Vergelijken? Niet doen!

Grand Canyon North Rim

Dinsdag 26 september 2017

Het voelt wat minder koud als/dan gisterenmorgen maar het eerste wat we doen is de kachel aanzetten. Dat helpt in ieder geval tegen het door en door koud worden. Om half negen gaan we op weg naar de Cape Royal Road waar we een stukje van gaan rijden. Het is een bochtige smalle weg maar we komen geen enkele auto tegen. Eenmaal 2 achter ons die we laten passeren. We rijden eerst naar Point Imperial waar het hoogste punt van de Grand Canyon is met z’n 2683 meter. Wat een prachtig uitzicht over de canyon. De lichtval is mooi en we zien in de verte een meander lopen. Het is hier heel rustig met maar één ander stel en we staan hier te genieten. Maar naarmate de tijd verstrijkt worden het er meer. Eerst lopen we een stukje tussen allemaal verbrande bomen (in 2000 afgebrand) maar dat is zo triest om te zien en eentonig natuurlijk dat we weer omkeren en een ander “pad” bij de Canyon oppikken.

Daar hebben een heel stuk langs de canyon gelopen waar we dus weer met z’n tweetjes waren. Wat een genot om dat te ervaren. Heel anders dan bij Bright Angel Point waar de weg er naartoe al druk is en bij de uitkijkpunten idem dito met veel gekakel en geschreeuw. Als je de weidsheid, je eigen nietigheid ervaart ….. dat kan alleen als het heel rustig is en dat maken we nu mee. Stelletje bofkonten zijn we! Je overziet hier het oostelijke eind van de Grand Canyon en kijkt uit over de Painted Desert en het uitzicht op het "eiland" Mt. Hayden, waar je heel sterke kleurcontrasten in de kloof ziet. Ook kijk je uit over het 1000 meter lager gelegen plateau van het Navajo-reservaat. Dit uitgestrekte gebied is heel droog en je ziet heel veel spleten en kloven. Tig foto’s gemaakt natuurlijk en je ziet het licht spelen met de natuur. Steeds weer worden andere stukjes belicht, een constant veranderende view.

Weer terug bij de camper staan er al wat meer auto’s maar de meeste mensen blijven op dit punt de Grand Canyon bekijken. Tijd voor koffie en koek en dan terug om een andere trail te gaan lopen. Verder dan dit punt willen we niet rijden want even verderop is het haarspeldbocht na haarspeldbocht en met een RV is het moeilijk manoevreren. Je kunt het met een 25 ft berijden maar wordt niet aanbevolen. De weg naar het eindpunt Cape Royal is nog zo’n 30 kilometer maar omdat het drukker wordt heb je waarschijnlijk geen plek meer om te parkeren bij de diverse uitkijkpunten met een RV. Het advies wat we gisteren kregen was ook om als we het wel zouden gaan proberen heel langzaam te rijden en goed op de takken te letten i.v.m. de zijspiegels en je vooral niet te laten opjagen door auto’s achter je want je moet echt heel goed op de weg blijven letten zo smal en bochtig is het stuk wat na dit punt komt waar we nu zijn. Maar je houdt daardoor de boel wel op. Veroorzaak je toch nog een file hihi en dat willen we anderen niet aandoen. Ook qua tijd is het eigenlijk niet haalbaar 30 kilometer slow motion heen en daarna weer terug.

Weer bij het beginpunt aangekomen rijden we door naar de camping en gaan een paar broodjes smeren. Het is nog vroeg en we lopen de Transept Trail die je oppikt bij de campground. We lopen regelmatig langs de rim en hebben beauty’s van uitzichten. We klimmen en dalen over een smal pad en het is weer heel anders dan gisteren. We zitten op een rots te genieten en ineens een eekhoorntje die echt nieuwsgierig is en niet direct het hazepad kiest. Probeer er maar eens een knappe foto van te maken. Dat beestje zit geen moment stil. We hebben ze al in diverse parken gezien maar die waren zo weer foetsie net zo rap als de salamanders. Ook komen we regelmatig een ander stel tegen waar we telkens even mee staan te praten. Op een gegeven moment excuseert de mannelijke helft zich en zegt dat tie ons echt niet aan het stalken is, hahaha!

Uiteindelijk komen we uit bij de Grand Canyon Lodge waar ik nog even naar Bright Angel Point loop en Ruud bovenaan blijft en gaat zitten op één van de stoelen buiten met uitzicht op de Canyon. De Colorado River is vanaf Bright Angel Point niet zichtbaar maar wel kan je veel rotsformaties zien die soms wel bijna zo hoog zijn als de rims. De meest opvallende rots is wel de Brahma Temple. Als ook ik verzadigd ben van het uitzicht bij Bright Angel Point klim ik omhoog waar Ruud al een poosje heerlijk zit en samen genieten we van de zon die af en toe door het wolkendek prikt. De hele dag is het al bewolkt met veel wit in de lucht, jammer maar het zit qua zon en warmte niet mee deze vakantie. Na een poosje lopen we weer terug via de Bridle Path naar de camping en drinken …. ja wat anders …. koffie! Ik ga de camper van binnen weer een keertje schoonmaken en Ruud schilt buiten de piepers. Het was weer een leuke dag te midden van de prachtige natuur. Wat we nu mooier vinden: de South of de North Rim? Tja dat is moeilijk te zeggen. We hebben natuurlijk niet de hele weg naar het eindpunt gereden dus weten niet hoe weids het uitzicht daar is. Wel dat je daar de Desert View Watchtower die helemaal aan het begin van de tour naar/langs de South Rim staat kunt zien liggen. Maar vanaf dat punt zie je nog niet de weidsheid van de GC.

