Hiken tussen de hoodoos in Bryce!

dinsdag 10 juni 2014

Bryce Canyon

2 dekbedden waren er voor nodig om het warm te houden vannacht. Het lopen gaat iets beter dan gisteren dus we gaan het erop wagen vanmiddag. Eerst ontbijten en proberen 2 verhalen voor ons blog te uploaden. Hé … het werkt. Misschien ligt het aan het tijdstip? Rugtassen staan gevuld en al klaar en we besluiten bij Sunset Point de Navajo Loop Trail te gaan lopen. Eens kijken hoever we komen met een lichtelijk gehandicapte man, hahaha! En bijna 30 graden! Het gaat boven verwachting prima. We dalen af in de canyon langs een slingerend pad. Maar we moeten ook weer omhoog op de terugweg!!! Wat een geweldige ervaring zo tussen die magnifieke rotsen en hoodoos al zigzaggend naar beneden te lopen. Het is een smalle canyon waarin een aantal Douglassparren staan. Door erosie aan de randen van de plateaus ontstaan kalkstenen muren die steeds dunner worde en op den duur los komen te staan. Een voorbeeld van zo’n monoliet is Thor’s Hammer die we nu in beeld krijgen. Ook zien we Queen Victoria, een heel mooie rotsformatie. Woorden schieten te kort bij al dit moois. Eenmaal onderin de canyon moeten we weer omhoog klimmen. Onderweg zien we een golden-mantled ground Squirrel (leen ietwat andere eekhoorn). Hij blijft op het pad zitten en komt steeds dichterbij. Ook gaat hij af en toe op zijn achterpootjes staan en rijkt met z’n koppie steeds verder omhoog. Echt schattig. Niet voeren want daarvoor staan ze juist te bedelen. Je mag trouwens geen enkel dier eten geven in de natuur.

Na deze trail gaan we naar Sunrise point zien we Queens Garden met ook hier weer prachtige rotsformaties, hoodoos en vergezichten. Omdat het zo’n helder weer is kunnen we heel ver kijken. Daarna naar Inspiration Point. Heel wijds uitzicht wederom met ook zicht op de Sinking Ship, een gigantische rotsformatie die op een zinkend schip lijkt. Bij terugkomst de foto’s geupload en Ruud heeft spaghetti gemaakt. Dat smaakte heerlijk na zo’n inspannende tocht. Jammer genoeg moeten we morgen al weer verder maar wie weet wat ons dan weer voor een moois te wachten als we naar Capitol Reef gaan.

Een stukje achtergrond info over Bryce Canyon:

Bryce Canyon is genoemd naar de Mormoonse familie Bryce, die er tussen 1875 en 1880 woonden. Ebenezer Bryce werkte aan de toegankelijkheid van het gebied, o.a. door een weg aan te leggen. Mensen uit de omgeving noemden het vreemde gebied nabij Bryce's huis "Bryce's Canyon", een naam die tot vandaag bestaat.

Het gebied dat nu een National Park in Utah is werd tussen 144 en 63 miljoen jaar geleden gevormd. De rotsen werden gevormd door het steeds weer aanvallende en terugtrekkende zeewater (!) dat toen nog tot dit gebied reikte. De rode rotsen, "hoodoos" genaamd, werden tussen 66 en 40 miljoen jaar geleden gevormd toen de hoogste gedeelten van het gebied erodeerden en verschillende sedimenten op de bodem van riviertjes en meertjes werden afgezet.Bryce Canyon staat vooral bekend om zijn hoodoos of aardpijlers, door erosie gevormde dunne rotsformaties in vele kleuren die tot 60 meter hoog kunnen worden.

Nog een klein stukje door Zion NP op weg naar de Hoodoo's!

