Vrijdag 24 februari 2017

Van Bruce Bay naar Charleston

Na het douchen en het ontbijt hebben we afscheid genomen van Jacqui. Ze gaf ons nog een kalender en nog wat tips mee voor onderweg wat er nog voor een leuks langs de H’way 6 is te zien waar we inmiddels op rijden. Het was daar heerlijk toeven alleen … we zijn werkelijk lek gestoken door de muggen en de sandflies. De muggen in de slaapkamer … oh wat een ellende heb je er achteraf van. We zitten constant te krabben. Heb er wel een aantal kunnen pletten .. ff lekker meppen maar als je er 6 doodgemept hebt komen er 10 voor terug. Bij Jacob’s River, een klein stukje verderop staan een paar leuke huisjes (ala hannie stijl uiteraard). Het weer zit ons niet mee tijdens deze toch wel lange reisdag. Boven zee hangt de mist tegen de berghellingen aan, het miezert en regent. Er liggen heel veel doodgereden possums op de weg. Om de kilometer zie je er wel eentje, ze zijn vrij groot en gelukkig hebben wij er nog geen één onder de wielen gehad. Even voorbij Fox Glacier zien we een voor ons onbekend natuurverschijnsel. Er zit een blauw stuk tegen de bergen met de mist. Dus daar is de mist blauw neem ik aan. In ieder geval is het geen blauwe lucht. Heel apart om te zien.. Door het bos vervolgen wij onze reis. Voor ons zien we wel de boomtoppen gehuld met mistflarden, heel mysterieus om te zien. Zou dit op de Smokey Mountains lijken? Daar zijn we nog niet geweest in de USA. De Franz Josef Glacier zien we niet door de mist als we voorbij rijden. Maar volgens mij heb ik hem gisteren op de heenweg naar de Fox Glacier wel gedeeltelijk gezien en op de foto gezet. Maar ik weet het niet zeker.

Bij Lake Mapourika spiegelt het water evengoed nog de bomen en bergen ondanks dat er geen zon is. De bomen Het wordt een wittig plaatje door de mistige omgeving wat wel erg mooi is.

Aan de overkant van het meer parallel aan onze weg ligt Westland Tai Poutini NP. Bij Lake Wahago weer een mooi uitzicht over het water. We arriveren bij Hari Hari en zien een prachtige mozaïek tuin. Even uitstappen om dit te bewonderen. Het is heel kunstig maar ook symmetrisch aangelegd. Ruud heeft me nog een keer op de foto gezet. Hannie Hannie bij Hari Hari. Soms moet je uit je “comfort zone” stappen toch? Weer zo’n mode woord. Ik gebruik het nooit. Grenzen verleggen dus alsof we dat de afgelopen week nog niet genoeg hebben gedaan, hihi. Nu op de radio “November Rain” van Guns N’ Roses. De titel is toepasselijk alleen de tekst natuurlijk niet. In mijn optiek de beste plaat van hen samen met Estranged en Sweet child o' mine.

Langs Lake Ianthe Matahi wat er maar grijs bij ligt. We rijden bijna de hele weg al door het bos. Langs de bosranden groeien heel veel varens dus beduidend anders dan bij ons gewoon is.

“Welcome to Ross” een historisch goudmijn stadje. Veel oude meuk te vinden van nummerplaten, verroeste karrenwielen, postboxen die overal langs de kant van de weg staan, tuintjes met oude spulletjes erin. Leuke oude huisjes en een in oude stijl gebouwde opgeknapt hotel. Echt iets voor mij! BTW de zon breekt eindelijk door. Het ziet er nog net niet uit als een ghosttown. Denk dat het komt omdat er een goudmijn is die je kunt bezoeken en dus een toeristische attractie is. Jawel … een buslading vol toeristen komt aangereden en die worden gedropt …. allemaal lopen ze de richting op van de mijn.

In Greymouth hebben we alvast onze boodschappen ingeslagen voor de komende dagen. Inmiddels is het alweer 2 uur dus dat wordt even het pedaal verder intrappen omdat we de Pancake Rocks ook willen bekijken. We zijn tijdens onze vakantie al ontelbare keren een spoorlijn overgestoken en tot nu toe nog geen één met beveiliging. Ze hebben alleen borden met “crossing railway” erop. Nu hebben we alleen in Dunedin een binnenkomende trein gezien maar op de andere spoorlijnen maar één keer een goederentrein. We denken dat het hier niet zo normaal is om je per trein te vervoeren.

