Het einde is in zicht van onze reis met de camper!

Vrijdag t/m zondag 27, 28 en 29 juni 2014:

Van Goleta naar Watsonville

Het is al zonnig als we opstaan om half 7. Tegen 8 uur nog gauw even kijken naar de Pacific voor we instappen en wegrijden naar onze laatste camping net onder San Francisco, waar we drie dagen/nachten blijven met de camper. We zien veel wijngaarden. California is natuurlijk alom bekend vanwege zijn eigen wijnen. Het is ineens mistig en het blijft zo tussen de heuvels hangen. We rijden via de 101 en niet via de Highway 1. De laatste is een prachtige route (zegt men), maar helaas hebben we daar geen camping op de route meer kunnen vinden afgelopen december (“Fernwood” bij Big Sur kon pas na 25 december gereserveerd worden, maar toen was tie al vol. Raar eigenlijk. Ik heb direct na opening van de kantoortijden op 2^de kerstdag gebeld). Verder zijn er geen campings met hook-up in de buurt zo halverwege de route. Ook in de buurt van Big Sur (beetje op de helft) was er geen andere camping meer vrij waar je met een camper kon staan. Wel een paar voor tenten. Aangezien de highway 1 een “langzaam aan” route is red je het zonder overnachting niet, dus we hadden echt pech. De Highway 101 is niet saai hoor, genoeg te zien onderweg maar ook hier was de weg vreselijk beroerd om te rijden en veel wind. Onderweg zien we zelfs ja-knikkers. Wie verwacht dat daar … wij niet in ieder geval. Ook weer grijze heuvels/bergen. Op de foto komen ze niet zo mooi uit de verf, maar het grillige, de tekeningen van de sporen die het in de loop van de tijd heeft gekregen maar ook de kleur ervan zijn prachtig. We merken dat we al een beetje aan het afscheid nemen zijn van het reizen met de camper. We praten al een beetje in de verleden tijd. Het is ook wat dubbel. We willen er niet bij stilstaan dat de camperreis eigenlijk voorbij is op het staan van 3 dagen op eenzelfde camping daargelaten, maar we willen ook blijven genieten van die 3 dagen die ons nog resten. We kwamen redelijk op tijd op de camping “Santa Cruz/Monterey Bay” aan, weer een KOA camping … we doen het er maar mee. Wel een goede lering voor een eventueel volgende keer …. geen KOA’s meer voor ons, alleen als het écht niet anders kan! We hebben plek nr. 101 en die ligt al vrij vroeg in de schaduw en buiten is het daardoor al gauw te koud. Voor het eerst sinds onze camperreis trekken we een spijkerbroek aan! Ook de firepit gebruiken we vanavond. We hebben het hout van gisteren nog omdat we op de camping in Goleta geen vuurtje konden stoken vanwege de wind. We steken nog een kaars aan en drinken wat we lekker vinden, chippie erbij. Gezellig zo bij de firepit!

We zijn van plan om morgen een stukje over de highway 1 te gaan rijden, de scenic route naar Monterey en Carmel. Verder naar beneden lukt niet omdat er geen afslagen meer zijn naar de 101. En of we kunnen keren op de weg is maar de vraag aangezien het er toch wel erg druk is en weinig parkeerruimte overblijft om te kunnen keren op die smalle en kronkelige weg. En dan hopen dat het niet mistig is. Zondag gaan we dan de koffers inpakken en de camper een beetje schoonmaken en fatsoeneren. Dit hoeft niet van het verhuurbedrijf maar zelf vind ik het geen prettig idee om een “vuile” camper in te leveren. Het inleveren moet op maandagochtend vóór half 11 gebeuren in San Leandro (een buitenwijk in San Francisco) en daarna gaan we met onze koffers en rugtassen naar SF stad waar we nog een paar dagen blijven. In San Francisco zullen we de laatste verhalen denk ik wel kunnen versturen zodat jullie weer “bij” zijn.

Bye bye en tot maandag!

Met de voeten in de Pacific staan en .... tot je middel nat worden!