maandag 9 juni 2014

Van Zion NP naar Bryce Canyon

Vanmorgen wat later opgestaan. Vandaag hebben we niet zoveel kilometers (mijlen) te rijden. By the way .. 1 mijl is 1,6 km. Eerst ontbijten … geroosterd brood met een dikke laag jam erop. Ook hebben we laatst kaas gekocht. Geen gewone te vinden, maar dit is er één met rode pepers erin. Heel scherp maar wel lekker. Ook een behoorlijke laag pindakaas op een geroosterd broodje smaakt prima! De RV rijklaar gemaakt en we gaan op weg naar de tunnel die ons Zion NP uitleidt. Jammer eigenlijk want dit is zo’n mooi park! Weer een heel smalle bergweg die omhoog slingert met haarspeldbochten. Beautiful! (gelukkig het meeste aan de bergkant gereden). Bij de tunnel moeten we wachten totdat de ranger ons het sein geeft dat we er door mogen rijden. RV’s zijn nl. te hoog en te breed om samen met het tegenover liggende verkeer door de tunnel te kunnen rijden. Dus we rijden straks in het midden van de tunnel over 2 rijbanen. Het duurt niet lang en we mogen de tunnel in. En daar komt de beroemde Checkerboard Mesa, een grote kalkstenen rots in een schaakpatroon, in beeld. Gauw de RV uit en op de picture zetten. Het heeft een patroon van een schaakbord. Na Zion NP laten we de rotsen achter ons en zijn heel benieuwd wat er nu gaat komen. Via Highway 89 N gaan we richting Bryce Canyon. Net voor Glendale rijden we langs een oude Trading Post. Echt antiek om te zien, tuintje erom heen. Oude auto’s overal langs de weg in weilanden of bij oude krotten van huisjes. Rond 11 uur …. koffietijd … een aangename temperatuur buiten en drinken al genietend van het uitzicht onze koffie op. De weg is versmald naar 1 rijstrook dus we moeten wachten tot de man buiten het seinbord van STOP naar SLOW draait. Geen stoplichten zoals in Nederland die zulke dingen regelen. In de Asay Creek staat het water hoog en stroomt hard door. De meeste rivieren die we tot nu toe hebben gezien staan bijna tot helemaal droog. Nog maar een klein stukje rijden totdat we in Bryce zijn. We kunnen ons niet voorstellen dat daar hoodoos staan gezien het landschap waar we nu doorheen rijden. Veel kreekjes, groen gras, bergen, bomen. We rijden al een tijdje langs de Sevier Rivier. We rijden nog maar net op de UT Highway 12 door Dixie’s National Forest en zien de prachtig gekleurde hoodoos met af en toe witte punten. Magnificent! De RV uit en foto’s maken. Dit gedeelte heet Red Canyon. Dit beloofd wat…. We verlaten Dixie’s National Forest en het landschap is weer groen met ook veel Ponderosa pines. De East Fork Sevier River staat hier droog. Omdat we regelmatig de camper in en uit zijn gegaan om foto’s te maken komen we net na 1 uur op de camping “Ruby’s Inn” aan. Eerst maar eens onze magen vullen. Daarna water, electra en afvoer aangesloten. We besluiten vanavond vroeg te gaan eten omdat we het park in willen. Om kwart voor zs stappen we de shuttlebus in op weg naar Bryce Point waar je een schitterend uitkijkpunt hebt. De foto’s en de filmpjes die we ervan gezien hebben op o.a. YouTube liegen echt niet. Wat een kleurenpracht, rood met witte punten en een vergezichten …! Ook bij Sunset Point uitgestapt. Wat een prachtige hoodoos, dit zijn de rode zandpilaren in de canyon, en wat kun je ver kijken. Zo mooi … we hebben er geen woorden voor! Op de terugweg in de shuttlebus stopt de chauffeur omdat er herten aan de kant van de weg staan. Die kunnen we ook nog even “meepakken”. (Ik weet niet wanneer ik de foto’s kan uploaden zodat jullie het kunnen zien, want wifi verbinding is hier vreselijk slecht of werkt niet. De foto’s van Zion hebben jullie ook nog tegoed). Heel veel plaatjes schieten en we besluiten om morgen rond het middaguur weer Bryce in te gaan naar andere uitkijkpunten en van daaruit te gaan hiken. Wie weet lukt dat niet omdat Ruud gisteren een kuitblessure heeft opgelopen en nogal strompelt. Dat zou heel jammer zijn want hier hadden we ons nou net heel erg op verheugd: Bryce Canyon te gaan zien met eigen ogen en de canyon in naar beneden wandelen zodat we tussen de hoodoos staan. Duimen maar! Nu eerst douchen en wat warms aantrekken. Het koelt hier verschrikkelijk af en zitten voor het eerst binnen met vesten aan. Het wordt vannacht rond de 5 graden en hebben de dekbedden al op ons bed liggen. Lekker slapen en morgen gezond weer op RUUD!!!!!

Van het hectische Las Vegas naar Zion NP

zondag 8 juni 2014

Van Las Vegas naar Zion NP

Na 2 dagen in de bloedhitte van Las Vegas te hebben vertoefd hopen we op wat meer “Hollandse” temperaturen. Om half negen vertrokken we van het RV park en zijn eerst gaan tanken. Dit houden we maar als gewoonte aan. Het is nog rustig op de wegen in Las Vegas (misschien omdat het zondag is) en rijden al gauw de I-15 richting St. George op. Rechts zien we een gevangenis liggen. De gevangenen staan buiten in een rij voor een ingang bij een ander gebouw te wachten. Een erg hoge omheining met daarbovenop prikkeldraad. Leuk dat je dit soort details kunt zien. Het licht is erg fel in de woestijn en daardoor lijken de bergen grijs en zit er niet veel kleurverschil in. We komen langs Speedway Blvd. Dit is een racebaan met enorm veel parkeerplaatsen. Helaas voor ons geen racewagens te zien die scheuren op het parcours. We zijn nu echt de stad uit en rijden door het desolate landschap. We zien het Nellis Airforce Base en langs de kant van de weg zien we dat het 92 graden Fahrenheit is. Net voorbij Dry Lake rijden we door het Moapa River Indian Reservaat. Rechts van ons ligt de Valley of Fire. Het doet zijn naam eer aan want het staat in de fik, hahaha Het rookt er verschrikkelijk door de brand. Eigenlijk staat de naam voor de fel rode kleuren die vroeg in de ochtend heel goed zijn te zien. Het plan was om door dit park te rijden maar we hebben vanochtend besloten om dit links te laten liggen (voor de kijkers rechts) en rechtstreeks naar Zion NP te rijden. In de Muddy River staat weinig tot geen water. Na een aantal mijlen zien we weer Joshua Trees. Ze zijn klein en vallen nauwelijks op (nog geen meter hoog). We hopen bij Joshua Tree Park (laatste deel van onze reis) de hogere bomen te zien te krijgen, maar zover is het nog lang niet.

