Doubtful Sound

Zondag 19 februari en maandag 20 februari 2017

Hier dan eindelijk de beschrijving van ons avontuur naar en in de Doubtful Sound.

Vanochtend worden we wakker en realiseren ons dat we de eerste excursie onder begeleiding gaan doen tijdens deze vakantie ….. en wat voor één! Eerst ontbijten en we voelen ons best wel opgewonden over wat er komen gaat. Met een boot en een overnachting erbij in een tweepersoons hut. Krijg ik door al het gedein overdag en ’s nachts last van m’n evenwichtsorgaan en loop ik morgen te zwalken? Word ik zeeziek? Voor Ruud geldt dit allemaal niet zo sterk want die heeft er normaliter ook geen last van in tegenstelling wat ik vaak voel als ik gewoon op de grond sta of voorover buig. Dan begint bij mij alles al te draaien als ik weer zo’n periode heb dat ik weer overgevoelig ben. Maar ik laat me er niet door weerhouden en het blijft voor ons leuk en spannend. We kunnen onze koffers achterlaten bij dit verblijf en ze morgenmiddag weer ophalen. Wel zo safe dat ze niet een nacht in de auto staan terwijl wij er niet zijn. Genoeg voedsel in onze maag en we nemen de rugtas mee met de overnachtingsspullen en onze camera’s.

We rijden naar Manapouri waar een boot ligt te wachten die ons over Lake Manapouri naar de overkant brengt naar de weg de Wilmot Pass. Dit is de duurste weg die ooit gemaakt is van Nieuw Zeeland (zo’n 80 NZ dollar per vierkante meter) en ook is deze situatie uniek omdat er in Nieuw Zeeland nergens een weg is die niet op de rest van het netwerk van wegen is aangesloten. Je moet wel per boot (of heli) om op die weg te komen.

We wachten in het Pearl Harbour Visitor Centre tot het tijd is en maken ondertussen al kennis met Anne en Roelie die ook staan te wachten op de eerste boot. Onze gids Steve die ook onze “kapitein” straks is verzamelt ons tienen en we lopen naar de grote boot toe die ons over de met eilandjes bezaaide Lake Manapouri naar de Wilmot Pass brengt. Een heel leuke ervaring, veel mensen aan boord, sommigen gaan met een grote boot een paar uur de Sound in, anderen slapen vannacht ook op een boot, de Fiordland Navigator waar 70 mensen kunnen overnachten, en wij tienen gaan naar The Southern Secret. De overtocht duurt een uur en onderweg zien we Hope Arm, Stony Point Ligh, de Hunter Mountains (1768 meter hoog), Channel Islands, The Beehive, Pomona Island, een stukje van de South Arm en aan het eind van de tocht komen we uit bij het Manapouri Power Station waar we van boord gaan en met ons clubje van 10 samen met Steve in een klein busje gaan rijden over de Wilmot Pass. Ik zit naast Ruud en aan de andere kant zit Roelie met voor haar haar man Anne die naast Steve zit die het busje rijdt. Het klikt wonderbaarlijk heel erg goed tussen ons. Regelmatig stappen we even uit voor bezienswaardigheden en ook vanuit het busje diverse mooie punten zoals Mt Danae, de Mica Burn Bridge, Moss Gardens, de Cleve Garth Falls (365 meter), Wilmot Pass Lookout en ook zien we op een gegeven moment van bovenaf de Doubtful Sound in de verte liggen. We komen tenslotte bij Deep Cove waar we onze boot zien liggen. De “Southern Secret”, een 22 meter lang schip genaamd waar totaal 10 mensen kunnen slapen/vertoeven en 2 bemanningsleden. We maken kennis met een jonge vrouw die ook af en toe het stuur overneemt en het eten voorbereid. We stappen aan boord en krijgen een hut toegewezen met een bed, toilet, wastafeltje en douche. Als we weer boven zijn staat de lunch al klaar, Roelie en Anne zitten samen met ons aan een tafel en de overige zes zitten aan een andere tafel. De lunch bestaat uit o.a. zelf gevangen vis, kreeft in dit geval, een erg harde witte vis, en diverse lekkere groente hapjes en gebakken aardappelschijfjes met als toetje heerlijke eigengemaakte chocolade koekjes. Koffie en thee kun je de hele dag zelf ook pakken. De zelf meegebrachte wijn kun je in de koelkast kwijt waar ook de frisdranken in staan.

