Death Valley naar Lone Pine

Zaterdag 30 september 2017

In de avond was het wat koeler en konden tot laat buiten zitten met een briesje wind. Ook de nacht en vroege ochtend was prima te doen qua temperatuur. Eerst naar Mustard Canyon. Hier vind je een oude nederzetting voor zoutwinning (“White Gold” wordt het hier genoemd). Net ten noorden van Furnace Creek stoppen we om meer te leren en zien over de mijnhistorie van Death Valley. Je vindt daar de overblijfselen van de “Harmony Borax Works”, waar we rond een kleine boraxfabriek uit de 19e eeuw wandelen en meer informatie lezen op de borden over de mijnwerkers "twenty mule teams". In 1881 werden in Death Valley mineralen gevonden waarmee o.a. zeepproducten kunnen worden gemaakt. Twee bedrijven startten met het ontginnen van deze mineralen, Eagle Borax Works in 1881, en Harmony Borax Works in 1882. Twenty Mule Team Canyon Road, waar tussen 1883 en 1889 geregeld door 20 muilezels getrokken enorme karren reden, met daarin borax uit de nabij gelegen mijnen. Deze weg is slechts een klein stukje van de meer dan 260 kilometer die de "teams" in 10 dagen moesten afleggen. Het was destijds een gevaarlijke tocht, waar één foutje iedereen het leven kon kosten. 

De camper weer opgezocht na deze leerzame “excursie” en even later nemen we de afslag naar het westen. Er ligt nog een deken van “hitte” of ochtendnevel over de vallei, prachtig om te zien. We zitten inmiddels weer op “sea level” en gaan hierna weer klimmen. De weg naar Scotty’s Castle is afgesloten dus rijden we links aanhoudend richting Stovepipe Wells Village waar we eerst Devils Cornfield tegenkomen. Tja …. het is wat gelig begroeid hier maar verder lijkt het niet op mais.
Rechts komen we aan bij de Mesquite Flat Sand Dunes bij Stovepipe Wells. Daar zijn veel zandduinen te vinden waaronder dus o.a. de Mesquite Flat Sanddunes. Het wordt aan alle kanten door bergen omsloten. Het zand waardoor deze duinen zijn gevormd komt vooral uit de in het noorden en noordwesten gelegen Cottonwood Mountains. Wat een geweldig uitzicht op de messcherpe “kanten” van de gele zandduinen. Een schitterend plaatje om te zien. We lopen een eind richting de duinen waar we op deze plek vlakbij kunnen komen. Verderop komen we bij Stovepipe Village met wat oude meuk en verder alles op het toerisme gericht. Gauw weg hier na een paar foto’s. We krijgen hier een bord te zien dat de airco uit moet vanwege de zeer hoge temperaturen tezamen met het feit dat we fors moeten gaan klimmen. De airco staat sinds eergisteren al niet meer aan tijdens het rijden en de dagen ervoor was het niet nodig vanwege de kou. Inmiddels al op 3000 ft en na niet al te lange tijd komen we bij de Towne Pass op 4956 ft (1511 meter) hoogte, links ligt de Pinto Peak die maar liefst 7508 ft hoog is  (2288 meter) en rechts de Panamint Butte van 6584 ft (2007 meter) hoog. We dalen ineens heel steil naar beneden gepaard met S bochten. Dan Panamint Springs met net daarvoor een enorme zandvlakte. Veel scheuren erin dat zijn dus de Panamint Dunes. Ook weer een fotomoment. De echte dunes zullen verderop wel beginnen maar wij zien ze niet vanaf de weg. Voorbij Panamint Springs staat een coyote langs de weg. We kunnen niet stoppen omdat er al iemand staat met een auto. We gaan klimmen door de Rainbow Canyon, onderdeel van het Darwin Plateau, rotsen, zand, diepe afgronden zonder hekwerk langs de kanten, je moet geen hoogtevrees hebben want je doet het in je broek volgens mij. We zitten weer op 4000 ft en staan bij Father Crowley Vista Point. Niet heel veel bijzonders te zien hier, wat donker gesteente waaruit de bergen bestaan. Net nog tussen de bergen waar we doorheen kronkelde zagen we diepe afgronden met geweldige uitzicht maar daar kon je natuurlijk niet parkeren. Omstreeks half 12 verlaten we Death Valley NP aan de westkant op weg naar Owens Lake waarbij op het kaartje staat (dry) dus waarschijnlijk niet meer dan een bodem te zien van wat eens een meer moet zijn (geweest). Naast ons staan er wat klein uitgevallen Joshua Trees met idem dito struikjes. Tevens een bordje dat je hier koeien tegen kunt komen. Waar hebben we dat meer gezien …. bijna overal langs de wegen zien we loslopende dieren. Ze hebben hier niet veel te eten als je het mij vraagt. We kijken tegen een enorme bergketen aan met daarop wat stukjes sneeuw. Het blijkt de Lower Centennial Flat te zijn. Bij Keeler stoppen we voor de lunch. Wat klinkt dat hè …. gewoon wat boterhammen met vleeswaren, pindakaas, enzo wat we zelf smeren en een sapje erbij. Lekker! Nu door naar Lone Pine naar de campground Boulder Creek. We rijden langs de Owens Valley en gaan eerst naar het Visitor Center voor info. Tja al die dingen die hier te doen zijn, daar hebben we geen tijd voor zoals o.a. de Alabama Hills. We zitten hier in de Eastern Sierra in California, een machtige bergketen en zo mooi om te zien. We zoeken naar de camping maar kunnen het niet vinden. Terug naar het Visitor Center, hallo we zijn er weer …. en daar sturen ze ons de andere kant op, 3 mijl en yes daar is tie. We hebben ook een andere weg gereden dan gepland vandaar dat we Boulder Creek RV Resort niet tegenkwamen. Er is nog plek over dus we reserveren voor 1 nacht op plek nr. 8. Vrij smal maar het is te doen. Nu eerst boodschappen halen voor de laatste paar dagen. Het is nu echt aftellen beseffen we. Chips van Lays á 4,89 dollar per zak (excl. taxs), belachelijk dus laat maar zitten. Maar alle boodschappen zijn hier peperduur. Het is niet anders en we doen het er maar mee (maar geen chips). Nu net terug op de campground en de RV neergezet op blokken vanwege de ondergrond die niet overal even hoog/laag is. Het was aardig wat manoevreren  i.v.m. de plek afbakende rotsblokken aan de ene kant en de laaghangende takken aan de andere kant maar we staan in ieder geval.