donderdag 16 februari 2017

The Catlins

Vanochtend wat rustig aangedaan en na het ontbijt besluiten we eerst de Purakaunui Falls te gaan bezoeken. Het is een weg door het bos waar je op het einde een prachtige en heel brede een in 3 etages hoge waterval te zien krijgt. De weg door het bos is al super mooi met de zon die door de hoog boven ons uittorende toppen van de bomen schijnt, veel varens met een mooie lichtval. Gewoonweg geweldig om te lopen. Toch wat langer gebleven dan we dachten omdat ik graag de waterval mooi in beeld wil hebben met een wazige gloed van het water wat naar beneden dendert. Dus een lange sluitertijd. Dat vergde nogal wat tijd. Een gedeelte kreeg ik niet in beeld, waarschijnlijk omdat de zon al wat schaduw geeft op de hoger gelegen delen. Ruud krijgt er onderhand een punthoofd van! Maar ik heb weer wat kunnen oefenen, hahaha! Ook dat kun je tijdens de vakanties doen want in Nederland hebben we nu eenmaal geen hoge watervallen.

Na deze wandeling een broodje bij de auto gegeten en daarna doorgereden naar Jack’s Blowhole. Deze blowhole is genoemd naar de Maori chief Tuhawaiki (bij de Europese inwoners beter bekend als Bloody Jack). The Blowhole is 55 meter diep, 144 meter lang, 88 meter breed en ligt zo’n 200 meter vanaf de zee. Deze is gevormd toen het dak van een grote subteranean grot, geërodeerd door de zee, instortte. En daarna deed de natuur wat tie niet laten kan …. uitslijten door wind en water. Wat een machtig gezicht en donderend geweld. Erg moeilijk om op de foto te krijgen dus die gaan jullie niet zien in ons blog (foto’s volgen later zoals jullie weten). Aan de ene kant schaduw en aan de andere kant van de kloof de zon. Teveel tegenstelling, daarvoor moet je er dus op een ander tijdstip zijn. Nog een kleine zijtak die iets minder diep is maar o zo mooi. Al verder lopend word het geweld aan onze oren wat minder. Wat een spectaculaire ervaring weer.

Onderweg naar beneden komen we een Engels stel tegen en die vertellen ons dat op het strand waar we vlakbij onze auto hebben geparkeerd er 3 zeeleeuwen liggen te slapen. Wauww … nu maar hopen dat ze er nog zijn. Yes we hebben wederom geluk. Er liggen er nu 2. Een grote donkerbruine met een baby die lichtbruin van kleur is. Zo lief tegen elkaar aan, zo koddig om te zien. Daar word je toch helemaal blij van. Af en toe slaan/gooien ze met hun poten een lading zand over zich heen, ik denk voor de verkoeling.

Na het zien van de zeeleeuwen lopen we verder langs de kust tot waar de rotsen beginnen. Daar een stukje opgeklommen om wat verder weg te kunnen kijken maar dit is qua lopen wel het eindpunt dus keren we weer om en zien op de terugweg de zeeleeuwen nog liggen, alleen iets gedraaid nu. Op het strand zelf en ook tegen de vloedlijn aan ligt veel zeewier. Deze slierten lijken op tagliatelle alleen zijn ze een heel stuk breder. Geweldig hoe de wat oranje bruine kleur afsteekt tegen de blauwe zee.

Na dit avontuur zijn we teruggereden over de gravelwegen, zonder potholes gelukkig want daar hadden we onze buik van vol in Zuid Afrika, en waren rond 5 uur weer “thuis” voor alleen nog deze avond en nacht. Morgen gaan we onderlangs (het zuiden) naar de westkust. Een lange dag voor de boeg want we zullen vaak uitstappen om de omgeving in ons op te nemen.

Bye bye en tot morgen!