Een dagje relaxen bij het strand en in het bubbelbad!

Zaterdag 25 februari 2017

Een dag in Charleston

Gisterenavond hebben we genoten van de heldere sterren en zagen ook de melkweg heel duidelijk. Wat een ervaring. Als je in het westen woont heb je te vaak lichtvervuiling, dan zie je wel wat sterren maar nooit de melkweg zoals we die hier hebben gezien.

Vanochtend hebben we besloten om een rustdag in te lassen. Niet met de auto weg maar lekker rustig aan een beetje niksen in de ochtend (wel het blog van gisteren uitgetypt en verzonden). Het is in tegenstelling van wat ze gisteren aangaven prima weer. De zon schijnt door het restant wolken heen en langzaam lossen ze boven zee op. Achter ons boven de bergen hangen de wolken nog steeds, maar daar zijn we NIET!

Vanmiddag na het eten zijn we naar het strand gelopen. Best een eindje weg omdat we niet direct een eigen opgang richting het strand hebben dus moeten we omlopen om er te komen. Vanochtend was het vloed en je ziet dat de zee zich nu aan het terugtrekken is. Prachtige rotsen in zee maar we konden niet doorlopen omdat ze de “weg” versperren. Een stuk terug gelopen en weer een andere strandopgang genomen zodat we aan de andere kant uitkwamen. Er staan een aantal koeien langs het strand met een omheining tussen hen en het strand. Wat zijn ze schattig. Ze lopen allemaal naar het hek toe en ik kan er leuke foto’s van maken. Wat is het soms moeilijk om het scherpstelpunt en dan ook het juiste belichting erbij te krijgen. Sommige foto’s zien er als een High Key foto uit. Ook wel weer leuk voor een keertje. Het licht is zo ontzettend fel hier.

Heb nog even in de Tasman Zee gestaan. Ook dat moest ik natuurlijk ff doen, want hier ben je waarschijnlijk maar één keer in je leven dus nu er van profiteren en met de voeten erin. Het water was verdomd koud zeg, wat viel dat tegen. Maar wel weer iets van mijn bucketlist, voor zover ik die heb, kunnen afstrepen.

Daarna zijn we weer teruggelopen en hebben een tijdje op ons terras gezeten. Vanavond eerst eten, de koffers weer inruimen en dan het bubbelbad in en weer naar de sterren kijken.

Een echte relax dag voor we morgen veel kilometers gaan rijden om naar de oostkust te gaan.

Tot ziens allemaal!

Pannenkoeken of pinguïns?

Vrijdag 24 februari 2017

Van Bruce Bay naar Charleston

Na het douchen en het ontbijt hebben we afscheid genomen van Jacqui. Ze gaf ons nog een kalender en nog wat tips mee voor onderweg wat er nog voor een leuks langs de H’way 6 is te zien waar we inmiddels op rijden. Het was daar heerlijk toeven alleen … we zijn werkelijk lek gestoken door de muggen en de sandflies. De muggen in de slaapkamer … oh wat een ellende heb je er achteraf van. We zitten constant te krabben. Heb er wel een aantal kunnen pletten .. ff lekker meppen maar als je er 6 doodgemept hebt komen er 10 voor terug. Bij Jacob’s River, een klein stukje verderop staan een paar leuke huisjes (ala hannie stijl uiteraard). Het weer zit ons niet mee tijdens deze toch wel lange reisdag. Boven zee hangt de mist tegen de berghellingen aan, het miezert en regent. Er liggen heel veel doodgereden possums op de weg. Om de kilometer zie je er wel eentje, ze zijn vrij groot en gelukkig hebben wij er nog geen één onder de wielen gehad. Even voorbij Fox Glacier zien we een voor ons onbekend natuurverschijnsel. Er zit een blauw stuk tegen de bergen met de mist. Dus daar is de mist blauw neem ik aan. In ieder geval is het geen blauwe lucht. Heel apart om te zien.. Door het bos vervolgen wij onze reis. Voor ons zien we wel de boomtoppen gehuld met mistflarden, heel mysterieus om te zien. Zou dit op de Smokey Mountains lijken? Daar zijn we nog niet geweest in de USA. De Franz Josef Glacier zien we niet door de mist als we voorbij rijden. Maar volgens mij heb ik hem gisteren op de heenweg naar de Fox Glacier wel gedeeltelijk gezien en op de foto gezet. Maar ik weet het niet zeker.

Bij Lake Mapourika spiegelt het water evengoed nog de bomen en bergen ondanks dat er geen zon is. De bomen Het wordt een wittig plaatje door de mistige omgeving wat wel erg mooi is.

Aan de overkant van het meer parallel aan onze weg ligt Westland Tai Poutini NP. Bij Lake Wahago weer een mooi uitzicht over het water. We arriveren bij Hari Hari en zien een prachtige mozaïek tuin. Even uitstappen om dit te bewonderen. Het is heel kunstig maar ook symmetrisch aangelegd. Ruud heeft me nog een keer op de foto gezet. Hannie Hannie bij Hari Hari. Soms moet je uit je “comfort zone” stappen toch? Weer zo’n mode woord. Ik gebruik het nooit. Grenzen verleggen dus alsof we dat de afgelopen week nog niet genoeg hebben gedaan, hihi. Nu op de radio “November Rain” van Guns N’ Roses. De titel is toepasselijk alleen de tekst natuurlijk niet. In mijn optiek de beste plaat van hen samen met Estranged en Sweet child o' mine.

Langs Lake Ianthe Matahi wat er maar grijs bij ligt. We rijden bijna de hele weg al door het bos. Langs de bosranden groeien heel veel varens dus beduidend anders dan bij ons gewoon is.

