Krijgen we nog zon te zien vandaag?

Van Goleta naar Palm Desert via LA

Zondag 10 september 2017

Vanochtend om half 7 begint het licht te regenen. Maar we krijgen evengoed een mooie zonsopkomst met als tegenhanger een schitterende regenboog. Rond half 9 zijn we vertrokken richting LA Het is nu licht bewolkt. Veel zon hebben we in deze vakantie nog niet gehad maar wie weet komt dat nog. We beseffen ons dat het de sterfdag van Daphne is. Meissie …. bedankt voor o.a. je inspiratie. Ik mis je nog steeds.

Santa Barbara is een aardig grote stad. Het is hier weliswaar bedompt maar je ziet de hoeveelheid huizen tegen de berghellingen liggen.Mist hangt tussen de bergen in en is mooi om te zien. Tussen de snelweg en de zee zien we allemaal RV’s beneden staan en wij rijden erboven. Ze kunnen dus over een muurtje klimmen om in zee te willen staan. Raar idee. De grote parken gaan nu over in luxere vakantiewoningen. Het zou mijn plek niet zijn om hier mijn vakantie door te brengen.

De drukte in LA valt mee. We rijden bovenlangs dus niet dwars door de stad. Aan de andere kant van de weg staat al wel een file maar wij hebben er (nog) geen last van. Nodig tanken want hebben nog minder dan een kwart tank over en ook daar even gegeten langs de kant. Het valt echt op dat langs de snelwegen geen picnic areas te vinden zijn, heel anders dan bij ons. Langs de I-10 zien we veel windmolens. Daar is wel wat voor te zeggen want het waait hier behoorlijk, echt een trekgat met name bij Palm Springs. Ruud moet de RV steeds bijsturen. Nog even en we zijn in Indio en onze camping ligt in Palm Desert, een heel luxe resort. We checken in om half 2 en het is hier bloedje heet, over de 40 graden en geen schaduw. Heb een was op de hand gedaan en die is al snel droog. Daarna samen gezwommen en de Hot Tub in om daarna weer af te koelen in het zwembadje dat zowat in onze “achtertuin” ligt. Echt een badje, meer naam mag het niet hebben, 5 slagen en je bent aan de overkant maar wel ff lekker. We zijn de enige gasten op de camping of de anderen zitten binnen want er staan wel wat luxe campers.

Vanavond maar even douchen. Heb net mijn haar gewassen terwijl Ruud staat te koken. In de RV staat de airco aan en is het uit te houden. Hebben we eindelijk wat zon en zitten we binnen vanwege de hitte whahaha. Pas later op de avond lukt het om een tijdje buiten te zitten. Tot morgen!

Wederom met de voeten in de Pacific

Van Morro Bay naar Goleta

Zaterdag 9 september 2017

Lekker rustig aan vanochtend en pas tegen 9 uur vertrokken. Eerst richting de opmerkelijke Rock in zee die we gisteren op de heenweg al zagen liggen. We lopen een stukje om zo dichtbij mogelijk te kunnen komen. De Portugese kapitein en ontdekkingsreiziger Juan Rodríguez Cabrillo noemde de rots in de zestiende eeuw 'El Moro', omdat het leek op het hoofd van een Moor. We zien een pelikaan in het water, voor ons een zeldzaamheid. Wat een troosteloos weer, het is zwaar bewolkt en koud, zo jammer want dit is het laatste stukje weg wat we langs de Pacific rijden nu richting het oosten om de 101 en daarna de 1 weer op te pakken. De eerste tankbeurt zit erop … wat gaat daar een sloeber benzine in zeg. We komen de eerste palmbomen tegen op een brede weg net voor we de 101 S oprijden. Bij Pismo Beach pakken de we de 1 S weer op en zien en gigantisch RV park. Kont aan kont, zij aan zij, niet leuk maar het is hier erg toeristisch vlakbij zee dus iedere ruimte wordt benut.

Het begint op te klaren , je zou bijna je zonnebril opzetten haha. We zien sanddunes en rijden zo van het toeristische gedeelte naar een industrieterrein. Bij Arroyo Grande (1) zien we de oceaan weer liggen met prachtige geel/witte zandduinen. We komen het plaatsje Guadelupe tegen en rijden langs de Vandenberg Air Force Base. Het begint nu serieus blauw te worden, flets blauw dan hè! Stel je voor een strak blauwe hemel hahaha dat is ons voorlopig denk ik niet gegund.

