Langs Bluff naar Route 99 en verder!

Vrijdag 17 februari 2017

Van Owaka (The Catlins) naar Te Anau

Om 8.45 uur zijn we klaar met het inpakken, het ontbijt en de afwas en vertrekken we naar de Papatowai Highway om over die weg verder in westelijke richting te rijden via de 92. Het is wederom zonnig maar nu nog wel koud zo in de ochtend. Langzaam loopt de temperatuur op naar de 11 graden. Gisteren hebben we de Purakauni Falls bekeken dus slaan de Matai Falls over. Deze is ook niet zo spectaculair om te zien. Onze eerste echte detour in Nieuw Zeeland is een feit. De brug is afgesloten voor werkzaamheden en wij worden een gravelpad opgestuurd. Hopelijk niet voor lang want we hebben nogal wat kilometers voor de boeg vandaag. Maar we moeten wel een keer het water over, afwachten dus. Om een bruggetje van hooguit 20 meter lengte niet te kunnen gebruiken kost het ons meer dan een half uur voor we weer op hetzelfde punt aankomen maar dan aan de overkant van de brug. Nu richting Invercargill (111 km), eerst via de Chaslands H’way met links de oceaan. Bij Florence Hill is een lookout point waar we even uitstappen. Gelukkig ook een paar koeien in de wei zodat ik die ook even op de picture kan zetten. Zijn dus echte zeekoeien, hahaha. Langs de weg zijn meerdere afslagen naar watervallen maar we hebben jammer genoeg geen tijd om zo vaak uit te stappen, laat staan om er heen te lopen en ze te gaan bezichtigen.

Geloof het of niet maar hier is dus de echte Niagara Falls. Daarvoor moet je wel een stukkie naar het zuiden richting zee rijden. We besluiten onze weg te vervolgen en rijden inmiddels op de Niagara - Tokanui H’way. Het valt echt op hoe rustig het hier overal is. Af en toe een tegenligger en ook bijna geen huizen in de omgeving te bekennen. De meeste schapen zijn hier al geschoren. Eén kapsel, geen keuze, coupe leger van vroeger. We rijden de Southern Scenic route die helemaal naar Te Anau doorloopt. Nog een klein stukje en dan laten we de Catlins achter ons en gaan we verder over de Tokanui Gorge Road H’way Een stuk richting kust ligt het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland genaamd Slope Point. Maar de meningen zijn hierover verdeeld omdat Bluff (niet in de USA waar we toen in een echte zandstorm terechtkwamen, whahaha), iets verderop ook claimt het zuidelijkste puntje te zijn. Vandaar af kun je ook Stewart Island en Ruapuke Island zien liggen als het helder weer is. Op Stewart Islands zijn meest ’s nachts de beroemde kiwi vogels te zien. Je kan maar eens per dag de oversteek maken, 35 kilometer dwars door de Foveaux Strait.

Om half 11: “Welcome to Tokanui”, een redelijk groot dorp. Voorbij Fortrose zien we herten in het weiland staan. Eigenlijk heel vreemd want bij ons lopen ze in het wild rond. Op de Veluwe weliswaar afgeschermd ,maar wel in een heel groot gebied waar ze kunnen vertoeven. Verder op de Invercargill H’way / Gorge Road en op weg naar Bluff zo’n 30 kilometer naar het zuiden vanaf Invercargill op een schiereilandje. Er loopt ook een spoorbaan langs de weg dus als je geen auto hebt kun je toch in Bluff komen. We komen hier soms prachtige vrachtwagens tegen en ook een klein windmolenpark. Langs Bluff Harbour en New River Estuary. Bij Bluff aangekomen zien we eerst een vuurtoren en in de verte een eilandje met ook een vuurtoren. Dit is niet Stewart Island maar Dog Island. De andere eilanden zijn heel in de verte als contouren te zien. Het is omdat je weet dat hier die eilanden liggen anders zou je er niet eens op letten en ze over het hoofd zien. Het stikt hier van de sandflies die zich vast pikken op je huid en een rode stip achterlaten. In het dorpje zien we een paar mooie oude gebouwen, maar ook een groot industrieterrein wat net buiten Invercargill al begint. Ondertussen brood in een parkje gegeten en nu weer op weg richting het noorden om op de H’way 99 verder te gaan richting Riverton wat het oudste stadje op het Zuidereiland is. We zien het er niet helemaal van af, sommige huizen zien er aardig oud uit, en welke bouwstijl het is kan ik zo niet even bepalen. Maar we nemen maar aan dat dit het oudste stadje is. We rijden verder langs Lake George en Orepuki , Colac Bay (Oraka) waar ook Gemstone Beach ligt. Mijn pen stopt er mee en ik zal verder moeten schrijven als we weer en stopplaats hebben en ik een andere pen uit de koffer kan halen. Ik schrijf nu verder in het zwart. Zal jullie een biet interesseren ….. jullie lezen toch alles in een andere kleur. Vanaf Riverton gaan we naar Clifden en de weg heet nu Clifden Black Mount Road (99) en veranderd weer in de Red Clifden Road richting Manapouri via de 95 en de 94 naar Te Anau.

