maandag 23 november 2015

Kaapstad (dag 2)

Vandaag gaan we een rondje Kaaps schiereiland rijden. Via de M3 rijden we richting Muizenberg waar het zo ongeveer begint. Van Muizenberg tot Simon’s Town staan een reeks van Victoriaanse en Edwardiaanse gebouwen, en jammer genoeg zijn er de laatste jaren ook moderne huizen tussen gebouwd. In Muizenberg staat het oudste bewoonbare gebouw van het land. Het Post Huys werd gebouwd in 1673 door de Hollanders van de Oost-Indische Compagnie (VOC) en deed dienst als seinpost.

Bij False Bay leeft de grootste concentratie van grote witte haaien. Daar hebben we jammer genoeg geen kennis mee kunnen maken. Wie weet in de toekomst nog een keer in een ander land?

We komen langs St. James. Dit plaatsje ontstond als een Katholieke parochiepost. De toenmalig priester eiste dat er een spoorlijn zou worden getrokken naar dit deel van het schiereiland, om op die manier meer parochianen in het kerkje te krijgen. De naam van de plaats komt van het katholieke kerkje uit 1858 die werd opgetrokken voor de Filippijnse vissersgemeenschap uit Kalkbaai. Aan het einde van de 19^de en begin van de 20^ste eeuw begonnen de rijke mensen, zoals bijvoorbeeld de grote mijnmagnaat en koloniaal gouveneur Cecil John Rhodes, er villa’s te bouwen en de Main Road werd in de volksmond omgedoopt tot de Millionairs Mile. Vanaf 1940 werd het een populaire vakantiebestemming voor ambtenaren uit de vroegere Afrikaanse kolonies (o.a. Belgisch Congo)

Door Kalkbaai loopt een spoorlijn die van Simon’s Town naar Kaapstad gaat. Het zijn maar korte treinstellen. Ook zien we veel kunstgaleries (veel artiesten hebben zich hier gevestigd in de loop der jaren).Kalk Bay kreeg zijn naam in de vroege dagen van de Kaapse Kolonie. Hollanders maalden en brandden er schelpen om kalk te krijgen voor het maken van cement.

Bij Fish Hoek (in 2010 is er een badgast aangevallen door een grote witte haai en daardoor kwam het toerisme wat stil te liggen) er weer uit en de nodige foto’s gemaakt. Hier kun je in de winter walvissen spotten, soms op zo’n 50 meter vanaf het strand. Helaas hebben we geen walvissen gezien.

We rijden verder en komen door plaatsjes als Sunny Cove, Glencairn (beach) , Shelly Beach en belanden in Simon’s Town, een historisch stadje die zijn naam dankt aan de Nederlandse gouverneur Simon van der Stel. Die vond de natuurlijke baai een ideale zeehaven voor de Hollandse vloot tijdens de ruige wintermaanden. Pas vanaf 1743, door impuls van baron Von Imhoff (VOC) kreeg de haven zijn huidige status van militaire marinebasis. Meer dan 150 jaar lang was Simon’s Town de Zuid Atlantische marinebasis van de Britse Royal Navy, tot de Zuid Afrikaanse overheid in 1957 het roer overnam. We zagen veel marinemensen (herkenbaar door de uniformen) lopen in dit stadje.

En nu gaan we op zoek naar de pinguïns bij Boulder Beach. Yeah .... weer ff lachen omdie komische beesten!

Bij het plaatsje Boulder moet je goed opletten anders mis je het bordje en dus ook de pinguïns. De naam komt van de boulders. Dit zijn de enorme, afgeronde rotsen die typisch zijn voor deze plaats. Machtige ronde stenen, maakt echt weer indruk ook omdat het zo mooi afsteekt met de azuurblauwe oceaan en de onbewolkte lucht. We checken in met onze Wild Card want dit is weer een Nationaal Park en lopen het steile weggetje af naar beneden wat leidt tot Boulders Beach waar een kolonie Afrikaanse pinguïns oftewel de Jackass pinguïns vertoeven. Op alle continenten komen pinguïns voor met uitlopers naar Antartica. De Afrikaanse pinguïns heten zo wegens hun ezelachtige gebalk. Ze zitten er weer in grote getalen (of is het groten getale??). Maffe beesten en leuke foto’s van kunnen maken. Ook komen hier walvissen, de southern right whale , voor tussen juni en november. Jammer, we hebben nog steeds geen dolfijnen, haaien of walvissen gespot.

We gaan nu langs Danger Rock (waarom dat zo heet, Joost mag het weten, wij vonden het niet eng daar) naar Smitswinkelbaai en bij Miller’s Point stappen we weer uit (is maar 5 km verderop en we stoppen wel erg vaak omdat de uitzichten zo mooi zijn). Steile kliffen, prachtig gekleurde rotsen, geweldige diverse blauwe kleuren zee, en dit is een erg rustig stukje net als bij Smitswinkelbaai. Gelukkig veel stopplaatsen zodat we erin en eruit hoppen. Er wordt wel gewaarschuwd voor bavianen op de weg en dat je je auto op slot moet doen en de raampjes dicht omdat ze zo “aaps” brutaal zijn dat ze alles wat ze maar te pakken kunnen krijgen zullen grijpen. We hebben er hier op deze weg nog geen één gezien. We melden ons bij de gate van het Cape of Good Hope Nature Reserve met onze Wild Card en kunnen zonder te betalen doorrijden. We starten met de Buffelsbaai.

