Donderdag 9 maart 2017

Wikitoria - Mauri dagtocht “Go Native”

Om half 10 gaat onze ontdekkingstocht van start in Rotorua. Eerst worden we welkom geheten door de moeder van Wikitoria (Wiki). Wiki is er nog niet, zij woont een stuk verderop en komt ons zo dadelijk ophalen. We praten met haar moeder over haar leven hier, ze vertelt wat over haar verleden, etc. Het huis waar ze woont staat op een plek vrij hoog tegen de berg aan en heeft een schitterend uitzicht over Lake Rotorua. Wiki blijkt aan de overkant te wonen.

Wanneer wiki arriveert gaan we direct over op de Mauri begroeting als ik haar vraag hoe dat precies gaat. Neuzen tegen elkaar aan ogen naar beneden, dus niet in de ogen kijken. Terwijl je dat doet stuur je een goede gedachte naar de ander.

We stappen bij haar in de auto en rijden eerst een stukje langs het meer waar we zicht krijgen op een eiland van de Mauri’s die heel veel betekenis heeft voor de diverse stammen, nl. “Mokoia Island” . Wiki praat de gehele weg over de diverse tribes, haar familieleden die van belang waren voor de gemeenschap zoals de bisschop die haar grootvader was. Ja, bisschoppen mogen hier gewoon trouwen, kinderen krijgen, meerdere vrouwen hebben.

Vervolgens rijden we naar een kerk waar we uitstappen en krijgen uitleg over de witte graven die boven de grond liggen omdat als ze onder de grond zouden liggen de doden met kist en al in het hete water zouden komen te liggen en heel snel vergaan. We gaan het kleine kerkje in en krijgen uitleg over de gebrandschilderde ramen, de beelden etc. We bekijken het kerkhof en het gemeenschapshuis wat voor toeristen is afgesloten. Deze wordt alleen nog gebruikt voor de bijeenkomsten van de Mauri bevolking bij bijvoorbeeld een “begravenis”. De dode wordt hier opgebaard en de vrouwen van de gemeenschap liggen hier een aantal dagen lang rond de dode en de verschillende tribes worden uitgenodigd om de ceremonie bij te wonen. Na ongeveer een week wordt de dode pas begraven. Men heeft hier maar een heel korte rouwperiode om de doden rust te geven zodat ze geheel vrij naar hun nieuwe plek kunnen gaan.

Nu een uitleg over de typische “totempalen”. Wij zien wel wat maar als je ze goed bekijkt en de uitleg van Wiki hoort snap je de betekenis. Bij een bepaalde totempaal staan we stil: de vader en de moeder worden afgebeeld en de zonen en dochters die het gezin telt worden ook allemaal apart afgebeeld. Nog veel meer uitleg over hoe men zich aan elkaar voorstelt tijdens een bijeenkomst: ze noemen al hun voorvaderen en moeders tot in de vierde graad op en eindigen bij zichzelf. Een heel gedoe vindt ze zelf omdat het zo’n tijd in beslag neemt voor ze elkaar allemaal hebben begroet.

Na alle uitleg gaan we een kleine tocht maken door het bos waar we uitleg krijgen over de medicinale werking van diverse planten en bomen. We eten van het meegebracht fruit tijdens de tocht door het bos. We lopen naar de waterval “Tutea Falls” en gaan via Hinemoa’s Steps (ook een jonge Mauri vrouw) naar de Tutea’s Cave. Een diepe grot waar we maar een klein stukje van kunnen inlopen. Prachtig om te zien. We lopen weer terug en gaan koffie drinken bij een koffiehuisje ergens langs de weg. Gezellig allemaal en Wiki blijft onderwijl uitleg geven. We vragen haar allerlei dingen dus helemaal leuk als we dan ook weten hoe het er bij hen allemaal aan toe gaat. De verschillende tribes en hoe ze zich met elkaar verhouden. Nu gaan we een traditionele lunch eten bij haar thuis. Dus weer de auto in en we rijden naar de andere kant van het meer waar ze ook uitzicht heeft op het water. Ze heeft al het één en ander klaarstaan en hoeft alleen nog de zoete blokjes aardappelen op te warmen en de vis te bakken. De salade, gebakken mosselen, toast, kaas, boter en brood staat al klaar. Een heerlijke maaltijd, maar achteraf blijkt dat het niet helemaal traditioneel is maar een iets modernere vorm van een lunch. Zelf geeft ze in de voor en naseizoenen healings. We mogen in de ruimte kijken omdat ze een aantal foto’s van haar voorvaders en moeders wil laten zien. Wel eerst de schoenen uit omdat het een soort van “zuivere” plek is en moet blijven.

Daarna gaan we naar een natuurlijke hot pool toe, één die wat verder weg ligt en niet zo druk bezocht wordt. Dat heeft onze voorkeur boven het toeristische gedoe. We zijn met z’n drieën, badpakken en zwembroek aan en het hete water in met allerlei voedzame algen, modder, etc. Heel goed voor je huid en je botten worden erdoor opgewarmd en dat schijnt de hele avond nog te duren. We liggen vrij lang in het water. Inmiddels komen er nog 4 andere mensen bij en we liggen heerlijk in het warmste deel van het water terwijl het borrelt tegen je rug aan.

Het is al vier uur geweest als we beseffen dat het tijd is om weg te gaan. De tour duurt maar tot 4 uur dus nu het water uit en omkleden. We zijn er wat rozig van geworden maar zijn nog lang niet terug dus de ogen kunnen nog niet dicht. Wiki zet op de terugweg een CD op van een jonge Mauri vrouw met een prachtige stem. We nemen bij haar moeder, waar wij onze auto hebben staan, afscheid van haar. Het is behoorlijk laat geworden en moeten nog 40 km terugrijden over niet al te beste wegen. Het was een geweldig leuke ervaring.

Als we teruggaan horen we dat de weg naar Coromandel nog steeds dicht zit wegens een flood. Dat hebben we vanochtend ook al gehoord van de moeder van Wikitoria. Ik heb net voor de lunch al wel een mail gestuurd naar onze reisorganisatie (Wiki heeft wel WiFi) en het probleem voorgelegd en dat ik geen wifi heb als we terug zijn bij ons verblijf, dus een mail sturen heeft geen enkele zin. Ik kan hen wel bellen bij onze gastheer en dat ze met een alternatief moeten komen als de weg gesloten blijft, maar het tijdverschil met Nederland speelt ons nu parten. In Nederland slapen ze nog en bellen heeft geen zin. Onze gastheer woont een stukje van ons huis vandaan en het is geen optie om via een niet verlicht pad (het hele gebied is niet verlicht) trapjes op en af te moeten lopen en dan tegen 10 uur vanavond bij hen te gaan bellen. Ook willen we dat onze gastheer Hugh niet aan doen om voor ons op te moeten blijven. Dat we nu juist een aantal dagen geen wifi hebben is echt heel jammer want we moeten onze gastheer hiermee lastigvallen. Hij vindt het geen enkel probleem maar ik vind het niet zo leuk. Ook voelen we ons er onzeker door. Misschien is Coromandel wel via de oostkant bereikbaar, maar zeker weten doen we het niet. Bij Thames is de weg zeker weten geblokkeerd. Morgen maar weer proberen te bellen (bij Hugh) naar ons verblijf in Coromandel om te vragen of ze te bereiken zijn en via welke weg.

Denk je lekker na te kunnen sudderen na zo’n hot pool … heb je dit weer aan je hoofd.

Morgen weer een dag …. helaas met regen is de voorspelling!