De eerste echt hoge bergen sinds dagen doemen voor ons op, zelfs eentje met sneeuw op de top. Het is inmiddels 25 graden geworden. Heerlijk om buiten te zijn om koffie te drinken en iets te eten. We blijven de Southern Scenic route volgen die nu naar het noorden loopt, whaha stelletje dwarsliggers. De zuidelijke route naar het noorden?? Highway Route 99 (not 66) zien we op een kruispunt staan bij een benzinestation. We zien een curiositeiten winkeltje met heel oude kinderwagens buiten. Komt een vrouw naar buiten en ik begin een praatje over dat ik ze zo leuk vind en ik best zo’n echt oude kinderwagen zou willen hebben. Nou dan neem je hem toch mee? Ik probeer uit te leggen dat dat niet zomaar in de koffer past en kan ineens niet op het woord “uit elkaar halen” komen en ik zeg het in het Nederlands. Hahaha … gaat ze ineens Hollands praten en zegt dat ik het wel als extra handbagage meer kan nemen. Zit ik een beetje moeilijk te doen! Lachen dus … Ze woont op het Noordereiland en is nu op vakantie hier en gaat over een paar dagen naar Stewart Island. Dit is even een tussenstop en ze helpt nu mee in de winkel van familie van haar.

Op naar de Suspension Bridge in Clifden. Een prachtige oude brug die in 1899 is geopend. Mooie foto’s kunnen maken en Ruud slentert wat rond. We rijden nu omhoog langs het Fiordland met daartussen nog veel hoge bergen. Nog een stukkie, Black Mount links van ons en via de Redcliff Road rijden we door Manapouri, de laatste kilometers zitten er bijna op. Een mooie route gereden vandaag. We kunnen ons onderkomen net buiten het nogal toeristische Te Anau makkelijk vinden, Dunluce Bed and Breakfast. We zijn gaan lopen om ergens in het stadje te gaan eten, ook om de benen even te strekken, en komen bij The Ranch uit, een Amerikaans restaurant. Lekker eten en een koel wijntje erbij.

Eenmaal weer in Dunluce B & B heb ik nog een was gedraaid. Morgen zal het wel droog zijn. We hebben een lange dag achter de rug maar zeer de moeite waard om te rijden. Wat doen we veel indrukken op. Een heerlijk rustig land om doorheen te touren.

Welterusten allemaal.

Van waterval tot blowhole

donderdag 16 februari 2017

The Catlins

Vanochtend wat rustig aangedaan en na het ontbijt besluiten we eerst de Purakaunui Falls te gaan bezoeken. Het is een weg door het bos waar je op het einde een prachtige en heel brede een in 3 etages hoge waterval te zien krijgt. De weg door het bos is al super mooi met de zon die door de hoog boven ons uittorende toppen van de bomen schijnt, veel varens met een mooie lichtval. Gewoonweg geweldig om te lopen. Toch wat langer gebleven dan we dachten omdat ik graag de waterval mooi in beeld wil hebben met een wazige gloed van het water wat naar beneden dendert. Dus een lange sluitertijd. Dat vergde nogal wat tijd. Een gedeelte kreeg ik niet in beeld, waarschijnlijk omdat de zon al wat schaduw geeft op de hoger gelegen delen. Ruud krijgt er onderhand een punthoofd van! Maar ik heb weer wat kunnen oefenen, hahaha! Ook dat kun je tijdens de vakanties doen want in Nederland hebben we nu eenmaal geen hoge watervallen.

Na deze wandeling een broodje bij de auto gegeten en daarna doorgereden naar Jack’s Blowhole. Deze blowhole is genoemd naar de Maori chief Tuhawaiki (bij de Europese inwoners beter bekend als Bloody Jack). The Blowhole is 55 meter diep, 144 meter lang, 88 meter breed en ligt zo’n 200 meter vanaf de zee. Deze is gevormd toen het dak van een grote subteranean grot, geërodeerd door de zee, instortte. En daarna deed de natuur wat tie niet laten kan …. uitslijten door wind en water. Wat een machtig gezicht en donderend geweld. Erg moeilijk om op de foto te krijgen dus die gaan jullie niet zien in ons blog (foto’s volgen later zoals jullie weten). Aan de ene kant schaduw en aan de andere kant van de kloof de zon. Teveel tegenstelling, daarvoor moet je er dus op een ander tijdstip zijn. Nog een kleine zijtak die iets minder diep is maar o zo mooi. Al verder lopend word het geweld aan onze oren wat minder. Wat een spectaculaire ervaring weer.

Onderweg naar beneden komen we een Engels stel tegen en die vertellen ons dat op het strand waar we vlakbij onze auto hebben geparkeerd er 3 zeeleeuwen liggen te slapen. Wauww … nu maar hopen dat ze er nog zijn. Yes we hebben wederom geluk. Er liggen er nu 2. Een grote donkerbruine met een baby die lichtbruin van kleur is. Zo lief tegen elkaar aan, zo koddig om te zien. Daar word je toch helemaal blij van. Af en toe slaan/gooien ze met hun poten een lading zand over zich heen, ik denk voor de verkoeling.

Na het zien van de zeeleeuwen lopen we verder langs de kust tot waar de rotsen beginnen. Daar een stukje opgeklommen om wat verder weg te kunnen kijken maar dit is qua lopen wel het eindpunt dus keren we weer om en zien op de terugweg de zeeleeuwen nog liggen, alleen iets gedraaid nu. Op het strand zelf en ook tegen de vloedlijn aan ligt veel zeewier. Deze slierten lijken op tagliatelle alleen zijn ze een heel stuk breder. Geweldig hoe de wat oranje bruine kleur afsteekt tegen de blauwe zee.