Dit stuk van de Highway 1 ziet er veel mooier uit dan waar we vanochtend begonnen. Geen fabrieksterreinen en toeristische rampgebieden met RV’s en vakantieparken (huizen). We dalen en stijgen. Om 12 uur, lekker warm in de zon, koffie gedronken en gegeten en nu rijden we verder langs de Pacific met eerst nog een geweldige view dwars door de bergen. We rijden pal langs de grote oceaan met opmerkelijk een spoorlijn erlangs en boorplatforms. Om half 2 komen we aan op de camping “El Capitan State Beach” waar we plek 128 hebben gereserveerd. Het is een terrassen camping en wij staan nu helemaal bovenaan en kijken zo op zee uit. Drie jaar geleden hadden we dezelfde plek gereserveerd maar toen stond er een caravan die nog weggesleept moest worden en dat schoot niet op. Om 7 uur ’s avonds was dat nog niet gebeurd en kregen toen een andere plek die beneden op de camping nog vrij was. Echt een tegenvaller toen. Maar nu mazzel dat we er kunnen staan. Deze camping heeft alleen toiletten en een klein waterkraantje , lekker eenvoudig, geen luxe! Na de RV te hebben geparkeerd en de luifel uitgeschoven , jaja serieus zon hier, de stoelen buiten gezet en even alles laten bezinken. Na de koffie zijn we naar het strand beneden gelopen en wat foto’s gemaakt. Met de voeten in de pacific , wat is het heerlijk weer, de zon schijnt en dit geeft echt een vakantiegevoel na alle voorgaande zwaarbewolkte dagen. Weer terug naar boven en buiten op onze campingstoelen een wijntje en water erbij. Ideaal! We hadden wel de pech dat we na op het strand te zijn geweest de onderkant van onze voeten en slippers vol met teer zaten. Gelukkig wel benzine bij de hand waarmee we het weg konden krijgen. Vanavond staat er spaghetti op het menu en nu hopen op een mooie zonsondergang.

17 mile Drive zonder blauwe luchten en oceaan

Van Watsonville naar Morro Bay

Vrijdag 8 september 2017

Iets beter geslapen en vroeg opgestaan om brood te eten en de RV rijklaar te maken. Om half negen vertrekken we en het ziet er mistig en wat druilerig uit. Jammer want we gaan de 17 mile route rijden die langs de Pacific loopt (Highway 1). De wegen in dit gedeelte van California zijn kapotgereden en worden niet hersteld lijkt het wel. Dit was in 2014 ook al zo slecht. Geen geld …. geen onderhoud. Ah …. toch wel: zo’n 20 meter zijn ze opnieuw aan het asfalteren geweest. Wie weet doen ze nog een stukje want ze zijn aan te werk nu. Dit gedeelte van de CA-1 ziet er troosteloos uit. Veel kunstobjecten langs de wegen bij gebouwen. Bij het wat moerassige gebied vlak bij de haven zitten gigantisch veel vogels die opvliegen. Het ziet er zwart van de vogels die wit zijn hihi. Lange poten en een mooi gezicht. We komen bij de 17 mile drive aan, betalen de tol en starten bij de kleine stad Monterey en loopt langs de kust van de Stille Oceaan naar Pacific Grove. De route heeft 21 bezienswaardige punten (die ik niet allemaal ga uitspitten) maar wel even een aantal van benoem. Shepperd’s Knoll, Huckleberry Hill, Poppy Hills Golf Course, Spanish Bay, Restless Sea, Point Joe, China Rock, Bird Rock, Seal Rock Picnic Area, Spyglass Hill Golf Course, Fanshell Overlook, Cypress Point Look Out, Crocker Grove, The Lone Cypress, The Ghost Tree, Pescadero Point, Lodge at Pebble Beach.

De Spaanse baai: aan het einde van de achttiende eeuw vestigde de Spaanse ontdekker Don Gaspar de Portela zich hier met zijn scheepsbemanning om de baai van Monterey te zoeken.

Onderwijl zien we diverse golfparcoursen (je weet wel waar het geld zit) op het schiereiland die ook voor internationale golftornooien worden gebruikt. Ze staan vlak aan zee op de heuvels te golfen, je weet niet wat je ziet. Hoeveel ballen liggen er al in de zee vraag ik me af. Veel villa’s te zien aan de linkerkant van de weg, je zal er als bewoner flink de pest in hebben lijkt me met al die toeristen die langs rijden.

