Island in the Sky

Canyonlands NP (Island in the Sky)

Maandag 18 september 2017

Vandaag besluiten we het gebied “Island in the Sky” in Canyonlands te bezoeken. Dat ligt in het noordoosten van Canyonlands en is goed bereikbaar in tegenstelling tot “The Maze” waar je beter niet kunt rondtoeren. Aan “The Needles” wat in het zuidoosten ligt zullen we vandaag niet toekomen. We hebben er al heel mooie foto’s van gezien en zijn erg benieuwd of het bewaarheid wordt.

Via de UT-313 rijden we het Nationale Park in en bij de ingang laten we onze pas zien en krijgen weer een foldertje en overzichtskaart van alle overlooks. Aan het begin is het al raak. Aan de ene kant meandert de Green River en aan de andere kant de Colorado River … wat een prachtige vergezichten. Gelukkig veel stopplaatsen die aan het begin van de middag overvol staan maar wij hebben er nog geen last van zo in de ochtend. We beginnen met Shafer Canyon Overlook en stoppen daarna op diverse andere plekken die niet genoemd staan op de kaart maar wel met bordjes worden aangegeven. Candle Stick Tower Overlook, Buck Canyon Overlook, Orange Cliffs Overlook en Grand View Point Overlook. Daarna rijden we terug naar de splitsing waar we de andere weg nemen en zien Aztec Butte, een prachtige rots, Holeman Spring Canyon Overlook, waar je Holeman Spring Basin ziet, Whale Rock en het eindpunt Upheaval Dome. Het is werkelijk adembenemend. Overal maken we korte wandelingen en staan vaak pal aan de Rim en kijken ver weg en diep naar beneden, dus mensen met hoogtevrees ….. ga ver van de rand afstaan.

Op de terugweg nemen we nog een kijkje bij Mesa Arch waar het vanochtend erg druk was en we het overgeslagen hebben. Nou uhh , het is nog steeds erg druk maar ook wij willen de Arch zien. Aangekomen na een korte hike zien we hem liggen in al zijn pracht. Een “witte” boog, weer heel anders dan de bruin/rode/oranje bogen in Arches NP. Jammer genoeg staan er veel mensen bij en onder de arch. Pech maar we snappen wel dat mensen eronder willen staan. Het is geen strak blauwe lucht vandaag dus ook de “witte” arch steekt niet mooi af tegen de lucht. Natuurlijk hebben we wel een paar foto’s gemaakt voor de “verzameling”.

Inmiddels is het al over half 3 geweest en is het tijd om terug te rijden en vertrekken richting camping (wederom in Moab) maar we gaan eerst nog naar de supermarkt voor de boodschappen, wijn halen bij de liquor Store. Hier in de supermarkten is dat niet te verkrijgen, waarschijnlijk omdat alcohol in dit gebied nog steeds verboden is óf omdat de supermarktketen hier in Utah dit niet verkoopt. Het eerste lijkt ons niet aannemelijk omdat er wel aparte winkels zijn waar het wel verkocht wordt. We melden ons, met boodschappen en wijn en zonder hanger weer bij dezelfde camping en checken opnieuw in (was in eerste instantie niet de bedoeling om 2 dagen in Moab te staan maar dat is voor we de reis helemaal rond hadden veranderd omdat we niet in Arches NP konden staan). We krijgen nu plek 52. Het is inmiddels al bijna 6 uur als ik ga wassen. Die van gisteren is gelukkig droog en Ruud gaat in de tussentijd koken. Straks nog even lekker douchen en daarna lezen.

Wat een geweldige ervaring rijker. Het lijkt wel of in Canyonlands bijna alles is wat ook in andere parken te zien is. Een pracht van een park! Weer een aanrader dus DOEN!

(Op deze camping blijkt dat elke dag om 7 uur het fanfare korps van de plaatselijke highschool hiernaast aan het oefenen is. Je wordt je bed uitgetoeterd met steeds weer hetzelfde lied. Je zal hier een maand staan, hahaha)

Wat info over Canyonlands NP:

Gedurende miljoenen jaren hebben de Green River, de Colorado River en hun zijrivieren zich een weg gebaand door het rotslandschap in Utah. Hierdoor is een van de meest ruige gebieden in de Verenigde Staten ontstaan, een bijna ondoordringbaar labyrinth van kloven met talloze natuurlijke bogen, bruggen en de meest grillige rotsformaties. Door de rivieren wordt het park in drie stukken verdeeld, die elk een eigen karakter hebben. Het drukst bezochte gedeelte is het hoog gelegen Island in the Sky District, vanwaar je spectaculaire uitzichten hebt over de omgeving. Het gedeelte dat The Needles wordt genoemd, wordt gedomineerd door kleurrijke rotsformaties. Het zeer afgelegen The Maze is het meest ruige deel van het park, en wordt alleen door zeer ervaren backpackers bezocht.
Je rijdt het Island in the Sky district binnen via de UT-313. De weg loopt ongeveer 6 mijl het park in, en splitst zich daar. De weg gaat rechtsaf nog 5 mijl verder, naar Upheaval Dome. En linksaf gaat de weg nog 6 mijl verder, naar Grand View Point Overlook.
Voorbij het Visitor Center wordt de hoogvlakte steeds smaller, het meest smalle gedeelte wordt The Neck genoemd.

En nog een keer 4

Van Cortez naar Moab

Zondag 17 september 2017

Gisteren een uur “later” ons bed in (Mountain Time aangehouden) en vanochtend was het moeilijk om eruit te komen om half 7. Al wel wakker maar dat uur tijdverschil merk je wel.

Om 8.15 uur tanken en op naar Moab. Daar gaan we niet zoals de vorige keer naar Arches NP en kamperen op Devil’s Campground, weliswaar een leuke camping met grandioos uitzicht en midden tussen de arches maar we slapen in Moab zelf en bezoeken van daaruit Dead Horse State Park in de middag. Devil’s Campground konden we niet boeken omdat die in deze periode dicht is wegens wegwerkzaamheden in de avond en nacht en overdag moeilijk te bereiken is. Als je dan aan het einde van de weg op de campground staat en er gebeurt iets midden in de nacht dan ben je dus afgesloten en kun je geen kant op. Jammer want het was een geweldig leuke plek daar! Aangezien we Arches voor een gedeelte al gezien hebben gaan we nu dus andere parken bekijken. Vooreerst nu op pad naar Moab via de 491 E en de 191 E en N waar een aantal mooie plekjes zijn te bezoeken zie ik op de wegenkaart. Hopen dat we daar kunnen stoppen. Om half 10 rijden we Utah binnen en gaan even later verder op de 191 N. De omgeving is tot nu toe vrij vlak met veel landbouwgrond en af en toe in de verte een berg. Iets meer industrie en ook zoals bij de meeste “huizen” hier is tot nog toe ontzettend veel oude troep naast de huizen. Heerlijk om te zien voor een rotzooi freak zoals ik maar het doet wel armoedig aan. De lucht is niet zo blauw als de afgelopen dagen. En ineens doemt daar Church Rock op ….. de eerste van de 4 punten die ik hieronder even noem. Wat een verschijning zo in het verder wat kale landschap. Een foto aan de muur waard!

De 4 opmerkelijke punten zijn dus: Church Rock, een beauty zo midden in het landschap, qua kleuren … wauww, na een aantal mijlen zien we Wilson Arch ook aan de rechterkant met een gat erin maar aangezien de lucht wit is steekt het niet zo mooi af als dat tie blauw zou zijn, daarna Looking Glass Rock aan de linker kant welke wat minder noemenswaardig is en op het einde Hole in the Rock wat niet bijster interessant is maar de reclame die er voor gemaakt wordt zo storend op de berg gekalkt staat dat het mij eerder boos maakt. Pure landschapsvernietiging! Het gedeelte net na de Hole in the Rock is weer een plaatje. Massief en prachtige vormen rotsen er voor.

Nu door na Moab waar we even voorbij de stad de 279 inslaan naar Potesh in Dead Horse State Park (oostkant). We rijden nu langs de Colorado River. Majestueuze machtige prachtige bergwanden …. met geen pen te beschrijven. Wat een onnoemlijk mooie route, en dan zijn we niet eens in het westelijk gedeelte geweest wat nog mooier maar ook meer toeristisch schijnt te zijn. Geen groothoeklens bij ons dus de bergwanden passen niet eens vanaf de grond tot aan de top op een foto. We zien op een paar punten wat petroglyphen op de bergwanden. Opmerkelijk punt is ook Jug Handle Arch. De naam zegt genoeg.

Om 3 uur checken we in bij Canyonlands RV Park in Moab (plek 13!!) waar we na de koffie even de stad in lopen.