Wat een tegenstelling in het landschap. Links zijn de bergen/rotsen plat van boven en rechts hebben ze grillige punten. Regelmatig steken we de Virgin River over en komen bij Mesquite en gaan we Arizona binnen. In deze staat geldt de Mountain Time maar aangezien ze niet aan de zomertijd (Daylight Saving Time ) doen blijft het hetzelfde tijdstip. De dorpjes die we onderweg tegenkomen zijn leuk beplant met bomen en struiken waardoor het en wat frissere blik krijgt. We rijden langs de Beaver Dam. Wat een magnifiek uitzicht krijgen we ineens als we door de Virgin River Gorge rijden. Een heel steile kronkelige weg (1 heel smalle baan beschikbaar omdat er wegwerkzaamheden zijn) met rode rotsen. Werkelijk prachtig. Ik kijk mijn ogen uit. Ruud moet meer op de weg letten omdat het zo smal is. Maar ik heb foto’s gemaakt en hoop dat hij zo toch een beter overzicht krijgt van wat ik zie. We rijden de Gorges weer uit en het landschap wordt weer vlakker. We zijn bij de grens van Arizona en Utah (net onder St. George) en plots is het een uur later (Mountain Time). Ter hoogte van St. George steekt de witte tempel van de Heiligen Der Laatste Dagen af tegen de rode rotsen. Het is de eerste Mormoonse Tempel in Utah. De rotsen zijn nu overwegend rood gekleurd. Hier in de buurt van het dorpje Washington zijn sporen van dinosaurussen gevonden. We gaan verder over de Highway 9 richting Hurricane. We rijden over de Bridge to Zion en over 20 mijl zijn we bij Zion NP volgens de Tom Tom. De bergen zijn nog kleurrijker geworden: paars, rood, wit bruin, oranje …. werkelijk prachtig! Ineens heel veel struisvogels …. en enorm veel grote eieren langs de weg. Nee, laat maar zitten, die gaan we niet eten.

We rijden het park binnen en gaan naar onze camping (Watchman Campground). We hebben een prachtige plek aan de buitenring van de camping gereserveerd. We kijken uit op een prachtige berg (mooie rode en gele kleuren) en zien salamanders voor onze voeten voorbij schieten. Al het voedsel moet weer opgeborgen worden hier. Niet in bear lockers maar gewoon in de RV in kasten. Aangezien we vroeg in het park zijn besluiten we snel koffie te drinken en brood te eten om direct daarna de shuttlebus te nemen voor de scenic drive door het park. Toen we onze route samenstelden hadden we niet gedacht dat we dit konden gaan doen wegens tijdgebrek omdat we de Valley of Fire hadden ingepland. Hier hebben we achteraf echt geen spijt van. Wat een uitzichten. Bij elke stopplaats eruit, foto’s maken en de volgende shuttle weer in naar een volgend punt.

We starten bij Court of the Patriarchs Viewpoint. Bij de stopplaats begint een pad van zo'n 100 meter lengte. Aan het eind van dat pad heb je een mooi uitzicht op The Three Patriarchs, dat zijn drie bergtoppen die zijn vernoemd naar de drie bijbelse stamvaders Abraham (2.101 meter), Isaac (2.081 meter) en Jacob (2.083 meter). Daarna de West Tempel, Altar of Sacrifice, The Sentinel, The East Temple, Emerald Pools, The Great White Throne, Angels Landing, Wheeping Rock, en dan bij het eindpunt “Temple of Sinawava” lopen we een stukje langs de Virgin River. Wat een machtig hoge bergen. En wat een geweldige uitzichten op rotswanden, etc. En wat voel je je klein als je tussen die enorme bergen staat. Onderweg stapt er nog een Mormoonse familie in de bus. Lange jurken (alle meisjes en moeder hebben een andere kleur jurk) tot op de enkels en vlechten in het haar. Ze stappen voor ons de bus weer uit. Het lijkt wel een ganzen familie. Papa voorop en 6 kinderen, bijna allemaal meisjes, en moederkloek erachteraan. We komen hen diverse malen tegen in de bus en uit de bus. Leuk om dat ook eens te zien.

Weer terug bij de camper snel wat te eten maken. We eten ijsbergsla met tomaat, aardappeltjes en kalkoenfilet. Terwijl we zitten te eten staat plotseling op nog geen 10 meter afstand een hert naar ons te kijken en wij naar haar/hem. Wat een pracht plek hebben we hier midden in de natuur. Vanavond kunnen we lekker buiten zitten. De temperaturen zijn hier wat aangenamer dan in Nevada. Wel hebben we af en toe flinke windvlagen.

Over Zion schreef John Wesley Powell in 1895: “All this is the music of waters”. Daar heb ik niets meer aan toe te voegen. Dank je wel John, het is exact zoals je het onder woorden hebt gebracht!

NB: Helaas kunnen we geen foto’s die Ruud heeft gemaakt op ons blog zetten omdat de bestanden te veel pixels bevatten. De foto’s die ik maak met mijn kleine toestel lukken wel maar eergisteren was de batterij leeg en halverwege deze middag weer! Dus ik kan weinig foto’s maken en wat uitzoeken om op ons blog te zetten. Jammer, want de foto’s die Ruud maakt zijn erg mooi en goed van kleur.

