Grand Canyon North Rim naar Valley of Fire

Woensdag 27 september 2017

Gisterenavond was het weer blauwbekken dus opnieuw de kachel aan waardoor het ook aangenamer voelde om in bed te stappen. Om kwart voor 6 eruit voor de eerste beker koffie, aankleden, wassen etc. Rare volgorde maar het is te koud om in je nakie te gaan staan dus dat doen we later wel als we bij het toiletgebouw zijn. Wel vroeg ontbijten zeg ….  het is nog maar half 7 en krijg het nauwelijks weg. Om kwart over 7 is alles weer afgewassen, ingepakt, vastgesnoerd, kastjes gecheckt of ze wel dicht zijn geklikt en ready to go. Voel me af en toe net een stewardess haha. Het is buiten iets minder koud maar als we de camping verlaten begint het licht te spetteren. Ook is het bewolkt dus we hebben de afgelopen twee dagen toch getroffen met alleen half bewolkt weer. We hebben een lange rijdag voor de boeg vandaar dat we al zo vroeg op pad zijn. We hebben nl. geen camping kunnen reserveren want bij alle campings is het daar “first come, first serve” dus we hopen dat we nog een plekje kunnen bemachtigen.  Op de weg terug uit het NP zien we heel veel herten die grazen op de meadows. Ze zijn klein vergeleken met die we in Nederland hebben. Ook kunnen we hier bizons tegenkomen maar ik schat de kans op nihil oftewel 0,001 %. De berkenbomen, bijna de enige soort die je hier ziet als loofboom tussen de naaldbomen, kleuren prachtig geel. O ja gisteren zagen we tegen de bergwand ook een gedeelte met roodgekleurde bladeren maar welke soort bomen dat zijn weet ik niet maar ik zou het prachtig vinden om ooit de Indian Summer mee te maken. Verderop ….  wat een verwoesting, wat een kaalslag, zoveel bomen waar de takken vanaf zijn, zwartgeblakerd, de toppen verdwenen zijn door de grote brand die in 2000 hier gewoed heeft.  Het is een treurige aanblik. Veel branden (brandjes) ontstaan door blikseminslag. Troosteloos om te zien wat voor een ravage dit veroorzaakt. Na een uur zijn we bij Jacob Lake waar we de 89A N opgaan richting Fredonia. Dit hele stuk tot aan Hurricane hebben we 3 dagen geleden ook gereden. Wauw we rijden het bos uit en hebben een prachtig uitzicht over de bergwand die mooi kleurt door de zon die net even tevoorschijn komt en er op schijnt. We zijn al 4000 ft gezakt in hoogte t.o.v. de Grand Canyon en zijn bijna bij Fredonia waar de tellerstand uitkomt op net over de 20.000 mijl en hebben zelf nu totaal 2600 mijl gereden. Nu een  kwestie van doorkarren, dit gebied hebben we al gezien en het is hier vrij vlak met almaar desert. De lucht is opgeklaard als je richting het noorden en het oosten kijkt.  Het gaat lekker zo. Net 20 mijl nadat we getankt hebben en de 20.000 zijn gepasseerd begint er een lampje op het dashboard te branden waarvan we niet weten waarvoor die dient. We kijken in de boekjes die meegeleverd zijn maar daar staat helemaal niks in over dit soort dingen. Dan maar terugrijden naar het dichtstbijzijnde  tankstation en vragen wat het kan zijn. Uitgelegd wat er aan de hand is en ze gaat mee om te kijken en zegt dat het misschien gaat om een servicebeurt omdat we net de 20.000 mijl zijn gepasseerd en het oliepeil (dat lampje brandde niet) en het motorgeluid ook goed is en het dus geen probleem kan zijn met de motor zelf. Allemaal vreemd zo en is echt niet ontspannen rijden. Zo balen ….  nu dit weer en dan nog zo’n lange rit naar de Valley of Fire voor de boeg waar we eventueel Road Bear kunnen bellen. Nee dat gaan we niet doen. We gaan een Ford garage hier in de buurt opzoeken. Bij een garage verderop gevraagd waar we die kunnen vinden en die is gelukkig vlakbij waar we nu zijn nl. in St. George. We rijden verder en gaan de I 15 S op en nemen de 5^de  afslag van St. George (op goed geluk) en Ruud ziet daar direct een groot bord met Ford erop net langs de snelweg….. mazzel hebben dus.  Daar opnieuw uitgelegd en iemand komt met een apparaatje die hij even aansluit. Hij vermoedt dat er een vuiltje in de cilinder zit en het heeft dus niets te maken met een servicebeurt na 20.000 mijl. Het lampje is nu ook uit (motorbloklampje) en een pak van ons hart dat we nu gewoon door kunnen gaan zonder spanning. We kunnen weer genieten van de mooie bergen en rotsen langs dit stuk van de I 15 S. Heel apart de vormen en kleuren en ook de hoogte is gigantisch. Van Arizona naar Utah en weer terug naar Arizona en nu rijden we Nevada binnen. De afgelopen 3 dagen hebben we de GPS gebruikt als navigatie. In het Engels gaat het prima met juffie maar vandaag hebben we het op Nederlands ingesteld en dan wordt het een suffie. Voorbeeld: I 15 South maakt ze I 15 Zoet van en Valley of Fire spreekt ze uit als Valley of Viere, whaha. Morgen maar weer omzetten naar Engels.