4

Van Canyon de Chelly naar Cortez via Four Corners Monument

Zaterdag 16 september 2017

Al voor 8 uur zijn we op pad. De nachten zijn niet warm dus we kunnen lekker slapen. De wind ging gisterenavond tegen 8 uur liggen. Naarmate de temperatuur stijgt neemt de wind toe in kracht. We moeten het er maar mee doen toch? Vandaag gaat de rit naar Cortez via de Four Corners waar 4 staten te samen komen. Dat is ook het enige punt in heel de USA waar dat voorkomt dus best bijzonder. De zon schijnt weer en er is bijna geen wolkje in de lucht te bekennen in tegenstelling tot gisteren toen we meer witte wolken hadden. Mooi voor de foto’s moet je maar denken.

Wat een geweldig landschap is het hier in deze regio. Lange, aan de weg evenwijdige, bergketens links en rechts en ook lonesome rocks, zoals ook een prachtige rots met links een meer vierkante en rechts een spitse rots. Het is hier een uur later dan in Chinle. Nu volgt Rock Point, een fallusachtige rots die op de foto moet! Eigenlijk wil je overal wel een foto van maken maar je kunt niet aan de gang blijven. Dan kan je beter een voettocht gaan maken en heb je alle tijd om even stil te staan. En telkens de RV aan de kant parkeren lukt ook niet. Maar de rotsen zijn zo verschillende qua kleur, vorm, hoogte en structuur.

Na tig mijl op de 191 N gereden te hebben draaien we rechts de 160 E op en net na deze splitsing komen we een bord tegen met links af naar Utah en rechtdoor naar Colorado, we zitten hier dus bij de four corners in de buurt. Het dorpje Red Mesa ligt links en ontleent zijn naam aan de langgerekte rode bergketen. Iets voorbij het centrum hebben de nieuw gebouwde huisjes ook allemaal rode daken. Bij de Four Corners, het enige punt in de USA waar 4 staten bij elkaar komen, nl. Arizona, Utah, Colorado en New Mexico is een monument waar het wel zo verschrikkelijk druk is dat wij achter een heel lange rij auto’s komen te staan en het niet echt opschiet. We draaien na een tijdje eruit en rijden terug naar de weg. Daar hebben we geen zin in … snel naar het monument en proberen een foto te maken zonder mensen erop of één van ons die met handen en voeten op alle vier de punten gaat staan. Leuk maar niet met die drukte (hebben we in Afrika ook meegemaakt bij Kaap de Goede Hoop). Nadat we terug naar de weg zijn gereden rijden we Colorado binnen. Het is magnificent wat we onderweg zien aan de zeer diverse landschappen. Zou het graag op de foto willen zetten maar je kunt er nergens uit. Geen parkeerplekje te zien.

Om kwart voor 1 (Colorado tijd/Mountain time) checken we in bij de camping “Sundance RV Park” (plek nr.17) en staan een tijdje te kletsen met de campinghost, een heel gezellige vrouw die ons veel vertelt over de omgeving en wat er te doen is in de paar uurtjes die we vandaag nog hebben. We besluiten eerst maar te gaan eten en daarna het stadje te bekijken. In Cortez is dit weekend wel wat te doen maar de stad zelf is niets aan. Het koelt al aardig af en het is nu kwart over vier. Vanavond na het eten weer eens douchen en warmere kleren aan. Het is hier bijzonder schoon …. een dikke 10 wat ons betreft. Lekker om een keer na een paar dagen stof happen met de harde wind en wassen bij een klein kraantje uitgebreid te douchen.

Spider Rock waar Spider Woman huist!

Canyon de Chelly – North en South Rim

Vrijdag 15 september 2017

Vanochtend zijn we om half 9 vertrokken naar de North Rim van de Canyon (de 64 richting Tsaile). Deze Canyon is in de ochtend uren op z’n mooist. Weliswaar bij zonsopgang het allermooiste maar zo vroeg waren we nu ook weer niet uit de veren.

Tijdens deze trip hebben we drie uitzichtspunten bezocht (van de vier). Eerst de Antelope House Overlook, daarna de Cave Overlook en aan het einde van de tour die zo’n 18 mijl is de Massacre Cave Overlook. Een overdonderende trip mag je wel zeggen, wat een points of view, daar word je stil van. Diepe kloven met massieve bergen en rotsen aan de overkant. Afgronden waar je u tegen zegt. Op sommige punten kun je ook de bodem van de canyon zien.

