen die ze hebben in (als ze een auto hebben) en de rest gaat naar de busjes die hen weer naar huis vervoeren. Hele optocht van die busjes en volbepakt gaan ze op weg.
We hebben geregeld dat iemand ons morgen komt ophalen om met een 4x4 de Sani Pas te gaan rijden naar Lesotho. Om kwart voor negen moeten we klaarstaan. We zijn erg benieuwd wat we gaan zien op de verjaardag van Ruud. Een klein beetje en kadootje toch? Nu oudjaar vieren!!!!
Nog wat achtergrond info over Underberg:
Underberg, een klein plaatsje aan de voet van de zuidelijke Drakensbergen, is nu het middelpunt van de lokale (boeren)gemeenschap. De eerste inwoners van dit stadje waren de San. Zij waren nomadisch en zwierven tussen de hoge Berg in de zomermaanden en de valleien in de wintermaanden. Helaas werden deze mensen door de kolonisten uitgeroeid in het midden van de 19e eeuw.
Het enige dat nog van de San in deze buurt is overgebleven zijn de prachtige rotstekeningen in de beschermde gebieden van de bergen. Ook de Zulu bevolking is hier vertegenwoordigd. Underberg zelf ontstond als handelspost terwijl het nabij gelegen Himeville rond het fort ontstond. Dit gebouw is vandaag nog steeds aanwezig. De ene helft is een rechtszaal (magistraat) terwijl in het andere deel het Himeville Museum huist. Het Coleford Nature Reserve is een schilderachtig reservaat, gesticht in 1948 als een antilopenfokkerij. Het is nu meer een recreatiepark dan een natuurreservaat.
We gaan de veel geroemde Drakensbergen zien!
zondag 1 november 2015
Van Royal Natal NP naar Drakensbergen (Winterton)
Om half negen vertrokken uit Thendele Hutted Camp en we gaan nu afzakken naar het zuiden van Drakensbergen. Ca. 100 km. dus niet al te ver rijden vandaag, maar je weet nooit wat je tegen komt, hahha! We hebben lekker geslapen. Ruud heeft besloten zich niet meer druk te maken over eventuele dirty roads, files etc. Je kunt er toch niks aan veranderen. Het is zoals het is. Dat had ik na de eerste dag al in mijn hoofd geprent, maar leuk vind ik het ook niet. Een verkeersbord langs de kant van de weg met de tekst: “Let op dassies crossing”. Wat dat voor een beesten zijn weten we niet. Een bestelbusje is gecrashed en ligt meters beneden de weg in de greppel.
Veel mensen die erbij staan te kijken. Er lopen hier veel koeien op en naast de weg, wie weet heeft het busje moeten uitwijken. De vele mensen die langs de weg lopen … we denken dat het kerkgangers zijn. Het is tenslotte zondag.
Veel mannen hebben een fles sterke drank in hun hand en dat op de vroege ochtend. We verlaten dit armoedig aandoende gedeelte. Het komt steeds meer bij ons binnen dat wat wij op TV over Afrika zien toch echt zo is. Thuis lijkt het een ver van m’n bed show .. des te harder komt het nu aan wat we hier zien. Wel valt op dat de mensen er qua kleding heel gekleurd bijlopen, erg mooi om te zien. Maak ook veel prachtige foto’s van hen als het kan. Maar ook van de krotten die we tegenkomen.
In de tuintjes hangt de was te drogen over een schutting heen. We hebben in Bergville (later meer info daarover) getankt. De voorruit is weer schoon en ik kan weer foto’s maken als we op gladde stukken weg rijden. Met die gaten lukt het echt niet. Ook valt het ons op dat de lucht hier zo scherp (licht) is.
Rechts is de afslag naar Cathedral Peak (44 km.) Het schijnt erg mooi te zijn maar we weten niet wat we nog gaan tegenkomen aan dirty roads. Het is nog 13 km naar Winterton. Aah …. een slang op de weg … beter op de weg dan in je auto moet je maar denken! Hij heeft het overleeft omdat Ruud hem heeft kunnen ontwijken. Wat is hij toch een dierenvriend, whaha!
Bij een winkelcentrumpje (non food) met de naam Thokozisa zijn we gestopt.
Je hebt hier een tea room, lunchroom, galerijen met allerlei soort kunst, souvenier winkeltjes, etc.
Een tijdje met een blanke vrouw staan praten die oorspronkelijk uit Himeville komt. Ze is daar geboren. Wij komen dat plaatsje morgen tegen als het goed is. Ze heeft ons een boek met prachtige foto’s van Drakensbergen laten zien. Eigenlijk zou je dat moeten kunnen kopen. Dan denk ik aan mijn vader die ontzettend gek is van dit gedeelte van Zuid Afrika. Hij is al tig keer, ook samen met mijn moeder in Zuid Afrika geweest. Hij was zelfs een beetje jaloers op ons. Hij zou nog zo graag een keer willen gaan samen met mijn moeder maar helaas beider gezondheid en leeftijd laat dat niet meer toe.