Een stukje achtergrond info over Zion NP:

Zion staat bekend om de mooie zandstenen bergwanden/rotsen die hoog in de lucht reiken en verschillende kleuren hebben zoals, rood, roze en crèmekleurig. Zion bestaat uit canyons, grotten, steile ravijnen en diepe valleien. Zion is een Nationaal Park gelegen in het zuidwesten van de Amerikaanse staat Utah. Het Nationaal park Zion werd in 1909 een National Monument, en in 1919 een National Park, in 1937 werd het park uitgebreid met Kolob. Zion bestaat uit een groot ravijn met diverse neven canyons, uitgeslepen in een rotsplateau door de Virgin River en wind, regen en ijs hervormde en verbrede de kloof. Ook vulkaanuitbarstingen droegen 250 jaar geleden bij aan de vorming van Zion. Als in het voorjaar de sneeuw in de bergen smelt, voert de Virgin River grote hoeveelheden puin en sediment af. Daardoor is het erosieproces dat Zion Canyon en de diverse zijdalen heeft gevormd, nog steeds volop gaande. Zion Canyon is een ravijn, 24 kilometer lang en 800 meter diep, met hoog oprijzende wanden en hellingen.Tegenwoordig kronkelt de Virgin River rustig door Zion Canyon, langs de vruchtbare groene oevers.

De naam Zion is afkomstig van de mormonen, een religie (vooral in Utah gevestigd) vergelijkbaar met de volgelingen van Jehova. Aangezien de eerste Europese kolonisten in het gebied mormonen waren, komen veel namen in het park uit de Bijbel. De mormonen beschouwden de stenen terrassen als de natuurlijke tempel van God in de hemelstad Zion. ‘Zion’ is mormoons voor een plek van rust en veiligheid. Deze naam kreeg het van mormoonse pioniers in 1860. Ook de naam Kolob komt van die religie, het betekent: een plek dichtbij God. 2000 jaar geleden leefden hier ook Anasazi tot ongeveer 800 jaar geleden. Toen leefden hier de Paiutes tot de mormoonse pioniers hier aankwamen. Zelfs nuchtere geologen werden bewogen door het landschap: de highlights hebben dan ook namen als The West Temple en The Great White Throne.

Via de Hooverdam naar de kitsch van Las Vegas

6 en 7 juni 2014

Van Barstow via de Hooverdam naar Las Vegas

Vanochtend snel op pad omdat we eerst naar de Hooverdam willen voor we naar de camping gaan. Eerst natuurlijk weer tanken. Wat slurpt dat ding zeg! We komen een afslag tegen met een heel vreemde lettercombinatie: ZZYZX Road Op de kaart staat het niet aangegeven. Je zult er maar wonen, hahaha! We rijden door een soortgelijk landschap als gisteren en het verveelt nog steeds niet. De warme lucht zie je tegen de berghellingen hangen. We zitten alweer op 4000 ft hoogte. Je voelt het in je oren en we moeten veel slikken om ze open te houden. Nu weer heel veel Joshua Trees die samen met de rotsachtige bergen en veel zand het landschap bepalen. Kleine huisjes, eigenlijk krotten met roestige oude auto’s voor de schroot. Het ziet er erg armoedig en triest uit. Verderop zien we wederom een veld met zonnepanelen, die het zonlicht weerkaatsen op enorme spiegels die daar recht boven uitsteken (een net iets ander systeem dan we gisteren hebben gezien). Hier is geen grote centrale te zien. Rond half 11 rijden we Nevada binnen en zien direct de kitcherige gebouwen, ook al casino’s (tja, we zitten in Nevada en vlakbij Las Vegas) en een hele rij met outlets (kleding). Dit is gelukkig van korte duur en vervolgen onze rit door de bergen. De wegen zijn een stuk beter onderhouden dan in California. We rijden nu door de zuidkant van Las Vegas. Rechts ligt het Henderson Executive Airport. We zien eerst Lake Mead liggen. Wat is dit wonderschoon, zo mooi blauw met witte rotseilandjes in het meer zelf. Op de terugweg gaan we hier uitstappen. Lake Mead wordt gevoed door de Colorado River en de Hooverdam ligt daartussen.

We zijn benieuwd naar de Hooverdam waar we rond het middaguur aankomen dus het heetst van de dag. Onderweg worden we aangehouden door een paar officers. Zij willen de camper van binnen bekijken. Waarom? Joost mag het weten …. willen we misschien de Hooverdam opblazen? Zou wel een spectakel zijn, haha! Geen speurhonden. Maar we zien er niet verdacht genoeg uit blijkbaar, want we mogen weer verder rijden. We moeten vrij ver omhoog rijden om een parkeerplaats te vinden. Als we uitstappen slaat de hitte je bijna tegen de grond. Rugtas op met veel flessen water. Fototoestellen mee en lopen maar naar de dam. De bouw van de dam begon in 1930 en was in 1936 klaar. De hoogte van de dam is 221,40 meter (op één na hoogste dam in de VS) en de dikte van de damwand is 15 meter aan de top, uitlopend tot 200 meter aan de voet. De Hooverdam ligt op de grens tussen de Amerikaanse staten Arizona en Nevada. De brug die er is gemaakt heet officieel de “Mike O’Callaghan-Pat Tillman Memorial Bridge”. Wat een gigantische damwanden, erg steil en wat een diepte. Prachtig om dit te zien. Onder stroomt de Colorado River mooi groen van kleur. Het reservoir dat achter de dam ontstaan is, heet Lake Mead en is vernoemd naar Elwood Mead die het toezicht had bij de aanleg van de dam. Voor de dam werd aangelegd had het Colorado River-bassin regelmatig te kampen met overstromingen ten gevolge van instroom in de Colorado van smeltende sneeuw uit de Rocky Mountains. Deze overstromingen bedreigden de boerderijen die stroomafwaarts gelegen waren van het bassin. De warmte wordt ons een beetje te gek en we moeten nog heel wat trappen op om terug te gaan naar onze camper. Nog gauw foto’s gemaakt van de twee gebouwtjes die er staan met op de ene Arizona en de andere Nevada. We zijn blij dat we de RV weer in kunnen en de airco draait alweer. Nu een stuk terug naar beneden naar Lake Mead. Geweldig en we staan daar met onze RV helemaal alleen. Even rust nemen en daarna de camper weer in om op zoek te gaan naar onze camping een stukje naar het noordwesten. We vinden in de stad Sam’s Town Boulder Campground. Een vreselijk saaie camping, veel beton en bloedheet. Het is ver over de 40 graden. De airco gaat aan en we blijven maar binnen zitten nadat alles is aangesloten. Vanavond naar “De Strip” met al z’n casino’s, kitscherig …. Ons kan het niet echt bekoren, maar als je toch in de buurt bent (misschien komen we maar 1 keer in het ZW van de USA) dan moet je dit toch een keer meemaken. We zien de Eiffeltoren , Venetië in het klein met de gondels en nog veel meer kitsch. Wat wel erg mooi is, is het waterorgel bij Bellagio Hotel. Het gebouw wordt eerst donker en vóór het hotel komen enorme waterstralen die omhoog, opzij, met bogen etc. spuiten. Muziek erbij. Wonderschoon om te zien. Om 12 uur hebben we het wel gehad en gaan met de bus terug naar de camping. Dit gedeelte van Las Vegas waar je dus hoort te zijn geweest hebben we nu dus ook gezien.

