Donderdag 23 februari 2017

Fox Glacier

Vanochtend wat later opgestaan en om half 10 vertrokken naar het ontmoetingspunt voor de heli hike die we vandaag hebben gepland om 11.50 uur. Het is niet zover rijden dus we doen het kalm aan. Na drie kwartier daar aangekomen ons gemeld en Ruud stond niet in het systeem. Heel vreemd. Met wat over en weer bellen komt alles toch nog goed. Het is bijna tijd en we krijgen wat instructies vooraf over de kleding, schoenen, zonnebrand creme, etc. Om 12 uur vertrokken we met de bus voor een korte rit naar de plek van waaruit de helicopters vertrekken. We krijgen schoenen en sokken uitgereikt en er wordt ons verteld hoe te handelen in de heli en bij vertrek en aankomst van de heli. Gebukt blijven zitten met je hoofd naar beneden, geen petjes op, alles vast, en zorgen dat je dus geen ijssplinters in je gezicht krijgt.

De vlucht met de heli duurde maar een minuut of 7 en we konden nu beter foto’s maken omdat het droog weer was. Ik zat opnieuw voorin, nu samen met iemand die ook niet zo breed is. Met z’n zessen in de heli en in de andere heli zaten ze met z’n vijven. Een groep van 11 mensen totaal. Eerst moesten er nog 3 andere heli’s vertrekken. Dus alle tijd om af en toe te kijken hoe het er aan toe ging. Nu wij aan de beurt. Heel snel allemaal op volgorde en hoppa de lucht in. Er was een schitterend blauwe lucht en bijna geen wind. Het was niet zo spectaculair qua vliegen als 2 dagen geleden maar dat had toen natuurlijk een heel andere bedoeling.

Op de landingsplek kregen we de spikes die we onder onze schoenen moesten vastmaken voor een betere grip. Dat is ook wel nodig zo glad als het soms is. Na nog wat meer instructies van de gids Sarah gingen we de gletsjer op. Af en toe uitleg erbij en zo liepen we achter elkaar heuvel op en af. Sarah hakte er behoorlijk op los met een grote ijsbijl om te voelen waar het veilig is om te lopen en soms een pad te maken. Wat een geweldig uitzicht, zo weids en in de verte Mount Cook aan de rechterkant, ja ja …. eindelijk hebben we hem gezien (de hoogste berg van Nieuw Zeeland) en aan de linkerkant Mount Tasman. De grandioos denderende brede Victoria Falls. Echt imposant. We kropen en gleden door tunnels heen waar we verschrikkelijk nat werden van het gesmolten water. Maar de broeken waren zo weer opgedroogd door de zon. We hebben ook onze flesjes water met het water van de gletsjer gevuld. IJskoud maar heel lekker. Uiteindelijk een tocht van twee en half uur gemaakt over de gletsjer met veel uitleg over hoe de gletsjer steeds veranderd. Per dag, soms al in een paar uur. Een heuse nieuwe arch van ijs. Jammer genoeg bleven de Aziaten maar selfies maken in en voor en achter de boog en kon ik niks van dit natuurverschijnsel op de foto zetten. Best een beetje pissig want de boog was schitterend om te zien. Maar ja, we moeten er maar aan wennen dat een aantal Aziaten die rijk zijn geworden, overal selfies maken en zich niets van anderen aantrekken. Ze zien van de omgeving ook niets. Jammer want het is daar zo mooi en voor ons zo uniek om daar te kunnen lopen en te genieten. Om 4 uur waren we weer terug en hebben de auto gepakt om naar Bruce Bay terug te rijden.

Even bij het strand gestopt maar de sandflies steken ons direct dus vlug die kar weer in.

Wat een happening weer vandaag. In 6 dagen tijd 3 ontzettend mooie en voor ons unieke uitstapjes gemaakt. Nu een aantal dagen wat rustiger en meer op onszelf tot we naar de oostkust rijden. Eerst morgen naar Charleston wat vier en een half uur rijden in noordelijke richting aan de kust ligt. Dat wordt zeker een tocht van wel 6 uur minimaal met het in en uitstappen op mooie plekken.

Vanavond weer hier in Bruce Bay gegeten met toastjes vooraf en wat andere hapjes erbij. Daarna mals vlees, groente uit eigen tuin etc. We zien aan tafel hetzelfde stel mensen die ook op de boot naar de Doubtful Sound zaten. Wel grappig dat we af en toe dezelfde mensen weer tegen komen.

De buurman van een dorp verderop gaat vanavond weer op hertenjacht. Dat doet hij heel vaak maar heel af en toe komt tie met een buit thuis waarvan hij dan weer een half jaar kan eten. En zo voorzien deze mensen zich van hun eten.

Straks ons bed opzoeken en proberen te slapen na al die indrukken maar ook door de jeuk van de muggen en sandflies die ons gestoken hebben.