donderdag 26 juni 2014

Van Palm Springs naar Goleta

Van het bloedhete Palm Springs gaan we naar de kust waar het allicht koeler zal zijn. We rijden via het noorden van de stad Los Angeles naar het westen. We gaan niet Los Angeles in naar de Walk of Fame wegens tijdgebrek. Op 4 november 2013 is er een ster geplaatst voor Janis Joplin ter hoogte van 6752 Hollywood Boulevard, mijn grote idool. Jammer maar helaas, we moeten door! Dus niet de ster van Janis bekeken. Aan de kant van de weg zien we wel de Disney Studios, NBC Studios en de Warner Bros Studio. Het is behoorlijk druk en ook staat er weer veel zijwind en of course is het weer een slecht onderhouden weg vol met gaten, scheuren, hobbels. Er is niet echt veel soeps hier om te zien (5 en soms 6 baans weg) dus karren we door! Op het laatste stukje wat we moeten rijden zien we af en toe de Pacific. Magnificent! Op naar de camping “El Capitan State Beach” waar we een plek hebben gereserveerd waar we uitkijken op de Pacific Ocean. Daar aangekomen blijkt er nog een caravan te staan die nog opgehaald moet worden door een verhuurmaatschappij blijkt als we het navragen bij de receptie. Om 5 uur staat die caravan nog steeds op onze gereserveerde plek. Onderwijl hebben we al in de Pacific gestaan. Hoge golven … prachtig ….. mijn korte broek is inmiddels kletsnat geworden door de omslaande golven die tot aan tot aan mijn middel reiken. Ruud heeft z’n korte broek wel redelijk droog gehouden, is wat langer en blijkbaar verstandiger, ahum … ! Na deze lol in het water … als een kind zo blij, zijn we weer terug naar onze gereserveerde plek gelopen waar de caravan tot onze spijt nog steeds staat. Degene die de caravan zou ophalen blijkt in een file te staan en zal rond 6 uur aankomen. Echt balen dit. De camphost biedt ons nu wel een andere plek aan. Niet zo’n mooi uitzicht op de zee. We kunnen kiezen: wachten op die man en vlakbij de rand staan met geweldig uitzicht op de Ocean of verkassen naar een andere plek. We besluiten het laatste doen. Wie weet komt degene wel veel later aan en wij kunnen geen kant op zo. We balen verschrikkelijk … echt een domper. We krijgen er als compensatie een zak met hout bij om in de firepit te branden (helaas te veel wind om de firepit te gebruiken). In ieder geval hebben we wel in de Pacific gestaan. Vloed en hoge golven die vlak voor de vloedlijn omslaan en ben tot aan mijn middel doorweekt … FUN! Heb mijn korte broek “professioneel” uitgespoeld in een wasbakje want het zoute water laat al kringen achter. Met één hand de knop van het water indrukken en met de andere de korte broek proberen uit te spoelen … dat valt niet mee. Probeer dat zelf maar eens. Hopen dat tie morgenochtend droog is. Vanavond een schitterende zonsondergang, met felle kleuren rood, oranje en roze boven zee en de baai. De foto’s die Ruud daarvan heeft gemaakt zijn werkelijk fantastisch. Ach, mijn camera .. ik doe het er maar mee. Was om foto’s te kunnen uploaden voor ons blog omdat ik kleinere bestanden heb (minder pixels). En dit is nu ook afgelopen omdat er een fout zit en ik die zelf op dit moment niet kan oplossen. De laatste dagen hebben we nergens goede verbinding met internet en ik kan ook niet eens bij ons blog komen om verhalen neer te zetten en te versturen want hij geeft aan dat hij de website niet kan vinden/contact kan maken. Vandaag hebben we op deze camping trouwens helemaal niks aan luxe, maar dat is juist het leuke van kamperen. Het zoute water hebben we van ons afgespoeld bij een klein fonteintje voor zover dat lukte. Het is hier ’s avonds een stuk koeler. Al vroeg zitten we binnen omdat de wind vrij hard en koud is. Vannacht weer onder een dekbed liggen …. ook weer lekker vergeleken bij gisterenavond. Toen was het om half 11 nog 37 graden buiten (en de zon was al een paar uur daarvoor ondergegaan). Maar wat we graag wilden hier op deze plek was met onze voeten in de Pacific staan en dat is meer dan gelukt …. we hadden er hartstikke lol in. Weer een wens in vervulling gegaan!

Geen Joshua Trees maar wel palmbomen

woensdag 25 juni 2014

Van Kingman naar Palm Springs via Joshua Tree Park

Om 8 uur vertrokken en eerst getankt. Daarna die rotte I-40 weer op. Vandaag een behoorlijk stuk rijden. Wel zeer verschillende bergen links en rechts. Puntig, ruig, plat van boven, grijs en een beetje rood/bruin. Juf Tom Tom is volledig verdwaald op deze highway. Dit doet me denken aan : Welcome to the Hotel California, óf Take The Long Way Home. Moeten van haar links de snelweg af. Normaliter zijn de afritten altijd aan de rechterkant Juf Tom Tom! Volgens de Hannie Hannie moeten we eerst nog 60 mijl op de I-40 rijden naar Needles voor we eraf moeten. We rijden weer langs de Santa Fe spoorlijn en komen ook een paar Joshua Trees tegen, erg klein en vrij kale exemplaren. De heuvels en de begroeiing zijn gelig. We steken de Colorado River over die hier best wel breed is en lekker doorstroomt. We zijn na het oversteken van de rivier beland in California en hier geldt de Pacific Ocean Time. Aangezien ze in Arizona de Daylight Saving Time niet hanteren hebben we nu geen tijdsverschil tussen deze 2 staten. We hoeven onze horloges dus niet bij te stellen. We moeten bij Needles een stukje van de Interstate af om op de US-95-S te komen Dit gaat een heel klein stukje via de Historic Route 66! Yes … op de weg staat Route 66. Uitstappen yeahhh … ben op het gloeiend hete asfalt gaan zitten bij de tekst Route 66 en Ruud heeft er een foto van gemaakt. Helemaal happy dat mijn plannetje wat ik al heel lang in gedachte had toch gelukt is. (Bij Seligman was er niks op de weg zelf te vinden nl.). Nu een heel stille weg, de US-95-S, weer een apart stukje Highway met o.a. gescheurde zandduinen. Verderop loopt de weg over allemaal heuvels/ribbels heen. Het lijkt net een wasbord. Ze noemen het hier “dips”. Leuk om te zien hoe die golven in de verte vorm geven. Via de 62-W, ook weer met dips, gaan we verder naar het westen, kilometers lang. De afgelopen dagen zijn we steeds meer richting de Pacific Ocean gereden. We steken het spoor nogmaals over en zien langs het spoor heel veel zelfgemaakte inscripties, getekend of met houten paaltjes gelegd, met namen, wensen, etc. tegen het talud van grind met zand. Erg leuk om te zien en dat gaat zo kilometers door. Ook “kunst”, tegenwoordig heet alles kunst als het door mensenhanden is gemaakt, mooi of niet. We zien eerst heel veel oude kleding en lappen op elkaar gegooid en opgehangen. Lijkt wel een vuilnisbelt van kleren.. ook onder het mom van kunst, je moet maar op het idee komen. Daarna een oud pompstation (buitenwerking uiteraard), meters hoog met daar bovenin allemaal oude schoenen geknoopt. In de middle of knowhere moeten we ineens van juf Tom Tom na 30 yards rechts afslaan. Geen weg te bekennen … waar hebben we dit eerder gehoord? Vanaf nu noemen we haar Juf Dom Dom. Dit is werkelijk niet te geloven. We gaan nu onderlangs Joshua Tree Park. We zien misschien straks al de oostkant van het park maar wij willen er bij de zuidkant in. Links ligt een mooi meer geeft de kaart aan: Palen Lake. Op een uitrit van een weggetje hebben we de RV aan de kant gezet en eerst maar eens brood gegeten voor we verder gaan. Bloedheet hier. Ben achteraf toch blij dat we geen camping in Joshua Tree Park hebben geboekt. Daar zijn geen campings met electra dus geen airco die je kunt gebruiken. In de verte zien we een zandhoos, het lijkt wel een tornado die blijft rond cirkelen (cirkelen is altijd rondgaan natuurlijk, sjonge wat zijn we weer bijdehand). Geen meer en geen tree (boom) te bekennen. Misschien is de oostkant van het park totaal anders dan de zuid of noordkant? Yep ineens allemaal palmen langs de kant van de weg. Groot, klein … het lijkt ons een kwekerij. We zien verderop een RV park. Wie zou hier in godsnaam willen staan met alleen woestijnzand om je heen en zo heet? We gaan de I-10 op. In de verte zien we nog een meer: Hayfield Lake. Prachtig blauw en dat midden in die woestenij. Snap iets meer van “wie hier wil staan in de woestenij” want er is nog water te zien haha! We rijden via de zuidkant Joshua Tree Park in en komen tot de ontdekking dat hier ten eerste geen Joshua trees te zien zijn vanaf deze kant en dat het Cottonwood district gesloten is. Hier hebben ze in 2011 en in 2013 een overstroming gehad. We kunnen ons dat bijna niet voorstellen omdat het hier zo gortdroog is en zo verschrikkelijk heet. Jammer … nog een lang stuk rijden voor we de eerste Joshua Trees kunnen zien. Ook bij de Tree die U2 heeft gebruikt voor hun album hoes van het gelijknamige album “Joshua Tree” kunnen we niet komen. Maar die leeft niet meer hoor, die ligt hartstikke dood plat op de grond. Toch nog even de camper uit en wat foto’s gemaakt van de cactussen en andere planten en struikjes. Snel de RV weer in gestapt en terug naar het begin van het park gereden om onze weg te vervolgen. Nog een weetje: in dit park staat de Joshua Tree Inn, een Bed & Breakfast waar Gram Parsons aan een overdosis overleed. (kan mijn passie voor muziek en muzikanten niet echt loslaten in deze vakantie, de feiten blijven bovenkomen). Nog eentje dan: The Eagles. Zij hebben hun naam te danken aan het feit dat ze na een optreden, stoned en dronken naar het Joshua Tree Park zijn gereden. Daar ging het feest door en één van hen moest nodig plassen. Tijdens deze bezigheid keek hij omhoog en zag een adelaar boven hem circelen … de naam was geboren: The Eagles. Op hun eerste album staat bovenin een logo van een adelaar met hun naam erin. Op een later album staat op de hoes een foto van Monument Valley.