We rijden verder en besluiten eerst naar Kaap de Goede Hoop te gaan. De route er naar toe is indrukwekkend met een schitterende blauwe/groene zee, wilde golven met schuimende koppen en hagelwitte stranden. Maar even verderop bij het punt zelf aangekomen: wat is het hier druk, busladingen worden gedumpt en allemaal op de foto bij het bord met de tekst Kaap de Goede Hoop erop. Onmogelijk om het bord er op te zetten zonder mensen. Ze dringen voor en worden zelfs kwaad op elkaar. Niet te filmen dit. We klimmen omhoog naar het hoogste puntje van de rots en hebben daar een grandioos uitzicht, adembenemend! Wat een pracht!

Hier een stukje wat ik op wikipedia heb gevonden:

Kaap de Goede Hoop (Afrikaans: Kaap die Goeie Hoop, Engels: Cape of Good Hope).

Ontdekking en herontdekking:

Herodotus meldt, dat de oude Egyptenaren al omstreeks 600 v.Chr. rond Lybië (de toenmalige aanduiding voor Afrika) gevaren waren, met hulp van de beroemde Fenicische zeevaarders. Ze rondden het continent met de klok mee, beginnend vanuit de Rode Zee en terugkerend langs de Zuilen van Hercules. Dit relaas wordt door de meeste historici geloofwaardig gevonden.

De eerste Europeaan die de zuidpunt van Afrika rondde, was de Portugees Bartolomeu Dias in 1488. In die tijd waren diverse Portugese expedities uitgezonden om de westkust van Afrika steeds verder naar het zuiden te verkennen. Dias had op een van deze expedities dan uiteindelijk de zuidelijkste kust van Afrika bereikt. Hij ontdekte de kaap na geteisterd te zijn door zware stormen en noemde hem Cabo das Tormentas (Stormkaap) (Hannie: Kaap van de Stormen, maar omdat hij bijna bij het verste punt van zijn reis naar het Verre Oosten was, veranderde hij de naam in Kaap de Goede Hoop). Waarschijnlijk was het koning Johan II van Portugal die de naam veranderde in Cabo da Boa Esperança (Kaap van de Goede Hoop), omdat deze ontdekking de zeeroute naar Indië dichterbij bracht.

VOC: Op 6 april 1652 vestigde Jan van Riebeeck hier een verversingspost voor de Nederlandse Vereenigde Oost-Indische Compagnie. Vanuit deze post ontwikkelde zich in de daaropvolgende jaren een permanente kolonie, onder meer door het toekennen van land aan zogenaamde vrijburgers, die zich in het gebied wilden vestigen. In de eerste anderhalve eeuw daaropvolgend werd het gebied bijna uitsluitend bevolkt door kolonisten van Nederlandse, Franse en Duitse afkomst. Na de Kafferoorlog in 1795 namen de Britten het gebied in bezit nadat zij de Slag om Muizenberg wonnen.

Nu naar Cape Point. Cape Point of Kaappunt is de zuidoostelijke punt van het Kaapse Schiereiland. We moeten al ver voor de berg onze auto parkeren langs de kant van de weg. Druk, druk, druk. Hier is het bewolkt en we zien de punt van de berg waar de Lighthouse (uit 1861) op een hoogte van 238 meter boven zee nivo staat, en hebben geen zin meer om helemaal naar boven te gaan (kan met een treintje maar de wachttijden zijn dan wel erg lang) want ook daar zal het krioelen van de toeristen die zo nodig op de foto moeten, wat zijn ze toch origineel, hahaha!

We gaan terug via de westkant van het schiereiland. Af en toe stappen we uit voor de mooie uitzichten op de Atlantische oceaan en de kuststrook. Vrijwel ongerepte stranden komen we tegen.

Aan de andere kant toch ook weer machtige hoge bergen. We komen langs Scarborough, aan de monding van Schuster’s River en zien weer de witte stranden en vissers die naar kreeften en mossels zoeken, Camel Rock en de toverachtige Misty Cliffs die hun naam eer aan doen. Er hangt daar een zilte, witte mist boven de branding die ook tegen de berghelling aan blijft hangen. Een prachtig gezicht, dus de naam is in onze ogen echt van toepassing.