We hebben een lunch genomen bij Scrumpy Jacks voor we de dirty road oprijden naar ons onderkomen voor vannacht.
De weg is iets beter te berijden gelukkig. Om half 1 al ingecheckt bij Ardmore Guestfarm. Een heel luxe en grote cottage met bubbelbad. Echt genieten. Koffietijd en daarna wat foto’s van de omgeving gemaakt. Op het terrein staat ook een klein fabriekje waar men tapijten e.d. weeft, sjaals, sierraden en potterie maakt.
Ook hangen er schilderijen van Steve Bull (eigen gallery) . Je kunt daar wol (prachtige kleuren) per gram kopen. Dat wordt dan voor je afgewogen.
Op het terrein staan ook weer die prachtige paarse bomen maar ook veel bomen met citrusvruchten.
Ons huisje heet “Hoopoe” ( nummer 3).
We hebben samen in het bubbelbad gezeten met op een gegeven moment wel heel erg veel schuim (bubbels van die reclame, hihi) en het kwam over de rand heen zetten. Geweldig voor een keertje. ’s Avonds is er een buffet dus we hoeven het terrein niet af. We maakten kennis met twee stellen die apart van elkaar bijna dezelfde reis hebben geboekt (bij 2 verschillende reisorganisaties). Bij ieder onderkomen komen ze elkaar weer tegen. Maar heel frappant … ze zijn met hetzelfde vliegtuig als die wij hadden hier naartoe gekomen (dus afgelopen zondagochtend vertrokken met de KLM). Zij hebben al heel veel van de meest oostelijk gelegen parken gezien. Erg leuk om elkaars belevenissen te delen omdat de route nogal afwijkt van de onze. Het eten was niet erg bijzonder maar het onderkomen maakt veel goed.
Achtergrond info over Drakensbergen:
De Drakensbergen (Afrikaans: Drakensberge) is een keten van bergen in Zuid-Afrika, die tot 3482 meter hoogte reiken en daarmee de hoogste van het land zijn. In de taal van de Zulus heet de bergketen uKhahlamba, wat "barrière van speren" betekent.
De bergketen ligt in het oosten van Zuid-Afrika en reikt over een lengte van 1000 kilometer van het zuidwesten naar het noordoosten, met een bocht naar het noordwesten die de grens vormt tussen Lesotho en Zuid-Afrika. Aan de westkant lopen de rivieren Oranje en Vaal en aan de oost- en zuidkant enkele kleinere rivieren, waaronder de Tugela. De bergketen scheidt de provincies KwaZulu-Natal en Vrijstaat.
De hoogste piek is Thabana Ntlenyana (3482 meter). Andere belangrijke pieken zijn Mafadi (3250 meter), Makoaneng (3416 meter), Champagne Castle (3377 meter), Giant's Castle (3315 meter) en Ben Macdhui (3001 meter). Al deze hoge pieken liggen in het grensgebied met Lesotho. Ten noorden van Lesotho wordt de bergketen langzaam lager en beter toegankelijk.
De Drakensbergen zijn een overblijfsel van het originele Afrikaanse plateau. De bergen worden bedekt door een laag basalt van maximaal 1500 meter dik, met daaronder een laag zandsteen. Dit heeft geresulteerd in een combinatie van zeer steile blokken en pieken. In de zandsteen-laag bevinden zich grotten, waarvan vele voorzien zijn van rotsschilderingen gemaakt door de San.
De geologische vorm van Zuid-Afrika kan heel simpel beschreven worden als ingesloten hoogland, in het westen, oosten en zuiden omringd door berghellingen. De bergketen van de Drakensberg maakt deel uit van de oostelijke glooiingen, die ongeveer 4000 m hoog zijn. De Bergen van de Draken zijn niet door tektonische opstuwing gevormd maar door erosie.
De basis van de berg was oorspronkelijk deel van het supercontinent Gondwanaland dat ongeveer 300 tot 100 miljoen jaar geleden uiteen viel om de nieuwe continenten, zoals Afrika, Antarctica, India en Zuid Amerika te vormen. De vorming van continenten nam miljoenen jaren in beslag en werd vergezeld door opstuwing, breuken, afsplitsingen en vele vulkanische uitbarstingen. Het land van het hedendaagse KwaZulu-Natal was vroeger bedekt met een 1000 m dikke laag lava. Deze gestolde massa van zware granieten stenen drukte op de lagen van zandsteen eronder. Vanwege het hoge reliëf en de daarmee gepaard gaande steile hellingen naar de Indische Oceaan, ontstond er veel erosie. Alluviale stroompjes en rivieren deponeerden puin onderaan de glooiingen en droegen het fijnere materiaal weg. De ruige steile bergwanden van de Drakensbergen werden zodoende gevormd door miljoenen jaren van erosie.
In 2000 is uKahlamba of Drakensbergpark als gemengd natuurerfgoed en cultuurerfgoed toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van UNESCO. In 2013 werd het aangrenzende Sehlabathebe National Park (Lesotho) bijgevoegd en gepubliceerd onder de gezamenlijke naam Maloti-Drakensberg Park.