Zaterdag staan we wat later op. We hebben besloten een rustdag te nemen. In de ochtend wel boodschappen gedaan én de was die droogde super snel buiten op de stoelen, ons blog voor zover mogelijk bijgewerkt en foto’s proberen up te loaden, maar de bestanden van Ruud lukten niet, dus geen foto’s van “De Strip” voor ons blog. Ik had mijn toestel gisterenavond niet bij me. ’s Avonds nog even buiten gezeten toen het een paar graden koeler werd. Ruud wordt gek van het lawaai van de airco en dat moeten we niet hebben want we willen nog lang niet naar huis. En anders heb ik wel een pilletje voor hem, hahaha! Vroeg ons bed in en we zijn benieuwd wat we morgen gaan meemaken.

Een lange weg te gaan vandaag!

donderdag 5 juni 2014

Aangezien we vandaag nog door Yosemite NP rijden, hieronder een stukje over het ontstaan van het NP:

De vorming van Yosemite Park begon 500 miljoen jaar geleden als oceaanbodem en werd langzaam maar zeker omhoog gedrukt tot heuvelachtig gebied. Drie miljoen jaar geleden kwamen de gletsjers, die enorme druk uitoefenden op het landschap en zo de steile bergen creëerden. Pas 10.000 jaar geleden smolt het laatste ijs in het park en vormde zo Lake Yosemite. Dit meer werd weer gevuld met afbrokkelend gesteente en andere sedimenten en vormde zo de ondergrond voor het huidige Yosemite. In Yosemite zijn hoge bergen, diepe dalen, oeroude bossen, mooie weiden en grote watervallen te vinden. Naast wolven, valken, herten, beren en eekhoorns zijn er de beroemde, enorme Sequoia bomen, die tussen de 1000 en 3000 jaar oud zijn.

Het gebied dat nu Yosemite National Park vormt werd duizenden jaren geleden bewoond door Amerikaanse indianen. Vanaf midden negentiende eeuw werden zij verdreven door blanke kolonisten, die ook begonnen met het verspreiden van verhalen over de prachtige natuur in Yosemite. In 1916 werd Yosemite overgedragen aan de National Park Service. Datzelfde jaar werden de eerste wegen door het park en twee campings in het park gebouwd.

donderdag 5 juni 2014

Van Yosemite NP naar Barstow

We verlaten om half 8 in de ochtend de camping, het is nog vroeg maar we hebben een lange autorit voor de boeg. Het is zeker een aanrader deze camping waar je met je tent of RV tussen die gigantisch hoge bomen staat en als je omhoog kijkt ook o.a. de Half Dome ziet. Erg rustig, weinig luxe maar dat is juist de charme van kamperen.

We rijden naar het zuiden via de CA-41 . We zien nog een paar kleine hertjes langs de kant van de weg grazen en laten Yosemite Valley achter ons. Helaas staan erlangs deze weg geen Sequoias (reusachtige bomen zoals de beroemde Grizzly Giant en de Sherman Tree. Deze staan in Sequoia NP. De weg naar Yosemite NP (de 120) die we eergisteren hebben gereden was al steil en smal, maar dit is een stukkie erger. Diepe afgronden met nauwelijks 20 cm extra ruimte naast de witte strepen aan de rechterkant van de weg (en geen vangrails!). Ik kijk regelrecht die afgrond in. Ruud houdt gelukkig de middenstreep aan. Pfff … 38 mijl te gaan op de CA 41 tot we bij Oakhurst misschien een wat bredere weg krijgen. Regelmatig zitten we op 5000 ft hoogte. Nadat we Sierra National Forrest in zijn gereden komen de berghellingen aan de andere kant van de weg te liggen dus voor mij geen zicht meer op de diepe afgronden. Dat rijdt een stuk meer ontspannen.