Info over de overlooks North Rim:

De “Antelope House Overlook”, onder een overhangende rotswand liggen de resten van de “Antelope House Village”; het dorpje bestond uit ongeveer 50 vertrekken. De oudste resten die hier zijn gevonden dateren uit het jaar 693, Antelope House is, waarschijnlijk na een overstroming, verlaten omstreeks het jaar 1260. Op een van de nabijgelegen rotswanden zijn tekeningen van antelopes gevonden, die omstreeks het jaar 1830 zouden zijn gemaakt door de Navajo artiest Dibe Yahzi. De naam Antelope House is door deze tekeningen geïnspireerd. “Massacre Cave”is het enige uitkijkpunt aan de North Rim vanwaar je geen ruïne kunt bezichtigen. Je ziet hier de plek waar in de winter van 1805 Spaanse militairen 115 Navajo Indianen hebben gedood, volgens de overlevering vrijwel allemaal vrouwen, kinderen en oude mannen.

Weer terug gereden naar het beginpunt en hebben daar de South Rim (de 7 richting Sawmill) opgepakt die 32 mijl heen en terug is en in de (na)middag op z’n mooist is. Ook zo overweldigend met totaal 7 overlooks. Ik noem ze hier eerst kort Tunnel Overlook, Tseyi Overlook, Junction Overlook, White House Overlook, Sliding House Overlook, Face Rock Overlook, Spider Rock Overlook.

Info over de overlooks South Rim:

Het eerste uitkijkpunt, “Tunnel Overlook”, is niet echt indrukwekkend. Je krijgt een goede indruk van de prachtige kleuren van de rotswanden, maar van de canyon zelf kan je vanaf deze plek maar een klein stukje zien. Bij “Tseyi Overlook” kan je ver de canyon inkijken en zie je daar de ondiepe Chinle Wash langs de rotsen en tussen de akkers van de Navajo Indianen stromen. Vanaf de “Junction Overlook” zie je de plek waar Canyon de Chelly en Canyon del Muerto zich splitsen. Vanaf de “White House Overlook” zie je zo’n 180 meter beneden je een van de grootste ruïnes in het park. Deze “White House Ruins” zijn bewoond geweest tussen de jaren 1040 en 1275. Het vijfde uitkijkpunt, “Sliding House Overlook”, ligt aan het einde van een korte zijweg. Langs de parkeerplaats ligt een uitgestrekt gebied met slickrock, je kan hier een heel stuk langs de rim lopen. Rechts kom je uit bij de plek vanwaar je de ruïne van een pueblo kan zien die omstreeks het jaar 900 gebouwd is op een smalle richel onder een overhangende rotswand. De pueblo bestond uit 30 tot 50 kamers, en is bewoond geweest tot het jaar 1200. De rotsomgeving rondom “Sliding House Ruin” is erg indrukwekkend. De South Rim maakt een flinke bocht naar links, voorbij die bocht liggen de twee laatste uitkijkpunten. Eerst kom je bij de direct langs de weg gelegen “Face Rock Overlook”, een klein stukje verder eindigt de weg en ga je lopend verder naar het meest spectaculaire uitkijkpunt nl. de “Spider Rock Overlook”. Spider Rock is een smalle, in tweeën gespleten zandstenen pilaar, die 244 meter boven de omgeving uitsteekt. Het uitkijkpunt bevindt zich ongeveer 300 meter boven de bodem van de canyon, je kijkt dus op Spider Rock neer. Volgens een Navajo legende is Spider Rock de verblijfplaats van Spider Woman, de spinnenvrouw die mensen heeft geleerd hoe ze moeten weven.

Onderwijl bij de Tunnel Overlook brood gegeten. De stoelen buiten naast de camper neergezet en daar een half uurtje gezeten genietend van het uitzicht. Deze uitzichtpunten waren iets minder spectaculair maar we hadden ze voor geen goud willen missen met als toetje de Spider Rock waarvan één “Spider Woman” heet.

Achter deze Rock steekt nog een legende: Een spectaculaire geologische formatie is Spider Rock, een zandstenen toren die 240 meter uit de bodem van de kloof oprijst waar Canyon de Chelly en Monument Canyon elkaar ontmoeten. Volgens de overlevering van de Navajo-indianen huisvest de rots de Spider Woman, die het Navajovolk de kunst van het weven bijbracht. Ook is de Spider Woman een les voor de Navajokinderen. Deze worden verteld dat als ze zich niet gedragen, de Spider Woman ze zal opeten. De witte top van de rots zou verklaard worden door het feit dat hier de botten van de kinderen verzameld zijn.

