vrijdag 6 november 2015

Van Mbotyi naar Coffee Bay

Een stuk terug naar Lusikisiki al hotsend en klotsend gereden (19 km lang). Na een uur … zo die hebben we gehad. Onderweg komen we nog 3 vrouwen tegen die met takkenbossen op hun hoofd lopen. Ik kan er gelukkig een foto van maken (uit het zijraampje), ze poseren zelfs voor me en lachen breeduit. (we hebben dit al diverse keren gezien, maar dan kun je niet stoppen).

De zwarte bevolking woont in krotten maar de zwervers lopen hier ook rond. We weten niet of zij wel af en toe onderdak hebben. We komen een bord tegen met de tekst: 133 bends to go (to the Spar). We zijn een eind gedaald en nu gaan we weer klimmen. Weer een bord: Halfway, only 68 bends to go! Nog heel wat bochten te gaan, we hebben ze niet geteld, whaha. Stel je voor dat het niet klopt, dan moet je weer terug om het nog eens te tellen, whoeha....

Komen we een bocht omzeilen en staat er een koe midden op de weg (niet van de foto hierboven). Boven op de rem …. we liggen in een deuk. Dit zie je toch echt nergens in Nederland (misschien een rendier op de Veluwe, dat kan dan nog). Overal zie je koeien, geiten en schapen op de weg (nog steeds). Maar deze zagen we niet aankomen. Hij staat ons zo sloom aan te kijken. Weer een koe gered én de auto! We krijgen nu weer uitzicht op de oceaan. We zitten bij Port St. Johns en steken een werkelijk vieze bruine rivier over. Direct daarna naar rechts naar Mthatha. We komen een plaatsje Ghetto tegen. Weer zo’n leuke naam.

Weer een Vlagkaffer en hebben oponthoud. Het tegenoverliggende verkeer mag eerst. Het is hier rond 11.00 uur al bloedheet, heel anders dan bij de oceaan waar een koele wind staat. Vanochtend trouwens wat minder wind aan de kust maar we kunnen niet blijven. Again een dirty road .. een detour naar Mthata en een dirty road … again and again and again, ze zijn niet meer te tellen.

De krotten langs de kant hebben wel veelal een schotelantenne en mensen lopen ook met mobieltjes rond.

Om half 1 zijn we eindelijk in Mthatha (124 km totaal in 4 uur) . We rijden nu op de Nelson Mandela Road. Een groot terrein met universiteitsgebouwen, normale huizen, geen krotten te zien! Net hiervoor nog een drukte en een ontzettende troep in de stad. Wat kan dat snel veranderen.

We zien de afslag die we moeten hebben maar we gaan eerst nog een stukje door naar Qunu, het dorpje waar Nelson Mandela is geboren en begraven. We komen bij het Nelson Mandela Museum en vragen daar waar we het huis kunnen vinden waar hij geboren is. Niet erg duidelijk is de omschrijving en we zien het ook niet. Later horen we dat de commercie heeft toegeslagen en er minstens 10 huizen zijn gebombardeerd als “het” huis waar hij is geboren. Hier heeft o.a. zijn familie gewoond en niet Nelson zelf.

We zijn teruggereden (tijd hè) want ik wil graag de “Hole in the Wall” zien. Dat schijnt vanaf het Ocean View Hotel (de bocht nog om en over de rotsen heen) ook te zien te zijn. Ruud snapt er geen bal van … we hebben al zoveel holes gezien (maar dan in de weg) en jij kan er geen genoeg van krijgen! Om 15.15 uur aangekomen bij het hotel in Coffee Bay. Eerst ( hier ook uitzicht op de oceaan) naar de zee gelopen.

Het is bewolkt en er staat een koude wind. Op het strand, net tegen het hek van het resort, staat een vrouw haar eigengemaakte sieraden te verkopen. Veel klandizie heeft ze niet, want er zijn maar weinig mensen die nu op het strand lopen.

Na ons korte wandelingetje op het strand, je wil vaak ook nog even om de bocht kijken of daar wat moois is te zien, gaan we buiten op de strandstoelen liggen met een drankje. Hannie neemt Pina Colada …. en dat is al heel wat jaren geleden dat ze dat heeft gedronken . Dit lijkt niet op wat ze op de Antillen maken. Jammer want die was echt héééél lekker (elke ochtend rond een uur of 11 half 12 een glas en later op de middag nog één … jammie!).

Vanavond douchen en er zit een salamander in de douchebak die er door de gladde wanden niet uit kan komen. Dat werd dus slalommen, getver wat een enge beesten als je daar in je nakie staat. Ruud heeft hem gered (nog steeds een grote dierenvriend … en nu in het kwadraat).

Daarna een uitgebreid buffet. Lekkere dingen en ook de toetjes waren weer prima. Na het buffet kwam het keukenpersoneel binnenzetten met trom, zang en dans. Geweldig wat een enthousiasme en spontaniteit. Zo leuk om mee te maken met big fat mama voorop. Hoop dat de foto’s zijn gelukt met de hoge ISO en het constante bewegen van de “Band”. Het was weer een hele belevenis.

We lezen op internet dat het in Nederland 15 graden is, dat is erg warm voor de tijd van het jaar. Hier is het zo wisselend (bijna zomer). Van -2 tot ver over de 30 graden..

Morgen hebben we een lange reisdag voor de boeg. Hopelijk kunnen we flink doorrijden!

Bye bye en tot morgen!