Na dit avontuur zijn we teruggereden over de gravelwegen, zonder potholes gelukkig want daar hadden we onze buik van vol in Zuid Afrika, en waren rond 5 uur weer “thuis” voor alleen nog deze avond en nacht. Morgen gaan we onderlangs (het zuiden) naar de westkust. Een lange dag voor de boeg want we zullen vaak uitstappen om de omgeving in ons op te nemen.

Bye bye en tot morgen!

Welcome to the Catlins

woensdag 15 februari 2017

Van Otago Peninsula naar Tawanui in the Catlins

Met toch wel wat pijn in ons hart moeten we dit onderkomen en deze omgeving weer verlaten. Het is er zo rustig hier en heeft een prachtig uitzicht en een heel mooie tuin. We nemen afscheid van Peter en Ann. De zon schijnt nu maar vanochtend was het maar 4 graden. Inmiddels is het opgelopen naar 14 graden, niet erg warm maar wel lekker in de auto. We rijden op de highway 1 richting Invercargill. Wat is Dunedin een grote stad (dat hebben we al een paar keer gezien tijdens onze ritje langs de baai). Veel huizen, ook tegen de bergen op en sporadisch wat hoogbouw te zien dus al met al een uitgestrekt gebied waar de mensen in Dunedin wonen.

Aan onze rechterhand zien we de afslag naar de luchthaven Fairfield. Vanaf hier niet te zien en we rijden dan maar verder door het heuvelachtige landschap. Bij Lake Waihola besluiten we even onze benen te strekken, plaspauze te houden en even te kijken bij het meer. Ik zie een mooie vogel (niet één die ik ken) die drinkt uit een plasje water op de zandweg … fotóóó! Bij Milton/Tokoti is er een gravelweg naar de kust die wel heel erg grote stenen op de weg heeft liggen. Daar wagen we onze autobanden maar niet aan en draaien weer naar de highway 1. Er staat bij Milton een prachtige kerk die ik ook nog even op de foto zet.

Parallel aan de weg die we volgen loopt een railway waar we af en toe overheen kruisen, de loco’s hebben voornamelijk veel containers op de wagons staan, ellenlange treinen.

Weer boodschappen gedaan omdat we de komende dagen op een klein parkje staan waar in de buurt geen supermarkt is (er is daar helemaal niks aan voorzieningen) en zijn van te voren al op de hoogte gesteld dat we zelf onze spullen voor ons verblijf moesten meenemen.

Rond half 1 zijn we bij het bord “Welcome to the Catlins” en steken de gelijknamige rivier over. We willen graag naar Nugget Point dus we laten de highway 1 even voor wat het is en nemen de afslag richting Kaka Point. Nog 15 kilometer voor we bij het pad naar het beroemde Tokata Lighthouse zijn waar je een prachtig uitzicht over de Pacific hebt met onder op de boulders en het strand geeloogpinguïns, Sea lions, Southern Elephant seals, Fur Seals liggen. Je kunt ze niet zien behalve als ze bewegen omdat ze dezelfde kleur als de ondergrond hebben. Het uitzicht is grandioos. IK had gelezen dat hier heel spitse torentjes/toppen te zien zouden zijn, maar het zijn grote rotsblokken (nuggets) die een heel mooi geheel qua lijn vormen in de zee.

De vuurtoren is voor het eerst in gebruik genomen op 4 juli 1870. De toren werd gebouwd uit lokaal ontgonnen steen. De verlichtingsapparatuur die was geïnstalleerd kwam naar Nieuw Zeeland op hetzelfde schip als de ontwerper van de vuurtoren James Balfour in 1863 en was oorspronkelijk bedoeld voor de vuurtoren bij Kaap Saunders. Het project daar had veel vertragingen en de apparatuur werd in plaats daarvan gebruikt op Nugget Point. In 1901 werd Walter Hutton Champion de vuurtorenwachter samen met zijn vrouw Alice. Oorspronkelijk werd de vuurtoren aangedreven door een olie brander. In 1949 werd de olielamp vervangen door een elektrische 1000 W lamp, aangedreven door een lokale diesel generator. De generator werd vervangen in de jaren 60 door een verbinding met het lichtnet raster, hoewel de oorspronkelijke lens voor het licht op zijn plaats bleef en gebruikt werd. Het licht werd volledig geautomatiseerd in 1989 en nu gecontroleerd en beheerd vanuit de controlekamer Maritime Nieuw- Zeeland in Wellington. In 2006 werd het oorspronkelijke licht vervangen door een Led baken.

Weer verder ….. lopend naar beneden nog wat meer foto’s gemaakt. Een mooi plekje hier. Wel veel toeristen die af en aan lopen. We vervolgen onze weg via de Catlins Valley Road naar onze bestemming. Het laatste stukje naar Mohua (park) is een lange gravel/zandweg tussen de bomen en heuvels. Op dit verafgelegen terrein (Catlins Eco Cottages bij Tawanui) liggen 4 huisjes die zijn vernoemd naar inheemse vogels: de riororio , de korimako, de kahu en de karearea. Wij krijgende sleutel van het huisje kahu , die ze ook wel het honeymoon huisje noemen. We kijken uit op de heuvels met grazende schapen. Een aardig grote kamer met bed , keuken, zitje, veranda, badkamer. Al met al weer een aardig leuk onderkomen. Nu in de relax modus!