We zien de spits omhoog torende rots in het echt en ook nog eens vanuit verschillende hoekpunten. Hadden er al vele malen foto’s van gezien maar in het echt is het zo imposant, wat is dit geweldig om te zien. Nog stil van het uitzicht op de Spider Rock waar Spider Woman huist, rijden we terug en komen ook langs de camping van Howard die we in eerste instantie hebben gereserveerd. Down to earth … wat een bende daar. We zijn blij dat we toch hebben besloten om op Cottonwood te gokken. Primitief is niet erg maar dit was chaos en smerig … getver! De weg verder terug ging lekker snel en we waren rond 4 uur weer terug op de camping. We zijn erg blij dat we dit hebben mogen zien Een echte aanrader! Nu een wijntje en de voorbereidingen voor het eten. Het waait hier weer flink jammer genoeg maar het was tijdens de rondtrip goed te doen.

Meer info over Canyon de Chelly: Het gebied kreeg de status van National Monument vanwege de vele archeologische vondsten die hier zijn gedaan, er zijn bewijzen dat hier 5.000 jaar lang vrijwel onafgebroken mensen hebben gewoond. Eerst waren dat de zogenaamde Archaic People, die geen permanente woningen hadden maar die sporen van hun verblijf in de canyons hebben achtergelaten in de vorm van rotstekeningen en overblijfselen van hun tijdelijke woonplaatsen. Met de komst van de Basketmakers, omstreeks het jaar 200 voor Christus, werd op de vruchtbare grond van Canyon de Chelly voor het eerst landbouw toegepast. Gedurende de bijna 1000 jaar dat de Basketmakers hier woonden, werden de landbouwtechnieken steeds beter. Het volk kon na verloop van tijd dan ook goed in hun eigen onderhoud voorzien. Net als de Archaic People hebben ook de Basketmakers veel rotstekeningen achtergelaten, waardoor archeologen inzicht hebben gekregen in hun manier van leven. Na de Basketmakers volgden diverse andere groepen, onder wie de Hopi en de Navajo Indianen.

Canyon de Chelly National Monument is niet alleen interessant vanwege de rijke menselijke historie, maar ook vanwege de indrukwekkende natuur. In feite bestaat het National Monument uit vier grote canyons, en veel kleine zijcanyons. De vier grote kloven zijn – van noord naar zuid – Canyon del Muerto, Black Rock Canyon, Canyon de Chelly en Monument Canyon. De ondiepe, modderige Chinle Wash stroomt door de canyons heen, de voortdurende aanwezigheid van water zorgt ervoor dat er altijd veel vegetatie is. In het westen zijn de rotswanden nog geen 10 meter hoog, maar naarmate je verder naar het oosten gaat worden de canyons steeds dieper. In het oosten rijzen de wanden zo’n 300 meter boven de bodem van de canyons uit. Er zijn diverse indrukwekkende monolieten (alleenstaande rotsen), waarvan Spider Rock de meest bekende is.

Het monument Canyon de Chelly beslaat 339 km² en omvat de bodem en wanden van drie belangrijke canyons: de Chelly, del Muerto en Monument Canyon. De bronnen van de stromen die deze kloven hebben uitgesleten liggen ten oosten van het monument. Het monument bewaart overblijfselen van de vroege inheemse stammen die in het gebied leefden, waaronder de Pueblo’s en de Navajo. Nu wonen ongeveer 40 Navajofamilies binnen de grenzen van het monument. Canyon de Chelly is uniek omdat het volledig aan het Navajovolk toebehoort.

Op weg naar de indianen!

Van Flagstaff naar Chinle (Canyon de Chelly)

Donderdag 14 september 2017

Afgelopen avond heeft het constant geregend en ook onweerde het. Van de droogte en hitte naar de neerslag en kou want het is hier behoorlijk koud. Eerst koffie en dan douchen want dat komt er voorlopig niet van. Alles na het ontbijt weer aan kant en we kunnen vertrekken. Helaas neemt de receptie van de camping waar we over 2 dagen geboekt hebben nog niet op om 8 uur. Dan onderweg maar een telefooncel zien te vinden. Eerst voltanken want we hebben een lange reis voor de boeg naar Canyon de Chelly waar de 2 nachten staan als er plek is op Cottonwood Campground in Chinle. Hebben wel bij een andere camping gereserveerd maar willen graag op een andere campground staan. Het is een first come – first serve, dus hopen dat er nog een plek vrij is aan het eind van de middag.