Niet ver van de Spaanse baai verwijderd, liet “Point Joe” de zeevaarders kennis maken met het vrezen, want ze hielden het per vergissing voor Monterey Bay. Een zware fout, aangezien de vlakke rotsen ze lieten stranden. Hier en op China Rock bouwden later Chinese arbeiders hun Spartaanse verblijven.

De naam China Rock komt van de Chinese arbeiders die hier en op Point Joe hun hutten oprichtten. De bloeiende wilde bloemen aan de voet van de China Rock zijn prachtig om te zien met als achtergrond de oceaan die nu jammer genoeg niet blauw is maar grijs net als de lucht.

Bij Bird Rock kun je o.a. kormoranen en pelikanen zien maar dan in het voorjaar en de zomer. Wij zien ze niet maar het is natuurlijk al najaar.

Op de Fanshell Overlook bevindt zich het mooiste, witte zandstrand (van Pebble Beach). In de lente komen hier zeehonden die hier hun jongen op Fanshell Overlook baren. De zone is afgesloten met omheiningen tijdens die periode. De steile, wild getande rotsen zie er mooi uit.

De “eenzame cipres” is één van de belangrijkste bezienswaardigheden van de regio. De scheve boom is ongeveer 250 jaar oud en trotseert nog altijd (inmiddels met kabelondersteuning) alle weersomstandigheden van de Stille Oceaan. De cipres groeit midden op de rotsen en staat daar helemaal alleen, daarom ook de naam voor dit eeuwenoude wonder van de natuur: “The Lone Cypress“! Heb er tig foto’s gemaakt maar helaas is de lucht niet mooi en het water ook niet. Zo jammer, dit was de enige mogelijkheid want nog een keer een rondje Zuidwesten doen we niet meer.

We rijden de 1 N richting Salinas op en de zon komt door. Wat zijn we enorme pechvogels. De 17 mile drive helemaal in de bewolking gereden en we zijn er net vanaf als 5 minuten later de zon doorbreekt. Lone Pine met een grijze achtergrond en geen blauwe lucht en water … wat een giller!

Om 12.15 uur rijden we dan eindelijk op de 101 S. Het was effe zoeken dwars door Salinas heen maar we hebben de weg kunnen oppikken. Inmiddels krijgen we best honger maar er is hier nergens langs de weg een parkeerplaats om de RV even neer te zetten. Misschien komen we nog een benzinestation tegen? We rijden verder en komen langs de State Prison en zie links bergen (zand) en rechts bergen met veel bomen (die loopt aan de andere kant parallel aan de Highway 1 waar wij niet kunnen rijden i.v.m. de landslide en de ingestorte brug. Een gigantische hoeveelheid JA-knikkers langs de 101 en nergens een Nee-knikker. Wat zijn die Amerikanen toch een vreemd volk. Doe eens wat anders! Rond kwart voor drie verlaten we de 101 richting Morro Bay (CA-41 S). Het is hier veel mooier om te rijden met hoge bergen waar we doorheen slingeren.

Nog zo’n 20 mijl te gaan naar de camping waar ik bij aankomst nog wat foto’s heb gemaakt tijdens een kleine wandeling. Het is een eenvoudige campground met alleen toiletten maar ook elektra en water wat we niet verwacht hadden en we staan op plek 16.

Heerlijk ..... met de camper op pad!