Hier aan de North Rim is het een stuk rustiger dan wat we 3 jaar geleden bij de South Rim hebben ervaren, en daar zal het nu zeker weten nog drukker zijn geworden. Ik kan het niet echt vergelijken. Beide kanten hebben hun eigen karakteristieke kenmerken.

Info over de North Rim:

Een van de bekendste Nationale Parken is de Grand Canyon in Arizona. Het wordt beschouwd als een van de zeven wereldwonderen der natuur. Miljoenen jaren geleden werd hier een deel van de aardkorst omhooggedrukt; daardoor ontstond het Colorado Plateau waar de Grand Canyon nu een onderdeel van is. De Colorado River heeft zich gedurende de laatste 6 miljoen jaar een weg gebaand door de rotslagen van het Colorado Plateau, waarbij het gesteente steeds verder werd (en nog steeds wordt) weggeslepen. Omdat elke rotslaag weer uit een ander soort gesteente bestaat, zijn de effecten van de kracht van het water overal verschillend. Hierdoor is een gecompliceerd stelsel van diepe, grillig gevormde ravijnen ontstaan. Behalve het water van de Colorado River hebben ook andere eroderende krachten, zoals vorst en de wind, veel invloed gehad.

Het Nationale Park wordt door de kloof in twee helften verdeeld, die hemelsbreed maar 16 kilometer van elkaar zijn verwijderd. Maar als je met de auto van de zuidzijde (de South Rim) naar de noordzijde (de North Rim) wilt rijden, dan moet je een afstand van maar liefst 315 kilometer afleggen! Je kan de Grand Canyon bekijken vanaf de verschillende uitkijkpunten aan zowel de South Rim als de North Rim. Dit is vooral erg mooi als de zon opkomt of ondergaat, je ziet dan de prachtige kleuren in de ravijnwanden, die veroorzaakt worden door de aanwezigheid van mineralen. De North Rim ligt ongeveer 2400 meter boven de zeespiegel, dat is zo'n 300 meter hoger dan de South Rim. Van het totaal aantal mensen dat elk jaar de Grand Canyon bezoekt, komt slechts 10% in dit gedeelte.

Pas op! Niet voor de beren maar wel voor de raven.

Kanab naar Grand Canyon North Rim

Maandag 25 september 2017

Al vroeg op pad vandaag met eerst een ontbijt voor de nodige energie, afkoppelen van de RV etc. en daarna boodschappen doen en tanken. Rond 9 uur rijden we Arizona weer binnen. We volgen de 89 A South richting Fredonia en Jacob Lake. Het is weer zonnig vandaag maar nog wel koud. Het landschap verandert voortdurend. We zien bossen, bergketens in prachtige kleuren, woestijn, geel zand, bosjes donker groen van kleur. Een aardig stukje om doorheen te rijden. Bij Jacob Lake aangekomen slaan we rechtsaf naar de noordzijde van de Grand Canyon. De zuid kant hebben we 3 jaar geleden bezocht en die was erg indrukwekkend. We zijn benieuwd of hier ook zo’n grandioos uitzicht is. Heb van velen gelezen dat de North Rim mooier is dan de South Rim, dus we kunnen het nu zelf gaan vergelijken.

Het is in en in triest maar bijna alle bomen zijn verbrand alleen een gedeelte van de stammen met wat zijtakjes staan er nog met daar tussenin wat geel gekleurde struiken. Ik wist wel dat er enige tijd geleden een felle brand heeft gewoed maar dat het zo veel schade heeft veroorzaakt?! Echt niet normaal en zo jammer. Eer dat dit weer een dicht begroeid bos is zal nog jaren duren. Overal (ook in andere gebieden) zien we loslopende koeien, paarden en herten die zo de weg over kunnen steken. Ze hebben hier echt de vrijheid en zo hoort het ons inziens ook te zijn. We rijden nu op bijna 9000 voet hoogte en een eind verderop staan de bomen weer zoals het zou moeten. Groen en geen zwart meer te zien. Mooie herfstkleuren want de loofbomen kleuren prachtig geel en oranje. (helaas nog geen rood gezien). De meadows liggen er prachtig bij en we zien telkens een aantal grazende herten bij elkaar. We zijn ook een bord met “pas op voor bizons” tegengekomen maar in het echt hebben we ze nog niet gezien. Al vrij vlot komen we de ingang van de Grand Canyon tegen en laten onze Nationale Parkpas zien zodat we zonder apart daarvoor te betalen kunnen doorrijden. We rijden tot het einde en vinden net voor het Visitor Center nog een parkeerplekje voor onze RV. Het is hier 1 uur vroeger dan in Utah dus we hebben er een uurtje bijgekregen. Na het inparkeren lopen we een stukje langs de rim richting het Visitor Center waar we info vragen over de te lopen en te rijden routes.