OMG … ineens weer een knalblauw meer midden in deze omgeving, echt heel apart. Van de ene verwondering in de andere: we rijden een dal binnen en van bovenaf zien we een enorm lange strook groen verschijnen (horizontaal). We komen dichterbij en zien dat het allemaal groene velden zijn. Links en rechts van ons zitten we nog steeds naar de gele en grijze duinen te kijken. In de buurt van Coachella lijkt het wel een oase met al die palmen. Overal verschijnen de resorts aan de kant van de weg. Daarna de huizen van de bewoners van Indio. We zijn weer in de bewoonde wereld na vandaag veel miles in niemandsland te hebben gereden. We komen aan in Palm Springs. Wat een luxe, mooie lanen met palmbomen. De meeste huizen staan achter grote groene heggen verscholen, een beetje uit het zicht van de weg. De huizen worden groter en minder afgeschermd. Wat een oase van groen. En weer zo heel anders dan de afgelopen weken. We hebben gereserveerd bij camping “Happy Travel” en krijgen plek 10 toegewezen, dicht bij de ingang. Er is nog geen schaduw dus we gaan binnen zitten met de airco aan tot het buiten wat aangenamer zal worden. Het is nu 41 graden in de schaduw … niet echt een temperatuur waar we blij van worden. Nou niet gaan lopen zeiken …. Morgen staan we met de camper aan de rand van het strand aan de westkust … de Pacific! Daar is het een stuk koeler, misschien wel te koud om ’s avonds nog lang buiten te zitten. Straks douchen en eten. We zien ineens een paar kolibries voedsel eten uit een paar hangertjes aan de muur. Wat zijn ze klein. Mis alleen de mooie blauw/groene kleur …. zijn het wel echt kolibries? Ze zijn zo klein als mijn pink. Prachtig om dit te zien. Heb al diverse malen geprobeerd om bij ons blog te komen maar dat mislukt telkens. Wel hebben we internet, maar Reismee.nl pakt tie niet. Misschien is de site in onderhoud want het is nu nacht in Nederland terwijl ik aan het typen ben. Of overbelast omdat ze net een aanbieding hebben voor een boekwerk wat je kunt laten maken van al je verhalen en foto’s die je hebt verstuurd via Reismee.nl . Baal er wel van want de foto’s van 5 dagen kan ik niet plaatsen en nog 2 verhalen niet. Morgen staan we weer op een natuurcamping zonder stroom en ook geen wifi dus dan kan ik ook niks versturen. Dat wordt dan wéér 2 dagen later als we parallel aan de kust naar het noorden zijn getrokken. Tot dan!

Wat info over Joshua Tree Park:

De lage Colorado Desert is het zuidoosten is onderdeel van de Sonorawoestijn, die zich verder uitstrekt naar het zuiden, naar de Mexicaanse staat Sonora, maar ook naar Arizona, in het oosten. Er zijn drie toegangspoorten: in het westen bij Joshua Tree Village, in het noorden bij Twentynine Palms en in het zuiden bij Cottonwood Spring. Het grootste deel van dit gebied kent geen hoge toppen, de maximale hoogte die je hier zult vinden is 400 meter. In het zuidoosten ligt de hogere en koelere Mojave Desert. Dit gebied is vernoemd naar de oorspronkelijke inwoners, de Mojave indianen. In deze woestijn leven tussen de 1750 – 2000 verschillende soorten dieren en planten, waaronder de Joshua Tree.