Van SF naar Watsonville

Donderdag 7 september 2017

Al voor half zes staan we op en gaan eerst douchen wat wel even lekker is. Daarna om half 7 de koffie die je een paar etages lager kunt krijgen opgezocht en 2 bakken gedronken. We gaan weer met de BART maar nu richting San Leandro waar we onze RV moeten ophalen.  De bestelde bus kwam niet opdagen en we zijn maar gaan lopen  met de koffers. Mijn koffer is verrampeneerd dus dat is lastig  meezeulen. Onderweg naar Road Bear zie ik dus de bus voorbij komen richting de BART. Jammer dan … hebben er goed de zak in. Daar aangekomen krijgen we excuses te horen voor de verlate bus en onze papieren worden doorgenomen en klaargemaakt. We hebben een RV met een slide-out waar we dus niet op gerekend hebben. Hierdoor wordt de camper een stuk breder met meer bewegingsruimte wat wel lekker is. Inmiddels zijn er mensen die terugkomen van hun rondreis en die leveren allemaal overgehouden spullen, meest voedsel en koffiefilters etc.  in waar wij weer uit kunnen kiezen wat we kunnen gebruiken tijdens onze reis. Dat scheelt weer wat geld wat we niet meer hoeven uit te geven. Als we terugkomen leveren wij weer onze spullen in voor anderen die dan weer vertrekken. Rond 10.15 uur stappen we de camper in en gaan eerst richting de supermarkt voor de boodschappen die we nog moeten halen voor we aan onze reis kunnen gaan beginnen. Het is een kar vol en iemand van het personeel laat zien hoe we onze boodschappen zelf kunnen scannen en afrekenen. Nu weten we ook hoe dat hier bij Safeway werkt. We hebben nog een kortingskaart van deze keten van de vorige keer dus de korting wordt ook direct verrekend.

Nu richting Highway 1 zodat we het eerste deel langs de kust kunnen rijden. Dit is de Cabrillo Highway. Vanaf San Leandro zijn we de San Mateo Bay Bridge (tolbrug) afgereden waar we een mooi uitzicht op de stad en de baai kregen te zien. Het is helaas nog bewolkt en erg druk op de weg  maar hebben zo wel alle tijd om weer te wennen om met een RV te rijden.

Onderweg toch mooie uitzichten en zien opeens de Pacific liggen. We rijden parallel aan de zee en stoppen een keer om het wat beter te kunnen bekijken en uiteraard een foto te nemen. Af en toe zien we een grote fabriek en tuffen lekker door. Ook zien we 2 dode kleine hertjes aan de kant van de weg liggen. Wat zielig … die zijn aangereden. De camping is makkelijk te vinden, een KOA in  Santa Cruz/Watsonville waar we drie jaar geleden op de terugweg voor het inleveren van de camper hebben gestaan. By the way …. Santa Cruz is best een grote stad maar de camping ligt lekker rustig. Na het inchecken rijden we naar plek nummer 040. Het is druk op dit tijdstip zo rond half 3. Nu eerst tijd maken om de RV in te ruimen, zoals het bed opmaken, de koffers leeghalen en de kleding in de kastjes, de boodschappen in de bergruimte en de koelkast doen.

Dat hebben we achter de rug en nu tijd voor koffie. Net op de camping nog 2 flessen wijn gekocht  om nog een glas te drinken op onze eerste dag/nacht van onze rondreis. Inmiddels is het al 6 uur geworden dus tijd om te gaan koken. Vanavond eten we sla, aardappels en een, hoe kan het ook anders hier, een hamburger.

Het is zover!

Van Schiphol naar San Francisco

Woensdag 6 september 2017

Ruud heeft aardig geslapen terwijl ik maar een uur of twee achter de kiezen heb. We hebben ruim de tijd voor alles zoals brood eten, koffie drinken, afwassen en het afval in de bak buiten doen. Om half 9 worden we opgehaald door de Schiphol taxi en stonden rond 9 uur al op Schiphol. We konden heel snel inchecken, koffers afgegeven en door de douane om daarna een bak koffie te scoren. Heb mijn moeder nog even gebeld om te vertellen dat we zo dadelijk gaan vertrekken. We vertrokken helaas een uur later dan gepland terwijl we al in het vliegtuig zaten, dus dat was een lange zit voor we konden opstijgen via de Polderbaan. De langste baan om te taxiën die je kunt bedenken op Schiphol. De aankomsttijd in San Francisco was bijna een uur eerder gepland dus dat zou zo’n 10 en een half uur totaal vliegen zijn. Het is in SF 9 uur vroeger dan in Amsterdam dus dat wordt een heel lange dag.

In het vliegtuig 3 films bekeken, genoeg eten en drinken gekregen maar we constateren wel dat het met Singapore Airlines beter is geregeld. Veel meer service, lekkere happen, tussendoortjes te kust en te keur.

