Lone Pine naar Lee Vining via Mono Lake

Zondag 1 oktober 2017

Tegenover ons op de camping staat weer een RV met een Nederlands kenteken. Ruud gaat toch eens vragen hoe het zit. Het blijkt dat deze mensen hun RV hebben laten verschepen vanaf Antwerpen naar Baltimore en ze trekken een jaar lang door de VS. Ze zijn eerst vanaf Baltimore Canada ingetrokken en gaan over een tijdje naar Florida om daar te overwinteren. Het is een stuk goedkoper om je eigen RV te laten overkomen als je een jaar gaat rondtrekken daar. Kopen is ook een optie maar dan zit je aan het einde te kijken of je je RV weer kunt doorverkopen voor een redelijke prijs. Maar de druk of je hem kwijt kut na dat jaar is groot en vaak lukt zoiets niet. Met deze camper zijn ze ook in China geweest. Daar kennen ze geen campings dus overnachtten ze op parkeerplaatsen bij ziekenhuizen, brandweerkazernes e.d. Kijk daar wordt je weer eens wat wijzer van. We hebben al eerder een RV met een Nederlands kenteken zien staan dus nu weten we ongeveer wat het had kunnen betekenen.

Tegen negen uur pas vertrokken terwijl we al vroeg wakker waren maar hebben alle tijd vandaag omdat Lee Vining niet zover weg is, maar 200 km (127 mijl). Oei … ff afkloppen want waar hebben we dit eerder gehad? Lekke band, waarschuwingslampje voor motor damage. Dat heeft veel tijd gekost. En nu maar hopen dat de Tioga Pass morgen open is. Gisteren nog even nagevraagd en de aankomende dagen is het goed weer dus waarschijnlijk mazzel. Zal je gebeuren zeg, moet je toch een omweg maken om richting San Francisco te geraken. Inmiddels is de sneeuw op de bergen ook verdwenen. Het was maar weinig maar toch nog wat gezien. In Bishop stoppen we om iets lekkers te halen voor bij de lunch bij Eric Schat's Bakery. In de wijde omgeving bekend bij zowel de Amerikanen als de toeristen. Eigenlijk een must voor ieder die daar langs komt. Het is daar groot, enorm druk en wat een keuze. Lange rijen bij de kassa. Wachttijd ongeveer drie kwartier, dus dat slaan we over. Mensen komen met zakken vol naar buiten. Jammer maar om voor een paar broodjes of zoetigheid zolang in de rij te gaan staan? We denken dat het komt omdat het zondag is en veel mensen vrij zijn. Wij gaan vlakbij de parkeerplaats waar een sportveld aan grenst op een bankje zitten en drinken onze koffie met een peanutbutter cookie erbij. Is ook lekker!

We trekken weer verder de bergen in en arriveren bij de Sherwin Summit Pass van 7000 ft. Bij Lake Crowley zien we de Long Valley Dam. Daar hebben we nog wat foto’s gemaakt en gegeten. We krijgen nog een pass: Deadman Summit van 8041 ft. En zien een klein vliegveldje genaamd “Mammoth Yosemite Airport” met wel 2 vliegtuigjes, nou nou, en een landingsbaan.

Bij Mono Lake in de buurt staat op de bewegwijzering dat de Tufa’s aan de South Side staan dus nemen we die weg er naar toe. We parkeren op een heel klein stukje asfalt net voor een grasveld. Het is klein maar het past erop. (later beseffen we dat we ingesloten kunnen komen te staan door één of andere sufferd die er niet aan denkt dat wij er ook uit moeten kunnen komen. Ai ... zou niet leuk zijn). Nu lopen we via een dirt road naar de rand van het meer. Het is evengoed nog een behoorlijke wandeling terwijl de personenauto’s al hobbelend voorbij komen. We laten bij de ingang onze parkpas zien en kunnen er gratis in.