Twee woestijnen, twee grote ecosystemen bepaald door hoogte komen samen in het Joshua National Park. In weinig gebieden ter wereld is het contrast tussen de hoge en de lage woestijn zo duidelijk als hier. Zoals de naam van het park al doet vermoeden staat het park bekend om de Joshua trees die groeien in het gebied de Mojave Desert. De Joshua tree is een plantensoort die valt onder de familie Yucca Brevifolia. De enige plek ter wereld waar deze plantsoort voorkomt is in Noord-Amerika.

PS: Hier konden we niet meer op Reismee.nl komen zoals jullie hierboven hebben kunnen lezen. Wel blijf ik nu de verhalen plaatsen alsof er niks aan de hand is.

Get Your Kicks on Route 66!

dinsdag 24 juni 2014

Via Route 66 naar Kingman

Eindelijk gaan we de lang door ons naar uitgekeken Route 66 rijden, ook wel de Mother Road genoemd. We rijden hem natuurlijk niet helemaal want de 66 start in Chicago en stopt in Santa Monica. Alweer vroeg op pad want we willen veel gaan bekijken dus steeds uitstappen onderweg als er nostalgische dingen te zien zijn. We zien Seligman al op het bord langs de kant staan. Nog 67 miles en dan gaan we de weg af om op de oude Route 66 verder te gaan. We zijn erg benieuwd wat we daar gaan aantreffen. We hebben bijna een jaar geleden nog een docu gezien over de man die Seligman weer op de kaart heeft gezet. De I-40 heeft alle zijwegen die er waren naar Route 66 afgesneden, geen afrit meer te bekennen. Alleen bij Williams en Ash Fork kun je erop vóór je de I-40 verplicht moet nemen. En bij Seligman heb je nog één kans. Wij pakken de route op bij afslag 139 net na Ash Fork (Yavapai County). Wat een toeristische plaats is dat geworden nadat de familie Delgadillo de afslag naar Seligman heeft opengesteld. Hij is van beroep barber en heeft nog een heuse oude Barber Shop wat tegelijkertijd ook een winkeltje behelst. Ook een bankje met zijn naam en de naam van zijn dochter, Angel en Vilma Delgadillo, erop staat buiten. Hij runt dit samen met haar. Eigenlijk is zij de baas van haar vader. Je mag gewoon foto’s maken van de Barber Shop en de oude stoel van vroeger wordt nog steeds gebruikt, met op de achterwand allemaal biljetten en visitekaartjes vanuit allerlei landen van de wereld. Bussen vol toeristen worden gedropt en zo snel mogelijk weer weggewerkt. Prachtige oude auto’s komen we tegen, soms echt wel roestbakken maar dat maakt het nostalgischer vind ik. Oude benzinepompen, en in de winkels worden allerlei dingen zoals bijvoorbeeld voedselverpakkingen, ook van zeer oude merken die niet meer bestaan en borden van bijvoorbeeld het Shell embleem tentoongesteld uit vroeger tijden. Ook een paar heel oude huisjes op de foto gezet, waaronder het oudste huisje wat in Seligman staat. We hebben wat souvenirs gekocht en daarna in onze RV gegeten. Het valt ons op dat nergens een bord met Route 66 te zien is. Zijn denk ik allemaal weggehaald voor het geval ze gejat gaan worden. Is natuurlijk een geliefd iets als je zo’n icoon hebt. Ook op het asfalt zien we nergens Route 66 staan. Daar wilde ik graag een foto van hebben. Daarna besloten om niet via de route 66 helemaal naar Kingman te rijden. We hebben niet zo erg veel tijd meer. Dus we kiezen voor de snelweg I-40 die zo schandalig slecht is onderhouden. Echt niet normaal hier. Uiteindelijk op de camping in Kingman, weer een KOA met plek nummer 78, aangekomen. We kijken uit op stacaravans met kleine tuintjes er omheen. Niet het mooiste aanzicht maar het is maar voor één nacht. Wel schoon sanitair. Maar wat is het bloedje heet hier. Heb een handwas gedaan en binnen een kwartier is alles alweer kurkdroog. Mazzel want even later krijgen we te horen dat het niet toegestaan is om de was buiten te hangen. OK dan alles naar binnen … is toch al droog, hahaha! De barbecue gaat weer aan en we eten hamburgers en worstjes met aardappel salade en sla. Buiten in de schaduw gegeten en daarna ons blog bijgewerkt tot en met de Grand Canyon. Uploaden gaat prima maar de foto’s lukken niet meer. Morgen weer een kans. En als het daar niet lukt dan misschien pas over 4 dagen weer verhalen en foto’s. Nog lang buiten gezeten en vreselijk sterk met rode peper gekruide flips gegeten. Brand je de bek uit ….niet echt lekker dus. Het begint wat af te koelen buiten. Nu hopen we dat in de RV het ook gaat afkoelen voor we gaan slapen. Het is weer een drukke dag geweest. Inmiddels is de laatste week van het reizen met de camper ingegaan. Wat gaat het toch rapido! En we hebben er nog lang niet genoeg van! Heerlijk dit rondtrekken met je eigen huis op wielen. Elke keer als we de cabine instappen ’s ochtends is het weer een feest om verder te rijden en te genieten van de mooie uitzichten.