Gaat de autorit nu eens voorspoedig of .... that's the big question!
zaterdag 31 oktober 2015
Van Golden Gate Highland NP naar Royal Natal NP
We hoeven vandaag maar 60 km verderop te zijn dus alle tijd om twee loops te gaan rijden voor we naar Royal Natal NP gaan waar ons volgende onderkomen voor de nacht is. Om 8.45 uur vertrekken we richting de eerste loop.
Die heet de Blesbok Loop met de Langtoon Dam, de tweede is Zuluhoek Lookout Point en de derde heet Generaalskop View Point waar we ook zebra’s zien.
Een mooi stukje Golden Gate NP. We stoppen bij alle punten en lopen dan een stukje. Geweldig. Hierna doen we de Oribi Loop met het Oribi basin.
Je komt daar bij een Vulture Feeding Project waar je omhoog kan lopen en daar staat een uitkijkpost met een groot raam erin waar je de vogels en jakhalzen aan de karkassen die er liggen zitten te vreten. De jakhals wacht rustig af in het gras.
Ook Drakensberg View komen we tegen voordat we weer verder richting Royal Natal rijden.
Op de radio horen we dat er een Russisch vliegtuig is neergestort net na vertrek uit Sharm El Sheik (Egypte), 230 passagiers aan boord. Wat vreselijk, het zal je maar treffen. BTW door de Zuid Afrikaners wordt een vliegtuig een passagierstraal genoemd.
Nu verder op de R712 en genieten van de mooie uitzichten. Bij de rivier de Klerk die we oversteken staan zebra’s te grazen.
We verlaten inmiddels het Golden Gate NP en zien alleen nog wat stenen hutjes als overblijfsel van een soort gate, geen slagbomen meer en geen mensen om te controleren.
Het landschap wordt weer vlakker met af en toe nog een lage berg/heuvel. Toch weer een beetje luck want we zien na een tijdje de bergen weer opdoemen.
Nu bij Sterkfontein richting Bergville. Een wegopbreking (R64) en staan in de hitte te wachten tot wij vanaf deze kant de weg op mogen als het tegenoverliggende verkeer weer voorbij dit punt is. We mogen weer verder via een omleiding over een gravel road (dirty road) … GVD wat een klote land is dit. Na 2 uur over die shit weg gereden te hebben komen we weer op een asfaltweg en kunnen we weer een stukje zonder al te veel gaten verder reizen. Maar wel ondertussen anderhalf uur extra rijtijd (over die shit). Gauw een broodje gesmeerd en opgegeten langs de kant van de weg. Hoppa de auto weer in en verder proberen de extra reistijd weer in te korten. Langs de kant zien we baboons (apen) met hun kleintjes … niet stoppen want ze zijn hondsbrutaal en ze weten ook je auto open te krijgen. Ook hebben ze rabbies en dat wil je niet oplopen.
We zien de afslag Drakensbergen,nu nog 20 km naar Royal Natal NP. Veel krotten, aftandse huisjes. Schapen en koeien OP de weg en mensen die slapen langs de kant van de weg, je zou bijna over hun hoofd rijden als je niet goed oplet.
Bij Royal Natal Park aangekomen checken we weer in bij de Gate. Allerlei formaliteiten, dus formulieren invullen met kenteken, waarom en waar je naar toe gaat, hoelang je blijft, paspoortnummer, etc. En dat telkens weer bij een volgende Gate. We kunnen weer verder en genieten weer van het uitzicht op de Drakensbergen. Het Thendele Hutten Camp waar we naar toe moeten ligt helemaal achteraan. Het is toch niet waar hè!!! Weer een dirty road. We worden er echt besjogge van. Dit is echt niet geschikt voor een normale personenauto, je kan hier beter met een tank gaan rijden.
Om 14.45 uur kwamen we aan en om/uitgerekend hebben we ongeveer 5 uur over 60 km gedaan (inclusief de omleiding).
Bij de receptie van Thendele Hutted Camp hebben we nogal lang moeten wachten om te kunnen inchecken en kregen huisje nr. 11. Er is hier geen restaurant in de buurt. Beetje vreemd dat dat ons niet verteld is. Weer terug gereden naar beneden naar de kleine winkel waar we ingevroren vlees en groenten hebben gekocht. Daarna weer omhoog over de dirty road. Wat een gammele bak met weinig vermogen. Maar het uitzicht is prachtig. Ook het huisje (hut) is boven verwachting heel leuk, ruim en volledig. We zitten hier te genieten van de zon met een beauty van een uitzicht op de Northern Drakensbergen waar we o.a. de Sentinel berg (3165 meter hoog) en de Dooley (2168 m).