We gaan weer verder langs Soetwater en komen langs Kommetjie (lees kommekie), en is genoemd naar de komvormige zee inham, en was oorspronkelijk een vissersdorpje. Hier vind je nog een ongerepte natuur omdat het niet direct aan de toeristische route ligt. Bij Long Beach zien we de vuurtoren (nu van dichtbij) en deze heet Vuurtoren van Slangkop (1914). Hij is 33 meter hoog en daarmee de hoogste stalen vuurtoren van Zuid Afrika. Vanaf het water is hij tot meer dan 60 km zichtbaar. De vuurtoren zelf is wit (en dan bedoel ik helemaal wit). Mooi om van dichtbij te zien.

Langs Imhoff’s, Sunnydale richting Noordhoek. Bij Noordhoek heeft de oceaan een heel sterke stroming dus geen zwemmers maar wel een prachtig strandje. We zien wel een paar mensen die gaan surfen en die hebben een dik pak aan vanwege het koude zeewater.

We rijden nu door naar Chapman’s Peak Drive, een tolweg met ontzettend veel bochten. Ik heb ergens gelezen dat het zo’n 140 stuks zijn in maar een paar kilometer. De weg is erg smal en kronkelt langs de bergwanden en aan de andere kant de oceaan. Deze weg staat ook bekend als de “Chappie Road” en hier rijden de Afrikaners heel graag omdat het zo’n mooi stuk natuur is en je op diverse punten ook kunt braaien. We komen langs Hout Bay en moeten denken aan onze ouders die hier ook vaker zijn geweest. Ook om te eten in één van de vele restaurants en daar King Fish met garlic hebben gegeten. Schijnt erg lekker te zijn, maar we hebben niet de tijd om daar te blijven wachten tot de avond.

We hebben de Chapman’s Peak drive gereden en komen weer langs het tolpoortje om daarna door te rijden langs Llandudno met de Sunset Rocks. Dit schijnt erg mooi te zijn bij zonsondergang volgens de guesthouse beheerder. Via Suikerbossie en daarna door langs The Twelve Apostles. Dit is een bergformatie met 12 punten. Aan de linkerkant zien we Lion’s Head en dan een stukje Tafelberg (we weten dat omdat we zien dat er een kabelbaan naar beneden gaat). En dan aan de rechterkant The Twelve Apostles. Het zijn echt gigantische grijze rotsen, kilometers lang lijkt het wel en hoog. Daarna zien we het gelijknamige restaurant aan ons voorbij komen. We rijden langs Camps Bay en daarna gaan we weer naar Kaapstad terug. Wat een prachtige route hebben we vandaag gereden. Zulke mooie uitzichten, volop genieten dus.

Eenmaal in Kaapstad moesten we via de Kloofnek naar ons guesthouse. Blijkt daar een wegomlegging te zijn ….. zoek zelf maar uit welke wegen je nu moet nemen. En het is nog avondspits ook. Wat een drukte en het scheurt je rechts en links voorbij, zelf doen we er af en toe hard aan mee ... je kunt niet anders. We komen een voor ons bekend punt qua naam tegen en zo vinden we ons onderkomen weer. Het is inmiddels 6 uur en tijd om een restaurant te gaan zoeken om te eten.

Dat vinden we niet zo heel erg ver hier vandaan en hebben daar een soort van shoarma gegeten. Daarna berg op terug …. puf puf dat valt niet mee na de wijn en zo’n lange dag.

Het blauwe uurtje is al aan de gang dus ik moet heel snel mijn statief neerzetten en mijn fototoestel instellen om de lichtjes van de stad erop te zetten. Als de lucht zwart wordt is het minder mooi. Geprobeerd, maar ben niet helemaal tevreden. Het blauwe uurtje gaat hier wel heel erg snel.

Het is bijna volle maan zien we. Nu even ontspannen door te douchen en te lezen. Morgen willen we de Tafelberg op. En Hannie zou het liefst nog een Township tour doen. We gaan het zien wat het gaat worden.

Nog een stukje info:

Het Kaapse Schiereiland is een grotendeels rotsachtig schiereiland dat 75 kilometer de Atlantische Oceaan inloopt op de meest zuidwestelijke hoek van Afrika. Het meest zuidelijke punt van het Kaapse Schiereiland staat bekend om het Kaappunt (Cape Point) en Kaap de Goede Hoop. De noordkant van het schiereiland grenst aan de Tafelberg van Kaapstad.

Ooit was het een eiland, maar zo’n 60 miljoen jaar geleden zakte het waterpeil van de oceaan en werd de landtong via de Kaapse Vlakte met het Afrikaanse vasteland verbonden.

De dorpen op het Kaapse Schiereiland maken nu onderdeel uit van Groot-Kaapstad.

Kaapstad en de Tafelberg vormen het noordelijke deel van het schiereiland en Kaap de Goede Hoop en Cape Point liggen in het zuidelijke deel. Dat zuidpunt wordt vaak gezien als de samenvloeiing van de Atlantische en de Indische oceaan, maar wetenschappers zijn het er over eens dat de beide oceanen elkaar bij Cape Agulhas raken, het meest zuidelijke puntje van het Afrikaanse continent, zo’n 700 km verder naar het zuiden.