Bij Twelve Mine Bluff liggen een paar grote rotblokken in zee, dus even een fotomomentje en de benen strekken. Ze liggen in de Tasman Sea en het ziet er weer erg mooi uit. Als we verder rijden zien we nog veel meer rotsen in de zee liggen. Elke volgende bocht om en je hebt weer een heel andere kijk op de weg en op het water. Het is een wel heel erg bochtige smalle weg maar zo verschrikkelijk mooi om te rijden.

Daar komt de parkeerplaats bij de Pancake Rocks die in het Paparoa National Park bij het plaatsje Punakaiki in zee liggen. Er is gelukkig nog een plekje vrij. Hier lopen we het pad dat leidt naar Dolomite Point, waar je de Pancake Rocks en Blowholes kunt zien. Een rondwandeling van 20 minuten. Wat een magnifiek gezicht. Zoals de naam al aangeeft zijn het net gestapelde pannenkoeken. Stroken kalksteen, gescheiden door dunne repen zachter leisteen, die door duizenden jaren regen, wind en op stuivend water van de zee zijn weggesleten, hebben de gelaagde formaties van deze rotsen gevormd. Bij hoog tij stroomt het water door de vele openingen onder hoge druk naar binnen. Met als gevolg een spray van water! De Nikau Palm groeit op sommige plaatsen van het Zuidereiland. Ze komen vooral voor in goed beboste en vochtige gebieden, en in gebieden met een zacht zeeklimaat. De hoge stammen, met een lengte van 8 à 10 meter, hebben een kroon van lange vederbladeren. Als ze gaan bloeien, ze krijgen zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen, komen deze tevoorschijn onder de bladstelen en worden wel 1 meter lang. De kleine vruchten zijn rood of levendig oranje.

Dit hadden we echt niet willen missen. Bij elk uitkijkpunt van het looppad weer een ander uitzicht op die prachtige formaties. Wauwww met een paar extra w’s! Inmiddels is het alweer half vier geweest als we de auto weer instappen. Nog steeds een geweldig mooie weg om te rijden met z’n varens, tropische bomen en struiken. En dat allemaal vlak bij zee. De komende 5 kilometer kunnen we pinguïns op het strand tegenkomen. Ja ja … wij en pinguïns … dus niet. Wanneer zien we die krengen nu eens een keer. We kijken af en toe bij de uitkijkpunten om ze te spotten maar zien ze niet. Er moet hier een heel grote kolonie liggen maar denk dat we op het verkeerde tijdstip zijn. Ze zwemmen denk ik nu in zee op jacht naar voedsel.

We rijden al een tijdje door het Paparoa NP met aan de linkerkant de Tasman zee. Eindelijk komen we aan in Charleston en zien ons huis voor de komende 2 dagen/nachten, The Waves studio. Jeetje wat een luxe. Zo enorm groot, zithoek, slaaphoek met uitzicht op zee, een enorme badkamer met douche en bubbelbad. Dan als uitzicht als we op de grote veranda staan (zo’n 15 tot 20 meter boven het gras) de Tasman Zee. Zo hé … een groot kookeiland, wasmachine, droger, garage met plek voor 2 auto’s (onder het huis) met 2 mountainbikes , een tuin rondom …. niet te geloven dit, wat een prachtig uitzicht. De hele voorpui is van glas met schuifdeuren. Eigenlijk wel een beetje decadent … niet normaal meer.

We zitten samen op de veranda een wijntje te drinken en kijken naar de zee en strand waar het nu eb is. Ruud gaat zo koken en dan kan ik mijn blog bijwerken. Morgen geeft het weer aan dat het bewolkt zal zijn. We hopen dat ze er naast zitten. We willen graag nog een stuk naar het noorden rijden langs de kust tot we niet meer verder kunnen en dan weer terug. We zien wel wat het gaat worden. Voorlopig draait de was … moet ook af en toe gebeuren hè! Straks verder genieten!