We hebben natuurlijk al een tijdje buiten gestaan en de boot verkent voor we met de lunch begonnen. Het is bewolkt weer wat enerzijds gunstig is (vooral als het regent schijnt het er grandioos mooi te zijn) maar bij zonnig weer heb je meer kans dat de dolfijnen langs de boot meezwemmen. We gaan voor ons gevoel nog heel wat beleven. Je kunt overal rondlopen. Het voordek (waar je ook op kunt zitten) en daarvoor nog staan. De stuurhut waar je ook kan meekijken. Het achterdek. Het bovendek waar je wat meer wind hebt, een grote plek waar je ook daar een mooi uitzicht hebt. En dan onderin de boot de slaapvertrekken. Wel wat aanwijzingen gehad wat niet mag zoals te ver voorover hangen over de reling. Ze hebben een paar kajakken aan boord en Sonja en Loes besluiten te gaan kajakken. Helemaal naar de overkant en weer terug via omweggetjes. Wij liggen op dat moment stil op het water en we kunnen lekker veel foto’s maken. Het deint zachtjes op dit moment dus ideaal. Wanneer de dames weer terug aan boord zijn varen we door en komen aan bij diverse kleine eilandjes waar we zeehonden zien liggen. Geweldig …. ook dat maken we nog mee. Het blijft een trip met veel onverwachte dingen die we doen en zien.

We varen nu naar First Arm (een zijarm) en de mannen die daar willen vissen krijgen een hengel en aas (en wat instructies). Ruud is de eerste die beet heeft. Een nogal lelijk exemplaar met al z’n bobbels etc. en ik weet de naam niet meer. Ook andere soorten vis wordt er door de mannen gevangen en sommige vissen worden gefileerd voor de avondmaaltijd. Na het vissen varen we verder naar de manden waar kreeften worden gevangen. Dat is een kwestie van weten waar ze liggen en ze uit zee trekken. Dat is nogal een zwaar karwei dus samenwerken is wel noodzaak. De eerste mand is leeg maar in de andere twee zitten er genoeg. Steve meet de vissen of ze voldoende lengte en breedte hebben om te mogen behouden en de te kleine kreeften worden weer overboord gegooid. De manden worden weer uitgezet en we varen weer verder. Wat een prachtige natuur, je blijft foto’s maken. We zijn langs en door diverse Arms gevaren zoals de Crooked Arm, Hall Arm, First Arm en uitzicht op Commander Peak, Bradshaw Sound.

De Doubtful Sound is één van de meest indrukwekkende landschappen in Nieuw Zeeland. Het is de op één-na-grootste fjord van de 14 fjorden in het Fiordland National Park en drie keer langer en 10 keer breder dan Milford Sound (de weg daar naar toe hebben we gisteren gereden). Met diepe, zwarte fjorden, torenhoge granieten pieken en oeroude regenwouden die tegen de omringende bergen aanhangen.

In het Maori heeft de Doubtful Sound een andere naam en dat is Patea wat The Place of Silence betekent. De legende van de Maori vertelt dat de fiorden in deze streek zijn gecreëerd door de god Tu-Te-Raki-Whanoa om de vluchtelingen te bevoorraden.

Het is ook heel bijzonder qua zoet en zout water want de bovenste laag van het water is zoet door de regen en de watervallen en mengt zich niet met het zoute water van zee daaronder.