Na 38 mijl rijden we het park uit. Tot net voorbij Oakhurst (eerst weer getankt) wordt de weg weer breder. Nu nog 42 mijl te gaan voor we de CA 41 South verlaten en op de snelweg richting Fresno zitten. We komen langs Madera County Line, de Mariposa County Line , en Bass Lake ligt aan de linkerkant van de weg. Vandaag niet vaak tussendoor de RV uit want we moeten echt doorrijden. Er staat ons een nogal saaie weg te wachten, o.a, de CA 99 South en de CA 58 East. We zien veel bomen en bergen. Deze zijn niet rotsachtig, meer zanderig. De zon schijnt lekker op de camper en het wordt al warmer en warmer. De airco mag nog niet aan vanwege het steile klimwerk en diepe afdalingen dus hebben we de ramen openstaan. Het landschap lijkt nu op wat we bij Manteca 2 dagen geleden op weg naar Yosemite hebben gezien. Olijfbomen, heuvels, kort geschoren geel gras en af en toe wat rotsblokken. Maar ook vlaktes met groen weiden. Af en toe een klein dorpje en wat industrie. De huisjes langs de kant van de weg zien er heel armoedig uit, met veel roestige oude auto’s in de tuintjes. Armoe troef hier! We passeren Millerton Lake en de Friant Dam net voor Fresno. Net na Fresno rijden we de CA 99 op richting Bakersfield/Los Angeles. Weer een erg slecht onderhouden weg met veel gaten. We rammelen een eind weg. We zitten nog in California en we vermoeden dat het slechte onderhoud met het bankroet van de staat California heeft te maken. Geen geld meer om de wegen goed te onderhouden? In de bergen zijn de wegen daarentegen wel heel goed te berijden en zien er ook prima uit. Mag ook wel met die afgronden. Wederom veel druiven langs de kant van de weg. Ineens zien we heel mooie zandbergen (ik noem het maar even zo omdat het er zo uitziet. Kan ook zijn dat onder die zandlaag rotsen liggen). Maar de cirkels geven zo mooi de rondingen aan. De kleuren zijn soms pastel geel, donker geel en licht bruin. Prachtig om te zien en het lijkt hier wel Death Valley (waar men in de zomermaanden met een RV niet door mag rijden vanwege de hitte). Daarna weer begroeide heuvels en rotsen. Na Bakersfield gaan we de CA 58 East op. Het is lastig om foto’s te maken vanuit de camper want rechts kijk ik tegen de buitenspiegel en antenne aan. Voorruit tegen het dashboard en de uitsteek boven de cabine en links zit Ruud voor het zijraam. Dat laatste is maar goed ook, hihi!

75 mijl voor de kruising naar Barstow naar de I-15 komen we de eerste Joshua Trees tegen. Ze zijn erg klein maar toch …. ik had ze hier niet verwacht. Maar aan de Highway 58 East in de Californische Mojave Desert zien we een veld met heel veel vliegtuigen rechts van ons liggen. Ook zagen we een paar toestellen richting dat vliegveld gaan. Hier worden afgeschreven/afgedankte vliegtuigen gestript en gesloopt! Zeer afwisselende landschappen door diverse soorten bergen, begroeiing, etc. en het is hier gortdroog (en heet). We rijden door North Edwards en verder op ligt het bekende Edwards Airforce Base waar o.a. ook de Nederlandse luchtmacht piloten worden opgeleid. Vlakbij Rogers Lake ligt het NASA’s Dryden Flight Research Center.

Aan de linkerkant bij het plaatsje Boron zien we een blauw meer liggen. Hoe heet dat meer? We komen dichterbij en zien dat het geen meer is maar een heel groot park met zonnepanelen horizontaal op de grond gelegen en aan de rechterkant de energiecentrale. Slim hier in de woestijn. Hier weten ze wel hoe ze in woestijnachtig gebied optimaal gebruik kunnen maken van zonne-energie. In Nederland lopen we al te mekkeren als we uitzicht hebben op een paar panelen of windmolens. We rijden op en af langs de spoorlijn. Tijd voor koffie. Makkelijk als je een huis op wielen bij je hebt. We zien de trein langs komen. Drie Locs voor een enorm lange slinger wagons. We horen ook het toeteren, grappig, het is net zoals je dat in films hoort.

8 mijl voor onze eindbestemming Barstow komen we langs Hinkley. Dit plaatsje is o.a. bekend van de film uit “Erin Brokovich” (uit 2000), een waargebeurd verhaal, over het grote schandaal van grondwatervervuiling door Pacific Gas and Electric Company. Dit bedrijf loosde giftige stoffen wat in het drinkwater terecht kwam. Hierdoor werd een groep mensen zo ziek dat sommigen van hen hieraan overleden. Brockovich en Masry winnen deze zaak uiteindelijk en de fabriek wordt veroordeeld tot een schadevergoeding van 333 miljoen dollar.

De rivierbedding van de Mojave River is erg breed maar staat kurkdroog. Misschien wel uitzonderlijk voor de tijd van het jaar. We komen na een 8 uur lange rit op KOA Barstow Campground aan. Dit ligt vlakbij het spookstadje Calico. De naam zie je in witte letters tegen een berg geplakt. We dachten aan het begin van de dag dat het een heel saaie lange tocht zou worden maar het tegendeel is waar. Wat een afwisseling en een aantal bekende punten. Ruud wist van die vliegbasis en ook van die sloperij. Dus helemaal leuk dat we dit ook hebben zien liggen. Van deze rit hebben we genoten, er was heel veel moois te zien. Jammer genoeg was de batterij van mijn fototoestel halverwege de dag al leeg en heb ik bijna geen foto’s kunnen maken. Op de camping is weinig schaduw, uitstekend sanitair. We hebben alles aangesloten en hebben nu weer airco, en dat was nodig ook met 39 graden Celsius. Ook hebben we wifi verbinding. Het afvalwater voor de eerste keer geloosd. Vanavond ons blog bijwerken. (Inmiddels 3 verhalen gepost die jullie al hebben kunnen lezen, de foto’s volgen nog). Het was een lange dag maar zeer de moeite waard. We zijn vroeg het bed ingedoken en vielen als een blok in slaap.