“Welcome to Ross” een historisch goudmijn stadje. Veel oude meuk te vinden van nummerplaten, verroeste karrenwielen, postboxen die overal langs de kant van de weg staan, tuintjes met oude spulletjes erin. Leuke oude huisjes en een in oude stijl gebouwde opgeknapt hotel. Echt iets voor mij! BTW de zon breekt eindelijk door. Het ziet er nog net niet uit als een ghosttown. Denk dat het komt omdat er een goudmijn is die je kunt bezoeken en dus een toeristische attractie is. Jawel … een buslading vol toeristen komt aangereden en die worden gedropt …. allemaal lopen ze de richting op van de mijn.

In Greymouth hebben we alvast onze boodschappen ingeslagen voor de komende dagen. Inmiddels is het alweer 2 uur dus dat wordt even het pedaal verder intrappen omdat we de Pancake Rocks ook willen bekijken. We zijn tijdens onze vakantie al ontelbare keren een spoorlijn overgestoken en tot nu toe nog geen één met beveiliging. Ze hebben alleen borden met “crossing railway” erop. Nu hebben we alleen in Dunedin een binnenkomende trein gezien maar op de andere spoorlijnen maar één keer een goederentrein. We denken dat het hier niet zo normaal is om je per trein te vervoeren.

Bij Twelve Mine Bluff liggen een paar grote rotblokken in zee, dus even een fotomomentje en de benen strekken. Ze liggen in de Tasman Sea en het ziet er weer erg mooi uit. Als we verder rijden zien we nog veel meer rotsen in de zee liggen. Elke volgende bocht om en je hebt weer een heel andere kijk op de weg en op het water. Het is een wel heel erg bochtige smalle weg maar zo verschrikkelijk mooi om te rijden.

Daar komt de parkeerplaats bij de Pancake Rocks die in het Paparoa National Park bij het plaatsje Punakaiki in zee liggen. Er is gelukkig nog een plekje vrij. Hier lopen we het pad dat leidt naar Dolomite Point, waar je de Pancake Rocks en Blowholes kunt zien. Een rondwandeling van 20 minuten. Wat een magnifiek gezicht. Zoals de naam al aangeeft zijn het net gestapelde pannenkoeken. Stroken kalksteen, gescheiden door dunne repen zachter leisteen, die door duizenden jaren regen, wind en op stuivend water van de zee zijn weggesleten, hebben de gelaagde formaties van deze rotsen gevormd. Bij hoog tij stroomt het water door de vele openingen onder hoge druk naar binnen. Met als gevolg een spray van water! De Nikau Palm groeit op sommige plaatsen van het Zuidereiland. Ze komen vooral voor in goed beboste en vochtige gebieden, en in gebieden met een zacht zeeklimaat. De hoge stammen, met een lengte van 8 à 10 meter, hebben een kroon van lange vederbladeren. Als ze gaan bloeien, ze krijgen zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen, komen deze tevoorschijn onder de bladstelen en worden wel 1 meter lang. De kleine vruchten zijn rood of levendig oranje.

Dit hadden we echt niet willen missen. Bij elk uitkijkpunt van het looppad weer een ander uitzicht op die prachtige formaties. Wauwww met een paar extra w’s! Inmiddels is het alweer half vier geweest als we de auto weer instappen. Nog steeds een geweldig mooie weg om te rijden met z’n varens, tropische bomen en struiken. En dat allemaal vlak bij zee. De komende 5 kilometer kunnen we pinguïns op het strand tegenkomen. Ja ja … wij en pinguïns … dus niet. Wanneer zien we die krengen nu eens een keer. We kijken af en toe bij de uitkijkpunten om ze te spotten maar zien ze niet. Er moet hier een heel grote kolonie liggen maar denk dat we op het verkeerde tijdstip zijn. Ze zwemmen denk ik nu in zee op jacht naar voedsel.

We rijden al een tijdje door het Paparoa NP met aan de linkerkant de Tasman zee. Eindelijk komen we aan in Charleston en zien ons huis voor de komende 2 dagen/nachten, The Waves studio. Jeetje wat een luxe. Zo enorm groot, zithoek, slaaphoek met uitzicht op zee, een enorme badkamer met douche en bubbelbad. Dan als uitzicht als we op de grote veranda staan (zo’n 15 tot 20 meter boven het gras) de Tasman Zee. Zo hé … een groot kookeiland, wasmachine, droger, garage met plek voor 2 auto’s (onder het huis) met 2 mountainbikes , een tuin rondom …. niet te geloven dit, wat een prachtig uitzicht. De hele voorpui is van glas met schuifdeuren. Eigenlijk wel een beetje decadent … niet normaal meer.

We zitten samen op de veranda een wijntje te drinken en kijken naar de zee en strand waar het nu eb is. Ruud gaat zo koken en dan kan ik mijn blog bijwerken. Morgen geeft het weer aan dat het bewolkt zal zijn. We hopen dat ze er naast zitten. We willen graag nog een stuk naar het noorden rijden langs de kust tot we niet meer verder kunnen en dan weer terug. We zien wel wat het gaat worden. Voorlopig draait de was … moet ook af en toe gebeuren hè! Straks verder genieten!

De gletsjer op!

Donderdag 23 februari 2017

Fox Glacier

Vanochtend wat later opgestaan en om half 10 vertrokken naar het ontmoetingspunt voor de heli hike die we vandaag hebben gepland om 11.50 uur. Het is niet zover rijden dus we doen het kalm aan. Na drie kwartier daar aangekomen ons gemeld en Ruud stond niet in het systeem. Heel vreemd. Met wat over en weer bellen komt alles toch nog goed. Het is bijna tijd en we krijgen wat instructies vooraf over de kleding, schoenen, zonnebrand creme, etc. Om 12 uur vertrokken we met de bus voor een korte rit naar de plek van waaruit de helicopters vertrekken. We krijgen schoenen en sokken uitgereikt en er wordt ons verteld hoe te handelen in de heli en bij vertrek en aankomst van de heli. Gebukt blijven zitten met je hoofd naar beneden, geen petjes op, alles vast, en zorgen dat je dus geen ijssplinters in je gezicht krijgt.