Op de airport in SF stonden onze koffers van de band afgehaald, al keurig bij elkaar dus hoeven zelf niet meer te zoeken. Nu naar de douane waar een lange rij staat. Eindelijk aan de beurt en we moeten onze vingerafdrukken achterlaten, die worden per hand gescand en een iris scan daarna. De nodige stempels en daarna op weg naar de BART om in downtown SF te komen. Eerst kaartjes gekocht en daarna de BART in. Het dendert weer door de tunnels heen. Je mag hier als je elke dag gebruik van maakt wel oordoppen gebruiken want je oren hebben het zwaar te verduren. We stappen vlakbij ons hotel uit en lopen het laatste stukje met de koffers naar het Axiom Hotel om in te checken. Als dat is gebeurd brengen we eerst onze koffers naar de kamer die er redelijk verzorgd uitziet. Nu eerst SF in en zien de cable cars al klaarstaan. Het is er erg druk met lange rijen mensen die allemaal een ritje willen maken. Wij gaan op zoek naar een tentje om wat te eten en komen terecht bij een soort van MacDonalds en bestellen ieder een andere burger. Nog even wat rondgelopen en wat foto’s gemaakt. Het voelt hier als een soort van “homecoming” en dat is wel fijn. We zien zoveel verschillende mensen, arm, rijk, sloebers die echt niets hebben. Triest dat het nog steeds zo is. Bij Union Square staat een bandje te spelen en daar kijken en luisteren we even naar. Sommige mensen staan te dansen zo ook een oudere vrouw met hippiekleren aan. We zijn behoorlijk moe dus gaan naar ons hotel terug en maken het niet al te laat. We hebben airco op de kamer en die gaat uit maar helaas staat er buiten ook een airco te blazen en te stampen waardoor ik niet in slaap kan vallen. Ruud is direct weg maar wordt wakker om 11 uur wanneer ik net in slaap ben gevallen en tot half 5 heb doorgeslapen.

Het kriebelt: nog 6 weken en dan "Ready for take off"

Woensdag 26 juli 2017

Hallo volgers van ons blog,

Ja, we gaan weer op stap en dit keer wordt het wederom het zuidwesten van de USA omdat het de vorige keer zo goed is bevallen en we nog lang niet alles van dit gebied (we rijden weer door 6 staten) hebben gezien. En zelfs na deze vakantie blijft er nog genoeg over om te gaan zien want het gebied is zo groot en er is zoveel moois te bewonderen.

Het eerste deel van wat we hadden gepland kan helaas niet doorgaan omdat de brug bij Big Sur is ingestort en er verderop een aardverschuiving is geweest wat een groot stuk van de weg heeft weggevaagd. Het gaat om de Highway 1 van San Francisco naar Los Angeles. Dit schijnt een schitterende weg te zijn langs de Pacific Coast en wij hadden dit graag willen zien. De vorige keer hebben we die weg ook niet kunnen rijden (omgekeerd) omdat alle campings al volgeboekt waren en we dus geen plek hadden om te overnachten. Jammer dat we dit nu niet alsnog kunnen doen.

Dit soort mooie uitzichten gaan we dus niet zien:

Het plan is nu om via de 101 naar Morro Bay te rijden en vanaf daar de Highway 1 te volgen. Een eerdere mogelijkheid om op die weg te komen is er niet. Verder gaan we nog een aantal Nationale parken bekijken die we de vorige keer niet hebben gezien, zoals o.a. Death Valley waar het in juni zo heet is dat het wordt afgeraden om daar met een camper te gaan rijden en de verhuurmaatschappij dit ook niet toelaat. En wat andere aanrijroutes naar een aantal Nationale Parken (zoals o.a. Bryce en Zion NP) die we de vorige keer wel hebben bezocht maar nog een keer willen zien omdat het daar zo mooi is en we andere delen daarvan nog niet hebben gezien. Vanwege o.a. de bosbranden, landslides, overstromingen etc. die de laatste jaren veel heftiger zijn geworden als gevolg van de klimaatverandering waardoor er zoveel natuur verloren gaat dat we nu echt onze kans willen pakken om wat er nog van over is te kunnen gaan zien (denk bijvoorbeeld ook aan de zoutpilaren in Mono Lake die steeds verder krimpen).

We gaan in september weg en dan is het daar wat minder heet dan in juni (vermoeden we) maar de dagen zijn ook qua daglicht wat minder lang. De afgelopen 2 vakanties zijn we met een auto op pad geweest maar we kiezen nu weer voor een camper omdat dit land zich echt leent om met een RV te reizen. Voor ons de ultieme vrijheid op 4 wielen en dit willen we weer gaan ervaren. We hebben er nu al zin in om zo rond te reizen.

