Zondag 12 februari 2017

Van Lake Tekapo naar Otago Peninsula (Dunedin)

Vanochtend stonden we op en Ruud zag een berichtje op z’n phone dat op het terrein van Tata Steel brand is ontstaan bij een tranformator huisje. Ai, niet zo leuk. Hopen dat het niet al te lang duurt en dat de schade beperkt blijft.
Na het ontbijt en de afwas zijn we om 8.45 uur vertrokken richting Dunedin. Het is licht bewolkt maar gelukkig breekt af en toe de zon door.

Via de Highway 8 gaan we eerst naar Lake Pukaki en zien we onderweg een regenboog tussen de bergen in verschijnen. Fotomomentje natuurlijk! Het waait hier zo tering hard dat ik zowat wegwaai. De stofwolken blazen over de weilanden heen. Het is ineens zo bewolkt dat we helaas geen vergezichten hebben. Bij het uitzichtpunt waar je Mount Cook kunt zien liggen is het dus wederom geen Mount Cook, jammer! Maar het is er wel mooi om andere plaatjes te schieten. Het is in ieder geval wel fascinerend om door de Southern Alps te rijden en te lopen de afgelopen dagen, een mooi ruig landschap.
Een uur nadat we vertrokken zijn vanmorgen komen we aan bij Twizel. Aan de linkerkant krijgen we nu veel meren te zien. Bij Omarama nemen we de afslag en gaan de highway 83 op. Vanaf hier rijden we nu naar het zuidoosten tot we de kust bereiken. In de meren zien we diverse damwanden o.a. voor de stroomvoorziening en het in stand houden van de irrigatiekanalen ondermeer bij Waitaki. Het was niet voorspeld maar het is nu 26 graden buiten, lekker warm (ja, we weten het …. jullie hebben het daar een stuk kouder en ook nog eens sneeuw).

We stappen uit bij Takiroa net voorbij Waikaura om de Maori Rock Drawings te bekijken die op de bergwanden geschilderd staan. Mooi om te zien, de tekeningen/schilderingen zijn rood en zwart. Even weer een feitje tussendoor: de Maori kennen geen eigen geschreven taal maar alles wordt d.m.v. verhalen vertellen doorgegeven. Vandaar dus dat er geen letters of woorden op de bergwand staan. In de rotswand zijn ook veel gaten/holen te vinden waar vogels in huizen.

Het is onderhand tijd voor koffie. Een bakkie leut tussendoor gaat er wel in. Zie op de routekaart het plaatsje Earthquakes staan …. toeval of bewust zo gekozen? Net na Georgetown verandert het landschap. De hoge bergen ruilen we in voor het nu bijna vlakke land. De lucht trekt nu helemaal dicht, het wisselt hier enorm en dan voelt het ook weer een stuk kouder met 16 tot 22 graden. We merken dat we de Southern Alps voorbij zijn en in de buurt van de oostkust komen. Bij Pukeuri nemen we de Highway 1 naar het zuiden en zien bij Oamaru, midden in de stad, ineens een bordje “geeloogpinquins” en zijn de afslag al voorbij voor we het weten. Pech! Op naar de Mouraki Boulders. Rond half 1 (er zijn hier bijna geen stopplaatsen om even wat te drinken of te eten) een “broodje uit de kofferbak” gegeten en gaan weer verder. Yep, hier de afslag naar de Mouraki Boulders. We lopen het pad op naar het strand en daar liggen ze dan. Sommige half in het water (eb of vloed) sommige tegen de rotskust aan. Een paar zijn al uit elkaar gevallen en over een aantal jaren bestaan ze niet meer in deze ronde vormen. Het is een geweldig gezicht ….. we genieten enorm, en zijn blij dat we dit hebben kunnen zien.

Het begint nu zachtjes te regenen, we vervolgen onze weg langs de kust en kijken nu uit op de Pacific. We komen ook nog langs Flagstaff, not in America maar in New Zealand! Grappig toch? Hoe dichter we bij Dunedin komen hoe meer laaghangende bewolking en flarden mist we krijgen. In Dunedin hebben we wat boodschappen voor de komende drie dagen gehaald en rijden nu verder langs de baai van het Otaga schiereiland richting ons onderkomen Hereweka Garden Retreat. We zien de dorpjes en markeerpunten langs de weg rond de baai langs ons voorbij trekken. Het is een kronkelige weg vlak langs het water en we passeren o.a. Anderson Bay, Waverley, The Cove, Collinswood, Macandrew Bay, Company Bay, Broad Bay en uiteindelijk Portobello waar we eraf moeten. Het is mistig boven de baai maar wel mooi om te zien en inmiddels is de temperatuur gezakt naar 13 graden.

Eenmaal aangekomen via een wel erg steile weg komt de eigenaar ons begroeten en legt uit dat alle ingrediënten voor het ontbijt klaar staan en alle voedsel uit de kasten ook gebruikt mag worden. Wat een verrassing: verse eieren, melk, sap, brood, jam, honing en zoveel meer. En allemaal zelf gemaakt of uit eigen tuin. Hier hadden we niet op gerekend.
Het is een ruime woning met een slaapgedeelte boven en beneden een kamer met keuken en een badkamer met een douche met uitzicht op de bergen. Je kijkt direct naar buiten via een groot raam/schuifpui vanaf de grond tot aan het plafond en niemand die je daar kan zien staan. Uniek voor ons! Super leuk dat we dit ook eens kunnen ervaren. Morgen ff uittesten. Alles is hier trouwens eco!

Na het eten (spaghetti) zijn we naar Allans Beach gereden om daar de geeloogpinquins te gaan zien. Helaas ….. die zagen we niet maar wel twee zeeleeuwen die op het strand lagen te slapen. Wauww …. een grote moederzeeleeuw met haar baby en die laatste is al van een behoorlijk formaat hoor.
Het waait en het is nog steeds wat mistig boven zee wat weer mooie beelden oplevert. We zien in de verte nog een zeehond af en toe uit het water omhoog komen maar die duikt snel weer weg, we zien amper zijn staart.
Het zien van de zeeleeuwen kunnen we ook weer van ons lijstje afstrepen!

Nu op naar ons huisje om nog na te genieten van deze geweldige dag!