Nu eerst brood eten en daarna nemen we eerst de route naar Bright Angel Point. We worden verrast door de weidsheid van de Canyon. Toch anders dan de South Rim waar je meer meanders van de Colorado River ziet. Op diverse punten kun je vanaf de rim het landschap beneden je en in de verte zien. Terug naar de RV om een bakkie te doen en we lopen daarna nog een keer een gedeelte van de rim bij Bright Angel Point en checken, na genoeg gezien te hebben, bij de North Rim Campgound in zo rond kwart voor 3 waar we plek nr. 34 krijgen toegewezen. We staan midden in het bos en moeten ook al het voedsel binnen houden omdat hier veel raven zijn die razendsnel eten van je bord of uit je pan pikken. Weer eens wat anders dan beren hihi. Het begint al kouder te worden. Ik besluit nog een rondje camping te doen voor het te donker wordt i.v.m. mijn foto-opdracht voor de maand oktober. Heb al wel wat gemaakt maar ben nog niet tevreden over het resultaat. Samen gaan we nog even naar het winkeltje op de camping waar ze idioot hoge prijzen hanteren….. niks kopen dus. Deze campground heeft verder geen voorzieningen buiten het toiletgebouwtje om en een doucheruimte bij de ingang waarvoor je moet betalen. Lekker primitief, dus geen elektra of water. Dat is wat we graag hebben/zien qua campings (soms moet je wel eens bijtanken qua water en stroom hebben). Gisteren hebben we alle batterijen opgeladen voor de komende drie dagen dus dat moet goed gaan. We staan midden tussen de bomen en de tentjes in. Voor morgen hebben we 2 opties uitgekozen. Welke het wordt besluiten we morgenochtend.

88 jaar en een baby op komst!

Van Zion naar Kanab

Zondag 24 september 2017

Mijn vader is vandaag jarig en hij is nu 88 jaar. Wie had dat een paar maanden geleden nog gedacht dat hij er überhaupt nog zou zijn. Broos maar nog steeds in de running. Ook krijgen mijn ouders te horen dat de overgroot opa en oma worden. Mijn nichtje Ilse en haar vriend Tim verwachten een baby (rond april) en dat gaan ze hen vertellen vandaag. Ben zo blij voor henzelf dat Ilse zwanger is …. mijn oudste nichtje (van mijn kant) … hoera. En we hebben al twee echo’s gezien via Whatsapp die ze me van de week doorstuurde. Van Ruud zijn kant zijn er al 7 kleintjes geboren de afgelopen jaren en nu bij mijn kant van de familie komt de eerste. We hebben geprobeerd mijn vader te bellen maar het nummer blijft in gesprek en gaan er vanuit dat misschien de hoorn niet goed op de oplader is gelegd. Daarna Petra en Hans een appie gestuurd of zij wel gehoor krijgen en zo niet of ze de felicitaties willen overbrengen. Besef net dat ze met z’n drieën op vakantie zijn maar wie weet rijden ze vandaag terug en gaan ze nog even langs. Pech hebben voor ons maar we moeten nu echt weg.. Ik sta te rillen van de kou. In de RV staat de verwarming aan om wat bij te komen. We hebben besloten de omweg te nemen en vertrekken dus niet richting tunnel maar naar het westen waar we straks de 59 E oppakken en onderlangs weer naar het oosten gaan via de 389 E. Ruud heeft gisteren zijn tenen kapot gelopen en ik heb nu ook last van mijn heupen en bovenbenen en loop dus wat kreupel….. stelletje watjes! We hopen dat het gauw voorbij gaat omdat we nog wel een aantal hikes willen maken deze vakantie.

In dit gedeelte is het vrijwel vlak, een echte desert bij Colorado City. We gaan straks een klein stukje door Arizona tussen Fredonia en Kanab en rijden daarna weer Utah binnen. Het is net zo’n staatsgrensgebied waar we overheen hoppen en weer terug.

De Kaibab Indian Reservation rijden we rond 10.45 uur binnen. Inmiddels nog een keer naar mijn vader gebeld maar nog steeds de bezettoon.

Verderop komen we bij Pipe Spring NM en gaan daar een kijkje nemen. Het blijkt een heel klein parkje te zijn met een nederzetting van de Indianen die hier vroeger woonden. Op de parkeerplaats staat tot onze grote verbazing een grote camper met een Nederlands kenteken. Die is ver van huis met deze RV! We zien een groentetuin, oude gereedschappen en kooktoestellen, huifkarren en hutjes in wigwamvorm met stro opgezet. Heel apart dat laatste. Na het bezoek drinken we koffie en gaan weer op pad. Bij Fredonia rijden we Utah weer binnen en zijn nu bijna bij de campground in Kanab. Rond 1 uur zin we aangekomen bij de receptie van Kanab RV Corral en krijgen plek 29 toegewezen. Wel een beetje klein en smal maar we kunnen wel voor het eerst of is het de tweede keer tijdens deze vakantie lekker in de zon zitten. Er staat wat minder wind dus dat is een meevaller. Eerst ga ik wassen want ook dat moet weer gebeuren. De was is al snel droog met dit weer. Vanochtend tot 11 uur heb ik het verschrikkelijk koud gehad en nadat we bij Pipe Spring NM zijn geweest werd het minder. De beheerder van de campground vertelde wel dat het ook hier ’s nachts tegen het vriespunt loopt. Moet er nog niet aan denken. Na het eten gedouched want dat kan de komende 3 dagen niet meer. Morgen eerst boodschappen halen en tanken en dan op weg naar …… dat lezen jullie morgen.

Pools en drukte!

Zion NP

Zaterdag 23 september 2017

Weer een koude nacht achter de rug. Ik heb wel warme voeten omdat ik sokken aan heb gehad maar die van Ruud zijn steenkoud. Even de kachel aan? Nee …. nog niet, misschien vanavond als het te koud wordt. Eerst ons ontbijt en dan richting de Springdale Shuttlebus naar Zion NP waar we overstappen op de Zion Shuttlebus. We stappen rond 9 uur uit bij Zion Lodge waar we de Lower- en de Upper Emerald Pools Trail gaan lopen en terug via de Kayente Trail.