Goed ….. we vertrekken op 6 september en vliegen dan naar San Francisco waar we één hotelovernachting hebben en de volgende dag de camper ophalen. Daarna gaan we in omgekeerde richting (t.o.v. vakantie in 2014) onze weg vervolgen en leveren op 4 oktober de camper weer in SF in waarna we direct doorvliegen naar Amsterdam en daar op 5 oktober aankomen.

Wat het bijhouden van het blog betreft: ik weet niet of ik zo fanatiek zal posten zoals de afgelopen jaren omdat we meer tijd voor onszelf willen hebben als we op een camping aankomen. Het vreet nl. behoorlijk wat tijd om een verhaal in elkaar te draaien (daarvoor moet ik onderweg ook aantekeningen te maken) , alle foto’s van die dag te uploaden en uit te zoeken voor het blog en vervolgens met het trage internet op de meeste campings nog te gaan plaatsen …. hoera voor ons eigen Nederlandse netwerk die je verhaal en foto’s binnen een paar seconden plaatst.

Ik maak de aantekeningen wel want dat is voor mijzelf wel een geheugensteuntje want je ziet zoveel en maakt heel veel mee maar de details ben je na een paar dagen grotendeels weer vergeten. (Alhoewel het niet de garantie geeft dat ik de tekst terug kan lezen die ik schrijf in een rijdend vehikel en daarbij ook nog mijn toch al beroerde handschrift). Dus afwachten hoe het gaat. Zijn we elkaar zat ….. dan hebben jullie een verhaal om te lezen hihi.

De vliegtickets, de eerste overnachting in een hotel en de camper zijn geboekt en de campings op een paar na ook.

We laten een paar dagen voor vertrek nog wat van ons horen. Tot dan!

Nog één keer omkijken en dan richting huis!

Woensdag 15 maart 2017

Van Auckland naar huis!

Om half 7 gaat de wekker en we kleden ons aan. De laatste uurtjes in Nieuw Zeeland. We ontbijten maar de eerste boterham krijgen we beiden amper naar binnen. Er zit kaas op en dat is denk ik achteraf te droog geweest. De yoghurt ging namelijk wel. Toch nog maar eentje want eer we iets kunnen eten duurt wel even. Gelukkig gaat de tweede met jam erop wat beter. De auto hebben we al ingepakt en kunnen zo vertrekken. Ook de luchthaven is makkelijk te vinden en het is wat minder druk dan gisteren. Het verkeer gaat de stad in en wij eruit en dat scheelt enorm. Aan de ene kant zijn we blij dat we naar huis gaan omdat we toch wel erg moe zijn geworden maar aan de andere kant…. we hadden nog zoveel meer willen zien. Maar het is goed zo. Wie weet komen we ooit nog terug hier en dan gaan we met een camper want dat is toch onze manier van het ultieme reizen.

We kunnen terugkijken op 5 volle weken prachtige natuur, mooie onderkomens, het reizen zelf, steeds weer nieuwe gebieden ontdekken, tegen verrassingen aanlopen, etc. Het is wel heel anders dan ons vorige avontuur in Zuid Afrika. Maar we hebben heel erg genoten. Nu ons opmaken voor de lange vliegreis. We moeten om half 11 ons melden bij de luchthaven om om half 2 te vertrekken naar Singapore. Dus nu eerst de auto inleveren. Ook dat is zo gebeurd en we wachten op het vliegveld tot we de koffers kunnen inleveren.

We hebben totaal zo’n 6100 km gereden. Op het Zuidereiland 4300 km en op Noordereiland 1800 km. Best veel nog voor zo’n niet al te groot land.

Daarna gaan we wat winkeltjes bezoeken, iets eten en naar buiten kijken om de vliegtuigen te zien landen en vertrekken. Je zoet toch wat om de 3 uur te overbruggen. De douane en de security check hebben we ook al gehad. Nog een laatste keer plassen voor we vertrekken want dat zit er voorlopig niet in, dat kan pas als we in de lucht zijn.

