Van Lake Havasu naar Prescott

Dinsdag 12 september 2017

Rond 8 uur vertrekken we om eerst boodschappen te doen in Parker. Dat is een kar vol geworden en daarna tanken waar ook een sloeber ingaat. Het is nog steeds bloedje heet hier en door een verlaten desert vervolgen we onze weg (95 S). Jawel …. midden in de woestijn zien we een bordje dat half bedekt is met een gescheurde plastic zak met de tekst “Vote Trump”. Tja, zouden ze nog steeds zo blij zijn?

Op de 72 E rijden we door Bouse waar veel trailers/oude RV’s die hier permanent staan net als de “huisjes” . Het ziet er allemaal armoedig en troosteloos uit. Dat is nou het Amerika waar we zo dol op zijn. Te triest voor woorden. Veel mensen maken geen enkele kans. Het is hier echt ….. red jezelf een ander doet het niet. Er is geen enkel vangnet zoals je hier in Nederland wel hebt. Dat wordt als te socialistisch gezien en dat kan daar absoluut niet. Iedereen moet voor zichzelf zorgen.

Nu over de 60 E en bij Hope zien we nog best hoge cactussen. Bij Salome stoppen we en drinken koffie, ondertussen maak ik wat foto’s van de cactussen die hier ook erg hoog zijn en veelal ondersteund worden. Gauw de camper weer in want het zweet gutst van je kop zo heet is het hier. De airco weer aan en gaan! De eerste 1000 mijl hebben we er al weer opzitten. De omgeving wordt steeds groener en de bergen hoger. Dit zijn de Harquahala Mountains met een top van 5681 ft (gelijknamige berg). Eindeloze wegen zonder veel auto’s tegen te komen. Zien we hier ineens rijen olijfbomen? Dat verwacht je hier niet. Af en toe zien we zandhozen in de verte Bij Aguila slaan we links af de 71 N op. We rijden hier door het Indianen gebied Yavapai met veel verschillende soorten cactussen. Om half 1 wordt het toch wel eens tijd voor brood. Ook kan ik diverse soorten cactussen mooi op de plaat zetten. Lucky me! Onderwijl als ik door de bush bush loop schieten regelmatig de hagedissen/salamanders voor mijn voeten weg. Veel struikjes zijn zwart geblakerd wie weet heeft het hier in de fik gestaan. Gelukkig hebben we zelf nog geen last gehad van de enorme branden die op het ogenblik in Amerika woeden. Via Congress rijden we richting de afslag 89 N naar Yarnell en Prescott.

Nu plotsklaps gaan we stijgen en met S bochten omhoog … weer eens wat afwisseling. Bij Yarnell uitgestapt om foto’s te maken van diverse shops, autobusjes, vlaggen etc.

In Peepless Valley zo’n 800 meter voorbij Yarnell staan de paarden en koeien in de wei. We zijn dus de ergste droogte/woestijnachtige vegetatie kwijt. Hier zien we ook bloemen en grasland langs de kanten. Wat een verschil met de afgelopen dagen.

Bij Wilhoit gaan weer omhoog, een mooie slingerweg dwars door de bergen. Een prachtige weg door de vele mooie uitzichten. We stappen nog een keer uit voor foto’s te maken en zien dat we een lekke band hebben achter. Het is nog 8 mijl naar Prescott. De camper maar weer in en proberen veilig naar beneden te komen langs de diepe afgronden. We zullen wel moeten want een krik hebben we niet en ook niet het gereedschap om de reserveband eraf te halen omdat tie met dikke bouten vastzit. Je mag trouwens zelf niets doen aan je camper, al is het een vrij lullig dingetje wat je zelf ook wel kunt oplossen. Je moet de verhuurmaatschappij eerst bellen. Nou dat gaan we dus niet doen. Eerst naar Prescott en dan op de camping gaan we wel bellen. Eindelijk, na de hele stad zijn doorgereden, zien we recht de camping Point of Rocks en vlak daarbij ook een garage. We zijn blij dat we aangekomen zijn en bij de receptie kan ik het gratis nummer van Road Bear (noodcentrum) bellen. De man die ik aan de lijn krijg vertelt mij dat we eerst naar een punt moeten om de band op te pompen. En daarna moeten we naar een garage om te meten of er lucht is uitgelopen en of tie wel echt lek is . Ja hoor …. we zijn niet gek. Wat een gedoe. We gaan direct naar de garage en daar constateren ze (je hoort het sissen) dat de band hartstikke lek is …. oorzaak er zit een schroef in. Weer terug naar de camping en opnieuw gebeld met Road Bear om te vertellen dat tie toch echt lek is. Over een uur, omstreeks half 5, moet ik nogmaals bellen om te horen hoe laat er een monteur komt om de band te verwisselen. Het was een prachtige rit vandaag alleen jammer dat het zo eindigt. Hadden er zo’n goed gevoel bij vandaag. Nu aan de koffie. Tijdens de koffie, dat gaat snel want het is nog niet eens half 5, komt er al een mannetje aanrijden die de band komt verwisselen. Het duurt toch nog een hele tijd voor dat gedaan is. De lekke band zit nu op de plek van de reserveband. We hoeven niets te betalen en ik krijg geen rekening want hij verrekent het met Road Bear. Ik bel nogmaals bij de receptie met Road Bear en die vertelt ons dat het beter is dat we de lekke band laten repareren of een nieuwe aanschaffen voor we nog zoiets krijgen onderweg. En de rekening (het bedrag zou ingehouden worden op de borg die we de eerste dag hebben moeten “betalen” en in reserve staat op onze creditcard bij Road Bear) in Nederland indienen bij de verzekering. De vrouw bij de receptie waarbij ik steeds getelefoneerd heb is blij voor ons en van mij krijgt ze een compliment voor haar bijdrage. We mochten haar telefoon gebruiken. Was weliswaar een gratis nummer, maar toch! Ook krijgen we een adres mee van een Tireshop in de buurt waar we de kapotte band kunnen laten repareren. Dat gaan we morgenochtend eerst doen. We krijgen zelfs een plattegrondje mee met een adres en de route.

Inmiddels is het half 6 en we nemen eerst maar eens een wijntje voor we aan het eten beginnen. Sinds we op de camping zijn regent het licht en onweert het ook wat best jammer is. Pas om half 9 zijn we klaar met eten en de afwas. Nu nog alles op een rijtje zetten en dan lezen voor de ontspanning.