Het is al behoorlijk druk zo aan het begin van de ochtend maar we kunnen in ieder geval zo doorlopen na onze Nationale Parkpas te hebben laten zien en in de bus kunnen we nog zitten i.p.v. staan. Eerst dus naar de Lower Emerald Pool en dat stuk is aardig goed te belopen. Na een tijdje zien we de waterval, het mag geen naam hebben maar ik denk dat het in het voorjaar echt met donderend geweld naar beneden komt. Nu lijkt het een douche met wat verneveld water maar als we eronder door moeten lopen worden we evengoed een beetje nat. Even een pauze houden en we gaan door naar de Upper Emerald Pool. Dit is een moeilijke klim over de rotsblokken omhoog. Soms kan ik nauwelijks de stap naar de volgende steen maken met mijn korte benen. Dan heeft Ruud het toch iets makkelijker, hahaha, maar het vergt evengoed een behoorlijke inspanning. Eenmaal boven ….. wat een teleurstelling, we zien geen waterval, geen poel, alleen een klein plasje water. Even uitrusten nu en water bijtanken want dat is welnodig na zo’n steile klim. We moeten nu naar beneden over die grote rotsblokken waar veel los zand op ligt en je zo uit kan glijden. De camera’s gaan in de rugtassen want je hebt nu beide handen/armen nodig voor de afdaling. Regelmatig moet ik gaan zitten en me naar beneden laten glijden omdat de volgende rots te ver weg is. Eindelijk krijgen we de splitsing waar de Kayente Trail begint (ook wel de Grotto Trail genoemd). Deze valt erg mee want is goed te belopen zowel omhoog als omlaag en we hebben af en toe een mooi uitzicht. Eenmaal beneden komen we uit bij het punt The Grotto. Het is al 12 uur geweest en ik heb last van mijn enkels en voeten van de klim in Bryce NP. Mijn schoenen zijn gewoon niet goed, iets te krap en geen steun genoeg bij de enkels. Wat mis ik mijn oude schoenen …. slik slik kreun!!! We eten beneden bij de Grotto ons brood op en tappen onze flessen weer vol met water. We besluiten toch maar te stoppen en de trail naar Court of the Patriarchs te laten voor wat het is en pakken i.p.v. de benenwagen de shuttlebus terug en stappen bij diverse punten nog even uit. Inmiddels is het dik bewolkt geworden en de Canyons zijn zo smal en hoog wat we toch niets meer op de foto kunnen zetten. Eerlijk gezegd …. ons valt dit park vergeleken met 3 jaar geleden tegen. Toen vond ik het één van de mooiste parken die we hebben bezocht. Ruud vond het jaren terug al niet één van de mooiste dus ik denk dat ik het toendertijd verkeerd heb ingeschat misschien? Het is een stuk drukker geworden hier en dat zien we ook als we eenmaal zijn aangekomen bij het Visitor Center. Daar staan zo’n 300 mensen (of nog meer?) te wachten om het park in te komen. Ze moeten eerst hun pas laten zien en daarna nog met de shuttlebussen vervoerd worden. Denk dat er heel veel niet eens het park in kunnen komen voor 4 uur. Wat zijn we blij dat wij vanochtend al zijn gegaan. Ruud is ook moe en we gaan terug naar de camping voor een bakkie. De trails die we gelopen hebben, ook was het nergens rustig en moesten we op elkaar wachten met passeren, vielen erg tegen. Heel veel energie moeten leveren en je krijgt er weinig voor terug. We gaan douchen want het zand zit overal en daarna een wijntje terwijl ik zit te schrijven en Ruud wat leest.

Morgen rijden we weer verder en dan wordt onze eindstop Kanab. Ik had in de planning om op die dag de 89 A heen en de 89 terug te rijden omdat het een mooie route is maar Ruud vindt het een beetje te ver om naar Page heen en weer te gaan. We overwegen ook om niet de kant waar we Zion NP in kwamen te nemen naar Kanab maar om te rijden en niet via de tunnel en de parkingang (oostzijde) te gaan. Dat wordt echt een uur of wat in de file staan want het is ook nog eens zondag. We hebben dan alle tijd om een andere (om)weg te nemen want Kanab ligt hier niet zover vandaan. Morgen bekijken we het nog even en nemen dan een definitief besluit.

Info over o.a. de Mormonen:

De naam Zion is afkomstig van de mormonen, een religie (vooral in Utah gevestigd) vergelijkbaar met de volgelingen van Jehova. Aangezien de eerste Europese kolonisten in het gebied mormonen waren, komen veel namen in het park uit de Bijbel. De mormonen beschouwden de stenen terrassen als de natuurlijke tempel van God in de hemelstad Zion. ‘Zion’ is mormoons voor een plek van rust en veiligheid. Deze naam kreeg het van mormoonse pioniers in 1860. Ook de naam Kolob komt van die religie, het betekent: een plek dichtbij God. 2000 jaar geleden leefden hier ook Anasazi tot ongeveer 800 jaar geleden. Toen leefden hier de Paiutes tot de mormoonse pioniers hier aankwamen. Zelfs nuchtere geologen werden bewogen door het landschap: de highlights hebben dan ook namen als The West Temple en The Great White Throne.

Tussen het schaakbord en de tempel!