Aotearoa, ‘Land van de Lange Witte Wolk’ - achtergrond info

Misschien wel leuk om wat over Nieuw Zeeland te lezen wat betreft de cultuur, geschiedenis, etc. Veel plezier met het lezen en als het je niet interesseert dan sla je het gewoon over!

Land van de Lange Witte Wolk

Aotearoa, ‘Land van de Lange Witte Wolk’ is de naam die de Maori's dit schitterende land gaven. Volgens de overlevering zagen de Maori's, toen ze het eiland ontdekten, enkele eeuwen voordat de Europeanen er kwamen, het land als een wolk aan de horizon liggen. In die tijd hadden de Maori geen naam voor de hele Nieuw-Zeelandse archipel, 'Aotearoa' refereerde enkel aan het huidige Noordereiland of North Island. In het huidige taalgebruik kan 'Aotearoa' echter als alternatief voor 'New Zealand' gezien worden.

Traditionele gebruiken in Nieuw-Zeeland:

De Maori, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland, staan bekend als een sterk en trots volk met een rijke cultuur. De hongiis de naam voor de traditionele Maori begroeting. Daarbij worden voorhoofd en neus tegen elkaar gedrukt terwijl de levensadem zich vermengt. Powhiriis de Maori naam voor een officieel Maori welkom. En de haka is een krijgsdans die het nationale rugbyteam voor de wedstrijd maakt.

GEOGRAFIE:

De belangrijkste landmassa's van Nieuw-Zeeland zijn het Noordereiland en het Zuidereiland, die door de Straat Cook van elkaar gescheiden worden. De kortste afstand tussen de twee eilanden bedraagt 24 kilometer. Het Zuidereiland is daarvan het grootst en wordt van noord naar zuid gescheiden door de Nieuw-Zeelandse Alpen. De hoogste top in deze bergketen is Aoraki/ Mount Cook (3724 m). Het minder bergachtige Noordereiland kent vulkanisme. Vanaf ongeveer het midden van het eiland loopt een vulkanisch actieve zone naar het noordoosten. De hoogste top op het Noordereiland is Mount Ruapehu; een actieve vulkaan met een hoogte van 2797 m.

Naar oppervlakte gerangschikt is Stewarteiland het derde eiland van Nieuw-Zeeland. Het ligt 30 km ten zuiden van het Zuidereiland en wordt daarvan gescheiden door de Straat Foveaux. De hoogste bergtop van Stewarteiland is Mount Anglem (980 m). Naar bevolking gerangschikt is Waiheke eiland het derde eiland, dat 18 km voor de kust van Auckland in de Golf van Hauraki ligt. Verder bestaat Nieuw-Zeeland uit een groot aantal kleine eilanden, waaronder de Antipodeneilanden, waarvan een deel onbewoond is.

Nieuw-Zeeland is het meest geïsoleerd gelegen land ter wereld. Het dichtstbijzijnde buurland is Australië, dat circa 2000 km ten noordwesten ligt en waarvan Nieuw-Zeeland wordt gescheiden door de Tasmanzee. Ten noorden liggen Nieuw-Caledonië, Fiji en Tonga. De enige grote landmassa in het zuiden is Antarctica. In NNO-ZZW richting meet Nieuw-Zeeland ruim 1600 km.

Nieuw-Zeeland heeft qua vormgeving een verrassende overeenkomst met Italië. Beide landen zijn ongeveer even groot en hebben dezelfde vorm. Ze liggen ook ongeveer op dezelfde geografische breedte. Zelfs de 'spoor', het schiereilandje aan de rugzijde van de 'laars' (Christchurch, respectievelijk Gargano) is aanwezig.

Wat veroorzaakt aardbevingen in Nieuw-Zeeland?

Om antwoord te geven op deze vraag, gaan we miljoenen jaren terug in de tijd. Nieuw-Zeeland behoorde ooit tot het supercontinent Gondwana (ook wel bekend als Gondwanaland), samen met de landen Australië, Antarctica, Afrika, Zuid-Amerika en India. Gondwana viel 135 miljoen jaar geleden langzaam uiteen, als gevolg van convectiestromingen. Dit zijn stromingen die ontstaan door temperatuurverschil in de Aarde. Nieuw-Zeeland werd gescheiden van Australië en ligt nu op twee tektonische platen, de Indo-Australische plaat en de Pacifische plaat. De breuklijn loopt van het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland via Wellington, Lake Taupo en Rotorua naar het noorden.

Deze twee tektonische platen zijn voortdurend met elkaar in beweging en botsen regelmatig, waardoor er veel geologische activiteit in Nieuw-Zeeland wordt waargenomen: van grote vulkanen op het Noordereiland zoals Taupo, White Island en Tarawera tot enorme bergketens op het zuidereiland, zoals de Southern Alps. En ook komen er door die botsingen veel aardbevingen voor.

GESCHIEDENIS deel 1:

Tussen 500 en 1300 vestigen de eerste Polynesiërs, die vanaf dan Maori's heten, zich in het noorden van het land dat zij Aotearoa noemen. Sommige vondsten wijzen op eerdere bewoning, maar daar is geen zekerheid over. Op enkele vleermuizen na komen er dan nog geen zoogdieren voor.

De aankomst van mensen en hun huisdieren heeft tot het uitsterven van veel inheemse diersoorten geleid.

