Zondag 26 februari 2017

Van Charleston naar Kaikoura

Vanochtend zijn we om 8 uur vertrokken en hebben er flink de sokken in. Google maps geeft vier en een half uur rijden aan maar onze ervaring is inmiddels dat je er wel 3 uur bij op kan tellen. We gaan het zien.

Het is een mooi stuk weg zo vanaf Westport naar het zuiden. We starten vanochtend met zon maar na een half uur verandert het weer. Vanaf de H’way 6 gaan we naar de H’way 69 richting Reefton en rijden nu een stuk door de Lower Buller Gorge, gevormd o.a. door de rivier die bijna helemaal droog staat en omhoog zien we de uitgesleten wanden. Niet zo spectaculair als de Gorges Du Verdon in Frankrijk. Dat is een erg mooi gebied in Europa. Tip: Wil je een keer een mooie trip in Frankrijk maken en je bent in de buurt, bezoek dan de Gorges Du Verdon en neem dan de Route De Crètes ….. super mooi).

Rechts ziet Ruud net voor Inanganua een rij bestelauto’s op een helling staan. “Kijk hier Hannie …. wat voor jou!” Geweldig, allemaal oude half verroeste meuk met daar tussenin een paar koeien die lopen te grazen. Top …. die staan nu op de foto! Even verderop net voor Reefton bij Blacks Point zien we een vervallen huis staan. We zijn er al veel tegengekomen waar de verf van afbladdert of de dakplaten verroest zijn maar dit is tot nu toe wel de limit. Een deel van het dak is weg, er lijkt wel brand te zijn geweest maar niet recent. Fotootje!

We rijden nu hoofdzakelijk door bosgebied, niet met varens zoals de afgelopen week, en maar af en toe zien we een stukje van de bergen rondom ons.

Op de SH 70, de Lewis Pass Road, komen we kilometers lang veel oude auto’s tegen uit de jaren 50 en 60. Er zal vast ergens in de buurt een bijeenkomst zijn of er is een trip uitgezet. Grappig om dit soort goed onderhouden wagentjes tegen te komen.

Het is een heel gevarieerd landschap waar we nu doorheen rijden. Schitterend om de rotspartijen, de begroeide bergen, mistflarden tussen de bergen te zien en heel veel bochten. Af en toe zien we de Lewis River die naast ons door het landschap stroomt, soms met wat meer water en soms bijna alleen grind en keien. Deze rivier gaat over in de Hope River en iets verderop de Waiau River. Nu richting het oosten op de H’way 7 gaat het over van lichte miezer in regen. Een zwaar bewolkte lucht jammer genoeg, we zagen het al wel in de verte hangen. Het zicht op de bergen wordt steeds minder en het is nog maar 13 graden.

Het valt ons op dat het een stuk drukker op de weg is geworden. Het komt denken we omdat een stukje van de SH 1 net boven Kaikoura door de recente aardbeving verspert is en iedereen moet omrijden om in het noorden te komen (en andersom). Het is serieus veel extra reistijd. Je zal maar net ten noorden van Kaikoura je werk hebben. Dat red je niet om helemaal om te moeten rijden op één dag en weer terug naar huis. Misschien hebben ze voor die mensen een andere oplossing gevonden?

Inmiddels draaien we de Inland Route op en komen langs het plaatsje Rotherham … dat lijkt wel heel veel op Rotterdam als je het vlug uitspreekt.

Bij Waiau hebben we brood gegeten en wat foto’s gemaakt van de historische gebouwen waaronder een heuse jail (house). Nu vervolgen we de Inland Kaikoura Road 70 omdat je via de SH 1, volgens de borden waar de plaatsnaam Kaikoura is doorgestreept, die bestemming niet te bereiken is. Op de meeste stukken kunnen we maar heel langzaam rijden, veel grit op de weg, smal, dus dit gaat wel wat langer duren. We zien op diverse punten dat ook hier de aardbeving zijn sporen heeft achtergelaten. Het is wat mistig en regenachtig dus we zien alleen de stukken die dicht langs de weg liggen. Maar de ravage is echt niet leuk om te zien. We zijn benieuwd hoe het er in Kaikoura uitziet. Wie weet valt het daar nu mee omdat ze al een hele tijd aan het opruimen zijn.