Midden in het park ligt het Amfitheater waar wij op uitkijken, een rotswand die 5km lang en 500 meter hoog is. De hoogste piek is Mont-aux-Sources, ‘berg van bronnen’ met een hoogte van 3282m. Deze plek is te bereiken via een toch naar het plateau en vervolgens een klim via een lange ladder. Dat gaan we dus niet doen, geen tijd en ook een beetje eng met die ladder omhoog. Hier valt de Tugela Rivier honderden meters naar beneden op weg naar de 330 km verderop gelegen Indische Oceaan.
Mont-aux-Sources, een berg die deel uitmaakt van een van de hoogste en meest spectaculaire delen van de Drakensbergketen. De Sentinel, een adembenemende rotswand is hier ook onderdeel van. Het hoogtepunt van het massief is eigenlijk een onopvallende maar wel belangrijke top aangezien het de driehoek vormt waar Lesotho en de Zuid Afrikaanse provincies KwaZulu-Natal en de Free State samenkomen. De berg is de bron van drie grote rivieren (vandaar de naam ‘Mont-auxSources’) die op verschillende plekken langs de bergwand stromen.
De Tugela Watervallen, b.v. bestaan uit een serie van vijf cascades, die ca. 1000m over de oost muur neervallen. Mont-aux-Sources maakt deel uit van het Royal Natal National Park.
Nog wat foto’s gemaakt en ondertussen het vlees ontdooien in de magnetron. Aan de linkerkant zien we de Ribbon Falls (2972 m) en de Easter Butress (3011 m), In het midden de Beacon Butress (3121 m), Tiger Falls, de Cascades, Vermaan, en Devils Hoek, rechts nog de Pudding (2534 m), Gudu Pass, de Plowman’s Kop (2044 m), en links nog de Gorge en de Lion (1923 m).
Zo tegen half 6 het eten gebakken (geen boter) en naar buiten om te eten …. ai baboons hier die vlak langs de rondavels lopen. Snel met onze hap die we net buiten op tafel hadden gezet naar binnen. Maar liever binnen eten dan dat ons eten wordt gejat door die agressieve apen.
Nog wat info over de slagvelden:
KwaZulu-Natal, het vroegere Natal werd in de negentiende eeuw een Britse kolonie waar vele veldslagen werden gevoerd. De Boeren vochten met de Zulus, de Zulus met de Britten en de Britten met de Boeren. Het begon al in 1840 toen de Voortrekkers (de Boeren) het binnenland introkken en slaags raakten met de in Natal wonende Zulus. Ongeveer 40 jaar later probeerden ook de Engelsen het Zulurijk in te palmen. Daarna was er de Boerenoorlog (1899-1902) waarbij de twee Boerenrepublieken - Transvaal en Oranje-Vrijstaat - in conflict raakten met de Britten die het op de zojuist ontdekte goudmijnen hadden gemunt. In totaal kwamen naar schatting 22.000 Britse militairen, 14.000 Zulus en 7.000 Boeren om het leven. In Britse concentratiekampen stierven nog eens 28.000 vrouwen en kinderen. De meest dramatische ‘Battlefields’ liggen in de driehoek – Vryheid (oost), Volksrust (noord) en Estcourt (zuid) en zijn Isandhlwana, Rorke’s Drift en Blood River het meest bezocht.
Dikke file maar als beloning een prachtig uitzicht op de bergen van het Golden Gate Highlands NP
vrijdag 30 oktober 2015
Van Pretoria naar Golden Gate Highland NP
Na een uitgebreid ontbijt vertrekken we rond 9 uur vanuit Natanja Guesthouse in Centurion op weg naar het volgende park. We komen langs Tata motors (ze zitten ook overal) en rijden op een 6 baans weg met veel op en afritten, de N1, en doen er minimaal 2 uur over om via Pretoria de stad Johannesburg uit te komen. We moeten de afslag richting Durban nemen. Onderweg komen we regelmatig een begeleid transport tegen van rugby teams die dus voorrang krijgen terwijl wij vast staan in de file. Hier worden de wereld kampioenschappen gehouden. We horen later wel wat de uitslag is geworden. Er staat dus een enorme file vanwege een ongeluk (werd eerder vermeld op de borden) en Ruud zit zich aardig op te winden. Helemaal niks om zo door een stad te moeten gaan met al dat drukke verkeer en het lijkt wel of we altijd op de verkeerde baan staan. Ik kan me er niet zo druk over maken, het is zoals het is en je op zitten te vreten helpt toch niks. Opeens de afslag richting N3 naar Durban. Wisselen van rijstroken … bijna niemand laat je ertussen en toch zullen we eraf moeten. Kris kras en het lukt om op tijd op de linker strook te komen.
We rijden KwaZulu Natal binnen en het bord op de weg geeft aan dat hier voetgangers kunnen lopen. Om half 12 passeren we Boksburg. Afwisselend townships en naast wat redelijk uitziende onderkomens ook krotten ertussen. Niet alles is dus verbeterd qua huisvesting.
Kwazula – “Place of the zulu” and Portuguese Natal - “Christmas” Deze provincie grenst aan de landen Mozambique, Swaziland en Lesotho, heeft een lange kustlijn aan de Indische Oceaan en grenst aan de provincies Mpumalanga, Eastern Cape en Free State.
