maandag 9 november 2015

Malealea (tweede dag)

Vanochtend na een goeie nachtrust weer vroeg wakker. Vanaf 7.30 uur kun je hier ontbijten, maar ook dit gaat niet zoals we gewend zijn. Veel ontbreekt maar uiteindelijk krijgen we toch nog wat toast met eieren erbij. Om 8.45 uur starten we met de “village walk”. De gids die ons begeleidt probeert ons op z’n beste Engels de nodige dingen uit te leggen.

Aan het begin van het dorp zien we een aantal dagwinkeltjes, opgetrokken uit zinkplaten. Eén ervan is open en we gaan naar binnen waar de hitte ons tegemoet komt. De vrouwelijke uitbater is een grote bak olie aan het verwarmen om later chips en pancakes te bakken. Verder verkoopt ze wat fruit, aardappels en tomaten die allemaal geïmporteerd moeten worden uit Zuid Afrika. Het is nog te vroeg voor pancakes dus we geven haar wat geld voor de “rondleiding”. We lopen verder en komen enorme cactussen en agaveplanten tegen.

Van de cactussen wordt Aloë Vera gewonnen en van de agave een soort vaseline . Ook maakt men van de agave meubels. Eigenlijk wordt alles wat los en vast zit gebruikt. Tot opgestapelde blikjes aan toe die dienst doen als tafel. We komen langs perzik- en abrikoos bomen. We lopen steeds verder het dorp Malealea in dat gevormd wordt door een veertiental kleinere dorpjes met en inwonertal van 100 tot 600 mensen per dorpje. Onderweg zitten er een paar vrouwen op stoeltjes of op de grond en ik vraag of ik foto’s mag maken. Yes…. (als je het maar van te voren vraagt is het meestal goed, vertelde onze gids). Ze poseren leuk alleen de lichtval is niet super, dus geen details in de gezichten.

Evengoed vriendelijk bedankt en we lopen nu naar een gebouwtje met een gele vlag in top, wat betekent dat het eigen gebrouwen bier klaar is. Beetje vroeg op de dag, hahaha. Na uitleg hoe dit gebrouwen wordt mogen we het proeven, met het advies niet door te slikken. Het ziet er niet uit en lijkt niet eens op bier. Het ziet er dik, gelig en papachtig uit hoewel het er enigszins naar smaakt. Gauw maar weer uitspugen. We gaan weer verder en komen bij een grotere woning waar een vrouw in redelijk Engels uitlegt waarvoor alle “handcraft” die zij heeft gemaakt en verkoopt dient. We komen langs een kleine begraafplaats waar de doden alleen op zaterdag begraven worden, dit omdat eerst alle familieleden ingelicht moeten worden en ze de gelegenheid hebben om naar het dorp van de overledene te kunnen komen. Er wordt een schaap en een koe voor de familie klaargemaakt die dit als afscheidsmaal eten. Ook kleedt de direct betrokken familie (man of vrouw van de overledene) zich 40 dagen in het zwart als soort van rouw om daarna weer gewoon blanco verder te kunnen gaan. De graven zijn erg eenvoudig, sommigen met een steen maar ook een paar met alleen een hoop zand.

We gaan nu richting school. Onderweg komen er twee kindertjes op ons afstormen met één handje omhoog. High Five … wat dacht je daarvan. Geweldig … ze blijven doorgaan en zeggen ook high five. Hannie fotografeert de kindjes en geeft ze constant een high five … wat een smoezelige handjes, heel vuil, maar het maak niet uit. “High Ten” heb ik ook ingevoerd toen ze met beide handjes omhoog gingen. Wat een lol hadden we.

Bij het schooltje aangekomen zitten de kinderen nog buiten. Ze hebben net ontbijt gehad. De meeste kinderen hier zijn wees. Ze zijn heel spontaan en spelen met Hannie een kiekeboespel. Door de hoofdjuffrouw wordt er een klas naar binnen gestuurd. Ze kruipen zowat in je fototoestel terwijl je steeds zegt dat ze iets achteruit moeten gaan staan omdat ik anders geen foto van ze kan maken.

Ik laat ze daarna het plaatje op mijn toestel zien en dat brengt nog meer tumult teweeg. Iedereen wil erop en voordringen. Wat een geweldig moment voor hen dat ze zichzelf terugzien op het plaatje. Ik word geplet en ga op een gegeven moment de klas maar uit.

Na uitleg door juffrouw Julia over het schoolsysteem, nog een kijkje bij de voedselopslag dat vanuit het World Food Project wordt gesponsord.

Buiten is een vrouw bezig het middagmaal voor de kinderen te bereiden. Een soort van pap. Dit zijn de enige maaltijden die de kinderen krijgen. En dan alleen de kinderen die op school zitten.

Het is ook nog zo dat alleen kinderen die een uniform hebben op school mogen komen. Triest als je je geen uniform kan permitteren. Die kinderen zwerven langs de kant van de weg op zoek naar voedsel. Na nog een praatje met juffrouw Julia (een al oudere vrouw) en haar collega’s doen we een donatie.

We komen wat later bij weer een handcraft winkeltje en Hannie koopt daar maar een armbandje van kraaltjes voor 35 rand (is 2,50 euro). Onze gids vertelt dat er pas geleden een 5-jarig meisje is overleden door het drinken van het vieze water. Het doet zo’n zeer om dit te horen. Vreselijk toch.

Tijdens het werk dragen de vrouwen hun kinderen in een doek op hun rug en als ze zitten dragen ze het kind voor zich zodat ze aan de borst kunnen liggen om te drinken als ze behoefte hebben. De kinderen wiebelen lekker heen en weer en blijven zo contact houden met hun moeder of grootmoeder … heel anders dan in Nederland waar je in de wandelwagen wordt gelegd. Hier voelen de kinderen constant contact, de warmte, liefde. Bij ons is het in vergelijking daarmee maar een kille bedoening.

Dan een enorme tegenstelling in deze armoede in hetzelfde dorp, een luxe bungalow met een hoog hek erom heen en een dikke pick-up truck voor de deur, alarminstallatie, etc. Niet te geloven … is dit een sponsor ofzo????

Na terugkomst bij de lodge gaan we eerst naar de Coffee Shop voor een koffie. Na de lunch gaan we zelf een wandeling maken over de dirty road. Hoewel het erg warm is genieten we volop van de geweldige vergezichten. Maar ook zien we de armoede om ons heen.

We komen veel hoeders tegen met hun kuddes vee. We maken een praatje met een herder die heel trots verteld dat de vijf schapen die hij heeft van hem zijn. Geweldig om te zien hoe blij en trots hij is. Fotooooootje natuurlijk!!!

We lopen na een paar uurtjes weer terug en verbazen ons over de blije mensen en hun bezittingen. Opnieuw komen we een paar schoolkindertjes tegen, ze zijn wat verlegen maar vinden de camera ook wel interessant.

We krijgen ‘s avonds een ander soort maaltijd en toetje, iets wat in ieder geval te herkennen was en lekker smaakte. Wat hebben we vandaag genoten van al die spontane kindertjes. Daar word ik echt blij van.Om 22.00 uur gaat het licht werderom uit en ook nu genieten we van de heldere sterrenhemel.

Meer info over Lesotho staat in het blog van 3 november 2015