Naar Flagstaff, maar eerst via een prachtige weg naar Sedona!

maandag 23 juni 2014

Van Grand Canyon via Sedona naar Flagstaff

Om 8 uur alweer vertrokken naar Flagstaff. Beiden hebben we beroerd geslapen, misschien omdat we gisterenavond al net na 10 uur in bed lagen. Veels te vroeg. We realiseren ons nu dat we nog maar 1 week met de camper zullen reizen. We besluiten dat we eerst naar Sedona rijden voor we richting camping gaan en het uitzicht op de Meteor Crater over te slaan. Voor juf Tom Tom is het denk ik ook een beroerde nacht geweest want die geeft helemaal noppes nada aan. Merken wel dat die suffe juf vaker de weg kwijt is. Dan maar via de Hannie Hannie. Zij navigeert via de kaart en een vooraf uitgeprinte route. En via Hannie Hannie gaat het tot nu toe altijd goed. Die corrigeert juf Tom Tom tenminste! Via het Kaibab National Forest waar we een elk langs de kant van de weg zien grazen. Vaart minderen want je weet maar nooit of tie plotseling oversteekt. Je krijgt hem dan zo wie zo op je bumper want je bent te laat om nog te remmen. Ik heb jammer genoeg geen fototoestel bij de hand want hij is zo mooi en groot. Nog steeds staan de bomen er droog en verdord bij. We zitten hier op meer dan 2000 meter hoogte en dan is dit misschien normaal, maar we zien ook zwart geblakerde bomen op de grond liggen. Er heersen hier ook veel bosbranden. Voorbij Valle wordt de omgeving steeds mooier en we rijden rustig door het steeds groener wordende landschap. Langs de I-40 staan ook veel bomen. De Interstate is slecht onderhouden, veel gaten en scheuren in de weg en het kost moeite op de RV een beetje recht op de weg te houden. Ook weer veel stukken rubber van klapbanden langs de kant van de weg en soms ook op de weg. Ah ik zie een Harley Davidson Clubhouse rechts van mij, maar jammer genoeg geen motoren te bekennen. We nemen de afslag naar Sedona met aan het begin veel mooie kleine huisjes. We rijden door het Coconino National Forest op de State Route Highway 89 A. We kunnen nergens langs de kant parkeren omdat alles afgesloten is vanwege de bosbranden. Dan moet de brandweer er natuurlijk in/bij kunnen. We gaan steil naar beneden via een heel smalle weg met S bochten en haarspeldbochten, steile rotswanden die wit, rood, geel, oranje kleuren. Wat een wonderschone weg is dit. Het spectaculair mooie rotslandschap staat bekend als Red Rock Country. Jammer genoeg kan Ruud hier niet van meegenieten omdat hij echt goed op de weg moet letten. Ook kan ik geen foto’s maken omdat ik het uitzicht op de kanten van de weg belemmer als ik foto’s maak. Zit dan precies voor de zijspiegel en de rechterkant van de voorruit. Jammer, want dit is echt weer spectaculair om te zien. In Sedona is het erg toeristisch. We parkeren de RV en eten een paar broodjes voor we op zoek gaan naar één van de mooiste winkelcentra, het geheel in Spaanse koloniestijl gebouwde "Tlaquepaque commercial Centre". Dit is alleen voor voetgangers toegankelijk. Leuke hofjes met mooie kunst gezien zowel in als buiten de winkeltjes. Poortjes, veel groen, leuke smalle straatjes. Echt een dorpje op zich. We vinden het een stukje verderop nadat we alle kitsch en de drukte van de meestal souvenirs winkeltjes en eetgelegenheden voorbij zijn. Ook zien we veel “spirituele” pandjes. Oorspronkelijk was Sedona een eenvoudig boerendorp maar trekt nu heel veel bezoekers door o.a. de spirituele krachten die aan sommige rotsen worden toegeschreven. Sommigen geloven dat hier een zgn. krachtplek van leylijnen is. Ook in Machu Pichu en bij de Egyptische Piramiden schijnt een dergelijke “Vortex-site” te bestaan.

De rode rotsen zijn gevormd in een rotslaag die bekend staat als de Schnebly Hill Formation. Dit is een dikke laag van zandsteen in diverse rood en oranje tinten, en deze zandsteen kan alleen in het gebied rondom Sedona worden gevonden. Dankzij de vruchtbare bodem en de aanwezigheid van voldoende water groeien hier veel bomen, cactussen en andere planten. In bijna elke rots kun je een figuur ontdekken: bijv. Snoopy Rots, Koffiepot Rots, Schoorsteen Rots, Kathedraal Rots, enz. Een andere bijzondere plek in de stad zelf is The Chapel of the Holy Cross. Deze moderne kapel, die qua bouwstijl in een van de rotsen is geïntegreerd, is normaliter open voor publiek maar helaas vandaag gesloten. Je kan hier nl. door een grote glaswand achter het altaar naar de prachtige rotsomgeving kijken. Jammer dat we dit dus niet hebben kunnen bewonderen.