In de South Tufa Area zie je een van de grootste verzamelingen tufa’s, en een groot deel daarvan ligt op de oever. Je kan hier dan ook tussen de prachtige kalksteenformaties lopen. Hier heeft dus ooit water gestaan. Opvallend is de aanwezigheid van ongelooflijk veel kleine, zwarte vliegen. Deze alkali flies horen tot de zeer weinige diersoorten die zich kunnen aanpassen aan het uitzonderlijk alkalische, zoute water van Mono Lake. In het water komen miljoenen 1 centimeter lange garnaaltjes (brine shrimp) voor. De alkali flies en brine shrimp dienen als voedsel voor de meer dan 80 vogelsoorten, die tijdens de migratietijd in de lente en de zomer het meer bezoeken. De watervogels kunnen hier niet in het water zwemmen vanwege hun vliezen maar wel erboven vliegen en beestjes oppikken. Ik had gehoord dat het hier enorm kon stinken maar we ruiken helemaal niks. Hoe dichter we bij het water komen hoe meer tufa’s we in het water zien staan. Het zijn er lang niet zoveel als dat ik had verwacht. Heb voorheen foto’s gezien van Mono Lake en daar stonden er enorm veel en ook heel wat hoger. Toch wel een tegenvaller. We zien zwermen vliegjes opstijgen als we langs kleine poeltjes water lopen en ze komen ook zo weer terug. Je hebt er hier geen last van zoals bijvoorbeeld wel van de sandflies in New Zealand. Die pikken op je huid en steken je lek. We dwalen tussen de versteende torentjes en ik maak foto’s, ook van de formaties in het water. Tijd om terug te gaan en hopen dat we niet ingesloten staan door één of andere slimmerd. Dus nu in rap tempo naar de RV en dan richting camping. Gelukkig hebben we een krappe meter of anderhalf manoevreer ruimte achter ons met wat diepe kuilen en kunnen er dus met wat steek werk uitdraaien.

Na ons geïnstalleerd te hebben op de camping lopen we nog een rondje en komen uit bij “Old Marina site”. Als je wat verder door zou lopen heb je ook een schitterend uitzicht over diverse Tufa's schijnt het, en kun je bij dit punt de diverse eilanden die in het meer liggen aanschouwen. Dat is voor nu te ver lopen dus dat gaan we niet meer zien. Wel zien we wat eilandjes aan de linkerkant van het meer liggen. De “Old Town” is klein en we zijn op tijd terug op de camping om voor het eten te gaan zorgen en de andere inmiddels normaal geworden dingen te doen.

Info over Mono Lake:

Tussen de bergpieken van de Sierra Nevada, ligt Mono Lake. Dit grote zoutmeer (180 km²) staat bekend om de vele grillige kalksteentorens, tufa’s genaamd. In en om het meer leven miljarden garnalen, algen en vliegen, die samen zorgen voor een zeer productief ecosysteem. Mono Lake is een populaire bestemming voor trekvogels en behoort tot de oudste meren van Noord-Amerika. In de South Tufa Area is de grootste verzameling tufa's te zien.

Gedurende het lange bestaan van het meer, zijn er grote hoeveelheden mineralen en zout vanuit de omringende bergen het water ingestroomd. De enige natuurlijke manier waarop het water weer verdwijnt, is verdamping. De mineralen en het zout blijven daarbij achter, en daardoor is het water nu 2,5 maal zo alkalisch en maar liefst 8 keer zo zout als zeewater.

Onder de bodem van het meer bevinden zich zoetwaterbronnen. Het zoete water bevat veel calcium, en dit vermengt zich met het zoute water in het meer. Het calcium verbindt zich met het zout, en deze combinatie slaat op de bodem neer in de vorm van kalksteen. Het duurt vele jaren voordat op deze manier een tufa is gegroeid. De torens in het zuidelijke deel van het meer zijn naar schatting 200 tot 900 jaar oud.

Het waterpeil: Vanaf 1941 vond een drastische afname van de watertoevoer naar Mono Lake plaats. De oorzaak was dat de stad Los Angeles vier van de vijf voornaamste stromen die eerst in het meer uitmondden, voor de watervoorziening van de stad ging gebruiken. De gevolgen voor het ecosysteem van het meer waren dramatisch; het waterpeil zakte meer dan 12 meter, en de tufa’s kwamen steeds meer boven de oppervlakte van het water uit. Een deel van de torens ligt zelfs helemaal niet meer in het water, en de groei van die tufa’s is daardoor gestopt. Pas in 1994 werd aan dit proces een halt toegeroepen; Mono Lake wordt nu beschermd, en men heeft maatregelen getroffen waardoor het waterpeil langzaam weer stijgt.