Nog 5 kilometer naar Kaikoura en we zien de zee al liggen, nu dus wederom bij de Pacific. We gaan eerst naar het kantoor waar we de tour voor de Whale Watching hebben geboekt. De tour gaat door alleen op een iets later tijdstip dan gepland was. Ze kunnen alleen bij hoogtij met de boot het water op en weer bij de kade aan land komen. Nu moeten we ons morgen om 13.10 uur melden en dan gaan we eerst per bus naar een plek waarvandaan de boot wel kan uitvaren. De zeebodem is zo’n 10 meter omhoog gekomen tijdens de aardbeving zodat de boot niet vanaf de standaard plek kan vertrekken.

Nu verder door naar ons verblijf voor de komende 3 dagen/nachten “SurfWatch Getaway Cottages” waar we het huisje genaamd ”Sharkey Cottage” krijgen. Heel anders dan ons vorige onderkomen. Dit is puur natuur zullen we maar zeggen. Veel handgemaakte spullen en op eco gebaseerd. Het is klein en voelt wat benauwd aan. Het is rond 3 uur als we hier aankomen.

De eigenaresse geeft ons eerst heel veel uitleg over de aardbeving en wat ze met haar gasten die er toendertijd verbleven hebben meegemaakt. Zelfs een foto van alle mensen die er op dat moment waren heeft ze op een vel papier geplakt en er is wat tekst bij geschreven. De evacuatie … ze zitten hier maar een paar meter van de kust af en vlak voor het punt waar de weg is afgesloten vanwege de landsliding. Ook vliegen er doordeweeks helicopters af en aan, hier net naast het kleine parkje dus we krijgen geluidsoverlast. De heli’s storten water op de hellingen zodat alle loszittend gesteente en zand weg kan spoelen zodat men de hellingen veilig kan betreden om het ingestorte gedeelte te bereiken en te repareren. Je kunt duidelijk zien dat de zeebodem een eind omhoog is gekomen, de spoorrails is weggevaagd, net voor ons huisje ligt nog een stukje maar verderop is het verbogen en de rest daarna is verdwenen.

Wat een ravage en wat hebben deze mensen en hun gasten een geluk gehad dat ze het hebben overleefd. De mensen die aan de andere kant van het stuk weg wat weggevaagd is werken worden met een heli vervoerd of soms met een boot. Veel mensen hebben helemaal geen werk meer en krijgen van de overheid 3000 dollar om elders te gaan wonen en werken. Doekje voor het bloeden zeg maar. Het is wel een heel klein doekje o.i.! De gasten op het park hier zijn met de heli weggebracht en pas veel later had men plek voor alle koffers die natuurlijk te zwaar zijn om allemaal tegelijkertijd met een heli te vervoeren.

Ze pakt er nog een plattegrond bij en legt ons uit waar we de zeehonden en de dolfijnen kunnen vinden. En een wandeltocht van 3 uur die we zouden kunnen maken. Een paar leuke ideeën dus voor overmorgen.

Ik krijg straks nog een potje zalf mee om op de bulten die de sandflies hebben veroorzaakt te smeren. Hopelijk helpt het een beetje. Het jeukt enorm en we zitten echt helemaal onder. Mensen die hier wonen zijn er immuun voor geworden en die krijgen geen bulten op vlekjes meer, maar als een niet inlander heb je pech. Zelf komt ze uit Hawaï en heeft eerder in San Francisco gewoond en daar ook een aardbeving meegemaakt.

Eerst weer terug naar het stadje om boodschappen te doen. Daarna krijg ik het potje zalf mee en een door haar op het strand gevonden schelp. Ze had er diverse en ik mocht er eentje uitkiezen. Heel mooi qua kleuren aan de binnenkant. Gisteren heb ik al wat keien verzameld om daar teksten op te zetten als we weer thuis zijn. Nu dit erbij wat je bijvoorbeeld als sleutelbakje kunt gebruiken of andere kleine dingetjes in kunt verzamelen of gewoon ophangen. Ik vind er vast wel een plek voor. Het is erg aardig van haar om dit weg te geven. In het huisje staan enorm veel dingetjes die ze zelf heeft gemaakt van klei, hout, kiezelsteentjes etc.

Morgen wordt het iets beter weer dus we hopen dat de tocht doorgaat en dat we heel veel soorten walvissen etc. gaan zien!