De bergen van KwaZulu-Natal zijn het leefgebied van een van de bekendste etnische groeperingen in Afrika, namelijk de amaZulu. In de 16de en 17de eeuw leidde de grote migratie van de Nguni uit centraal en oostelijk Afrika tot de vorming van vele kleine stammen in zuidelijk Afrika. De taal en cultuur van deze stammen hebben in de loop van de tijd een eigen identiteit ontwikkeld. Een van deze stammen bestond uit een kleine groep mensen (onder leiding van Malandela) die zich vestigde in de subtropische vlakte van de Mhlanthuze River. Eén van de zonen van de leider, met de naam Zulu (hemel), verliet zijn familie om in de vruchtbare vallei van Mkhumbane zijn eigen stam op te bouwen. Zijn ‘volk’ amaZulu (= mensen van Zulu) groeide in aantal en al gauw werd het stuk land naar Zulu genoemd, kwaZulu (= gebied) Een paar Zulu Generaties lang was deze stam een hardwerkende gemeenschap, waar gebruiken en familietradities een grote rol speelden. Toch waren de Zulus nooit oorlogszuchtig en er was geen eenheidsgevoel waarvoor gestreden moest worden. Dat wil zeggen, totdat de beruchte en gevreesde Shaka Zulu zijn vernedering als een niet-erkende zoon ging wreken en vanuit deze haat de herders en boeren opleidde tot het machtigste en meest gevreesde leger van het continent. Van een kleine stam van een paar duizend Zulus groeide de amaZulu stam uit tot in de miljoenen; haar kraals liggen verspreid over het platteland van KwaZulu-Natal.
We steken de rivier Lesbok over (dat dier hebben we nog niet gezien, maar nu dus wel de gelijknamige rivier). Er loopt een vrouw met 2 kleine kinderen en koffers langs de kant van de snelweg. Echt niet normaal. Wat gaan we nog tegenkomen! De rivier Mol gaan we over, het zijn kleine stroompjes water hier. Ook zien we zandhozen.
In Villiers hebben we getankt. Een leuk plaatsje waar je doorheen slingert, niet troosteloos maar wel heel armoedig. Aan de kant van de weg ligt een zwarte dode koe . Aangereden …. wat een rare gewaarwording .. hij kijkt ons recht aan met een dode blik in zijn ogen. Wat een godvergeten lege vlakte hier in dit niemandsland. Is dit bouwland, droge vlaktes, er grazen wel af en toe koeien op kleine stukjes groenig land en af en toe staan er een paar bomen. In the middle of knowhere. We passeren het plaatsje Tweeling en komen in Liebensbergvlei. Nu een weg met potholes, erg diepe dus slalommen we maar weer over de weg.
Het landschap wordt wat gevarieerder. Hoge grassen, bomen, struiken, meer heuvels. De weg gaat nu ook omhoog en omlaag en vaak een mooier vergezicht. We passeren Bohlokom met huisjes net voor Betlehem. Hoge puntige bergen. We zijn de file en het gevoel van “gaat dit echt zo door de hele vakantie” op slag vergeten.
Voor we het Golden Gate Highlands NP inrijden ….. wauuw wat een prachtige bergen met heel grillige vormen en veel kleuren. Dit is echt genieten klasse 2! We rijden door Clarens, het juweel van de Vrijstaat ligt in de Maluti bergen. De Lombard populier blijkt door veel artiesten te zijn vereeuwigd. Het Golden Gate NP ligt aan de voet van het Maluti gebergte. Hier komen onder andere het zwart wildebeest, de eland, springbok, blesbok en de steppezebra voor. Het park is vernoemd naar de gouden kleur die de zandstenen rotsen aannemen als de zon erop schijnt.
We hebben ingecheckt bij Glen Rheenen Rest Camp en ook daar de Sanipas gekocht om zonder apart door nog voor hoeven te betalen alle Nationale parken in te kunnen rijden. We hebben hier een rondavel, eenvoudig maar wel grappig om ook daar eens in te slapen.
Bij aankomst direct al een felgeel vogeltje op ons kleine terrasje gespot, het blijkt een Wevervogel te zijn.
We hebben erg veel foto’s van de prachtige kleurrijke zandstenen rotsen op de picture gezet voor het te donker begon te worden.
‘s Avonds zijn we gaan eten in het Golden Gate Masutsa Hotel, een buffet met allerlei lekkere hapjes. De Brandwag rots is echt heel apart om te zien en bij nacht wordt hij door schijnwerpers vanaf één kant verlicht. Verder complete duisternis eromheen. Geweldig om dit op de terugweg te zien. Toch weer helemaal verrast en blij na het niet zo leuke begin van de dag.
Van de rust in Kololo naar het drukke Pretoria!
donderdag 29 oktober 2015
Van de rust in Kololo naar het drukke Pretoria!