Nu op de I-40 E zo’n 132 mijl rijden voor we afslaan naar de 191 N. Het is niet altijd even leuk zo’n Interstate (I-weg) maar we moeten vandaag kilometers maken en dit schiet het meest op. Het prachtige Coconino Forest laten we achter ons en belanden in een soort van woestijn genaamd Painted Desert. Even verderop ligt Meteor Crater en we besluiten deze krater over te slaan. Wel stoppen we even voor wat foto’s van de mooie rood/bruine stenen die langs het parkeerterrein liggen. Geen Crater te zien maar heb wel een foto van het bord “de afslag naar …” hihihi. Ik weet wel dat het een heel stuk lopen is en dat er afhankelijk van het weer 1 of 2 tours per dag zijn die je kunt boeken. Dan loop je naar de rand van de krater en kun je de inslag zien.

Info over Meteor Crater:

Deze krater is 50.000 jaar geleden ontstaan, toen de Canyon Diablo Meteoriet de atmosfeer van de aarde binnenkwam en hier is ingeslagen. De meteoriet had waarschijnlijk een diameter van ongeveer 50 meter, en een gewicht van zo’n 300.000 ton. Men schat dat de inslagsnelheid 18 kilometer per seconde was. De krater is 173 meter diep, en heeft een diameter van 1200 meter. De kraterrand steekt ongeveer 30 meter boven de omringende vlakte uit. Ten tijde van de inslag leefden er geen mensen in dit gebied, het landschap bestond voornamelijk uit open grasland. De inslag moet een aardbeving van ten minste 5.5 op de schaal van Richter hebben veroorzaakt, en een gigantische schokgolf die alles in de wijde omgeving heeft vernietigd.

Maar vaak waait het zo hard zoals nu ook het geval is dat de tour dan niet doorgaat. Op de parkeerplaats ging het zo te keer dat eerst de landkaart wegvloog toen ik de deur opende. Ik erachteraan en kom terug en waait mijn routebeschrijving weg. Daar weer achteraan en dat zal wel een dom gezicht zijn geweest. Hannie die duikt naar de papieren op het asfalt en onder de camper en naast de camper. Gelukkig heb ik ze beide kunnen redden want dat zijn juist de dingen die je niet kunt missen als je rijdt. Heb nog wel een versie op mijn laptop maar dat is wel onhandig om te navigeren met zo’n ding op schoot.

We rijden bij Navajo County (Navajo / Hopi) ineens over de Little Colorado River, wel vrij breed maar er staat bijna geen water in. Bij Joseph City ziet het er heel armoedig uit, kapotte trailers, huisjes, oude wagens, erg triest om te zien. Daarna langs de energiecentrale Cholla Power Plant (fabriek). Links ligt de Painted Desert met prachtige rode/roze/gele/groene kleuren en zo direct krijgen we Petrified Forest NP waar versteende bomen zijn te zien. Hier hebben we ook geen tijd meer voor. Dus 2 dingen moeten schrappen van ons lijstje.

De route gaat verder over de 191 N en direct na de afslag drinken we koffie. We zijn nu in Apache County. Het is adembenemend mooi hier en zeker nadat we de I-40 E achter de rug hebben. Af en toe zien we wat huisjes die in het landschap half verscholen staan. Hier is niet veel verkeer, verlaten wegen met soms lange rechte stukken weg gevolgd door veel bochten en zo kronkelen we door het landschap. Donkere wolken pakken zich samen. Er is tot het weekend regen voorspeld dus we zijn benieuwd of het in Chinle ook het geval is. Dat zou jammer zijn want we zijn daar 2 dagen en hebben 2 routes ingepland. Het begint zachtjes te regenen en te weerlichten. De wolken worden alsmaar dikker. We besluiten even te stoppen om een broodje te eten en krijgen ondertussen een vette bui op ons dak. Als het iets minder erg lijkt te worden vertrekken we weer.