De vlucht met de heli duurde maar een minuut of 7 en we konden nu beter foto’s maken omdat het droog weer was. Ik zat opnieuw voorin, nu samen met iemand die ook niet zo breed is. Met z’n zessen in de heli en in de andere heli zaten ze met z’n vijven. Een groep van 11 mensen totaal. Eerst moesten er nog 3 andere heli’s vertrekken. Dus alle tijd om af en toe te kijken hoe het er aan toe ging. Nu wij aan de beurt. Heel snel allemaal op volgorde en hoppa de lucht in. Er was een schitterend blauwe lucht en bijna geen wind. Het was niet zo spectaculair qua vliegen als 2 dagen geleden maar dat had toen natuurlijk een heel andere bedoeling.

Op de landingsplek kregen we de spikes die we onder onze schoenen moesten vastmaken voor een betere grip. Dat is ook wel nodig zo glad als het soms is. Na nog wat meer instructies van de gids Sarah gingen we de gletsjer op. Af en toe uitleg erbij en zo liepen we achter elkaar heuvel op en af. Sarah hakte er behoorlijk op los met een grote ijsbijl om te voelen waar het veilig is om te lopen en soms een pad te maken. Wat een geweldig uitzicht, zo weids en in de verte Mount Cook aan de rechterkant, ja ja …. eindelijk hebben we hem gezien (de hoogste berg van Nieuw Zeeland) en aan de linkerkant Mount Tasman. De grandioos denderende brede Victoria Falls. Echt imposant. We kropen en gleden door tunnels heen waar we verschrikkelijk nat werden van het gesmolten water. Maar de broeken waren zo weer opgedroogd door de zon. We hebben ook onze flesjes water met het water van de gletsjer gevuld. IJskoud maar heel lekker. Uiteindelijk een tocht van twee en half uur gemaakt over de gletsjer met veel uitleg over hoe de gletsjer steeds veranderd. Per dag, soms al in een paar uur. Een heuse nieuwe arch van ijs. Jammer genoeg bleven de Aziaten maar selfies maken in en voor en achter de boog en kon ik niks van dit natuurverschijnsel op de foto zetten. Best een beetje pissig want de boog was schitterend om te zien. Maar ja, we moeten er maar aan wennen dat een aantal Aziaten die rijk zijn geworden, overal selfies maken en zich niets van anderen aantrekken. Ze zien van de omgeving ook niets. Jammer want het is daar zo mooi en voor ons zo uniek om daar te kunnen lopen en te genieten. Om 4 uur waren we weer terug en hebben de auto gepakt om naar Bruce Bay terug te rijden.

Even bij het strand gestopt maar de sandflies steken ons direct dus vlug die kar weer in.

Wat een happening weer vandaag. In 6 dagen tijd 3 ontzettend mooie en voor ons unieke uitstapjes gemaakt. Nu een aantal dagen wat rustiger en meer op onszelf tot we naar de oostkust rijden. Eerst morgen naar Charleston wat vier en een half uur rijden in noordelijke richting aan de kust ligt. Dat wordt zeker een tocht van wel 6 uur minimaal met het in en uitstappen op mooie plekken.

Vanavond weer hier in Bruce Bay gegeten met toastjes vooraf en wat andere hapjes erbij. Daarna mals vlees, groente uit eigen tuin etc. We zien aan tafel hetzelfde stel mensen die ook op de boot naar de Doubtful Sound zaten. Wel grappig dat we af en toe dezelfde mensen weer tegen komen.

De buurman van een dorp verderop gaat vanavond weer op hertenjacht. Dat doet hij heel vaak maar heel af en toe komt tie met een buit thuis waarvan hij dan weer een half jaar kan eten. En zo voorzien deze mensen zich van hun eten.

Straks ons bed opzoeken en proberen te slapen na al die indrukken maar ook door de jeuk van de muggen en sandflies die ons gestoken hebben.

Sandflies, sandflies and a lot more sandflies!!!!

Woensdag 22 februari 2017

Van Wanaka naar Bruce Bay

Na het ontbijt vertrokken we met lichte regen in de hoop dat die snel zouden stoppen. Vannacht heeft het behoorlijk geregend en toen we opstonden zagen we de bergen niet meer . Achteraf blij dat we gisteren op de terugweg vanuit Makarora al foto’s hebben gemaakt van dit bijzondere gebied. Ik zit nu in de auto te schrijven en Ruud haalt ondertussen een paar flessen wijn. Het ziet er troosteloos uit. Wij rijden nu trouwens zo’n uur lang de weg die we gisteren al heen en weer hebben gereden voor onze Siberia adventure. De lucht is dreigend maar geeft wel een apart zicht op de bergen. Het regent af en toe en we kunnen evengoed mooie foto’s maken van “de lange witte wolken” die tegen de berghellingen aanhangen.