Op de terugweg zijn we langs een winkeltje gegaan waar we op de heenweg naar Sedona een mooie hanger hebben gezien en besluiten die te gaan kopen met een ketting erbij. Niet erg goedkoop maar dan heb je wel wat. De vrouw die ons hielp vertelde dat haar vriend oorspronkelijk uit Nederland (geboren in Delft) komt en dat we hem konden vinden op een pleintje achter de winkel waar hij zat te eten. Ze zei dat hij het erg leuk zou vinden als hij weer eens ff Nederlands kon praten. Zij zelf was ook al eens in Nederland geweest.. . Amsterdam (natuurlijk, wie niet), Den Haag en Scheveningen. Wij dus naar achteren en riepen Delfts Blauw. En ja hoor … herkenning …direct een reactie. Een tijdje met hem staan praten. Hij woont nu 4 jaar in Sedona en komt amper Nederlanders tegen hier. Daarvoor had hij in California gewoond. Wij hebben hem verteld over waar wij zijn geweest tot nu toe en waar we nog naar toe gaan. Nog wat Nederlandse dingetjes uitgewisseld en we moesten weer verder want het werd al later en later. Gezellig zo! We maken tijdens onze reis regelmatig een praatje met zowel Amerikanen als Nederlanders en wisselen we wetenswaardigheden en ervaringen uit. Nu nog de camping zoeken en inchecken. We staan op een KOA camping in Flagstaff (plek 34). Alles hutje mudje op elkaar zoals de meeste KOA campings schijnen te zijn. Geef ons maar natuurcampings of andere campings met Full Hook-ups. Dat laatste heb je af en toe nodig. Eerst maar de boodschappen doen. Een eindje teruggelopen en bij een supermarkt (met kortingspas) onze boodschappen gehaald. Het boodschappen doen kost vrij veel tijd omdat je de indeling van de winkels niet kent en echt moet zoeken waar wat te vinden is. Ik neem nog een bloemkool mee voor 1,79 dollar (tax komt er nog bij), komen we terug op de camping en ik kijk de bon na. Oeps …is tie niet 1,79 per stuk maar het gaat daar per gewicht. Kost dat kreng 4,70 dollar (en dan moet de tax er nog bij). We hadden al wel gemerkt dat de verse groentes hier erg duur zijn vergeleken met Nederland. Eerst een biertje en een fles water voor we aan de macaroni beginnen. Dat smaakte weer prima. Daarna afwassen met heet water wat uit de kraan komt. Tja dat voordeel heb je dan weer wel. We gebruiken meestal plastic borden, bekers en soms plastic bestek. Zeer milieu onvriendelijk, maar voor 4 weken moet het dan maar. Wel handig omdat je dan alleen de pannen nog moet afwassen. Een bakkie koffie gaat er wel in zo na het eten en dan eindelijk na 2 dagen geen luxe nu lekker het zand en zweet wegspoelen onder de douche. Morgen een stuk van de Route 66 rijden. Daar hebben we lang naar uitgekeken. Vanavond is het ook hier niet echt warm. Wat een tegenstelling met overdag want dan is het hardstikke heet.

Nog een dagje Grand Canyon ..... we zijn er blij mee!

zondag 22 juni 2014

Grand Canyon

De lucht kleurt langzaam blauw ... een goed teken! Vanochtend al vroeg de rugtassen ingepakt en via de blauwe shuttle de rode route opgepakt met als eindpunt Hermits Rest langs de Hermit Road. We begonnen bij Trailview Overlook en zijn daarna naar Maricopa Point gereden. Hier zijn we gaan lopen naar Mohave Point via Powell Point en Hopi Point. Het was erg rustig op dit tijdstip van de dag. Overweldigend om te zien die uitgeslepen rotsen waar de Colorado River doorheen loopt. Af en toe zien we hem een stukje en dan verdwijnt tie weer in een bocht. Hierbij vergeleken zijn we echt heel erg klein. We lopen pal langs de afgrond. Oppassen geblazen. Dus voor je uit kijken en niet naar rechts de Canyon in. Met de shuttle gaan we verder naar The Abyss, Monument Creek Vista, Pima Point om uiteindelijk te eindigen bij Hermits Rest. We hadden gelukkig onze eigen boterhammen bij ons want de koeling daar was kapot en je kon daar dus niets te eten krijgen. Even uitgerust en energie opgedaan want we willen nog zoveel zien. Het wordt al wel veel drukker nu. Eerst in één stuk terug naar het beginpunt van de rode route. We willen de Angel Trail gaan lopen maar die blijkt meer dan 20 mijl te zijn en dat gaan we dus niet doen vanwege het tijdgebrek. We zien ver beneden ons allemaal mensen lopen. Het zijn puntjes, zo klein … zo ver weg … zo diep de canyon in. Het duurt een hele dag voor je beneden in de Canyon bent als je gaat lopen. En een andere manier is er niet. Jawel …met ezels. Wij zetten onze route voort en bezoeken de Kolb Studio. Binnen staan nog fototoestellen die door de gebroeders Kolb zijn gebruikt. Zij hebben ontzettend veel foto’s gemaakt, zo rond de 200.000 tot 250.000. En dat met apparatuur uit het jaar nul. Dat is echt een tijdrovend werk geweest. Daarna de Lookout studio en de Thunderbird Lodge bekeken. Ineens zie ik bij Hopi House 4 indianen in vol ornaat getooid dansen met op de achtergrond een indiaan met een trommel en hij geeft wat uitleg. Gauw wat foto’s gemaakt van hen met die fel gekleurde kleding. Leuk dat we dit hier tegenkomen. Bij het Hopi House nog naar een hangertje gekeken maar ook daar niks echt leuks voor mij. Ik ben blijkbaar toch wel wat lastig …. Ik zoek de echte!!!! En een mooie! We zien de trein weer, een loc, die we nu wel op de picture zetten, daarvoor was het gisterenavond te donker. De Canyon was weer een heel aparte ervaring. Prachtige uitzichten zo overweldigend en vandaag hadden we het weer mee met de blauwe lucht. We kijken nog 1 keer achterom naar de Canyon want misschien zien we dit nooit meer.

Achtergrond info over de Grand Canyon:

De Grand Canyon is onderdeel van het Colorado Plateau, waarvan ook een aantal andere Nationale Parken onderdeel uitmaken (bijvoorbeeld Zion, Bryce Canyon, Arches en Canyonlands). Door zogenaamde uplift en bergvorming, ongeveer 65 miljoen jaar geleden, werd de grond in dit gebied omhooggestuwd; ongeveer 6 miljoen jaar geleden begon het water van de Coloradorivier over miljoenen jaren de canyons uit te slijten.

Het pad van het water veranderde regelmatig, waardoor een complex stelsel van canyons is uitgesleten. Door deze erosie (en andere vormen van slijting door onder meer ijs zijn in de wanden van de canyon vele historische rotslagen te vinden, waarvan de oudsten meer dan twee miljard jaar oud zijn.

De Pueblo-indianen waren de eerste mensen die in het Grand Canyongebied woonden; de eerste blanken zagen de Grand Canyon pas rond 1540, toen verschillende Indianenculturen zoals de Paiutes nog steeds dit gebied bewoonden.