De eerste Europeanen die Nieuw-Zeeland ontdekten, waren Abel Tasman en zijn bemanning, die in december 1642 in het noorden van het Zuidereiland contact hadden met plaatselijke Maori's. De ontmoeting verliep erg stroef en nadat enkele manschappen gedood waren, vertrok deze Nederlandse ontdekkingsreiziger zonder aan land te zijn geweest richting Tonga. In oktober 1769 ging de Britse luitenant James Cook wel meerdere keren aan land en was hij in staat handel te drijven met de Maori's.

GESCHIEDENIS deel 2:

Op 13 december 1642 kregen Tasman en zijn mannen een groot hoog verheven landt in zicht. Ze zagen als eerste Europeanen de westkust van het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland, nu Okarito. De Zeehaen en de Heemskerck voeren noordwaarts langs de westkust van Nieuw-Zeeland. Tasman noemde het land Statenland, denkende dat het het eiland was zuidelijk van Kaap Hoorn, dat door Jacques l'Hermite zo was genoemd. Nabij de noordpunt van het Zuidereiland zette hij het anker uit in een baai. Bij het binnenlopen werd door een Maori op een soort trompet geblazen. Tasman liet deze begroeting op zijn beurt beantwoorden met trompetsignalen. De bevolking benaderde de beide schepen, maar bleek niet geïnteresseerd in de textiel die ze werd voorgehouden. Bovendien konden ze elkaar niet verstaan. Het bleek dat de woordenlijst voor de Salomons-eilanden die Tasman bezat, afkomstig van Jacob le Maire, niet voldeed.

De volgende dag werden vier scheepslieden van de Zeehaen, die in een prauw aan land wilden gaan of het andere schip wilden bezoeken, gedood. Waarschijnlijk werden de trompetsignalen van de vorige dag door de Maori's als oorlogsverklaring uitgelegd. Tasman gaf deze plaats de naam Moordenaarsbaai en besloot noordwaarts te zeilen. Niettemin kwamen er 22 prauwen achter hen aan, waarvan de voorste man een wit vlaggetje in de hand had. Hij werd beschoten door de woedende bemanning van de Zeehaen en een verdere achtervolging bleef achterwege.

Tegenwoordig heet Moordenaarsbaai Golden Bay. In deze mooie maar afgelegen baai, nabij de plek waar men denkt dat Abel Tasman zijn schepen voor anker gingen, werd in 1942 een monument opgericht. Dit monument werd op 1992 door koningin Beatrix tijdens haar koninklijk bezoek aan Nieuw-Zeeland 'heropend'.

Op 20 december miste Tasman de zeestraat die later Straat Cook zou gaan heten, die het Noorder- en het Zuidereiland scheidt, en nam aan dat Nieuw-Zeeland een deel van Terra Australis was, het onbekende Zuidland.

PS. bovenstaande info heb ik overal van internet geplukt!

Op zoek naar de geeloogpinguïns en de Royal albatros kolonie

Dinsdag 14 februari 2017

Otago Peninsula

Gelukkig hebben we beiden wat beter geslapen. Vandaag gaan we routes kris kras over het schiereiland rijden. Het weer wisselt telkens in een rap tempo. Regen, zon, miezer, bewolkt, van alles wat dus. We hebben gekozen om eerst naar het noordelijke puntje te rijden. Hier huist de Royal Albatros kolonie bij Taiaroa Head, de enige plek waar deze albatrossen hun broedplaats hebben.

Pech … we zien niets, net als alle andere bezoekers, ook diegenen die een tour hebben geboekt zullen het vanochtend zonder moeten doen. Er zijn alleen wat meeuwen, niet dezelfde soort die wij aan de kust hebben. Het begint nu serieus harder te regenen en we duiken de auto in.

Na de bui weer naar de Pacific gelopen om van het mooie uitzicht te genieten. Diverse kleuren blauw en groen in het water en golven die tegen de rotsen opbeuken die weer witte schuimkoppen veroorzaken.

We zakken af naar Otakou en ik zie weer eens ouwe troep staan, vervallen huisjes, gereedschappen en boten. Heerlijk, uitstappen en op de picture. Ik hou er zo van! Via Harington Point Road verder teruggereden en Weird Road op richting Cape Saunders. Helemaal aan het eind houdt de weg op en staan we voor een hek. We besluiten om hier ons brood op te eten. Flesje water erbij en weer verder na een paar foto’s gemaakt te hebben van de omgeving en de schapen die hier al geschoren zijn. Op veel andere plekken zitten ze nog lekker in hun vacht. Ze zijn erg schichtig. Als je er langs rijdt blijven ze rustig staan grazen maar zodra je uitstapt rennen ze weg. Er loopt er eentje buiten de hekken en zoekt duidelijk naar een ingang die niet te vinden is en loopt te blaten. Wat doe je er aan? Niks dus want ze zet het op een lopen zodra je in de buurt komt. We zien hier ook Mount Charles. Nou ja, een berg? Hij is maar 408 meter hoog.

Via Portobello zijn we naar Sandfly Bay gereden. Daar zien we een bord staan met wat info en het wordt ons nu wel duidelijk dat zowel de Blauwe pinguïn als de geeloogpinguïn alleen bij schemer te zien zijn. Ook moet je dan 200 meter afstand nemen, dichterbij mag niet. Dit zit er dus voor ons niet meer in. Jammer van de verkeerde voorlichting over de geeloog. Van de blauwe soort wisten we het wel.