Het enige wat je hier hoort zijn de geluiden van insecten, vogels en klein wild, echt geweldig. Dit hebben we thuis niet, daar hoor je het verkeer, vliegtuigen, mensen die praten, radio’s etc. Wat hebben we hier genoten. Echt een overdonderend begin van onze vakantie. Ontzettend aardige en behulpzame mensen. Met pijn in ons hart nemen we afscheid.
Het eerste stuk van de route gaat nog door Limpopo voor we naar Gauteng rijden. Om half 10 verlaten we Kololo en gaan we via de dirty road weer 29 km terug. Het heeft eergisteren maar heel even flink hard geregend en dat merken we aan de weg. Het gaat een stuk sneller als de heenreis. Kom je een verkeersbord tegen met de afbeelding van een tractor en 60 km/per uur …. Ongelooflijk je kunt hier echt niet harder dan 30. Na 50 minuten komen we aan bij de gate dus echt een stuk sneller dan de heenweg een paar dagen geleden.
We rijden richting Vaalwater en gaan daar tanken en wat boodschappen halen.
Onderweg zien we veel mensen die plastic flesjes en blikjes verzamelen en als de zak vol is dumpen ze het op een hoop langs de kant van de weg. We nemen aan dat het later opgehaald wordt door een vrachtwagentje. Ook kassen, niet van glas zoals bij ons maar gewoon van een doorzichtig katoenen gaas. Toch nog wat fietsers die op de weg rijden. Nu nog wat boodschappen gedaan bij een grotere Spar net na het verlaten van het park (dat is in deze provincies DE grote winkelketen). In Loubad hebben we geparkeerd op een klein rood zandweggetje en brood gesmeerd. Pindakaas, lekker maar wel erg droog, flesje water er achteraan dan spoelt het wel weg.
Alle zijwegen hier zijn dirty roads van gravel, meest rood van kleur meestal met heel veel stenen/keien, hobbels over dwars, kuilen. Lekker voor de auto die geen brede banden heeft en ook geen 4x4 is. Alles schut door elkaar, wij zelf ook. Maar we rijden nu op een weg van asfalt en zien veel kraampjes met perziken die de lokale bevolking verkoopt. Het gaat per emmer, maar ook zakken met hout met de vreemde namen: Doe braai hout en Sekel braai hout. Bij Donkerpoort allerlei leuke teksten te lezen langs de kant van de weg zoop rij.
De hoofdstraat heet hier de Nelson Mandela Drive die dwars door Modiwolle gaat waar veel winkels te vinden zijn.
Nog 122 km te gaan naar Pretoria via de N1 (snelweg) met veel vreemde maar ook erg leuke plaatsnamen zoals bijvoorbeeld “Rust de Winter”. Regelmatig zien we zandhozen en in de fik gestoken graslanden. De vlammen slaan er uit. Wel een mooi gezicht om te zien met op de achtergrond weer groen gras, rode zandstenen heuvels etc.
Nu dwars door Pretoria met veel rijstroken en het is erg druk. Links en rechts wordt er ingehaald hier. Om half 3 waren we bij ons onderkomen voor 1 nacht, Guesthouse Natanja in Centurion net iets onder Pretoria.
Een aardige dame die ons welkom heette en de kamer ziet er prima uit met koelkast, airco, waterkoker, borden, bestek, etc. Waarom dat laatste …. Joost mag het weten. Beneden is er ook een ruimte voor het ontbijt. Nadat we ons geïnstalleerd hadden zijn we even naar het kleine winkelcentrum gelopen om te kijken wat en waar we eventueel vanavond kunnen eten. Daarna terug gelopen naar het Guesthouse en met een drankje erbij op de ligstoelen in de tuin relaxen. Er was ook een overdekte ruimte waar je kon braaien met tafel en stoelen erbij. Vanavond hebben we lekker makkelijk Fish and Chips gegeten. Toen we naar buitenkwamen zagen we toch een mooie zonsondergang!!! De lichtjes van de stad Pretoria in allerlei kleuren met daarboven een diep rode lucht …. amazing!!!! Terug geslenterd met af en toe achteromkijken naar die mooie lucht. Daar kan je niet genoeg van krijgen. Morgen gaan we dwars door Johannesburg heen en zakken we naar het zuiden om te eindigen aan de noordkant van Lesotho. Nu eerst een aantal uren slapen om morgen weer fit te zijn.
De BIG FIVE ????
woensdag 28 oktober 2015
Gaan we de Big Five echt zien?
Vanochtend om half 5 op en ons klaarmaken voor de 6 uur durende Welgevonden Game Drive. We hebben er zin in. Hannie heeft maar een uurtje geslapen … tja die witte wijn hè! NIET MEER DOEN!!!
Eerst in het restaurant een kop koffie en kennismaken met het andere koppel en hun twee kinderen.
In de jeep mochten wij op de eerste rij zitten en daar zaten we prima om foto’s te kunnen maken. We konden allemaal aangeven als we iets wilden vastleggen op foto of gewoon wilden genieten van het uitzicht.