Hoewel delen van het gebied al sinds 1893 beschermd werden dankzij President Benjamin Harrison, werd de Grand Canyon pas in 1919 officieel een National Park. In 1979 werd het gebied bovendien uitgeroepen tot een World Heritage Site door de Verenigde Naties.

De enorme kloof is 446 kilometer lang, de breedte varieert van 16 tot 29 kilometer en het diepste punt is 1.829 meter. Het kost ongeveer twee dagen om te voet naar de bodem van de canyon en weer terug te lopen.

De Grand Canyon is erg waardevol in geologisch opzicht: de blootgelegde gesteentelagen vertellen veel over de vroegste geologische geschiedenis van het Noord-Amerikaanse continent. Het meest opmerkelijke is misschien nog wel de continue verandering; elke verschoven wolk, elke nieuwe schaduw en elke andere lichtinval zorgt voor een compleet ander beeld van dit wereldwonder.

De bodem van de Grand Canyon, in die zwarte rotsen aan de Colorado-rivier, onder vele aardlagen oranje, geel, bruin en beige, daarin heeft geen geoloog ooit een fossiel gevonden. De bodem van de Grand Canyon is namelijk ouder dan alle dieren en planten die ooit hebben bestaan.

Doordat de denderende Colorado River de kloof tot 1,5 kilometer uitsleep kun je alle formatie stadia van de aarde zien in de verschillende lagen van de kloofwanden.

Ons eerste zicht op de immense Grand Canyon!

zaterdag 21 juni 2014

Van Page naar de Grand Canyon

Vanochtend om half 7 een heerlijke temperatuur buiten. De bewolking is wel toegenomen dus niet echt ideaal voor de overlook op de Grand Canyon. Via route 89T, dit is een tijdelijke weg omdat de 89-S tot Bitter Springs is afgesloten wegens een stuk ingestorte weg. Dit is eigenlijk een weg van de Indianen maar de staat heeft deze weg opgekocht en wat verbreedt en opnieuw geasfalteerd. Als straks de 89-S weer gerepareerd is wordt de weg weer overgedragen aan de indianen. En zo hoort het ook vinden wij. We zien een “woonwijk”, een opeenstapeling van schroot naast armoedige onderkomens maar wel redelijk goede auto’s op de opritten. In deze omgeving wonen hoofdzakelijk indianen en het landschap is prachtig. Deze detour is niet verkeerd, het scheelt enorm veel kilometers omrijden en is nog goed begaanbaar. Veel paarden in de weides en koeien met wel heel aparte getekende huiden. Ik heb nog nooit een grijs wit gestippelde koe gezien, maar daar zag ik dus zo’n exemplaar. We draaien de oude 89-S weer op richting Cameron. Het lijkt wel een maanlandschap net voor Cameron. Alsof er veel meteorieten zijn ingeslagen. Even stoppen voor de koffie en naar hangers gekeken. Een prachtige gezien, maar geen native American stones erin verwerkt, wel heel mooi van kleur met o.a. Tijgeroog en Onyx (maar dat koop ik liever als aandenken in Afrika als we daar ooit nog eens naar toegaan). Nog een herkansing in de Grand Canyon zullen we maar zeggen. We steken de Little Colorado River over in Cameron waar een brug wordt gebouwd. Nu eerst de Trading Post bekijken. De omgeving is weer erg afwisselend, van bergkammen en prairies, puntige en ook ronde rotsen, sommigen plat van boven. De kleuren zijn ook heel divers, rood, kopergroen, grijs, gelig en bruin. Je raakt er niet op uitgekeken. Langs de weg staan overal kraampjes, waarvan velen leeg, waar de indianen hun zelfgemaakte sieraden verkopen. Er staat behoorlijk wat wind en daarom blijven ze thuis zodat hun sieraden niet vol stof komen te zitten. Ruud merkt het ook aan de camper, veel zijwind en lastig rijden. Bij het Little Colorado River Park langs de 64-W zien we heel veel bochten die door de rivier zijn uitgesleten met enorme rotswanden. Imposant! We rijden door Kaibab National Forest. Een bord met “Fire Danger Extreme Today”. Je mag geen vuurtje stoken, ook niet op de campings vanwege de vele bosbranden in de nu gortdroge omgeving. Een stukje verder lijkt het net alsof we op de A-28 rijden (of de Veluwe met zandverstuivingen). We kunnen ons niet voorstellen dat hierachter de enorme bergen van de Grand Canyon liggen. Het is inmiddels zwaar bewolkt. Echt pech hebben dus. Het is natuurlijk het mooist als je een blauwe lucht hebt, helder weer en wat witte stapelwolken. We gaan het park binnen en rijden langs de East Rim. Bij Desert View Point staat een toren die we ingaan en naar boven klimmen en zien een mooi weids uitzicht op de Grand Canyon. Onze eerste aanblik op dit stuk natuur. Binnenin de toren nog diverse schilderingen, stoeltje en meer atributen gemaakt door de indianen. Nu naar Grand View Point … wederom een groots uitzicht. Jammer dat het wat nevelig lijkt door die grijze lucht. De scherpe contouren zien we daardoor niet. De weg door het park ziet er triest uit. Veel bomen zijn zwartgeblakerd en er liggen verkoolde resten van bomen op de grond. Bij de receptie van de camping vertelde men dat het hier niet heeft gesneeuwd de afgelopen winter/voorjaar waardoor er geen smeltwater is geweest. Daardoor is het extreem droog en ontstaan er telkens nieuwe brandhaarden. Als je naar de North Rim kijkt zie je af en toe rookpluimen. We zoeken onze plek (125) op bij Mathers Campground, wederom een natuurcamping zonder electra, wateraansluiting, en afvoer. Het is geen mooie plek doordat de bomen er maar triest bijstaan. We besluiten vanavond nog de oranje route te gaan doen met de shuttlebus. Vroeg eten en direct daarna op pad. Via de blauwe route overgestapt naar de oranje route. Dit is de Kaibab Route en stopt op verschillende plaatsen waar geen auto’s of bussen mogen komen. Alleen dus de shuttle bussen. Absoluut geen drukte op dit tijdstip. We hebben de stops bij South Kaibab, Yaki Point, Pipe Creek Vista, Mather Point, Yavapai Point en het Geologic Museum gemaakt. De uitzichten waren overweldigend. We zagen in de verte o.a. (van links naar rechts) het Walhalla Plateau, Cape Royal, Wotans Throne, Echo Cliffs, Vishnu Temple, Palisades of the Desert en Cedar Mountain. Wat een enorm weids gezicht over de Canyon. Daar kun je uren naar kijken. Je ontdekt steeds meer. Daarna via de blauwe weer terug naar de camping. Ook hier vele stops gemaakt om te kijken. Om half 9 waren we weer terug op de camping waar het inmiddels stikdonker was geworden. Best moe na zo’n lange dag. We zien nu een wel erg heldere sterrenhemel. Ze zijn zo groot ook, zo hebben we ze tijdens deze reis nog niet gezien.