De Valley of Fire komt in zicht en we gaan aan de oostzijde het park in. We zien hier de “Seven Sisters” en besluiten die morgen op de foto te gaan zetten en nu door te rijden. Bij het Visitor Center gevraagd naar een camping waar ze een full hook-up of electra en water hebben. Yep, op Atlatl Rock Campground niet ver hier vandaan. Het is behoorlijk warm geworden. We krijgen uitleg hoe we er moeten komen (2 mijl verderop ligt het) maar zien de campground niet verschijnen. Op een parkeerplaats heb ik het aan de hand van de map (Valley of Fire map) aan iemand gevraagd. Blijken we dus op een heel andere weg te rijden. Weer terug en Ruud heeft het er helemaal mee gehad. Hopen dat we op tijd zijn voor nog een plekje. Kilometers teruggereden via een prachtige route, maar Ruud concentreert zich op de smalle bochtige  hoog en weer omlaag weg en is boos.  Uiteindelijk bij de campground aangekomen blijkt er nog voldoende plek te zijn. We kiezen nummer 25 en zetten eerst maar eens koffie. Het is hier heet en we kleden ons om, lekker na zoveel dagen kou! Daarna hebben we de route naar de White Domes gereden, waar we net ook al op reden oh oh.  Ik ben al lang blij dat Ruud dit evengoed nog wil doen. Hij kan zelfs nog een beetje genieten van de uitzichten op de weinig stopplaatsen die er zijn. En ik geniet en spring steeds de RV uit en maak foto’s en gauw er weer in en verder naar het volgende punt. De White Domes Road eindigt bij een hoge, kleurrijke zandsteenformatie waar we omdraaien en terugrijden  naar de campground. We hebben al betaald via een envelopsysteem. Ik maak nog even een praatje met de buurvrouw waarvan ik iets had geleend om aan te geven dat deze plek al bezet is en daarna drinken we bier en wijn.

Wat ons nog het meest heeft verontrust met dat lampje wat bleef branden was dat we een andere camper zouden krijgen en deze achterlaten. Nou ….   dat wordt uren wachten eer er een andere camper komt. Dan alle spullen bij elkaar zoeken en de RV uitruimen en de nieuwe weer inruimen. Maar gelukkig is dat niet nodig gebleken. Misschien als we Road Bear hadden gebeld dat het dan wel zo was gelopen. Je mag nl. niets zelf doen en alleen met hun toestemming een door hen uitgezocht bedrijf laten komen. Dat hebben we met de lekke band ook gehad.

We staan hier op een schitterende plek omringt door rotsen die mooi rood opkleuren. De spaghetti was lekker en nu koffie en daarna de afwas wegwerken. Dan de foto’s nog uploaden en de batterijen van toestel, laptop en foons opladen. We krijgen een prachtige zonsondergang te zien. Wel heel rap wezen want de zon zakt heel snel achter de bergen weg. Morgen gaan we eerst naar de oostkant van het park en rijden dan van daaruit naar het westen.