vrijdag 20 juni 2014

Page

Vanochtend kunnen we uitslapen, maar helaas is Hannie al voor 6 uur wakker. Kunnen we lekker rustig aan doen en voorbereiden op onze Antelope Canyon tour. We gaan de Upper Antelope Canyon bekijken dit is een bijzondere vorm van een ravijn nl. een slot canyon. Het woord ‘slot’ betekent ‘smalle gleuf’; een slot canyon is een kloof met hoge verticale wanden, die erg dicht bij elkaar staan. De meeste slot canyons zijn gevormd in droge gebieden, waar incidenteel heftige overstromingen plaatsvinden. Tijdens dit soort natuurgeweld schuurt het water met steen en ander puin door de zachtere rotslagen heen, waardoor de smalle kloven ontstaan.

Upper Antelope Canyon werd in het jaar 1931 ontdekt door het 12-jarige meisje Sue Tsosie. Haar volk, de Navajo Indianen, noemden de kloof “Tse Bighanilini”, dat betekent: “de plaats waar water door rotsen stroomt”. De Navajo’s hebben de vondst van de canyon jarenlang geheim gehouden. Upper Antelope Canyon ligt binnen in een hoog, rood zandstenen plateau; de ingang is een smalle opening die je niet het idee geeft dat er iets bijzonders te zien zal zijn. Maar dat verandert direct nadat je naar binnen loopt, je bevindt je dan in een magische wereld tussen glooiende zandstenen wanden, die prachtige kleuren krijgen in het gefilterde zonlicht. We hebben mazzel wat betreft het weer … de zon schijnt en dat is juist nodig om de mooie kleuren te krijgen in de canyon.

Om 10 voor 1 worden we opgehaald bij onze camping door een jeep met achterin banken die dwars op het chassis staan. Het lijkt wel een veewagen. En scheuren dat de bestuurder doet. We schudden heen en weer en stuiteren alle kanten op. Gelukkig zijn het geen houten banken. Bij het verzamelpunt moeten we betalen en worden we in groepjes ingedeeld. Wij zitten met zo’n 8 mensen in de jeep en onze gids, een vrouw, brengt ons naar de Canyon. Dat op zich is al een hele belevenis. Ze had er flink de sokken in. Eerst 10 minuten over een verharde weg en daarna nog 10 minuten door de woestijn. Slippen alle kanten op en stuiven doet het. Is maar goed dat we een gordel om hebben en een zonnebril op. Leuk om off road rijden ook eens mee te maken. Lijkt een beetje op wat je ziet bij de rally Parijs – Dakar, hahaha! Bij de Canyon gingen we achter haar aan en ze gaf telkens uitleg hoe je een foto het beste kon maken. Ook wees ze ons op bepaalde rotsformaties die bijvoorbeeld een dier, zoals een leeuwenkop, of een mens voorstelden. Wat was dit indrukwekkend. Als je een foto maakte van bijvoorbeeld een bruin stuk wand en je ziet de foto later terug, verschijnen er heel andere kleuren dan dat je zelf hebt gezien toen je naar boven keek. Heel bizar eigenlijk. We hebben foto’s en filmpjes thuis gezien van deze slot canyon en het is echt waar wat je daar op ziet. Er is niet overal gefotoshopt. Dat is ook niet nodig vinden wij zelf. Aan het eind van de tour door de canyon weer terug gelopen en de bus/jeep weer in. Wij mochten in de bestuurders cabine zitten omdat ze ons bij onze camping zou afzetten en dat was eerder op de route dan het verzamelpunt. Toen zagen we pas goed hoe dat rijden gaat in die zandbak. Heen hadden we het stof al in al onze kieren en naden zitten, in ieder geval overal waar het naar binnen kan. Dit was iets relaxter maar het beleven vanuit de cabine zelf is echt gaaf. Na deze tour eerst het zand wat we hadden meegenomen uit de woestijn onder de douche weggespoeld. De was ook nog gedraaid en gedroogd en daarna gegeten. Ahhh … de macaroni ging erin als koek. We waren echt hongerig geworden en een pracht ervaring rijker. We zijn erg benieuwd hoe de foto’s op groot beeld zijn geworden. Maar als we ze vanaf het toestel zien zijn ze al zo indrukwekkend mooi qua kleur en vorm. Nu gaan we eerst maar eens wat inschenken en genieten van de avond. Het is inmiddels bewolkt en we zien niet zoals gisterenavond een sterrenhemel boven ons. Ach we hebben al zoveel avonden heel heldere sterren gezien. Dan toch een keertje niet. Morgen weer een dag. We moeten morgen vroeg op want we hebben een lange rit voor de boeg. Dit omdat we om moeten rijden naar de Grand Canyon aangezien de weg tussen Page en Bitter Springs is afgesloten omdat een stuk weg vorig najaar ingestort is. Ook dat kan hier gebeuren net als bij een regenbui een soort van flood kan ontstaan die alles meesleurt wat op z’n pad komt. Ook auto’s en huizen. Maar voorlopig houden we het hier droog al is het later op de middag drukkend warm geworden. Het was vandaag zo’n 37 graden. Morgen en overmorgen hebben we geen wifi dus de verhalen van de Grand Canyon komen een paar dagen later!