Een 2 minuten wandeling (wat ver zeg, daar word je moe van) langs de Fantail Falls gelopen. Inmiddels rijden we op de Haast Pass Highway en het weer wordt slechter en slechter. Regen, dikke laaghangende bewolking, maar wel af en toe de auto uit om een foto te maken. Ik kan er toch niet mee stoppen. Het Look Over Point bij de Haast Pass hebben we helaas moeten overslaan omdat het zo hard regende, het een aardig eind lopen was om er te komen en dus niet veel te zien zal zijn. We blijven de Haast River volgen. Deze mond uit in de zee net voorbij het plaatsje Haast. Picnic time ….. een overdekte plek met tafel en bankjes, dat hebben we nog niet eerder gezien. Wat een misser, allemaal sandflies. Ruud gaat compleet door het lint. DEET ….. helpt niet afdoende! Bij het in en uitstappen vliegen ze massaal de auto in. Nee hè … je kunt ze niet eens doodmeppen die kleine rotbeestjes. Ze plakken zich vast aan je huid, steken dan en blijven vastgeplakt zitten tot je ze er zelf vanaf haalt. We meppen wat in het rond in de auto en gaan even verderop een plekje zoeken waar we in de auto ons brood opeten én heel veel sandflies tegen de ruiten hebben geplet. Nog een paar aan mijn kant, uhh!!!

De rivieren liggen voor het grootste gedeelte droog, dus veel grind te zien en weinig water. Eigenlijk heel vreemd omdat het ook in dit gebied vaak regent. De bergen zien we niet meer jammer genoeg want de wolken belemmeren het uitzicht. Ze zijn hoog met toppen tot zo’n 2000 meter die we helaas niet zien. Vandaag is het qua route niet moeilijk te rijden (lees kaart lezen). We hoeven alleen maar de Highway 6 naar het noorden te volgen. We zijn nu het bos uit en het weer klaart ook op. Zelfs in de verte zien we een blauwe streep in de lucht verschijnen, klein maar toch iets. Wie het kleine niet eert …..bla bla! Zou het toch nog wat worden in Bruce Bay? Het schijnt dat het één van de mooiste stranden van de westkust in Nieuw Zeeland heeft.

We zijn dus Haast en Haast Beach alweer voorbij maar hebben wel in het Visitor centre 2 plattegronden meegenomen die wat gedetailleerder zijn dan de roadmap die wij bij ons hebben en ok nog getankt. Komen er ineens achter dat de Tasman Sea rechts van ons ligt. Ai dat gaat niet goed, die moet aan de andere kant liggen. FF een stukkie teruggereden en nu richting de Glaciers en steken de Haast River over. Zo direct weer de zee aan de linkerkant, dat is althans de bedoeling tenslotte…. en yep daar is tie dan! Uiteindelijk maar 2 kilometer verkeerd gereden.

Bij Knights Point Look Out er even uit voor een paar mooie uitzichtjes op de rotspartijen die in zee liggen. Erg mooi. De Tasman Sea is nog niet blauw omdat het nog steeds bewolkt is. Weer snel de auto in vanwege de sandflies die op je armen plakken en steken. Moordlustige beesten … en wijzelf meppen ze ook bij bosjes dood.

Bij Lake Moeraki is het te bewolkt en zijn te veel flarden mist om een mooi uitzicht te hebben. Misschien bij Lake Paringa meer geluk? Het regent weer serieus hard. Gewoon een pechdag qua weer. Jammer want het schijnt een mooie route te zijn, alleen bij regen wat teleurstellend. Precies om 3 uur komen we aan bij Mahitahi Lodge in Bruce Bay waar we een rondleiding krijgen van de eigenaresse Jacqui. John de eigenaar en nog een vriend uit een dorp verderop zitten cricket te kijken. Lekker huiselijk allemaal.

We gaan eerst naar het strand wat aan de overkant van de weg is. Er ligt veel drijfhout en het is vloed dus weinig strand te zien. Bij de opgang liggen heel veel witte keien(tjes) met namen, teksten etc. erop. Erg grappig om te zien. Maar alweer stikt het hier van de sandflies. Volgens Jacqui is dit dus ook het mooiste strand van de Westcoast, ook als het regent is het er mooi. Daar hebben wij toch een ander idee bij.

Voor dat we gaan eten staan er op tafel toastjes met brie en er wordt bier en wijn geschonken. Er zijn hier constant óf familieleden, kennissen, of buren die in en uit lopen, wat heel gezellig aandoet en dat mag ook wel want in Bruce Bay wonen maar 6 mensen! We zitten gezellig met de andere gasten en de vrienden aan tafel. Allemaal heel gemoedelijk met sokken of pantoffels aan, hun eigen gekweekte groenten en zelf gevangen vis te eten. We praten honderd uit. Een broer met zus (beide al op leeftijd) die in Michigan wonen zijn met de motor door Nieuw Zeeland (en Australië) aan het reizen. Ze maken al jaren samen reizen door heel de wereld heen. Zij achterop en hij stuurt. Geweldig toch? Dan is er een wat oudere man Dave die uit Engeland komt maar hier kind aan huis is. Hij reist het land door per bus en komt hier al voor de tiende keer maar maakt ook reizen naar andere landen o.a. in Europa. Hij blijft hier een week en gaat dan met de bus naar Christchurch om dan terug naar Engeland te vliegen. Nog een stel waarmee we in de heli zaten naar Mount Aspiring NP. Ze zat toen naast mij en heeft een filmpje gemaakt die ze nu naar mij doorstuurt. Dat gaat wel hééél lang duren (uiteindelijk zo’n 12 uur!). Na het eten nog een tijdje zitten kletsen en daarna naar onze kamer om nog een stukje blog te schrijven. Het wordt alweer laat. Steeds pas na elven klaar met alle bezigheden die ik ’s avonds nog moet doen. Van rustig aan doen komt niets. Wie weet leer ik het nog een keer maar ik heb zo mijn twijfels.

Ter land, ter zee en in de lucht ....