Bryce Canyon NP naar Zion NP

Vrijdag 22 september 2017

Brr…. wat was het weer koud vannacht, zelfs in bed was het niet lekker warm en hebben daardoor we niet veel geslapen. Om 8.45 uur vertrekken we met de verwarming aan, via de UT 12 W, en komen al snel bij Red Canyon. Helaas zijn er grijze dikke wolken met af en toe een klein stukje blauw in de lucht te zien waardoor de rotsen niet mooi uit de verf komen. Jammer dat we ook bij een aantal plekken niet kunnen stoppen. Nu verder langs de 89 S waar een schattig winkeltje, met allerlei tweede hands spulletjes binnen en buiten, staat. Onderweg zien we veel groen in de vorm van naaldbomen dus geen herfstkleuren te zien hier, oude houten vervallen schuurtjes en huizen (via Kane County en Stout Canyon). We naderen Zion NP via de Zion-Mount Carmel Highway aan de oostkant van het park. Wat een drukte op de parkeerplaatsen. Eerst komen we nog langs Checkerboard Mesa, een rotsformatie die de tekening van een schaakbord heeft. Gelukkig kunnen we hier wel parkeren. Wat een prachtige rots is dit en we maken ook heel wat foto’s. Veraf en dichtbij om het patroon er zo mooi mogelijk op te krijgen. We willen eigenlijk zo snel mogelijk richting de tunnel omdat het best druk is.

De weg stijgt sterk via een aantal scherpe haarspeldbochten en je hebt een prachtig uitzicht over Zion Canyon. Na ruim 3 mijl kom je bij de eerste van twee in 1930 aangelegde tunnels. Omdat de tunnel erg smal is, moeten bestuurders van voertuigen van meer dan 2.40 meter breed en/of meer dan 3.40 meter hoog, zich vooraf melden bij de ingang van het park. De rangers zorgen dan dat het tegemoetkomende verkeer wordt tegengehouden, zodat je de volle breedte van de tunnel kan gebruiken. Dit kost 15 dollar. We zijn evengoed vrij snel aan de beurt en betalen de 15 dollar (deze permit mag je binnen een week nog een keer gebruiken, bijvoorbeeld om weer via dezelfde uitgang dit park te verlaten). Goed om te weten. Het staat ons bij dat we in 2014 10 dollar moesten betalen en dan is de prijs dus aardig opgeschroefd. Het duurt gelukkig niet al te lang voor we mogen gaan rijden. Ook gaan de personenauto’s direct mee en als we aan de andere kant de tunnel uitrijden verbazen we ons over de hoeveelheid auto’s die er staan. Wat een file en dat op dit tijdstip. Dat wordt waarschijnlijk onze plannen bijstellen voor overmorgen.

We zien dat we niet bij Watchman Campground hebben geboekt maar bij Zion Campground. Waarom? We zouden het niet meer weten. Misschien was Watchman al vol? Het is hier ook super druk in dit park dus dat laatste kan wel het geval zijn. We vragen bij Watchman Campground waar we Zion Campground kunnen vinden. Het is iets verderop en rond half 2 checken we in bij de receptie en krijgen plek nummer E 14. Niet onaardig maar ook hier een overvolle camping. Wat is er toch aan de hand? Vergeleken met 2014 is het overal een stuk drukker. Komt het door de maand september? In 2014 waren we er in juni en was het allemaal goed te doen. Heel rustig overal. Meer Japanners? Meer mensen uit de USA zelf die het wat breder hebben gekregen of Europeanen waar het goed mee gaat? We weten het niet. Eerst na de installatie van de RV een bakkie doen en direct door naar de Springdale shuttlebus waarvoor er aan de overkant van de camping een halte is. Deze gaat naar het Visitor Center en daar moeten we overstappen op een andere, de Zion Canyon shuttle bus van het park zelf. We rijden eerst naar het verste punt en van daaruit terug richting camping met eerst tig stopplaatsen waarvan we er een aantal bezoeken. Wij stappen uit bij de Temple of Sinawava, Big Bend, Weeping Rock, The Grotto, Court of the Patriarchs. Bijna overal staat de zon op de verkeerde kant dus heel moeilijk om het duidelijk op de foto te zetten. Bij de Big Bend heb je zicht op de Virgin River, Angels Landing en op de Great White Throne. Allen best imponerend maar het is zo hoog en we staan zo dichtbij zodat je ook dit niet goed op de foto krijgt. Tussen Weeping Rock en The Grotto zien we de Great White Throne (2.056 meter), Angels Landing (1.765 meter) en The Organ (1.554 meter). Bij de laatste “Court of the Patriarchs“ heb je een mooi uitzicht op The Three Patriarchs, dat zijn drie bergtoppen die zijn vernoemd naar de drie bijbelse stamvaders Abraham (2.101 meter), Isaac (2.081 meter) en Jacob (2.083 meter).Deze liggen nog aardig in de zon maar is wel moeilijk om ze alle drie tegelijkertijd op de picture te krijgen. Ook de Virgin River krijgen we te zien. Een beetje groenig maar wel mooi.

Tegen 5 uur zijn we weer terug op de camping. We hebben nog even zon en kunnen eindelijk een keer buiten zitten en genieten van een glas wijn. Vanavond gaan we een paar hikes uitzoeken die we morgen gaan lopen.

Info over Zion NP:

Zion heeft een oppervlakte van ongeveer 600 km², en het bestaat uit een aantal hoge plateaus die worden doorsneden door diepe canyons. Het belangrijkste gedeelte is Zion Canyon. Dat is een ravijn, 24 kilometer lang en 800 meter diep, met hoog oprijzende wanden en hellingen. Het ravijn is uitgeslepen door de Virgin River, en dankzij die rivier heeft Zion Canyon nu rijk gevarieerde flora en fauna. Als in het voorjaar de sneeuw in de bergen smelt, voert de Virgin River grote hoeveelheden puin en sediment af. Daardoor is het erosieproces dat Zion Canyon en de diverse zijdalen heeft gevormd, nog steeds volop gaande. In het noordwesten van het park liggen de Kolob Canyons, een aantal parallel naast elkaar gelegen kloven waarvan de wanden ongeveer 600 meter hoog zijn.