Verbazingwekkende kleuren van de Upper Antelope Canyon in Page ...

vrijdag 20 juni 2014

Page

Vanochtend kunnen we uitslapen, maar helaas is Hannie al voor 6 uur wakker. Kunnen we lekker rustig aan doen en voorbereiden op onze Antelope Canyon tour. We gaan de Upper Antelope Canyon bekijken dit is een bijzondere vorm van een ravijn nl. een slot canyon. Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’; een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dit soort natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan.

Upper Antelope Canyon werd in het jaar 1931 ontdekt door het 12-jarige meisje Sue Tsosie. Haar volk, de Navajo Indianen, noemden de kloof “Tse Bighanilini”, dat betekent: “de plaats waar water door rotsen stroomt”. De Navajo’s hebben de vondst van de canyon jarenlang geheim gehouden. Upper Antelope Canyon ligt binnen in een hoog, rood zandstenen plateau; de ingang is een smalle opening die je niet het idee geeft dat er iets bijzonders te zien zal zijn. Maar dat verandert direct nadat je naar binnen loopt, je bevindt je dan in een magische wereld tussen glooiende zandstenen wanden, die prachtige kleuren krijgen in het gefilterde zonlicht. We hebben mazzel wat betreft het weer … de zon schijnt en dat is juist nodig om de mooie kleuren te krijgen in de canyon.

Om 10 voor 1 worden we opgehaald bij onze camping door een jeep met achterin banken die dwars op het chassis staan. Het lijkt wel een veewagen. En scheuren dat de bestuurder doet. We schudden heen en weer en stuiteren alle kanten op. Gelukkig zijn het geen houten banken. Bij het verzamelpunt moeten we betalen en worden we in groepjes ingedeeld. Wij zitten met zo’n 8 mensen in de jeep en onze gids, een vrouw, brengt ons naar de Canyon. Dat op zich is al een hele belevenis. Ze had er flink de sokken in. Eerst 10 minuten over een verharde weg en daarna nog 10 minuten door de woestijn. Slippen alle kanten op en stuiven doet het. Is maar goed dat we een gordel om hebben en een zonnebril op. Leuk om off road rijden ook eens mee te maken. Lijkt een beetje op wat je ziet bij de rally Parijs – Dakar, hahaha! Bij de Canyon gingen we achter haar aan en ze gaf telkens uitleg hoe je een foto het beste kon maken. Ook wees ze ons op bepaalde rotsformaties die bijvoorbeeld een dier, zoals een leeuwenkop, of een mens voorstelden. Wat was dit indrukwekkend. Als je een foto maakte van bijvoorbeeld een bruin stuk wand en je ziet de foto later terug, verschijnen er heel andere kleuren dan dat je zelf hebt gezien toen je naar boven keek. Heel bizar eigenlijk. We hebben foto’s en filmpjes thuis gezien van deze slot canyon en het is echt waar wat je daar op ziet. Er is niet overal gefotoshopt. Dat is ook niet nodig vinden wij zelf. Aan het eind van de tour door de canyon weer terug gelopen en de bus/jeep weer in. Wij mochten in de bestuurders cabine zitten omdat ze ons bij onze camping zou afzetten en dat was eerder op de route dan het verzamelpunt. Toen zagen we pas goed hoe dat rijden gaat in die zandbak. Heen hadden we het stof al in al onze kieren en naden zitten, in ieder geval overal waar het naar binnen kan. Dit was iets relaxter maar het beleven vanuit de cabine zelf is echt gaaf. Na deze tour eerst het zand wat we hadden meegenomen uit de woestijn onder de douche weggespoeld. De was ook nog gedraaid en gedroogd en daarna gegeten. Ahhh … de macaroni ging erin als koek. We waren echt hongerig geworden en een pracht ervaring rijker. We zijn erg benieuwd hoe de foto’s op groot beeld zijn geworden. Maar als we ze vanaf het toestel zien zijn ze al zo indrukwekkend mooi qua kleur en vorm. Nu gaan we eerst maar eens wat inschenken en genieten van de avond. Het is inmiddels bewolkt en we zien niet zoals gisterenavond een sterrenhemel boven ons. Ach we hebben al zoveel avonden heel heldere sterren gezien. Dan toch een keertje niet. Morgen weer een dag. We moeten morgen vroeg op want we hebben een lange rit voor de boeg. Dit omdat we om moeten rijden naar de Grand Canyon aangezien de weg tussen Page en Bitter Springs is afgesloten omdat een stuk weg vorig najaar ingestort is. Ook dat kan hier gebeuren net als bij een regenbui een soort van flood kan ontstaan die alles meesleurt wat op z’n pad komt. Ook auto’s en huizen. Maar voorlopig houden we het hier droog al is het later op de middag drukkend warm geworden. Het was vandaag zo’n 37 graden. Morgen en overmorgen hebben we geen wifi dus de verhalen van de Grand Canyon komen een paar dagen later!