Dinsdag 21 februari 2017

Mount Aspiring NP

Om half 7 gaat de wekker en ben zo duf als een konijn en heb wat lichte hoofdpijn. Ruud heeft gelukkig wel goed geslapen. Alweer voor half 8 aan het ontbijt en dan direct door om te tanken en een uur om naar Makarora te rijden en ons op tijd te melden voor vertrek. Het is een mooie weg maar het is helaas wel bewolkt. En hopen dat het niet gaat regenen want dat zou echt jammer zijn. We zijn op tijd en gaan nu eerst met een helicopter (met 4 mensen en de piloot) naar de afzetplek in Mount Aspiring NP waar we een 3 uur durende wandeling gaan maken. Ieder voor zich als je dat wilt uiteraard.

Yeah, ik voor het eerst in een helicopter! Ruud heeft die ervaring al jaren geleden gehad dus weet hoe het voelt om in zo’n ding te zitten. Hoop dat het goed gaat. Ik zit samen met een vrouw voorin naast de piloot en heb niet zo’n best uitzicht. Tja klein en dan kan je niet boven het console uitkijken. Ook regent het licht wat het zicht vanachter de voorruit niet al te goed maakt. Heb dus niet veel foto’s gemaakt, maar Ruud zit achterin en kan door het zijraam wat wel schoon blijft foto’s maken (mazzel hebben toch). We gaan zo’n 20 minuten vliegen. Wauw … schuin tegen de berghellingen op (niet er tegenaan natuurlijk). We zien meren waarvan ik de naam ff niet weet. We vliegen langs de gletsjers, zien een regenboog verschijnen …. prachtig! Wel is de voorruit inmiddels nog erger geworden, grote regendruppels en daarna strepen van sporen van de regen. Maar de foto’s geven wel weer hoe het er uitzag met regen. Wat een geweldige ervaring zo hoog de bergen in en schuin omhoog en weer dalen. Na 20 minuten worden we afgezet in Mount Aspiring NP en gaan we lopen nadat we eerst natuurlijk even voor de helicopter staande op de foto worden gezet.

De wandeling is ongeveer 5 kilometer en we komen onderweg diegenen waarmee we ook op de boot hebben gezeten in de Doubtful Sound tegen, steeds in groepjes van 2. Ieder doet het op z’n gemakkie. De meesten zijn een vlucht eerder al gebracht en waren al aan het wandelen. Anne vertelt ons als we hem tegenkomen dat we al 3 van de 5 kilometer erop hebben zitten dus echt rustig aan kunnen doen omdat de jetboat pas om half 2 vertrekt. Nu dus rustig aan verder maar voor mijn gevoel klopt er niks van. We lopen zelf heel veel en dit voelt niet als al 3 kilometer en zoveel tijd over voor de laatste 2 kilometer. Achteraf klopte de info van Anne niet. Nu dus flink met z’n allen bij elkaar doorlopen naar het eind. Regelmatig foto’s gemaakt, grotendeels door het bos gelopen, veel varens en mossen natuurlijk. Regelmatig een stroompje oversteken over en op glibberige stenen. Nog een vogel gespot die we op de foto konden zetten. Al met al een aardige wandeling langs bergen, rivieren, meren, regenwoud en watervallen. We komen een kwartier later aan dan de bedoeling was. Onderweg heeft het toch wel zacht geregend en hebben gelukkig geen hoosbuien gehad, niet te heet omdat de zon niet scheen. De lucht ziet er dreigend uit wat weer mooie plaatjes oplevert.

Maar ok nu eerst …. de jetboat! Die gaat ons weer terugbrengen. We krijgen reddingsvesten en onze zonnebrillen gaan op, fototoestel in de hand, rugtassen in de laadruimte en starten maar! Een tocht van 30 minuten voor de boeg. Hij scheurt met zo’n 100 kilometer per uur over het water, schuurt over de bodem lijkt het wel op sommige stukken. Maakt heel scherpe bochten dus goed vasthouden (ook je zonnebril want die waait geheid af door alle tegenwind met die snelheid). Vierkant de bocht door en spinnen. Ik zat in het begin te gillen, niet van angst hoor, hahaha, maar omdat het zo niet alledaags gewoon was. Af en toe stopte hij even om ons foto’s te laten maken. Dan weer een stukje verder en het water spuit zowat de boot in. Grandioos wat een “once in a lifetime experience”. En dat allemaal op één dag: Ter land, ter zee en in de lucht.

Eenmaal aangemeerd staat er een busje te wachten die ons verder brengt naar de parkeerplaats. Een super ervaring rijker en nog vol adrenaline stappen we in de auto en rijden terug naar Wanaka waar we uiteindelijk best moe aankomen. Volgens mij durven we nu ook wel in een achtbaan nadat we deze tocht hebben doorstaan met de jetboat.

We hebben hier een slechte internetverbinding dus vandaag kan ik geen verhalen plaatsen. Sleep well … wij dan hè … bij jullie is het pas ochtend en bij ons 12 uur later!

Van de boot af en weer verder met het hoofd nog in de wolken!

Maandag 20 februari 2017

Van Te Anau naar Wanaka

Omstreeks 12 uur komen we aan op het vaste land na eerst te zijn ontscheept van de Southern Secret waar we ook de nacht hebben doorgebracht, daarna een rit door de bergen en bossen met fotomomenten en een boottocht met een wat grotere boot om weer op de vaste wal te komen waar onze auto staat. Wat we vanochtend hebben meegemaakt vertel ik in het blog over de Doubtful Sound die hiervoor staat maar waar ik nog niet aan toegekomen ben om daar een verhaal over te schrijven. (verhaal volgt uiteraard nog). We zijn er nog stil van als we terugrijden om onze koffers op te halen in Te Anau die daar opgeslagen stonden in een schuur voor de nacht, een geweldige service! Maar de “verplichting” wacht ook weer op ons dus we gaan verder naar het noorden.