Where the streets have no name ....

Bryce Canyon

donderdag 21 september 2017

Vanochtend was het wederom erg koud toen we om half 7 opstonden. Tegen het vriespunt vermoeden we. Vandaag gaan we in ieder geval de Tower Bridge Hike doen. Deze duurt ongeveer 2 uur maar ons te kennende …. foto’s maken vreet tijd! We vertrekken omstreeks half 10 bij de ingang van de camping met de shuttlebus en rijden eerst naar het verste punt om vervolgens op de terugweg uit te stappen bij Sunrise Point . We hebben water, brood, koek en chocolade bij ons (waar zouden we zijn zonder chocolade ….). Om 10 over 10 starten we en lopen vrij vlot door. Deze trail gaat naar de Tower Bridge en de route is een constante daling dus een makkie op de heenweg. Uhh … terug zien we wel weer! Ontzettend veel geweldige uitzichten, wat is dit park toch onvoorstelbaar mooi. De lucht is knalblauw dus helemaal top zo in de ochtend. De witte/gele rotsen steken prachtig af tegen zo’n lucht. Onderweg zien we opmerkelijke punten zoals de Bristlecone Pines en de Chineze Wall (geen Chinees te bekennen). De 'bristlecone pines' zijn bomen van zo'n 1800 jaar oud. Na een uur of wat zijn we beneden aangekomen en dat komt dor de vele stops om foto’s te maken dus dat houdt de boel wel op. Niet erg want nu hebben we toch mooie herinneringen aan de foto’s overgehouden. Op het einde zien we de Tower Bridge maar niet zo mooi zoals we hem op het fotoplaatje in de folder hebben gezien. Qua vorm is tie heel apart en kijken zittend op een omgevallen boomstam naar de Bridge en rusten tegelijkertijd even uit. Hier staan zo ongeveer 6 mensen beneden de Tower Bridge te bewonderen. Het was ook opvallend rustig onderweg wat voor ons en zegen is. Na foto’s gemaakt te hebben en chocolade achter de kiezen gaan we de uitdaging aan: de terugweg die steil omhoog gaat. We klimmen als een stel berggeiten en nemen toch af en toe maar een korte pauze van zo’n 20 seconden of korter whahaha om effe bij te hijgen. Het hoogteverschil is 245 meter in 2,4 kilometer. De totale trail (heen en terug) is zo’n 5 kilometer. Nu zien we het pad en de formaties vanaf een andere kant natuurlijk en die is ook erg mooi. Het blijft hier genieten. Eindelijk boven gekomen bij Sunrise Point eten we om half 1 eerst brood om bij te tanken en lopen daarna langs de rim naar Sunset Point. Vanaf daar lopen we de Navajo Loop Trail die zo’n 2,2 kilometer lang is. Ook hier loop je zigzaggend naar beneden, “Wall Street” in. Dat is een smalle canyon waarin een aantal grote Douglassparren staan en je loopt o.a. langs de rotsformatie Thor's Hammer. Dus nu ook op de heenweg alleen maar dalen.

Wauww wat is dit weer mooi (we hebben hem al een keer gelopen een aantal jaren geleden). Af en toe lijkt het door de kleuren wel of we in Antelope Canyon lopen. Prachtig rood, oranje als de zon erop valt. We dalen helemaal af in de canyon en aan het einde klimmen we omhoog via de andere kant. Deze is minder spectaculair maar wat hebben we genoten. Inmiddels aardige spierpijn in de bovenbenen en billen en dat gaan we morgen wel merken denk ik zo. Ik zeul het laatste eindje naar de stop voor de shuttlebus met pijn in mijn voeten door de toch wel wat krappe schoenen (maar dat is een ander verhaal) en we werpen nog een laatste blik op de canyon met de prachtige hoodoos en nemen tegelijkertijd afscheid van het aparte park, voor ons één van de mooiste, waar we waarschijnlijk nooit meer komen. Het is nu tegen 3 uur en gaan door naar de camping om koffie te drinken voor we gaan douchen. Het is nu nog lekker rustig bij de douches en zijn op tijd voordat de grote meute een aanval op de douches doen en het de wachttijd enorm verlengt. Nu lekker relaxen. Buiten zitten is geen optie, eigenlijk tot nu toe nergens want we hadden of wind, kou, regen etc. Dit is toch wel een tegenvaller want we zitten binnen terwijl de zon schijnt. Alleen in Palm Desert en Lake Havasu hebben we buiten kunnen zitten, weliswaar in de schaduw omdat het er knal heet was. En dat was dus ook niet echt top.
Maar dit was een heerlijke dag met geweldige uitzichten op de vele hoodoos.

Info over Bryce Canyon:

Als ergens de geschiedenis in steen zichtbaar is, is het wel in Bryce Canyon National Park. Massieve rotsformaties en gesteentelagen onthullen meer dan zestig miljoen jaar geschiedenis, een serie van vreemdsoortige, natuurlijk gevormde amphi-theaters. De wanden daarvan bestaan uit zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen. Bryce Canyon is geen lange, diepe canyon zoals bijvoorbeeld de Grand Canyon, maar een hoefijzervormig bassin. Je vindt er door erosie gevormde muren en torens in uiteenlopende kleurschakeringen. Het meest bijzonder zijn de hoodoos, smalle rotspilaren.
De Canyon is beroemd om zijn unieke geologische rotsformaties. Door de samenwerkende krachten van vriezen en dooien worden de kalk- en zandsteenformaties langzaam geërodeerd en vormen zo de zogenaamde hoodoos. De kleuren variëren van wit, pastelroze, vurig oranje en rood tot knalrood.

