Woensdag 22 februari 2017

Van Wanaka naar Bruce Bay

Na het ontbijt vertrokken we met lichte regen in de hoop dat die snel zouden stoppen. Vannacht heeft het behoorlijk geregend en toen we opstonden zagen we de bergen niet meer . Achteraf blij dat we gisteren op de terugweg vanuit Makarora al foto’s hebben gemaakt van dit bijzondere gebied. Ik zit nu in de auto te schrijven en Ruud haalt ondertussen een paar flessen wijn. Het ziet er troosteloos uit. Wij rijden nu trouwens zo’n uur lang de weg die we gisteren al heen en weer hebben gereden voor onze Siberia adventure. De lucht is dreigend maar geeft wel een apart zicht op de bergen. Het regent af en toe en we kunnen evengoed mooie foto’s maken van “de lange witte wolken” die tegen de berghellingen aanhangen.

Een 2 minuten wandeling (wat ver zeg, daar word je moe van) langs de Fantail Falls gelopen. Inmiddels rijden we op de Haast Pass Highway en het weer wordt slechter en slechter. Regen, dikke laaghangende bewolking, maar wel af en toe de auto uit om een foto te maken. Ik kan er toch niet mee stoppen. Het Look Over Point bij de Haast Pass hebben we helaas moeten overslaan omdat het zo hard regende, het een aardig eind lopen was om er te komen en dus niet veel te zien zal zijn. We blijven de Haast River volgen. Deze mond uit in de zee net voorbij het plaatsje Haast. Picnic time ….. een overdekte plek met tafel en bankjes, dat hebben we nog niet eerder gezien. Wat een misser, allemaal sandflies. Ruud gaat compleet door het lint. DEET ….. helpt niet afdoende! Bij het in en uitstappen vliegen ze massaal de auto in. Nee hè … je kunt ze niet eens doodmeppen die kleine rotbeestjes. Ze plakken zich vast aan je huid, steken dan en blijven vastgeplakt zitten tot je ze er zelf vanaf haalt. We meppen wat in het rond in de auto en gaan even verderop een plekje zoeken waar we in de auto ons brood opeten én heel veel sandflies tegen de ruiten hebben geplet. Nog een paar aan mijn kant, uhh!!!

De rivieren liggen voor het grootste gedeelte droog, dus veel grind te zien en weinig water. Eigenlijk heel vreemd omdat het ook in dit gebied vaak regent. De bergen zien we niet meer jammer genoeg want de wolken belemmeren het uitzicht. Ze zijn hoog met toppen tot zo’n 2000 meter die we helaas niet zien. Vandaag is het qua route niet moeilijk te rijden (lees kaart lezen). We hoeven alleen maar de Highway 6 naar het noorden te volgen. We zijn nu het bos uit en het weer klaart ook op. Zelfs in de verte zien we een blauwe streep in de lucht verschijnen, klein maar toch iets. Wie het kleine niet eert …..bla bla! Zou het toch nog wat worden in Bruce Bay? Het schijnt dat het één van de mooiste stranden van de westkust in Nieuw Zeeland heeft.

We zijn dus Haast en Haast Beach alweer voorbij maar hebben wel in het Visitor centre 2 plattegronden meegenomen die wat gedetailleerder zijn dan de roadmap die wij bij ons hebben en ok nog getankt. Komen er ineens achter dat de Tasman Sea rechts van ons ligt. Ai dat gaat niet goed, die moet aan de andere kant liggen. FF een stukkie teruggereden en nu richting de Glaciers en steken de Haast River over. Zo direct weer de zee aan de linkerkant, dat is althans de bedoeling tenslotte…. en yep daar is tie dan! Uiteindelijk maar 2 kilometer verkeerd gereden.

Bij Knights Point Look Out er even uit voor een paar mooie uitzichtjes op de rotspartijen die in zee liggen. Erg mooi. De Tasman Sea is nog niet blauw omdat het nog steeds bewolkt is. Weer snel de auto in vanwege de sandflies die op je armen plakken en steken. Moordlustige beesten … en wijzelf meppen ze ook bij bosjes dood.

Bij Lake Moeraki is het te bewolkt en zijn te veel flarden mist om een mooi uitzicht te hebben. Misschien bij Lake Paringa meer geluk? Het regent weer serieus hard. Gewoon een pechdag qua weer. Jammer want het schijnt een mooie route te zijn, alleen bij regen wat teleurstellend. Precies om 3 uur komen we aan bij Mahitahi Lodge in Bruce Bay waar we een rondleiding krijgen van de eigenaresse Jacqui. John de eigenaar en nog een vriend uit een dorp verderop zitten cricket te kijken. Lekker huiselijk allemaal.

We gaan eerst naar het strand wat aan de overkant van de weg is. Er ligt veel drijfhout en het is vloed dus weinig strand te zien. Bij de opgang liggen heel veel witte keien(tjes) met namen, teksten etc. erop. Erg grappig om te zien. Maar alweer stikt het hier van de sandflies. Volgens Jacqui is dit dus ook het mooiste strand van de Westcoast, ook als het regent is het er mooi. Daar hebben wij toch een ander idee bij.

Voor dat we gaan eten staan er op tafel toastjes met brie en er wordt bier en wijn geschonken. Er zijn hier constant óf familieleden, kennissen, of buren die in en uit lopen, wat heel gezellig aandoet en dat mag ook wel want in Bruce Bay wonen maar 6 mensen! We zitten gezellig met de andere gasten en de vrienden aan tafel. Allemaal heel gemoedelijk met sokken of pantoffels aan, hun eigen gekweekte groenten en zelf gevangen vis te eten. We praten honderd uit. Een broer met zus (beide al op leeftijd) die in Michigan wonen zijn met de motor door Nieuw Zeeland (en Australië) aan het reizen. Ze maken al jaren samen reizen door heel de wereld heen. Zij achterop en hij stuurt. Geweldig toch? Dan is er een wat oudere man Dave die uit Engeland komt maar hier kind aan huis is. Hij reist het land door per bus en komt hier al voor de tiende keer maar maakt ook reizen naar andere landen o.a. in Europa. Hij blijft hier een week en gaat dan met de bus naar Christchurch om dan terug naar Engeland te vliegen. Nog een stel waarmee we in de heli zaten naar Mount Aspiring NP. Ze zat toen naast mij en heeft een filmpje gemaakt die ze nu naar mij doorstuurt. Dat gaat wel hééél lang duren (uiteindelijk zo’n 12 uur!). Na het eten nog een tijdje zitten kletsen en daarna naar onze kamer om nog een stukje blog te schrijven. Het wordt alweer laat. Steeds pas na elven klaar met alle bezigheden die ik ’s avonds nog moet doen. Van rustig aan doen komt niets. Wie weet leer ik het nog een keer maar ik heb zo mijn twijfels.