De zon die we gisterenmiddag mistte schijnt nu weer volop. Nu de nieuwe omgeving weer in ons opnemen wat haast niet lukt vanwege de vele diepe indrukken die we nog in onze gedachten hebben. Maar dat gaat wel goedkomen hoor.

Nu via de 94 richting Lumsden, we steken een stukkie af en rijden verder op de Mossburn Five Rivers Road. Bij Fairlight staat een oud treinstationnetje wat niet meer in gebruik ismaar er ligt nog wel een klein stukje rails. Even snel daar een muffin gegeten en gaan weer verder via de H’way 6 noordwaarts richting Frankton. Net voor Queenstown eindigt de Southern scenic route en staan dan plots in een file om half 4, dit kan geen avondspits zijn. Het is een drukke stad en we zien het van bovenaf de berg voor een groot deel bij de baai liggen. We hadden niet het plan om Queenstown zelf te gaan bezoeken dus laten we die stad links liggen. Na de rotonde die de opstopping veroorzaakt (waarom komt niemand op het idee om stoplichten te plaatsen???) nemen we opnieuw een binnendoor weg wat toch weer 50 kilometer scheelt en bovendien een leuke bochtige weg is met telkens weer andere uitzichten. We beginnen met de Crown Range Road die overgaat in de Cardrona Valley Road. Langs de weg zien we een inham met een ellenlang houten hek met daaraan vastgeknoopt ontelbaar veel BH’s … stoppen natuurlijk! Geweldig wat een fantastisch gezicht maar zeker ook het idee erachter …. Pink Ribbon! Ben er even stil van en neem het in me op. Dit hangt hier om de aandacht te vestigen op het leed dat vrouwen met borstkanker ondergaan, degene die het overleeft hebben of er helaas aan gestorven zijn.

Nog een klein stukje en dan zijn we bij onze B & B Homestead in Wanaka, waar de omgeving mooi is maar het stadje zelf erg toeristisch is, net als in Te Anau. Gelukkig zitten we op voldoende afstand van al die ongein. Bij aankomst hebben we eerst gebeld met Wilkin Jet & Helicopters om te bevestigen dat we morgen komen en te vragen of de weersomstandigheden goed genoeg zijn om de tour door te laten gaan. Yep, maar i.p.v. 11.00 uur moeten we al om 10.00 uur vertrekken vanuit Makarora dat hier bijna een uur rijden vandaan is. Wat een tegenvaller zeg! Dat wordt vroeg opstaan … het is vakantie hoor, whaha !

Na het uitpakken van de nodige dingen even het dorp ingelopen om te eten. Het wordt Fish and Chips (een goede zaak volgens Ruud die dit al had opgezocht op internet om de recensies te lezen). Meestal wel lekker als je moe bent en niet zo uitgebreid wil eten …. én snel klaar wilt zijn. Een heel vette hap, de olie druipt overdreven gezegd langs je vingers, maar het smaakt prima. We proberen straks vroeg te gaan slapen want morgen al om half 7 op om op tijd ons te melden in Makarora voor de Siberia Experience tour!

Sprakeloos ..... !

Doubtful Sound

Zondag 19 februari en maandag 20 februari 2017

Hier dan eindelijk de beschrijving van ons avontuur naar en in de Doubtful Sound.

Vanochtend worden we wakker en realiseren ons dat we de eerste excursie onder begeleiding gaan doen tijdens deze vakantie ….. en wat voor één! Eerst ontbijten en we voelen ons best wel opgewonden over wat er komen gaat. Met een boot en een overnachting erbij in een tweepersoons hut. Krijg ik door al het gedein overdag en ’s nachts last van m’n evenwichtsorgaan en loop ik morgen te zwalken? Word ik zeeziek? Voor Ruud geldt dit allemaal niet zo sterk want die heeft er normaliter ook geen last van in tegenstelling wat ik vaak voel als ik gewoon op de grond sta of voorover buig. Dan begint bij mij alles al te draaien als ik weer zo’n periode heb dat ik weer overgevoelig ben. Maar ik laat me er niet door weerhouden en het blijft voor ons leuk en spannend. We kunnen onze koffers achterlaten bij dit verblijf en ze morgenmiddag weer ophalen. Wel zo safe dat ze niet een nacht in de auto staan terwijl wij er niet zijn. Genoeg voedsel in onze maag en we nemen de rugtas mee met de overnachtingsspullen en onze camera’s.

We rijden naar Manapouri waar een boot ligt te wachten die ons over Lake Manapouri naar de overkant brengt naar de weg de Wilmot Pass. Dit is de duurste weg die ooit gemaakt is van Nieuw Zeeland (zo’n 80 NZ dollar per vierkante meter) en ook is deze situatie uniek omdat er in Nieuw Zeeland nergens een weg is die niet op de rest van het netwerk van wegen is aangesloten. Je moet wel per boot (of heli) om op die weg te komen.