Het park dankt zijn naam aan de Mormoonse pionier Ebenezer Bryce, die van 1875 tot 1880 aan de voet van Bryce Canyon woonde. In 1924 werd het gebied uitgeroepen tot nationaal park. In vroegere tijden was de Bryce Canyon een nachtmerrie voor veedrijvers; het was ondoenlijk in dit gebied een overzicht over de kudde te behouden.
Het park bestaat uit rotsformaties in allerlei gekke vormen. Misschien valt Bryce nog wel het best te omschrijven als een stenen woud of een grot zonder plafond.

Porsches en hoodoos

Capitol Reef naar Bryce Canyon

Woensdag 20 september 2017

Het was vannacht bar koud met maar zo’n graad of 5. Dat merkten we gisterenavond al en vanochtend direct de dikke vesten aangetrokken want zo uit je warme bed is het niet lekker. Een mooie zonsopgang kregen we rond half 7 te zien waarbij de zon de bergen mooi rood kleurt.

Na het vaste ritueel staan we om 8.15 uur de RV vol te tanken en rijden weldra de Highway 12 op, ook een weg die we niet eerder hebben gereden. Het eerste stuk is een bosrijk gebied wat we tot nu toe niet veel gezien hebben, weleens een paar bomen maar zoveel mijlen achtereen nog niet. Door Garfield County en we zitten nu al behoorlijk hoog in de bergen. Ineens staan voor onze neus een stuk of 10 zwarte koeien. Ze vluchten de berm in en dat is maar goed ook want zo’n koe op je grill dat moet je niet hebben. Ja, de grill van een barbecue hahaha. We stoppen bij het volgende punt aan de linkerkant waar we over een dal uitkijken. De loofbomen beginnen al een gele kleur te krijgen dus de Indian Summer is al gestart, ook in Dixie National Forest.

Wij komen nu steeds Porsche’s tegen en dat zijn er heel wat. Het blijkt om een groep Belgen te gaan die hun Porsche’s vanuit Antwerpen hebben laten verschepen naar San Francisco en een rondreis maken met een groot aantal liefhebbers. De auto’s zien er schitterend uit en zij genieten volop van hun trip. Het blijkt dat ze vaker een tour in het buitenland doen en dit keer is het de VS geworden. Mag wel wat kosten neem ik aan om je auto te laten verschepen. We rijden langs Grand Staircase (Escalante) net voorbij Boulder. Vanuit het bosgebied rijden we zo weer door het rotsachtige gebied met de vele prachtige vergezichten (die je in een bos natuurlijk niet kan zien). Telkens komen we dezelfde man op een motor tegen waar ik foto’s van mag maken en natuurlijk de leden/auto’s van de Porsche club die ook overal bij de stopplaatsen opduiken. Gelukkig zijn er veel parkeerplekjes onderweg langs de Scenic Drive 12 en het is zeer de moeite waard om deze weg te volgen want dit gebied is schitterend.

Tegen half 2 rijden we de camping Ruby’s Inn op en installeren we de boel op plek 123. Eerst een bakkie koffie en dan nemen we de shuttlebus Bryce Canyon NP in die ons naar de diverse uitkijkpunten brengt. We mogen niet met onze camper door het park omdat tie te groot is maar als we de parkeerplaatsen zien voor auto’s dan ben je ook blij dat er een bus rijdt. Het is overvol op de parkeerplekken en mensen moeten maar rondjes rijden om een keer een plekje te kunnen krijgen als er iemand vertrekt. Hopeloos eigenlijk. Wij beginnen achteraan bij Bryce Point en we zien eindelijk weer de rood/oranje torentjes opdoemen. Het licht is nog wat schel dus niet zo donker rood als dat je ze ziet tegen het eind van de middag en bij zonsondergang. We pakken opnieuw de shuttlebus en laten ons naar Inspiration Point, Sunset Point, Sunrise Point brengen en nog even langs het Visitor Center voor wat informatie en stappen uit bij de camping. Bij al de points zijn we eruit geweest om foto’s te maken en vooral de weidsheid en de kleuren van de hoodoos te bewonderen.

Dit zijn de punten met wat info erbij:

Paria View: Dit punt kijkt uit over hoodoos in het Amphitheater, die zijn gevormd door de Yellow Creek. In het zuiden zie je de White Cliffs. Je kijkt uit over de Paria River Valley en over het Aquarius Plateau.

Bryce Point: Dit is het hoogste uitkijkpunt langs deze canyon, en het is vooral een goede plek tijdens de zonsopkomst en in de vroege ochtend.

Inspiration Point: Uitzicht op het Bryce Amphitheater en op de rotsformatie Silent City.

Sunset Point: In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, kan je hier de zon niet goed zien ondergaan. Wel heb je hier in de namiddag een goed uitzicht over het Bryce Amphitheater.

Sunrise Point: Een erg goede plek om het Bryce Amphitheater tijdens de zonsopkomst te zien. De veranderingen in de kleurschakeringen zijn dan erg indrukwekkend.

Fairyland Point: Net voorbij de parkgrens (en zelfs nog vóór het Park Entrance Station) begint de één mijl lange Fairyland Road, die leidt naar het Fairyland Point. Een sprookjesachtig mooi amphitheater, Fairyland Canyon genaamd, met uitzicht op de Pink Cliffs. De rotsformatie Boat Mesa heeft de vorm van een boot. In de verte ligt de 2.257 meter hoge rotsformatie Sinking Ship.

