Van Palm Desert via Joshua Tree NP naar Lake Havasu

Maandag 11 september 2017

Wat was het hot gisterenavond en daardoor lekker buiten gezeten tot zo’n half 11 en was het nog tegen de 40 graden. Vannacht plakken en om half 6 er weer uit. Een mooie zonsopgang kregen we te zien en na het ontbijt als weer opgeruimd en om half 8 vertrokken. Wordt weer een lange dag vandaag omdat we ook Joshua Tree NP gaan bezoeken.
Nu eerst via de I 10 E naar het park en we hopen dat we dit keer meer geluk hebben. In 2014 was het afgesloten vanwege de floods (2 jaar achter elkaar). Eigenlijk onvoorstelbaar omdat het hier zo heet is.
Op de borden staat dat we de airco uit moeten doen wegens kans op oververhitting. Het landschap ziet er desolaat uit ….. woestijn, zand …. heel veel zand.  EAST Cactus Wash en net voor half 9 rijden we Joshua Tree NP in aan de zuidkant. Een heel apart landschap, lage heuvels met wat plukken groene en gele begroeiing . Bij het Visitor Center hangt de vlag half stok vanwege 9/11. Bergen met zoals het lijkt gestapelde keien/stenen. Ook een prachtige partij rotsen die op de billen van een vrouw lijken als je erachter gaat staan. We rijden door de desert, zien sanddunes en mountains. Een zeer afwisselend landschap en echt de moeite waard om het gezien te hebben.
Grote rotsblokken en eindelijk verderop  de bekende Joshua Trees die wat groter zijn dan de exemplaren die we eerder zagen. De andere kant richting het westen zouden we ook nog  kunnen rijden maar is wel een heel eind om dus we slaan dat stukje van het park over. Om half 11 koffie gedronken en we verlaten het park weer. Toch meer dan 2 uur in het park doorgebracht en mooie foto’s kunnen maken.

Even een stukje over het NP:
In Joshua Tree National Park komen drie ecosystemen bij elkaar. De oostelijke helft van het park ligt in de Colorado Desert, een laaggelegen gebied waarin de overvloedig aanwezige creosotestruik het dorre landschap overheerst. De westelijke helft ligt in de hoger gelegen Mohave Desert, waar het enigszins koeler en vochtiger is. Weinig gebieden illustreren duidelijker het contrast tussen hoog en laag gelegen woestijn. Het derde ecosysteem wordt gevormd door de vijf oases van waaierpalmen, die in het park verspreid liggen. Zij geven daarmee de weinige plaatsen aan waar water dicht aan de oppervlakte komt.  Het park werd ingesteld ter bescherming van de Joshua Tree. Dat is, anders dan de naam doet vermoeden, geen boom maar een grote plant, die behoort tot de familie van de Yucca's. De grillig gevormde Joshua Tree is een van de meest karakteristieke planten  in de Mohave Desert. De grootste exemplaren zijn ongeveer 12 meter hoog, en zijn naar schatting ongeveer 900 jaar oud. De Joshua Tree vormt een erg belangrijke schakel in het ecosysteem van de woestijn, de plant biedt onderdak aan talrijke vogels, zoogdieren, insecten en hagedissen.

Nu hebben we uitzicht op de stad  Twentynine Palms en verlaten daarbij het park definitief. Via de CA 62 E rijden we bovenlangs en NP richting Parker. Een beetje eentonige weg en inmiddels hebben we de airco weer aangezet. Eerlijk gezegd, misschien door de wind, viel het erg mee met de hitte in het NP.