We wachten in het Pearl Harbour Visitor Centre tot het tijd is en maken ondertussen al kennis met Anne en Roelie die ook staan te wachten op de eerste boot. Onze gids Steve die ook onze “kapitein” straks is verzamelt ons tienen en we lopen naar de grote boot toe die ons over de met eilandjes bezaaide Lake Manapouri naar de Wilmot Pass brengt. Een heel leuke ervaring, veel mensen aan boord, sommigen gaan met een grote boot een paar uur de Sound in, anderen slapen vannacht ook op een boot, de Fiordland Navigator waar 70 mensen kunnen overnachten, en wij tienen gaan naar The Southern Secret. De overtocht duurt een uur en onderweg zien we Hope Arm, Stony Point Ligh, de Hunter Mountains (1768 meter hoog), Channel Islands, The Beehive, Pomona Island, een stukje van de South Arm en aan het eind van de tocht komen we uit bij het Manapouri Power Station waar we van boord gaan en met ons clubje van 10 samen met Steve in een klein busje gaan rijden over de Wilmot Pass. Ik zit naast Ruud en aan de andere kant zit Roelie met voor haar haar man Anne die naast Steve zit die het busje rijdt. Het klikt wonderbaarlijk heel erg goed tussen ons. Regelmatig stappen we even uit voor bezienswaardigheden en ook vanuit het busje diverse mooie punten zoals Mt Danae, de Mica Burn Bridge, Moss Gardens, de Cleve Garth Falls (365 meter), Wilmot Pass Lookout en ook zien we op een gegeven moment van bovenaf de Doubtful Sound in de verte liggen. We komen tenslotte bij Deep Cove waar we onze boot zien liggen. De “Southern Secret”, een 22 meter lang schip genaamd waar totaal 10 mensen kunnen slapen/vertoeven en 2 bemanningsleden. We maken kennis met een jonge vrouw die ook af en toe het stuur overneemt en het eten voorbereid. We stappen aan boord en krijgen een hut toegewezen met een bed, toilet, wastafeltje en douche. Als we weer boven zijn staat de lunch al klaar, Roelie en Anne zitten samen met ons aan een tafel en de overige zes zitten aan een andere tafel. De lunch bestaat uit o.a. zelf gevangen vis, kreeft in dit geval, een erg harde witte vis, en diverse lekkere groente hapjes en gebakken aardappelschijfjes met als toetje heerlijke eigengemaakte chocolade koekjes. Koffie en thee kun je de hele dag zelf ook pakken. De zelf meegebrachte wijn kun je in de koelkast kwijt waar ook de frisdranken in staan.

We hebben natuurlijk al een tijdje buiten gestaan en de boot verkent voor we met de lunch begonnen. Het is bewolkt weer wat enerzijds gunstig is (vooral als het regent schijnt het er grandioos mooi te zijn) maar bij zonnig weer heb je meer kans dat de dolfijnen langs de boot meezwemmen. We gaan voor ons gevoel nog heel wat beleven. Je kunt overal rondlopen. Het voordek (waar je ook op kunt zitten) en daarvoor nog staan. De stuurhut waar je ook kan meekijken. Het achterdek. Het bovendek waar je wat meer wind hebt, een grote plek waar je ook daar een mooi uitzicht hebt. En dan onderin de boot de slaapvertrekken. Wel wat aanwijzingen gehad wat niet mag zoals te ver voorover hangen over de reling. Ze hebben een paar kajakken aan boord en Sonja en Loes besluiten te gaan kajakken. Helemaal naar de overkant en weer terug via omweggetjes. Wij liggen op dat moment stil op het water en we kunnen lekker veel foto’s maken. Het deint zachtjes op dit moment dus ideaal. Wanneer de dames weer terug aan boord zijn varen we door en komen aan bij diverse kleine eilandjes waar we zeehonden zien liggen. Geweldig …. ook dat maken we nog mee. Het blijft een trip met veel onverwachte dingen die we doen en zien.

We varen nu naar First Arm (een zijarm) en de mannen die daar willen vissen krijgen een hengel en aas (en wat instructies). Ruud is de eerste die beet heeft. Een nogal lelijk exemplaar met al z’n bobbels etc. en ik weet de naam niet meer. Ook andere soorten vis wordt er door de mannen gevangen en sommige vissen worden gefileerd voor de avondmaaltijd. Na het vissen varen we verder naar de manden waar kreeften worden gevangen. Dat is een kwestie van weten waar ze liggen en ze uit zee trekken. Dat is nogal een zwaar karwei dus samenwerken is wel noodzaak. De eerste mand is leeg maar in de andere twee zitten er genoeg. Steve meet de vissen of ze voldoende lengte en breedte hebben om te mogen behouden en de te kleine kreeften worden weer overboord gegooid. De manden worden weer uitgezet en we varen weer verder. Wat een prachtige natuur, je blijft foto’s maken. We zijn langs en door diverse Arms gevaren zoals de Crooked Arm, Hall Arm, First Arm en uitzicht op Commander Peak, Bradshaw Sound.

De Doubtful Sound is één van de meest indrukwekkende landschappen in Nieuw Zeeland. Het is de op één-na-grootste fjord van de 14 fjorden in het Fiordland National Park en drie keer langer en 10 keer breder dan Milford Sound (de weg daar naar toe hebben we gisteren gereden). Met diepe, zwarte fjorden, torenhoge granieten pieken en oeroude regenwouden die tegen de omringende bergen aanhangen.

In het Maori heeft de Doubtful Sound een andere naam en dat is Patea wat The Place of Silence betekent. De legende van de Maori vertelt dat de fiorden in deze streek zijn gecreëerd door de god Tu-Te-Raki-Whanoa om de vluchtelingen te bevoorraden.

Het is ook heel bijzonder qua zoet en zout water want de bovenste laag van het water is zoet door de regen en de watervallen en mengt zich niet met het zoute water van zee daaronder.