Nu het eten klaarmaken en ons verheugen op een aantal trails die we morgen gaan lopen.

2000 mijl en een hangertje

Van Moab naar Capitol Reef

Dinsdag 19 september 2017

Om half 9 hebben we ook al getankt en gaan op weg naar het volgende adres in Capitol Reef. We zijn al een paar dagen later wakker wat waarschijnlijk veroorzaakt wordt door het uur tijdverschil. We zien hier links Arches NP liggen waar we 3 jaar geleden zijn geweest. Ik kan het niet laten om snel een foto te maken van het bord van de afslag whaha, maar het was ook een donders mooi park!

Het is geen knalblauwe lucht tot nu toe, wat streperig wit/licht blauw en het waait erg hard. Ah … wederom staat de teller op 1000 mijl dus we hebben nu 2000 mijl (3200 km) gereden in deze camper. We nemen vanaf de I-70 de afslag naar de Scenic Byway 24 richting Hanksville. Hier staat de wind nu pal op de zijkant van de RV en dan merk je hoe veel je bij moet sturen om hem op de weg te houden. Het zijn niet de meest brede wegen maar Ruud heeft het aardig onder controle alhoewel het niet aldoor ontspannen rijden is. In de verte zien we een heuse zandstorm. Wat een uitgestrekte vlakte met aan de linkerkant een lage langgerekte berg en voor ons een weg waar geen eind aan lijkt te komen. Het besef ineens: we zijn bijna op de helft van onze camperreis. Nog 15 nachten in de RV slapen en dan vliegen we ’s middags weer terug naar Nederland. Wat zijn die twee weken snel gegaan.

Nu is het één grote leegte met af en toe een kleine butte. Ja we zijn ook anders gewend de laatste paar dagen dus deze mogen net geen naam hebben qua grootte maar mooi zijn sommige wel. Rechts van ons is de zijweg naar Goblin Valley State Park, maar die slaan we over omdat we die al gezien hebben. Voor degene die niet weten hoe het eruit ziet: het zijn allemaal kleine verschillende vormen stenen waar als je goed kijkt van alles in kunt ontdekken zoals een walvis, een olifant etc. Een park vol trollen wordt het ook wel genoemd. Zeer zeker de moeite waard. Nu toe aan een bak koffie met lekkere koeken die we een paar dagen geleden hebben gekocht en ff een plaspauze ….. moet ook gebeuren hè!

Om kwart over 1 beginnen we aan de Scenic Byway Drive naar Fruita in Capitol Reef. Majestueus om te zien, hoe heeft het zo kunnen vormen/ontstaan, werkelijk prachtig. Het is hier bij het Visitor Center stikdruk dus we weten niet of we nog ergens plek hebben om te parkeren tijdens die drive. Eenmaal op weg valt het met de parkeerplaatsen best mee al is het soms erg krap. We komen o.a. langs Danish Hill, Cassidi Arch, Grand Wash en Slick Rock Divide tot het einde waar we moeten keren omdat het overgaat in een dirt road. Het zijn mooie uitzichten maar minder mooi dan het stuk iets voor Fruita tot het Visitor Center. Daar zag je imposant hoge bergwanden. We stoppen wel vaak om foto’s te maken. Nu rijden we verder richting de camping in Torrey en zien onderweg nog The Castle en stappen ook uit bij Panorama Point. Het waait hier zo hard dat we al snel weer naar beneden lopen en zien even verderop ook nog Chimney Rock voor we bij de campground arriveren.

Het is hier een stuk drukker dan in 2014 waar we toen met hooguit 3 campers stonden. Nu staat het bijna vol en bij de receptie is het erg druk met inchecken. Ik zie daar ook een aantal mooie hangertjes en die ga ik straks wat beter bekijken. Wie weet zit er toch wat tussen en ze zijn een stukkie goedkoper dan in Moab maar zie hier helaas geen zwarte met spikkeltjes etc. We kijken uit op het prachtige gebergte en staan op plek 49 bij Thousand Lakes RV Park. Vrij vroeg zijn we dit keer op de camping aangekomen en net voor 4 uur hebben we de camper geïnstalleerd. Ik ga tegen de avond nog even kijken naar de hangertjes en vind er een prachtig gekleurde en qua vorm ook mooie tussen die door een Navajo indiaan is gemaakt. Ok zijn naam staat erop. Dat is het echte werk en niet de troep die ze in China maken wat ook in de VS wordt verkocht. Helemaal blij dat ik mijn verjaardagsgeld nu goed heb kunnen besteden. Ruud kan hem ook wel waarderen dus ook daar ben ik blij mee. Nog een wijntje drinken we samen voor Ruud (alweer) gaat koken. Erg lief dat hij tijdens de hele vakantie al ’s avonds kookt.

Tot morgen!

Info over Capitol Reef NP:

Het langgerekte Capitol Reef National Park bestaat uit twee delen. In het noorden ligt Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog uitstekende zandstenen rotsen die door hun vorm aan kathedralen doen denken. Het voornaamste geologische fenomeen in het zuiden is de Waterpocket Fold, een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen die zijn gevormd tijdens verschillende geologische tijdperken. Die wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin gedrukt, waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar zijn geworden. Midden tussen de kale rotsen vind je ook nog een prachtig begroeid gebied rondom de Fremont River. Mormoonse kolonisten hebben hier vroeger een nederzetting gesticht, waar zij gewassen teelden en boomgaarden aanlegden.