Onderweg naar het strand komen we een man tegen met een zeer grote lens op z’n camera dus ik vraag of hij toch nu al de pinguïns heeft gezien. Nee hoor die zijn er volgens hem ook alleen bij zonsondergang. Maar wel heeft hij zo'n 40 zeeleeuwen gezien op het strand. De weg naar het strand door het rulle zand daalt behoorlijk en de zee is op 40 minuten loop afstand. Dan terug ook weer omhoog …… dat gaat het niet worden omdat ook op het stuk strand wat wij zien vanaf halverwege de daling, de zeeleeuwen ook nog niet zien liggen. Die liggen waarschijnlijk nog een paar kilometer verderop. We zien in zee twee rotsen liggen. Dat zijn de Gull Rocks. Een magnifiek uitzicht van bovenaf en ook halverwege de daling. Wat een schitterende natuur heeft Nieuw Zeeland.

Laat in de middag komen we weer thuis en drinken nog een wijntje voor en tijdens het eten. Inmiddels wel de spullen bij elkaar gezocht en de koffer ingepakt. Heb de foto’s al geüpload en alle apparaten zijn weer opgeladen. Nu wij zelf nog.

PS. Foto's uploaden lukt niet. Ik denk dat ik via Facebook wat ga plaatsen in een apart album als dat tenminste wel willukken.

Thunderstorm

Maandag 13 februari 2017

Dunedin

We hebben erg slecht geslapen. Ruud wordt toch verkouden. We hopen echt dat het snel minder wordt door op tijd te gaan druppelen i.p.v. een antibiotica kuur te moeten gaan nemen als het druppelen niet afdoende helpt, anders kunnen we niet echt verder reizen. Lastig hoor, vooral omdat ik niet mag rijden.

OK verder met het verhaal van vandaag. Na het douchen wat een unieke ervaring was met het uitzicht, gegeten en naar Dunedin op zoek naar nieuwe bergschoenen en natuurlijk om de stad beter te bekijken. We hebben dezelfde weg als gisteren gereden zo langs de baai en de auto in een parkeergarage gezet midden in het centrum. Wat foto’s van mooie oude gebouwen gemaakt en een standbeeld, etc. Toen op zoek naar schoenen. 3 winkels verder en vele schoenen bekeken en sommigen gepast te hebben kom ik uit bij Katmandu waar ze een paar hebben die een maat te groot is maar met dikke sokken erin wel goed lopen en genoeg steun om de enkels geeft. De goeie maat hadden ze jammer genoeg niet meer dus in het vervolg draag ik geen sneakersokken meer in m’n bergschoenen. Vind het nog steeds erg dat de mijne het begeven hebben. Deze zijn hardstikke duur maar dat is met bijna alles hier zo. Wél 50 dollar korting, dat dan weer wel, het is niet anders. Wie weet loop ik hier ook weer 10 tot 15 jaar mee rond op deze aardbol.

Voor de lunch hebben we wat broodjes en water gekocht en zijn toen op aanraden van Corrina naar het station gelopen. Het is inderdaad een prachtig gebouw die we op de foto hebben gezet. Daarna op een bankje ons brood opgegeten. De lucht wordt steeds donkerder en het begint licht te regenen. Tijd om de toestellen op te ruimen. We kiezen ervoor om maar terug te gaan want we gaan het niet droog houden. Achteraf een goeie beslissing want wat later werd de stad getroffen door een thunderstorm (ik stapte net uit de auto ergens onderweg om een foto te maken toen ik een vreselijk harde donderslag hoorde) met vreselijk grote hagelstenen en overstromingen waardoor diverse winkels hun deuren hebben moeten sluiten. De lucht werd steeds dreigender achter ons en we zijn doorgereden. Eenmaal hier hoorden we het alarm afgaan maar waarvoor en waarom … tja dat wisten we niet. Hier was het een stuk lichter op het schiereiland dan boven Dunedin.

Onze gastvrouw kwam vanavond even vragen of we nog wat nodig hebben en of we nog weg waren geweest. Yes … naar Dunedin en om ca. half 4 weer thuis waren. Ze vertelde dus wat er aan de hand was geweest en dat we inderdaad blij konden zijn dat we op tijd weg waren. Het was inderdaad de alarm sirene die af is gegaan en ook brandweer, politie en ambulances, die wij dan weer niet hebben kunnen horen op deze afstand, waren volop in de weer.

We zijn erg blij dat we heelhuids en zonder hagelschade aan de auto net op tijd thuis waren gekomen. Ze vertelde ons ook dat het voor de tijd van het jaar erg koud is en er ook veel regen is gevallen de laatste paar weken. Normaal is het veel warmer in januari en februari, volop zomerweer.

Ruud keek net nog via zijn phone naar een nieuwsbericht met foto’s van de hagel die er in Dunedin lag en een filmpje met de overstroming. Het zag er niet best uit.

Vanavond gebakken aardappeltjes gegeten met een kipfilet en koolsalade. Nu nog even ons blog uploaden en dan relaxen. Gaan vanavond maar eens een tijdje lezen.

Tot morgen!

Achtergrondinfo over Dunedin:

Dunedin( Ötepoti in het Maori):

Dunedin is een studentenstad. Deze stad heeft een typische Schotse uitstraling en bezit twee grote kerken: de Anglicaanse St. Paul's Cathedral en de First Church. De katholieke kathedraal is de Sint-Jozefkathedraal. Het stratenplan is bijna volkomen gelijk aan dat van Edinburgh in Schotland.

Geen Mount Cook maar wel zeeleeuwen!