Om kwart voor twee zijn we klaar voor de start. Altijd een moeilijk moment voor mij net als de landing op de baan als het vliegtuig de grond raakt. Ik hou Ruud goed bij zijn hand vast, en na veel geraas over de baan ….. yes we zijn los en kunnen proberen te gaan ontspannen. Heb 3 films gekeken voor we 10 uur later landen op Singapore Airport. Daar hebben we 5 uur de tijd om ons te vermaken. Veel winkels met heel dure tassen, parfumeries, drank, kiosken met bladen boeken en snoepgoed, etc. We gaan naar het hotel waar we op de heenweg hebben geslapen en gebruiken daar onze vouchers om 2 uur rust te nemen in een relaxruimte waar je eventueel ook kan douchen. Ik ga even op de bank liggen en Ruud kijkt naar z’n mail en surft wat op internet. Na 2 uur wegwezen daar en verder rondkijken tot het 23.55 uur is om dan het vliegtuig in te stappen naar Amsterdam, waar jullie nu al een paar uur mogen stemmen voor de Tweede Kamer verkiezing.

Wat een lange zit, nu één van 13 uur, maar dat komt ook omdat het nu nacht is dus donker, ook in het vliegtuig gaan de lichten uit. Ik ga mijn lenzen maar eens uitdoen. Ben moe maar kan anders mijn ogen niet dichtdoen, slapen zal er wel niet inzitten, maar zolang je ogen te moeten openhouden is effe teveel. Na een paar uur heb ik ze maar weer ingedaan al is het nog zeker 8 uur vliegen tot A’dam. Ik kijk nog een film en luister wat muziek. De nacht sleept zich voort, we reizen met de nacht mee terwijl het straks als we aankomen in Nederland het rond 6.00 uur in de ochtend Nederlandse tijd zal zijn. Om 4 uur krijgen we nog een ontbijt en daarna nog een uur vliegen tot de landing wordt ingezet. Hij landt op de Polderbaan dus dat wordt zeker 12 minuten taxiën naar de Gate. De landing ging gelukkig heel soepel dus daar ben ik blij mee.

Nu het vliegtuig verlaten en zijn al heel snel door de paspoort controle, daar komt niemand bij kijken dus dat gaat ook lekker snel. Daarna kunnen we de koffers ophalen na 6.45 uur. We zien ze al heel snel op de band aankomen, dat scheelt ook weer tijd. Dan nog door de douane waar niemand je tegenhoudt. Ze staan er wel maar doen verder niks. Als je wat aan te geven hebt moet je dat zelf maar aangeven. Dat doet dan toch niemand als je toch niet wordt gecontroleerd of ben ik nou zo dom. We lopen door naar de desk waar we aangeven dat ze de door ons bestelde taxi kunnen oproepen. Zo’n 10 minuten gewacht en yep daar komt tie aan.

Donderdag 16 maart om 8 uur in de ochtend stappen we ons huis binnen (in NZ is het nu 12 uur later dus al avond). Wat is het dan ineens raar …. we zijn weer thuis! Doodmoe zetten we eerst koffie en in de tussentijd beginnen we met uit- en opruimen. Zo gaat dat de hele dag door met dingen opbergen, wassen, boodschappen doen, post sorteren, etc. Als je even gaat zitten en je ogen dicht doet ben je weg. Dus doorgaan want we willen pas vanavond gaan slapen. Wie weet heb je dan minder last van een jetlag de komende week.

Rond half 8 zitten we na een bakkie koffie op de bank TV te kijken en onze luikjes vallen regelmatig dicht. Afwachten tot het moment dat één van ons voorover klapt of van de bank duvelt. We redden het ff wat langer dan een half uur voor het zover is en gaan naar boven. We hebben nu meer dan 50 uur niet geslapen, gaan om half 9 naar bed en worden pas 12 uur later wakker voor het eerst na 40 dagen weer in ons eigen bed!

Nieuw Zeeland … een land met een grote diversiteit aan landschappen, weinig “wilde” dieren, heel veel schapen en koeien, behulpzame aardige rustige mensen, weinig criminaliteit, geen lawaai, huizen van vervallen tot heel goed onderhouden, badplaatsen met veel toeristen en heel weinig buiten de gebaande paden om (gelukkig!), highways met maar 2 stroken (het mag de naam highway niet dragen als je dat met Nederland vergelijkt) meestal kronkelend, heel veel bochten direct achter elkaar dus, maar waar je wel 100 km/h mag rijden wat je natuurlijk niet lukt, weinig auto’s, aardbevingen en naschokken, natuurverschijnselen die we hier niet hebben zoals de geisers, thermale bronnen, watervallen, modderpoelen, heetwater bronnen, kraters, subtropische planten, oerbossen, groene weilanden tegen de heuvels op, rotsen, bergen, vulkanen. Kortom …. heel anders dan Nederland!