We zijn inmiddels zo ver gevaren dat we de volle zee (de Tasman Zee) opgaan bij Nee Islets waar we eerst langs Secretary Island varen om straks weer te keren. Roelie en ik staan op het bovenste dek en proberen foto’s te maken maar we kunnen ons nergens aan vasthouden tijdens het fotograferen. Dat laten we dus voor gezien en we staan te genieten van de wind en de golven en houden ons zo goed als kan vast aan de reling. We voelen ons de kapiteinen van het schip. Op het bovendek heb je meer deining door de golven dan beneden waar je de deining veel minder voelt. Wat een avontuur zo en ik heb geen last van misselijkheid o.i.d. Als we weer in rustiger vaarwater zijn is het inmiddels etenstijd en we zien nu de zelf gevangen vis ook op het buffet staan naast vlees en andere lekkernijen. We hebben aardig honger gekregen dus een bord vol gaat er wel in. Na het eten nog even naar buiten tot het donker wordt. Prachtige uitzichten met de ondergaande zon en de reflectie op het water. Weer zo’n mooi fotomoment(en). Eenmaal binnen voelen we dat we toch wel koud zijn geworden, de vesten gaan aan en de wijn komt op tafel. We zitten gezellig te kletsen met z’n vieren tot een uur of 11. Steve komt er ook nog even bij met een biertje voor hij z’n bed induikt en legt uit dat de motoren worden stilgelegd en morgen om 6 uur weer aangaan. Als er iets te zien is wordt het via de intercom verteld. We zijn benieuwd …..! We gaan ons bed in. We slapen dwars en het bed ligt lekker. We hebben een raampje en wie weet zien we daar nog wat door morgenochtend. De boot ligt stil en we horen de motoren ook niet meer. We vallen best snel in slaap ondanks alle indrukken.

Om 6 uur krijgen we via de intercom te horen dat er dolfijnen rond de boot zwemmen. Gauw de kleren aan en naar boven. Helaas zie ik ze niet maar Ruud en Roelie hebben ze af en toe in de kijker. Het is nog zo donker dat je ze amper kunt zien in het nog zwarte water. En als de zon opkomt ….. wauuuw wat een prachtige hemel. Rode wolken en een mooie weerspiegeling daarvan op het water. Ik blijf foto’s maken …. dit is echt kicken ….. wat een pracht en het veranderd met de seconde. Zo mooi. Als het licht begint te worden gaan we onze tanden poetsen en wat fatsoenlijks aantrekken. Het ontbijt staat al klaar en we vallen met z’n tienen aan. Er is inmiddels een leuke band ontstaan tussen ons allen. We hebben op één stel uit Zwitserland na allemaal bij dezelfde reisorganisatie onze vakanties geboekt en wisselen ook onze ervaringen met elkaar uit. Waar ben jij geweest, waar gaan jullie nu naar toe etc. Er komen een paar bekende plekken naar voren waar sommigen van ons ook overnachten. Leuk om elkaar nog een keer te zien onderweg.

We zijn bijna aan het einde van de ochtend gekomen en ook aan het einde van onze belevenis op de Southern Secret. Met pijn laten we het schip en de sounds, watervallen etc. achter en klimmen van boord zo het busje in en rijden weer terug via de Wilmot Pass naar Lake Manapouri en de boot die ons naar Te Anau brengt. Om 12.00 uur staan we weer op de vaste wal en nemen afscheid van elkaar. Wij zoeken onze auto op en rijden in stilte terug naar ons verblijf om de koffers op te halen. We zijn zo onder de indruk van al het natuurschoon wat we hebben gezien en alle leuke doe dingen dat we af en toe maar iets tegen elkaar zeggen onderweg naar onze volgende bestemming in Wanaka. Dit is onvergetelijk …. wat zijn we blij dat we dit hebben mogen meemaken.

De foto's volgen nog!

De Milford Sound Route

Zaterdag 18 februari 2017

De Milford Sound Route

Na het ontbijt, mijn was is nog niet droog dus kan lekker blijven wapperen buiten aan de lijn, zijn we omstreeks half 10 vertrokken naar de Milford Sound wat zo’n 120 kilometer verderop naar het noorden ligt. Het is één lange weg en prachtig dwars dooor de hoge bergen, langs rivieren en meren te rijden. Wat een plaatje als we Mirror Lake zien. Die spiegeling wauuwwww! We zijn van plan om op het eind van de weg te stoppen en daar een wandeling van een paar uur te gaan maken. We kunnen gelukkig wel een parkeerplaats vinden. Ben even uitgestapt en aan iemand gevraagd waarvan ik vermoedde dat tie zo weg zou rijden of dat zo was. Hij maakte gewoon plaats voor ons en zette de auto ergens dubbel geparkeerd neer. Toch erg aardig. We werden direct lek gestoken door de vele sandflies dus eerst Deet op onze huid gespoten. Schoenen aan en hoppa we gaan op weg. Eerst zien we de airstrip waar de vliegtuigjes af en aan vliegen. Op zoek naar een wandelpad maar we kunnen niets vinden. Gevraagd aan een chauffeur en die vertelde ons dat we een stukkie terug een klein parkeerplekje moeten zien bij de eerste smalle brug en dat er van daaruit een wandeling is. Weer terug de auto in en op zoek naar het parkeerplekje net voor de brug. Het moet het pad langs de river valley zijn. We lopen al glibberend door het bos en zakken diep in de modder weg. Dit is geen doen en we keren om. Dan maar met de auto terug en vaker stoppen om toch de mooie uitzichten te kunnen bewonderen. Uiteindelijk pas om 5 uur terug bij onze B & B. Alvast de koffers ingepakt voor morgen en de spulletjes en wat kleding voor de overnachting op de boot naar/door de Doubtful Sound in de rugtassen gedaan. Tegen half 6 naar Te Anau centrum gelopen en weer gegeten bij de The Ranch. Was ons gisteren goed bevallen. Thuis gekomen gauw mijn haren nog gewassen, douchen en het blog bijgewerkt omdat dat er de komende dagen niet in zit.

We zijn heel benieuwd wat de tocht met een kleine boot naar de Doubtful Sound voor een ervaring gaat worden. We hebben er in ieder geval heel veel zin in.