woensdag 4 november 2015

Van Underberg naar Mbotyi

Om half negen vertrokken na een chaotisch ontbijt. Het was er zo druk door een club motorrijders en een heel groot familiegezelschap dat er hulptroepen ingeschakeld moesten worden. De auto hadden we al ingepakt en we vervolgen onze weg via de R617 richting Kokstad.

We steken de rivier Mzikikulu over (we komen er onderweg veel tegen maar vóór ik de naam op papier heb ben ik alweer vergeten hoe je het moet schrijven.

We rijden langs Rare Earth, ook de naam van een band met het bekende nummer “Get Ready”. (zie onder het kopje video de extra lange versie van dat nummer). En Valley Lakes aan onze rechterkant. Na drie kwartier zijn we de Drakensbergen voorbij. Indrukwekkend? Nee niet echt als je er alleen maar langsrijdt. We hebben van een aantal mensen gehoord dat ze prachtig zijn en dat je die echt niet moet overslaan als je in Zuid Afrika bent. Zijwegen (dirty roads) zijn er wel maar dat kost teveel tijd. En tijd om te wandelen hebben we niet. Dus erg blij dat we gisteren de Sani Pass hebben gereden, Daar waren de Drakensbergen echt heel mooi om te zien (met sneeuw op de toppen omdat het ’s nachts gesneeuwd had). Je kunt daar alleen met een 4x4 komen maar die hebben de meeste toeristen niet). En bovendien, als je gereden wordt zie je zoveel meer, vooral Ruud. Hij hoeft niet op de weg te letten, ideaal.

Nog een paar laatste foto’s van de Drakensbergen gemaakt voordat we afwijken naar het zuidoosten.

Weer een “kudde zwartwerkers”. Dat zijn de wegwerkers die langs de kant bij de wegwerkzaamheden staan te kijken. Niemand doet echt wat … maar er wordt wel een blik met zwarte mensen open getrokken. Ach, denk maar zo, ze verdienen er tenminste wat mee. Ze hebben het toch al zo arm en kunnen het geld goed gebruiken.

Opeens een soort “das” voor onze auto. Ruud heeft hem gespaard door op de rem te trappen. Diervriendlijk als tie is. We rijden nu door Kokstad via de N2 en hebben er getankt. Wat een drukte hier. Veel zwarte mensen die over straat steken, wandelen, bepakt met boodschappen (op hun hoofd etc.). Het doet zo triest aan, zonder perspectief op een beter leven. Dat is eigenlijk overal zo waar we tot nu toe zijn geweest.

Het vee loopt zoals gewoonlijk ook hier weer op straat. Stoppen, en als het kan weer verder. De koeien hebben alle tijd wat dat betreft.

Kokstad werd vernoemd naar het Griqua stamhoofd Adam Kok III. In 1860 woonde in Griquastad een Griqua stam die zich afsplitste en onder de leiderschap van Adam Kok III, een afstammeling van een kok, een eigen stam vestigde. Deze stam verhuisde eerst naar Philipolis en vervolgens over de Drakensbergen naar de omgeving van het hedendaagse Kokstad. Ze noemden de berg waar ze neerstreken Mount Currie, naar Sir Walter Currie die hen steunde. De Griquas vestigden zich op de steile berghelling en woonden in hutten gemaakt van klei. In 1869, toen Dominee William Dower door de Griqua’s werd gevraagd om een missiepost te vestigen, stemde hij daar in toe op voorwaarde dat ze naar een meer toegankelijke plek zouden verhuizen op de oevers van de rivier Mzinhlava. Kokstad werd op deze locatie gesticht. Het eerste hotel in de stad, het Royal Hotel, werd door een Afro Amerikaan geopend. Hij was ook de eigenaar van een dagblad – de Kokstad Advertiser – dat in 1881 van de pers rolde. Kokstad werd in 1892 een gemeente. Het originele Kokstad van 1863 is een museum en ligt ongeveer 3km buiten de stad aan de Swartberg Weg.

Om 11 uur verlaten we KwaZulu Natal en rijden we de Eastern Cape binnen richting Port St. Johns via een smalle weg. Hier werken ook vrouwen met spades in hun hand langs de kant van de weg.

We slingeren nu verder door de bergen en nemen de R 61 richting Flagstaff (Nee we zijn niet in de USA). We komen een gebouw van de Jehova’s tegen. Je ziet ze hier dus ook. Zouden ze hier ook langs de deuren komen (verplichte kost in Nederland). Maar welke deuren dan? …. De meeste krotten hebben niet eens een deur.

Mensen lopen, liggen of zitten constant buiten in de zon, soms onder een boom.

We rijden door Flagstaff. Er is een markt en één grote chaos. Levende kippen in hokjes op elkaar gestapeld en een enorme rotzooi langs de kant en op de weg. Alles wordt hier maar neer geflikkerd. Alles loopt en rijdt door elkaar, welke weghelft maakt ook niet uit. Moeders en oma’s met baby’s op hun rug die wiebelen al slapend lekker mee. Zigzaggend gaan we verder. Je lacht je echt gek al dat volk wat in de busjes wordt gepropt (we denken dat het gratis vervoer is). Er rijden heel veel van die busjes en ze hebben overal stopplaatsen.

Nu weer een dirty road op naar Mbotyi. Het bord naar de Waterval Bluff zien we wel, maar ook dat is een dirty road en veel kilometers lang. (Later horen we dat je er zonder 4x4 niet eens kunt komen, dus hebben we er verstandig aan gedaan om eerst naar ons verblijf te gaan.)

En weer een verbazing … we zien voor het eerst de Indische Oceaan. Hoge witschuimende omslaande golven. Prachtig!

Aangekomen bij ons onderkomen voor 2 nachten, Mbotyi River Lodge, krijgen we een kamer (upgraded) met uitzicht op zee i.p.v. op de lagoon.

Overweldigend … de vloed is bijna op z’n hoogtepunt dus gauw het fototoestel uit de tas en de zee erop zetten. Geweldig hoge golven die kapot slaan op de rotsen. Sommige foto’s geven het echt mooi weer. Wat een prachtige plek. Je hoort hier binnen de zee tekeer gaan. Kan zo een filmscene zijn met een beach house met dat geweld aan je oren en uitzicht op zee. Het raam sluit ook niet helemaal dus extra hard buldert het er overheen.

Bij de receptie gevraagd of we morgen een guided tour kunnen maken naar de 3 watervallen hier in de buurt, want daarvoor heb je ook een 4x4 nodig om er te komen. Helaas gaat het pas door als er 4 mensen zich hebben aangemeld en morgen weten we of dat gaat lukken.

Vanavond lekker gegeten, een 4 gangen menu. We lopen terug naar onze "gevangenis". We slapen nl. in Block 1 met room (cel) nummer 1, wat ons doet denken aan Alcatraz, whaha!

Morgen gaan we zien of we een tour kunnen maken, zo niet dan gaan we wel langs het strand lopen. We zien dat Shark’s point ook staat aangegeven. Wie weet zien we daar haaien voorbij trekken.

Tot morgen!