Zaterdag 31 mei

Eindelijk is het zover … we vliegen vandaag naar San Francisco!

Al vroeg opgestaan omdat de taxi ons tegen 6 uur zou komen ophalen. Zo, die is er vroeg bij, om vijf over half zes komt tie voor rijden. Wij waren gelukkig al klaar met de laatste voorbereidingen. Koffers en rugtassen in de achterbak, deur op slot en hoppa de taxi in. Nu begint het wat meer door te dringen dat het echt zover is. De chauffeur heeft ooit in onze woonplaats gewoond en merkt al op dat er enkele dingen veranderd zijn, gezellig zo’n praatje. Ook over de security, een onderdeel wat ook bij zijn werk op Schiphol hoort. Wij zijn z’n laatste “vrachtje” voor hij op huis aan kan.

En daar staan we dan op Schiphol. Boardingpassen hadden we al uitgeprint. Dus ging lekker vlot met inchecken van de bagage. Wat een pracht systeem. Geen lange rijen meer. Wat winkels bekeken. Muziekblad voor Hannie en een krant voor Ruud gekocht om onderweg te lezen. Nog een bakkie koffie voor vertrek. Ja hoor dat hebben wij … op het moment dat de koffiemachine aangaat valt de stroom bij die tent uit. Ja, dat kan wel een uur of twee duren voordat het opgelost is. Pech, dan maar wachten tot in het vliegtuig. Helaas vertrekt het vliegtuig niet om 9.50 uur maar kunnen we pas om 9.45 uur instappen. Ze waren vergeten het vliegtuig schoon te maken en daarna moest de security nog een inspectie doen. Het instappen ging ontzettend vlot door die vertraging. Opschieten met die handel en de lucht in. Vertrokken vanaf de Polderbaan. Dus wel een eind taxiën.

Opstijgen … brrr wat voelt dat rot. Maar eenmaal op hoogte is er niks meer aan de hand. 11 uur vliegen voor de boeg, maar de captain vertelde ons dat we er iets langer dan 10 uur over zouden doen.

Het vliegen ging verder heel goed. We hebben ons geen moment verveeld. Geen idee dat we zolang uiteindelijk in het vliegtuig hebben gezeten. Films en docu’s gekeken. Zeer regelmatig iets te eten en/of te drinken. En nadat we het grootste deel van de reis boven de bewolking hebben gevlogen zagen we plots de lucht beneden ons opklaren en zagen we de Rocky Mountains (we vlogen nog over Canada). Wat een prachtig gezicht die zon die scheen op die besneeuwde bergen(toppen), de rivieren, meren. Oh, wat staat ons nog te wachten? De route konden we via een schermpje volgen. Leuk is dat! Is dat nu Mount Helen die we zien? Straks maar op de kaart kijken op dat klopt.

En daar vliegen we langs de kust (baai) van SF. De captain zou ons waarschuwen als we de Golden Gate Bridge in zicht kregen. Helaas te veel bewolking boven de brug, dus niks gezien. Ik zag al voor me dat alle passagiers die aan de rechterkant van het toestel zaten plots naar links zouden komen kijken. Vliegtuig helt te ver over naar links en hoppa de oceaan in, hahaha. Nee gelukkig niet, we kunnen straks echt SF gaan bekijken.

Nu de paspoortcontrole bij de douane, na alle vingerafdrukken van beide handen, een iris scan, en een kort praatje kwamen we toch vrij vlot door de douane. Nu op naar de BART voor een ritje naar downtown SF. Jeetje wat scheurt dat ding hard door de vele tunnels. Ruud had al opgezocht hoe dat met het kopen van een kaartje gaat en waar we eruit moeten. We kwamen na een half uur BART en 10 minuten lopen bij ons hotel. Dacht dat we wel kapot zouden zijn na zo’n reis maar dat viel erg mee. Volop zon in SF en dan valt het niet op dat het eigenlijk al 11 uur ’s avonds is Nederlandse tijd. SF tijd is 2 uur ’s middags. Inchecken, spullen de kamer in en rugtassen om en richting Fisherman’s Wharf. Wel een behoorlijk eindje lopen maar na zo’n zit van meer dan 10 uur is dat wel effe lekker.

En wat kwamen we tegen … het Hardrock Cafe. Die hadden we eigenlijk op de planning staan voor morgen. Maar als je hem nu toch al ziet dan ga je natuurlijk wel ff naar binnen. Wat kom ik als eerste tegen …. je zult het niet geloven …. een etalage geheel met foto’s en wat attributen van Janis Joplin. Niet te geloven zeg! Helemaal in juichstemming. Hebben daar lekker koud bier en jus gedronken en natuurlijk de nodige foto’s gemaakt van foto’s en posters, kleding en gitaren van andere artiesten en bands die aan de wand hingen. Je begrijpt …mijn dag kon niet meer stuk. Ook de Cable car zien rijden. Niet één keer maar telkens weer. Wat een vervoermiddel zeg. Stijl de heuvels op en stijl weer naar beneden. Lijkt wel een rollercoaster als tie naar beneden gaat. Daar gaan we ook nog een keer in als we van onze trektocht terug zijn. Gaaf lijkt ons dat!

We kwamen om 8 uur ’s avonds weer terug in het hotel en werkelijk helemaal kapot zijn we ons bed ingedoken. Was toch wel vermoeiender dan we dachten (om 4 uur op en om 5 uur ’s ochtends de volgende dag Nederlandse tijd, dus 25 uur later ons bed pas in). Morgen weer een dag!