Wandelen in Yosemite NP

Woensdag 4 juni 2014

Wandelen in de prachtige omgeving van Yosemite Valley

Vanochtend voor het eerst tijdens onze vakantie wat langer geslapen … tot half 8! Nog een half uurtje liggen, we hebben geen haast vandaag. Na de koffie en ons gewassen te hebben in het toiletgebouwtje, hebben we ontbeten en de rugtassen ingepakt met veel flessen water, brood en wat müesli repen. We gaan vandaag 3 routes lopen.

Eerst iets over Yosemite Valley, dit is een door een gletsjer gevormde vallei, met aan de ene kant Half Dome (een 670 meter hoge rots - de steilste in de VS) en aan de andere kant El Capitan, een 900 meter hoog blok graniet. Via grote watervallen (waaronder twee van de hoogste ter wereld), valt smeltwater tot op de bodem van de vallei, waar het wordt afgevoerd door de Merced River door een gebied met weiden en bossen.

We beginnen met de Lower Yosemite Fall Trail. De shuttle bus die we willen nemen stopt vooraan bij de camping en we rijden naar de Lower Fall. Wat een prachtig uitzicht op de waterval. Het water dendert naar beneden en je voelt het water wat opspat over je heen sproeien. Een eind gelopen en nog steeds prachtige plaatjes van de waterval, Sentinel Rock , de Half Dome (een granietkoepel) en de granieten rots El Capitan. We zijn teruggelopen en de weg overgestoken om de Cook’s Meadow Loop te lopen. Een werkelijk prachtig uitzicht op Glacier Point en de Royal Arches.

Onderhand is het wel tijd om de broodjes die we meegenomen hebben op te eten. We zoeken een schaduwplekje op want het is inmiddels aardig warm aan het worden. Daarna de brug over de Merced River overgelopen, waar mensen aan het raften zijn. We hebben weer genoeg energie om de volgende loop te doen naar Mirror Lake/Meadow. Over een bospad al stijgend en slingerend langs de Tenaya Creek. Veel bomen die in het water liggen en roodgekleurde stenen. En daar opeens …. een prachtig stuk rots in het water. Het rotsblok spiegelt in het loepzuivere water. Dus een dubbel rotsblok te zien. Het heet niet voor niets “Mirror” Lake. Werkelijk astonishing. De foto is ook erg goed gelukt vinden we zelf. Inmiddels is mijn batterij van m’n kleine fototoestel bijna leeg dus voor mij geen pictures meer tot morgenavond (dan hebben we weer stroom!) als tie weer opgeladen is. Ruud gaat lekker door met fotograferen. Na deze wandeling weer met de shuttle bus terug naar de camping. Geen heftige trails gedaan vandaag (van meer dan 20 km). Dat is ons net even te zwaar op dit moment. Net gegeten, afgewassen en ons blog bijgewerkt. Nu tijd voor lekker lui achterover zitten. Morgen vroeg opstaan want we hebben een lange rit voor de boeg, zo’n 600 kilometer naar Barstow. Een tussenstop voor we naar Las Vegas gaan.

Yosemite NP

dinsdag 3 juni 2014

Op weg naar het eerste Nationale Park: Yosemite

Al vroeg wakker dus we kunnen al vroeg op pad. De deur die gisteren niet meer open kon ….. Ruud heeft het zelf gelukkig kunnen oplossen. Na veel gepruts met die deur ging die weer normaal open en dicht. Weer een zorg minder. Het is echt wennen. We hopen dat we niet nog meer van die geintjes krijgen. Gestress op niks af. Eerst maar eens een bakkie koffie en wat brood. Alles vastgemaakt wat los kan rammelen. Daarna met de camper naar een winkel waar ze ook verse groenten, fruit en vlees verkopen. Dat hebben we gisteren nergens kunnen vinden nl. Pas na half 11 konden we echt op pad. Na het verlaten van de snelweg bij Manteca via de CA-99 hebben we veel olijfbomen en wijngaarden gezien. Mooie heuvels met kaal geschoren gele begroeiing met af en toe wat bomen erop. Lijkt erop dat ook hier alle begroeiing door de brand van vorig jaar weggevaagd is en nu alles opnieuw aan het groeien is. Ook rijden we nu een gedeelte binnen waar veel bomen zwart geblakerd zijn. We kunnen het aantal bomen wat er nog staat niet vergelijken omdat we hier nog nooit zijn geweest. De aanblik is erg triest. Inmiddels zijn we het park al ingereden via Highway 120 en zien nog meer zwarte bomen. Na een aantal mijl verandert dan toch de aanblik en worden de bomen al groener en mooier. Het wordt heuvelachtiger en dat gaat over in meer bergen. Wat een prachtige weg. We slingeren door de bergen heen. We klimmen hoger en hoger. Af en toe weer iets naar beneden. Wat een prachtige uitzichten op de rotsachtige bergen, de Merced River, een prachtig gelegen groen/blauw meer. We zien de Hetch Hetchy Aquaduct wat het water transporteert naar San Francisco. Het Hetch Hetchy Reservoir is een bron van drinkwater en verzorgt en zorgt ook voor elektriciteit voor de stad San Francisco. Onderweg af en toe uitgestapt om foto’s te maken. We naderen nu Yosemite Valley. De Tom Tom stuurt ons wederom vandaag een richting op die we niet moeten hebben, maar ik heb de kaart erbij en weet gelukkig goed te navigeren. Daar is onze camping voor de komende 2 nachten. Ruud heeft geweldig over de smalle steile bergwegen gereden. Dus geen zorgen meer of we met de camper uit de voeten kunnen. We zien onze camping “Upper Pines Campground” en checken in bij de poort. We hebben geen hook-up dus geen electra en kunnen niet rechtstreeks afvalwater dumpen. Ook geen wifi, dus dit verhaal sturen we vanaf een andere campground over een paar dagen. We staan aan de buitenrand van de camping, heel rustig hier tussen de bomen en aan het water. ’s Nachts kunnen hier beren lopen en die komen af op alles wat ruikt. Op onze plek (226) hebben we een bear locker. Daar moet ’s avonds al het voedsel, bodylotion, tandpasta etc. in, eigenlijk alles wat ruikt en niet in de koelkast ligt. We zien nog geen beren, maar wel veel eekhoorns. Die zijn echt heel ”brutaal”. Zitten bijna aan je teennagels te knabbelen.