We zijn inmiddels zo ver gevaren dat we de volle zee (de Tasman Zee) opgaan bij Nee Islets waar we eerst langs Secretary Island varen om straks weer te keren. Roelie en ik staan op het bovenste dek en proberen foto’s te maken maar we kunnen ons nergens aan vasthouden tijdens het fotograferen. Dat laten we dus voor gezien en we staan te genieten van de wind en de golven en houden ons zo goed als kan vast aan de reling. We voelen ons de kapiteinen van het schip. Op het bovendek heb je meer deining door de golven dan beneden waar je de deining veel minder voelt. Wat een avontuur zo en ik heb geen last van misselijkheid o.i.d. Als we weer in rustiger vaarwater zijn is het inmiddels etenstijd en we zien nu de zelf gevangen vis ook op het buffet staan naast vlees en andere lekkernijen. We hebben aardig honger gekregen dus een bord vol gaat er wel in. Na het eten nog even naar buiten tot het donker wordt. Prachtige uitzichten met de ondergaande zon en de reflectie op het water. Weer zo’n mooi fotomoment(en). Eenmaal binnen voelen we dat we toch wel koud zijn geworden, de vesten gaan aan en de wijn komt op tafel. We zitten gezellig te kletsen met z’n vieren tot een uur of 11. Steve komt er ook nog even bij met een biertje voor hij z’n bed induikt en legt uit dat de motoren worden stilgelegd en morgen om 6 uur weer aangaan. Als er iets te zien is wordt het via de intercom verteld. We zijn benieuwd …..! We gaan ons bed in. We slapen dwars en het bed ligt lekker. We hebben een raampje en wie weet zien we daar nog wat door morgenochtend. De boot ligt stil en we horen de motoren ook niet meer. We vallen best snel in slaap ondanks alle indrukken.

Om 6 uur krijgen we via de intercom te horen dat er dolfijnen rond de boot zwemmen. Gauw de kleren aan en naar boven. Helaas zie ik ze niet maar Ruud en Roelie hebben ze af en toe in de kijker. Het is nog zo donker dat je ze amper kunt zien in het nog zwarte water. En als de zon opkomt ….. wauuuw wat een prachtige hemel. Rode wolken en een mooie weerspiegeling daarvan op het water. Ik blijf foto’s maken …. dit is echt kicken ….. wat een pracht en het veranderd met de seconde. Zo mooi. Als het licht begint te worden gaan we onze tanden poetsen en wat fatsoenlijks aantrekken. Het ontbijt staat al klaar en we vallen met z’n tienen aan. Er is inmiddels een leuke band ontstaan tussen ons allen. We hebben op één stel uit Zwitserland na allemaal bij dezelfde reisorganisatie onze vakanties geboekt en wisselen ook onze ervaringen met elkaar uit. Waar ben jij geweest, waar gaan jullie nu naar toe etc. Er komen een paar bekende plekken naar voren waar sommigen van ons ook overnachten. Leuk om elkaar nog een keer te zien onderweg.

We zijn bijna aan het einde van de ochtend gekomen en ook aan het einde van onze belevenis op de Southern Secret. Met pijn laten we het schip en de sounds, watervallen etc. achter en klimmen van boord zo het busje in en rijden weer terug via de Wilmot Pass naar Lake Manapouri en de boot die ons naar Te Anau brengt. Om 12.00 uur staan we weer op de vaste wal en nemen afscheid van elkaar. Wij zoeken onze auto op en rijden in stilte terug naar ons verblijf om de koffers op te halen. We zijn zo onder de indruk van al het natuurschoon wat we hebben gezien en alle leuke doe dingen dat we af en toe maar iets tegen elkaar zeggen onderweg naar onze volgende bestemming in Wanaka. Dit is onvergetelijk …. wat zijn we blij dat we dit hebben mogen meemaken.

De foto's volgen nog!