Zondag 12 februari 2017

Van Lake Tekapo naar Otago Peninsula (Dunedin)

Vanochtend stonden we op en Ruud zag een berichtje op z’n phone dat op het terrein van Tata Steel brand is ontstaan bij een tranformator huisje. Ai, niet zo leuk. Hopen dat het niet al te lang duurt en dat de schade beperkt blijft.
Na het ontbijt en de afwas zijn we om 8.45 uur vertrokken richting Dunedin. Het is licht bewolkt maar gelukkig breekt af en toe de zon door.

Via de Highway 8 gaan we eerst naar Lake Pukaki en zien we onderweg een regenboog tussen de bergen in verschijnen. Fotomomentje natuurlijk! Het waait hier zo tering hard dat ik zowat wegwaai. De stofwolken blazen over de weilanden heen. Het is ineens zo bewolkt dat we helaas geen vergezichten hebben. Bij het uitzichtpunt waar je Mount Cook kunt zien liggen is het dus wederom geen Mount Cook, jammer! Maar het is er wel mooi om andere plaatjes te schieten. Het is in ieder geval wel fascinerend om door de Southern Alps te rijden en te lopen de afgelopen dagen, een mooi ruig landschap.
Een uur nadat we vertrokken zijn vanmorgen komen we aan bij Twizel. Aan de linkerkant krijgen we nu veel meren te zien. Bij Omarama nemen we de afslag en gaan de highway 83 op. Vanaf hier rijden we nu naar het zuidoosten tot we de kust bereiken. In de meren zien we diverse damwanden o.a. voor de stroomvoorziening en het in stand houden van de irrigatiekanalen ondermeer bij Waitaki. Het was niet voorspeld maar het is nu 26 graden buiten, lekker warm (ja, we weten het …. jullie hebben het daar een stuk kouder en ook nog eens sneeuw).

We stappen uit bij Takiroa net voorbij Waikaura om de Maori Rock Drawings te bekijken die op de bergwanden geschilderd staan. Mooi om te zien, de tekeningen/schilderingen zijn rood en zwart. Even weer een feitje tussendoor: de Maori kennen geen eigen geschreven taal maar alles wordt d.m.v. verhalen vertellen doorgegeven. Vandaar dus dat er geen letters of woorden op de bergwand staan. In de rotswand zijn ook veel gaten/holen te vinden waar vogels in huizen.

Het is onderhand tijd voor koffie. Een bakkie leut tussendoor gaat er wel in. Zie op de routekaart het plaatsje Earthquakes staan …. toeval of bewust zo gekozen? Net na Georgetown verandert het landschap. De hoge bergen ruilen we in voor het nu bijna vlakke land. De lucht trekt nu helemaal dicht, het wisselt hier enorm en dan voelt het ook weer een stuk kouder met 16 tot 22 graden. We merken dat we de Southern Alps voorbij zijn en in de buurt van de oostkust komen. Bij Pukeuri nemen we de Highway 1 naar het zuiden en zien bij Oamaru, midden in de stad, ineens een bordje “geeloogpinquins” en zijn de afslag al voorbij voor we het weten. Pech! Op naar de Mouraki Boulders. Rond half 1 (er zijn hier bijna geen stopplaatsen om even wat te drinken of te eten) een “broodje uit de kofferbak” gegeten en gaan weer verder. Yep, hier de afslag naar de Mouraki Boulders. We lopen het pad op naar het strand en daar liggen ze dan. Sommige half in het water (eb of vloed) sommige tegen de rotskust aan. Een paar zijn al uit elkaar gevallen en over een aantal jaren bestaan ze niet meer in deze ronde vormen. Het is een geweldig gezicht ….. we genieten enorm, en zijn blij dat we dit hebben kunnen zien.

Het begint nu zachtjes te regenen, we vervolgen onze weg langs de kust en kijken nu uit op de Pacific. We komen ook nog langs Flagstaff, not in America maar in New Zealand! Grappig toch? Hoe dichter we bij Dunedin komen hoe meer laaghangende bewolking en flarden mist we krijgen. In Dunedin hebben we wat boodschappen voor de komende drie dagen gehaald en rijden nu verder langs de baai van het Otaga schiereiland richting ons onderkomen Hereweka Garden Retreat. We zien de dorpjes en markeerpunten langs de weg rond de baai langs ons voorbij trekken. Het is een kronkelige weg vlak langs het water en we passeren o.a. Anderson Bay, Waverley, The Cove, Collinswood, Macandrew Bay, Company Bay, Broad Bay en uiteindelijk Portobello waar we eraf moeten. Het is mistig boven de baai maar wel mooi om te zien en inmiddels is de temperatuur gezakt naar 13 graden.

Eenmaal aangekomen via een wel erg steile weg komt de eigenaar ons begroeten en legt uit dat alle ingrediënten voor het ontbijt klaar staan en alle voedsel uit de kasten ook gebruikt mag worden. Wat een verrassing: verse eieren, melk, sap, brood, jam, honing en zoveel meer. En allemaal zelf gemaakt of uit eigen tuin. Hier hadden we niet op gerekend.
Het is een ruime woning met een slaapgedeelte boven en beneden een kamer met keuken en een badkamer met een douche met uitzicht op de bergen. Je kijkt direct naar buiten via een groot raam/schuifpui vanaf de grond tot aan het plafond en niemand die je daar kan zien staan. Uniek voor ons! Super leuk dat we dit ook eens kunnen ervaren. Morgen ff uittesten. Alles is hier trouwens eco!