Nu het gebied in op zoek naar de Big Five en andere dieren. Tot de Big Five behoren de leeuw, neushoorn, buffel, luipaard en olifant. We zijn echt benieuwd of we ze allemaal kunnen vinden. Lang het spoor gevolgd van een leeuw die ergens in de buurt moest zijn maar helaas hebben we die niet kunnen vinden net als het luipaard. Jammer want ik denk niet dat we die nog ergens anders in Afrika gaan tegenkomen. Maar daarentegen hebben we wel de enige 2 nijlpaarden die hier in dit reservaat leven gezien.1 in het water met z’n kop naar ons toe en 1 op de rug in het gras voor ons. Deze nijlpaarden zijn hier niet uitgezet maar uit zichzelf ooit hier naartoe gekomen. Heel apart om deze dieren te zien. Veel foto’s gemaakt en hopelijk zitten er een paar scherpe tussen..
Olifanten … die hebben we heel vaak gezien op zeer veel verschillende plekken. Wat een pracht beesten met die “verschrompeld” aandoende dikke huid. Ook zebra’s in grote getale. We hebben maar 1 giraffe gezien, maar ook dat was een belevenis. Hij/zij stond wel erg ver weg en verscholen ging bijna op in de kleuren om zich heen. Maar de ranger heeft scherpe ogen en weet waar die op moet letten.
Ze staan ook met elkaar in verbinding en geven aan elkaar door waar er sporen zijn gevonden. Ook een buffel gezien in de verte. Eigenlijk te klein om hem op de foto te krijgen en te zien dat het werkelijk een buffel is.
Plots een stuk of 6 neushoorns voor ons. Geweldig. De vrouwtjes hebben een zeer scherpe hoorn in tegenstelling tot de mannetjes. Eén wijfje had een jong bij zich staan. Geweldig wat een belevenis, ze bleven rustig staan grazen dus alle tijd om ze te observeren en foto’s te maken. Ze stonden op een paar meter afstand van de jeep dus echt heel dichtbij. (Net als aan het begin één olifant die vlak voor ons stond.
Ook veel wildebeesten (gnoes) gezien die in kuddes voorbij kwamen denderen.
Nog een antelope soort, de waterbok met een witte kring rond haar achterste. Een anekdote die de gids vertelde over het ontstaan van die kring: de bok was als eerste gearriveerd in de ark van Noach en naar de wc ging terwijl deze nog nat van de verf was.
En wederom de impala’s die een geur sproeien die op de lange grassprieten achterblijven. Deze geur sproeit uit de zwarte dotjes die op hun achterpoten zitten en dat doen ze zodat de andere impala’s ze kunnen volgen als ze op de vlucht moeten slaan. De hyena’s laten ook een spoor achter op het gras dat voor 2/3 zwart ziet en 1/3 wit/geel (qua hoogte). Dit gebeurt vanzelf tijdens het lopen en is bedoeld om hun territorium af te bakenen. Hoe groot dat gebied is weten we niet.
Rond 9 uur zijn we gestopt en toverde de ranger een bak met allemaal zoete hapjes en koffie/thee en fris tevoorschijn. Even lekker zo de benen te kunnen strekken en ook een fantastisch uitzicht op de bergen.
De ranger heeft ons veel verteld over de leefgewoontes van allerlei verschillende dieren die hier leven en planten die hier groeien. Zelf maakte hij ook veel geluiden onderweg om bepaalde dieren en vogels aan te trekken.
Om 11 uur nog een stop gemaakt voor wat hartige hapjes en een drankje. Het was allemaal erg gezellig. Onze dag kan niet meer stuk. Wat een ervaring is dit. Geen Big Five maar een Big Three dus! We hobbelen over de meest smalle paadjes met veel potholes, prachtig rood zand en veel mooie vergezichten. En alle tijd om stil te staan om foto’s te maken.
Dit hadden we echt niet willen missen. Om 12 uur waren we weer terug bij onze lodge. Helemaal happy!
Na een heerlijke lunch in het restaurant zijn we de blauwe route gaan lopen, wel erg heet op dit tijdstip van de dag. Onderweg weer veel termietheuvels gezien en gnoes, maar ook weer ontzettend veel impala’s. Het lijkt wel de meest voorkomende antelopes te zijn in het park. Redelijk op tijd weer terug in onze lodge en genieten van de vele olifanten die recht voor onze neus op de berghelling staan te eten. Wat een geweldige plek hebben we hier. Tegen zonsondergang zagen we plotseling een kudu op 4 meter afstand van ons lopen grazen. Jeetje wat een genot om dit mee te mogen maken.
De zonsondergang was erg mooi, beter dan de dag ervoor omdat het nu heel helder weer is.