De laatste kilometers in Nieuw Zeeland voor we vertrekken!

Dinsdag 14 maart 2017

Van Coromandel naar Auckland

Rond 9 uur zijn we vertrokken vanuit Coromandel (town), gelukkig weg uit dat stinkhok, naar Auckland. We gaan de route via de H’way 25 naar Thames en Waitakaruru rijden om vervolgens richting Miranda en Kawakawa Bay naar het noorden i.p.v. dwars door te steken naar Auckland. Na de afslag net voor Miranda laat de zon het afweten.

Bij Kaiaua wordt aangegeven dat verderop de weg dicht is richting het noorden maar waar precies weten we niet. Er stat iemand langs de kant staat van de weg naar auto’s te gebaren maar ons laten ze gewoon doorrijden. We besluiten zelf om te kijken tot hoever we kunnen komen en wie weet valt het wel mee. We hebben het eerder gehad en toen hebben we zelf een klein stukje via een ander weggetje langs het stadje gereden en toen kwamen we er ook. Een flink stuk verderop …. inderdaad weer borden dus we keren nu wel om en gaan nu via de Kaiaua Road richting H’way 2 en H’way 1 rijden. Ze hebben hier ook een aantal dagen noodweer gehad dus het is goed mogelijk dat er veel opruimwerk is en sommige wegen nog geblokkeerd zijn.

We komen in de buurt van Auckland en dat is dus een stuk drukker dan op welke andere weg die we in Nieuw Zeeland hebben gereden tot nu toe. Wat is dit een verschil in drukte. Ook de gehaastheid in het verkeer is hier duidelijk anders dan in het overige deel van Nieuw Zeeland heerst, de relaxte manier van rijden is hier niet te vinden. In Auckland wonen zo’n 1,4 miljoen mensen en in heel Nieuw Zeeland bijna 4,5 miljoen. Dus wel begrijpelijk dat het hier hectisch lijkt na 5 weken rijden in de rust en ruimte. Het worden zelfs 3 banen en soms 4 maar we hebben de afslagen wel op papier staan dus we vinden zonder moeite onze weg naar het Bavaria B & B, vlakbij Mount Eden (bergje in Auckland, waar als je bovenop staat bijna de gehele stad kunt zien). We zijn redelijk vroeg en kunnen onze koffers al op de kamer kwijt. Het ruikt hier in ieder geval fris en ziet er schoon uit. We besluiten eerst wat te eten halen want hebben best honger gekregen. Daarna de koffers her/ingepakt en de rugtassen voor onderweg. Dat scheelt ons morgenochtend weer tijd. We gaan Mnt. Eden niet meer beklimmen, alhoewel we het wel van plan waren. Maar we zijn ook best moe en gaan op pad om nog een kaart te kopen en te kijken waar we vanavond kunnen gaan eten. Er is hier in dit deel van Auckland niet zo erg veel te vinden. We lopen weer terug en drinken een wijntje op het terras én in de zon. Nog een laatste check en daarna gaan we eten.

Heel jammer dat we Jeroen en Petertje niet hebben kunnen zien want dat had ons wel heel erg leuk geleken. Toen we de reis samenstelde hebben we geen rekening gehouden dat ze op een eilandje wonen (ferry tocht) en dat we om hen te zien eigenlijk een dag langer in Auckland hadden moeten verblijven. Achteraf gezien een beetje erg dom, maar door het enthousiasme van zoveel mogelijk willen zien in een korte tijd is dit ons totaal ontschoten.

Terug op onze kamer heb ik geen zin meer om een blog te schrijven en pak mijn e-reader. Ruud ligt al te lezen. We liggen zowat te slapen rond 9 uur en besluiten op tijd de lamp uit te doen. We moeten om half 7 op, aankleden, ontbijten en daarna de auto inleveren bij het vliegveld. Omdat we niet zo haastig willen zijn nemen we ruim de tijd voor alles. We hebben een heel lange dag, nacht en dag/nacht voor de boeg om thuis te komen dus nu alle rust nemen die we kunnen.

Overmorgen ……… in ons eigen bed!