Na het eten (spaghetti) zijn we naar Allans Beach gereden om daar de geeloogpinquins te gaan zien. Helaas ….. die zagen we niet maar wel twee zeeleeuwen die op het strand lagen te slapen. Wauww …. een grote moederzeeleeuw met haar baby en die laatste is al van een behoorlijk formaat hoor.
Het waait en het is nog steeds wat mistig boven zee wat weer mooie beelden oplevert. We zien in de verte nog een zeehond af en toe uit het water omhoog komen maar die duikt snel weer weg, we zien amper zijn staart.
Het zien van de zeeleeuwen kunnen we ook weer van ons lijstje afstrepen!

Nu op naar ons huisje om nog na te genieten van deze geweldige dag!

De conditie testen!

Zaterdag 11 februari 2017

Een dagje Lake Tekapo

Na het ontbijt, we hebben trouwens prima geslapen, zijn we eerst even het dorpje ingelopen voor een boodschap. Aan de rand van het meer waar we langs lopen staat een van de bekendste kerken van het land, de Church of the Good Shepherd, een heel sfeervol mini kerkje waar ik gisteren al foto’s van heb gemaakt. Bij het kerkje staat ook een standbeeld van een collie, als eerbetoon aan dit ras hond die al sinds jaar en dag de trouwe metgezel is van de boeren in deze omgeving. Leuke feitjes om te weten.

Vandaag hebben we een wandeling uitgekozen waar je op een bepaald punt Mount Cook in de verte kunt zien liggen volgens de eigenaar van ons onderkomen.

Na de lunch bepakt en gezakt op weg. De route duurt zo’n 3 en een half uur. Niks vergeten …. hoppa op weg met de tassen op onze ruggen met de nodige verversingen en koud weer/nat weer kleding erin. We gaan eerst Mount John op en lopen dan vanzelf langs het Observation Point (sterrenwacht). Het eerste stuk is heel steil en het pad loopt door een bos. Zo’n half uur klimmen voordat het wat minder heftig wordt. Twee weken geen sportschool en alleen maar op je kont zitten en je staat te hijgen als een paard. Pfff … dat viel niet mee. Maar wat een prachtige uitzichten op Lake Tekapo. Telkens verandert het landschap en sta je met verbazing te kijken. Het wordt zo langzamerhand al aardig warm om te lopen, zo’n 24 graden. We hebben ons wel goed ingesmeerd want hier verbrand je wat sneller zo dicht bij de Zuidpool. Veel foto’s gemaakt, natuurlijk heel veel van het meer en de bergen eromheen. Middenin het meer ligt nog een eilandje …. het lijkt Alcatraz wel, hahaha maar de naam is Motuariki Island. De spiegeling in het water is zóóó mooi.

We houden na zo’n 2 uur gelopen te hebben een koffie pauze. Wat een geweldig uitzicht. Genieten in het kwadraat is dit. We zwoegen verder door de warmte. Vooral Ruud wordt het af en toe te veel. Maar ja …. conditie opbouwen is niet verkeerd.

Op het hoogste punt verwachten we Mount Cook te zien maar helaas …. geen Mount Cook te bekennen. Het was ons wel verteld door de eigenaar van ons huisje. Zit hij er toch echt naast. Maar morgen krijgen we nog een herkansing als we langs Lake Pukaki rijden. Daar is de kans ook wat groter dat we hem zien. Mount Cook ligt in de Southern Alpes. De hoogste top in deze bergketen is Mount Cook (3724 m), de echte naam is eigenlijk Aoraki. In dit gebergte bevinden zich 17 pieken die boven de 3000 meter uitsteken. Wel zien we dus andere prachtig besneeuwde bergtoppen in de verte. Al verder lopend krijgen we uitzicht op Lake Alexandrina. Zulks mooi azuur/turquoise blauw water hebben de meren hier in dit kleine gebiedje. Geen wonder dat ze erom bekend staan. Op de terugtocht (ja waar begint tie eigenlijk???) lopen we wat lager en langs de rand van het meer. Rond half 4 zijn we weer bij het beginpunt. Een goed besteedde middag.

Als we thuis zijn zie ik tot mijn schrik dat de zool en zijkant van mijn bergschoenen het gaan begeven. Er zit een scheur in en de onderkant laat los. Nee hè. Een tijdje geleden zei ik nog tegen Ruud dat ik zo hoopte dat ik nog lang van mijn schoenen gebruik kan maken. Ze zitten zo lekker. Zijn al een jaar of 10 á 15 jaar oud en lopen geweldig. Helaas, zal nu toch nieuwe moeten aanschaffen en wel zo snel mogelijk. Hier durf ik niet meer mee de bergen in te gaan. Stel dat je zonder hak komt te zitten. Lastig lopen hoor! Vette pech dus want deze zitten me als gegoten.

Beiden hebben we buiten nog een wijntje gedronken voor het eten. Nu staat Ruud een pasta in elkaar te draaien. Het ruikt lekker en we hebben honger als een paard. Het weer gaat veranderen lijkt het wel. Er staat nu een harde wind en het is beduidend kouder geworden. De lucht is nu wit i.p.v. mooi blauw.

We zitten nu aan de koffie en hopen vannacht weer zo lekker te kunnen slapen.

PS. de bijbehorende foto's voor de blogs volgen nog als ik wat meer tijd heb.