Om 7 uur zijn we gaan eten in het restaurant en worden we naar beneden geleid de tuin in en tot onze verrassing kregen we een privé braai. Het vlees werd gebakken op het rooster, groentes, gepofte aardappels, een lekkere saus, echt geweldig. Nadat het vlees eraf was gehaald werden er nog meer houtblokken opgegooid zodat we een kampvuur hadden terwijl we zaten te eten. “Onze” speciale “bediende” was er ook bij evenals de ranger van vandaag. We hebben het erg gezellig gehad en erg lekker gegeten. Wat een speciale afsluiter van niet alleen deze dag mar ook van onze andere Kololo ervaringen van de afgelopen dagen. Eigenlijk kan het niet beter worden hebben we zo het idee. Wie weet wat we nog meer meemaken wat dit kan overtreffen!!!!
Wild spotten ....
dinsdag 27 oktober 2015
Voor het eerst met een ranger mee om het wild te zien.
Onze eerste game drive gaan we vandaag doen. Na een lekker ontbijt gaan we in de ochtend rustig aan bijkomen van de hectiek van gisteren. Net na 1 uur willen we een wandeling van een uur gaan doen maar de lucht is behoorlijk dichtgetrokken. Hebben gemeld bij de receptie dat we de blauwe route wilden gaan lopen. De weersverwachting staat er niet echt goed voor. Maar er werd gezegd dat als het zou gaan regenen dat we dan door iemand worden opgehaald om ons terug te brengen naar onze lodge. Wat een service. Na 5 minuten gelopen te hebben werd het zo verschrikkelijk donker dat we omgedraaid zijn en ons weer gemeld bij de receptie. We waren nog maar amper binnen en het begon toch te hozen. Zou de game drive om 16.00 uur wel doorgaan? We hopen van wel want daar komen we tenslotte voor. Gelukkig trok de bui weer weg en om 4 uur werden we opgehaald door de ranger met een jeep voor 6 personen. We waren maar met z’n tweeën en werden gebombardeerd tot “special guests”. Dit is de Kololo gamedrive van anderhalf uur . De naam Kololo komt trouwens van het gelijknamige dier die ook wel Klipspringer wordt genoemd. Deze ranger is nog in opleiding en mag nog geen begeleide tours doen in de reservaten waar het gevaarlijke wild aanwezig is, zoals de leeuwen het luipaard. Zo’n opleiding duurt 4 jaar en ze moeten alle geluiden van vogels, insecten en het wild wat er rondloopt kennen. Nog 1 jaar te gaan en dan mag hij ook Welgevonden in. Een erg aardige jongen die ons veel heeft verteld over de vegetatie en de vogels.
We zagen heel bijzondere vogels, grijs met en blauwe kop en bruine met rode poten waarvan ik de naam vergeten ben. Ook een mestkever die achteruit loopt met een bolletje poep en op dat bolletje zat ook een vrouwtje. Heel bijzonder. We hadden er al één gezien bij ons onderkomen maar hier zat dus het mannetje en het vrouwtje op. Welke soort het is …. Er bestaan zo ongeveer 5000 soorten mestkevers!
Ook de termieten heuvels (erg breed en hoog) met daaronder de grote gaten die het aardvarken graaft kwamen we tegen. Het aardvarken zelf komt bijna niemand tegen, wij ook niet.
Wel sporen van de hyena’s die je herkent aan de grote grasstengels die voor 2/3 aan de onderkant bruin ziet en 1/3 erboven normaal van kleur is. Door de geur van hun vacht die langs het gras schuurt bakenen ze hun territorium af. Zo’n uurtje onderweg stopten we en werd er een tafeltje neergezet. We werden verrast met een drankje en wat hapjes. Lekker gemoedelijk en gezellig een droge witte wijn en een biertje gedronken. En weer verderop weg om naar wat wild te speuren. Dat valt voor ons niet mee omdat deze dieren erg goede schutkleuren hebben. Onderwijl veel zebra’s gezien (voor het eerst voor ons in het wild!!!) en ook de impala’s die hier wel erg veel voorkomen.
De impala’s hebben op hun kont 3 zwarte strepen die een M vormen. Ze worden hier ook wel de McDonalds genoemd, grappig bedacht.
Verder wat ander klein wild wat her en der opdoemde.
Ook veel jacaranda’s gezien, dat zijn bomen met prachtige paarse bloemen. Een “alien” die “ingeburgerd” is in Zuidelijk Afrika. In oktober bloeit deze boom dus we hebben geluk dat we ze heel veel zien in het overwegend gele/groene graslandschap. In Pretoria staan er zoveel dat de bijnaam van de stad “Jaracanda City “ is. Maar we zitten nog in Kololo en zagen ook wrattenzwijnen in de bush bush, moeilijk te zien maar de ranger weet waar die op moet letten. Het werd al later en later en de anderhalf uur die gepland was werd er één van bijna 2 1/2 uur. Al met al een heel leuke tocht gehad met veel verhalen en mooie dingen die we voor het eerst hebben gezien.
’s Avonds lekker gegeten en wijn gedronken. Hannie dat had je niet moeten doen want slapen … ho maar en morgen moeten we om half 6 klaar staan voor de grote Game Drive van 6 uur lang door Welgevonden.
Al met al een heel gezellige dag gehad.