We hebben echt van deze dag genoten en voor ons gevoel hebben we nu echt vakantie. De pasta smaakte heerlijk. Na het eten nog wat foto’s gemaakt van de Half Dome en Sentinel Rock. De zon zakt nu vrij snel achter de bergen weg, maar de laatste aanblik is prachtig. De toppen worden heel mooi belicht. Het is hier al vroeg donker, met een drankje en wat chips buiten gezeten om na te genieten van deze dag.

Onze eerste rit met de camper: naar Stockton

Maandag 2 juni 2014, Stockton

Vandaag gaan we de camper ophalen!

Na het ontbijt hebben we de BART genomen richting San Leandro om de camper bij Moturis op te halen. Afgelopen donderdag had ik al een afspraak met Moturis gemaakt en we konden om 10.00 uur al komen om uitleg te krijgen en een instructiefilmpje te kijken. Al heel wat mensen kwamen terug om hun camper in te leveren. Dat was wel erg leuk want de één na de ander kwam met spullen die ze over hadden bij ons langs. Ja hoor …broodrooster … makkelijk, koffiezet apparaat, boter, melk, stoeltjes, afwasmiddel, boter, zo ontzettend veel. Dat scheelt ons weer in de boodschappen die we straks moeten gaan doen. Leuke verhalen gehoord van verschillende kampeerders. Maar voor we op weg waren, na de nodige papieren te hebben ingevuld en nog wat uitleg was het al bijna half 12.

Dat wordt dus onze eerste rit in een camper. Na 2x afslaan van de motor, tja geen koppeling en dat is even wennen, reden we weg bij het verhuurstation. Nu op weg naar Stockton , waar ook de camping ligt, om daar bij de Walmart verse producten en andere dingetjes te halen. Wat is dat wennen zeg. Breed, lang, en de wegen zijn schrikbarend slecht onderhouden. Wat een gerammel. Ook omdat niet alles echt vast lag. Maar ik moet zeggen …. Ruud ging als een speer. Enkele malen verkeerd gereden omdat de bewegwijzering naar de camping ontbrak, en ook niet klopte met wat ik had opgezocht. Langs de kant van de weg heb ik het op een gegeven moment naar gevraagd aan een verkoper van vers fruit. Oh, dat zag er wel aanlokkelijk uit. Dat fruit dan hè, niet die man. Hij kon ons een stukje op weg helpen. Voorbij Lodi zagen we wel borden van de camping maar de camping zelf … ho maar. Wat zijn die Amerikanen behulpzaam. Een vrouw vroeg of wij de weg zochten naar de camping. Yes … no problem … ik rij wel voor u uit. En daar was de camping toch echt in zicht. De boodschappen hadden we onderweg al gedaan. Nu inchecken en installeren. Inmiddels was het al 4 uur. Eerst het electra aansluiten … stekker past niet. Naar de campingbeheerder om te vragen hoe en wat nu te doen. We kregen van hem een soort van verloopstekker te leen. Dat is dan geregeld. Nu eerst maar eens koffie. Daarna wat te eten gemaakt en de camper ingeruimd. Wat overkomt ons nu weer …. de deur van het “woongedeelte” wil niet meer open of dicht. Het zit niet echt mee. Lampjes deden het ook niet, maar daar kwamen we later achter dat we nog een schakelaar moesten omzetten …. Ook weer opgelost. Maar nu die deur nog. We hebben besloten dat we morgen verder kijken en slapen met de deur op slot en de cabine deur open. We hopen toch echt dat we dit niet houden al die onbenullige dingetjes wat niet wil of niet goed werkt. Maar Ruud heeft uitstekend gereden, geen stoeprand geraakt met bochten. Zelfs keren op de weg ging vrij makkelijk. Nu nog wat te drinken nemen, chips er bij en dan klaarmaken voor de nacht. Morgen weer een dag en hopelijk zonder al te veel gedoe. We hebben VAKANTIE!!!!!

Nog een feitje voor de liefhebbers:

Chris Isaak (26 juni 1956), zanger, muzikant, songwriter is in Stockton geboren! Bekend van de nummers o.a. Blue Hotel, San Francisco Days en Wicked Game.