Road closed ….  uhh  wat nu, links af de Goodwin Road op en kijken of we weer ergens de 62 E kunnen oppakken.  En even verder weer naar rechts de Amboy Road . Kilometers verder nog geen enkel zicht op de 62 E en geen aanwijzingen welke kant we oprijden en wat het eerstvolgende dorp of stad is. We moeten naar Lake Havasu maar hoe? We worden wel getrakteerd op een prachtig landschap. Een plaatje om doorheen te rijden maar we zitten meer met ons hoofd van hoe nu verder en waar zitten we in godsnaam. Nergens een bord te bekennen of een wegnummer. Ruud heeft er echt de zak in en zijn humeur is beneden alle peil gezakt. Wat dat betreft is de bewegwijzering in de USA wel slecht aangegeven op de Interstate wegen na.
Dan maar stil gaan staan en midden op de weg heb ik mensen tegengehouden, waarvan sommigen ook niet wisten waar ze reden. Eentje zegt dat we goed gaan en er vanzelf komen. “Aan het einde rechts af “ is het advies van de volgende die zelf naar Las Vegas moet en op dat punt links af zal gaan.  We gaan eerst ff wat eten. Eindelijk komen we in Amboy aan en slaan rechts af,  gaan nu een klein stukje weg afrijden richting de I-40 E,  het is een eind om maar het kan niet anders. Op de weg zien we een paar keer Route 66 staan en dat is dan wel weer grappig. Schijnbaar rijden we een stukje van de oude Route 66. Even verderop weer “Road closed” met een detour naar links (dat wordt dan weer wel aangegeven gelukkig). Weer afwachten waar we terecht komen. Yes om ff na 1 uur rijden we de I-50 E op richting Needles dus we weten nu eindelijk waar we zijn en zitten nu op de goede weg. Dat wordt dus een lange dag om te rijden want bij Needles moeten we weer naar het zuiden. Vette pech en we moeten ook nog boodschappen halen en ik zou graag The London Bridge nog willen zien. Kijken of we er nog tijd voor hebben.
Hé Marian …   we passeren nu de Mustang Wash (it moet ff tussendoor)! We rijden door Mojave National Forest.
We rijden nog in de Pacific Time Zone (California) en gaan straks over in de Mountain Time Zone (Arizona). Om half drie steken we de Colorado River over en zijn we in Arizona waar het een uur vroeger zou moeten zijn maar Arizona doet niet meer aan de Daylight Saving Time dus het blijft hier gelijk. We zien een landingsbaan bij een kleine airport. We rijden nu aan de oostkant van de rivier en verderop het meer en zakken naar het zuiden richting Lake Havasu en zien toch nog de Old London Bridge.

Nog een stukje over de geschiedenis van deze brug:
Aan het eind van de 18e eeuw werd vastgesteld dat de ruim 600 jaar oude brug over de Theems in Londen niet langer voldeed en ontstonden plannen voor een nieuwe. Deze kwam ten slotte tot stand in de jaren 1824-1831. Deze brug werd 30 meter ten westen van de oude brug gebouwd, waarna de oude brug werd afgebroken. De nieuwe en sierlijke brug, ontworpen door John Rennie, telde vijf bogen. Om het hoofd te bieden aan de groeiende verkeersstroom en verstopping van de binnenstad te voorkomen werd hij in de jaren 1902-1904 verbreed. De fundering was hiertegen echter niet bestand, bovendien ontdekte men dat de brug langzaam aan het verzakken was.
De brug van Rennie werd in 1968 verkocht aan de rijke Amerikaanse ondernemer Robert P. McCulloch voor een bedrag van 2.460.000 dollar.
De brug werd in stukken vervoerd naar Amerika, waar hij weer in elkaar werd gezet in Lake Havasu City in Arizona. Daar werd hij opengesteld in oktober 1971. Hoewel velen McCulloch voor gek verklaarden, werd de brug in Amerika een toeristisch succes.
De opbrengst van de verkoop werd gebruikt voor de financiering van de huidige brug, die gebouwd werd tussen 1967 en 1972. Het is een sobere constructie, bestaande uit drie betonnen overspanningen. De brug is op zijn taak berekend, maar spreekt minder tot de verbeelding dan zijn voorgangers.

Om half vijf komen we aan op de camping Buckskin Mountain State Park waar het stikheet is en staan hier langs de Colorado River op plek 011 en zien veel water scooters en speedbootjes voorbij komen. De boodschappen doen we morgen wel want dan komen we op de heenweg toch langs de Safeway.
Het stikt hier van het ongedierte, vieze toiletten omdat die beestjes ook op de grond en op en in de toiletpotten zitten. Te smerig om te gebruiken, maar we hebben een eigen WC in de camper dus die gebruiken we dan maar.
Als we naar de overkant kijken van de rivier zien we California en we staan zelf in Arizona ….  grappig als je er bij stil staat. Ik heb ’s avonds nog even in de Colorado River gestaan want die kans krijg je niet vaak en hier lukt het tenminste.