Nog 30 mijl te gaan en het rijdt lekker door zo. In de buurt van Chinle lopen de paarden en koeien langs en op de weg. Heel normaal hier trouwens want we zijn er al velen tegengekomen. Omstreeks half 2 komen we aan op de camping. We hebben toch maar gekozen voor Cottonwood en niet voor de campground van Howard waar we op het zand zouden staan en het ook heel primitief is. Morgen gaan we het zien want dan rijden we langs die camping van Howard (kunnen we nog even zwaaien hahaha). Cottonwood heeft toiletgebouwtjes en is verder ook primitief maar heeft geasfalteerde plekjes dus met de regen komen we niet vast te zitten. In eerste instantie hebben we plek nummer 37 uitgekozen maar verruilen die voor nummer 38 aan de overkant. Het waait hard en we kunnen naast de RV een beetje uit de wind zitten maar de wespen komen al snel om de hoek zetten dus hoppa naar binnen met de koffie en koek. Het campgeld hebben we in een busje gedaan met een briefje hoelang we blijven staan en zijn daarna naar het Visitor Center van Canyon De Chelly gereden en gevraagd of we daar kunnen bellen naar een gratis nummer. Ze zegt ijskoud dat ze geen telefoon hebben. Ik zie de foon onder de desk staan. Wat een trut …. dan toch niet! Zeg dan dat het niet mag maar ga niet staan liegen. In een Visitor Center geen telefoon , aan me hoela!

Vandaag dus voor het eerst lekker vroeg gearriveerd maar we hebben dan ook geen pech of files o.i.d. gehad. Alleen jammer van de wind en de regen. De harde wind doet ons denken aan Bluff waar we 3 jaar geleden stonden als alternatief voor Canyon De Chelly. Alleen hier is er geen zandstorm op de camping maar hebben ze onderweg wel zandhozen gezien. Voor het eerst sinds het begin van onze roadtrip staan we 2 dagen op dezelfde plek. Even rust inbouwen, alhoewel ….. morgen willen we heel veel gaan zien.

File en een onverwacht prachtig National Monument

Van Prescott naar Flagstaff

Woensdag 13 september 2017

Maar 2 uurtjes geslapen en zo duf als het maar kan (dat geldt dan voor mij) en we vertrekken in de vroege ochtend naar de Tire Shop omdat we geen idee hebben hoelang zoiets gaat duren als je geen afspraak hebt. Nou … om kwart voor 9 hangt/zit, nu dus het reservewiel, gerepareerd en al in de achterbak met grote bouten vast. En …. GRATIS! Jeetje wat een service. We zijn zo ontzettend blij en opgelucht. Nu tanken en op weg naar Flagstaff. We rijden niet via Sedona (campingbeheerster raadde ons dat stellig af) omdat de weg daar veel oponthoud geeft wegens wegwerkzaamheden. Ik had al zo’n vermoeden en het blijkt juist te zijn. We volgen nu de 89 N naar Ash Fork. We zien een aantal mooie rotsblokken (ook op de camping trouwens, en die heet niet zomaar Point of Rocks) naast de weg en stoppen even. Even daarna wordt de omgeving weer vlakker. We passeren de San Francisco Road en komen uit bij Prescott National Forest waar ook de bergen weer opdoemen en het overgaat in de Kaibab National Forest.

Parallel van ons rijdt weer een eindeloos lange trein, 100 wagons is heel normaal daar, waar we af en toe een glimp van opvangen tussen de bomen, erg hard gaat tie niet dus we kunnen hem nog lang volgen.

Om kwart over 10 rijden we de I-40 E op richting Flagstaff. We willen Sunset Crater Vulcano National Monument en Meteor Crater graag vandaag gaan bezoeken en hebben daarvoor dus alle tijd. We rijden nog steeds in het Kaibab National Forest en stuiten op een file …. nee hè …. met op de radio The Doors met Riders on the Storm en Somebody to Love van Jefferson Airplane …. de muziek is niet verkeerd maar komen we nog wel toe aan onze plannen voor vandaag? We kruipen af en toe een stukje naar voren. Pas aan het einde blijkt het te gaan om wegwerkzaamheden. Nergens wordt er iets aangegeven alleen dat we op een gegeven moment eerst van 3 banen die overvol staan naar 2 banen moeten en daarna op 1 baan verder moeten. Waar laat je al dat verkeer? Inmiddels is het een uur later en nu kruipen we op 1 baan heel langzaam vooruit maar er zit tenminste gang in. Eindelijk rijdt het nu een beetje door. Inmiddels is het al 11.45 uur en we hopen dat we genoeg tijd overhouden om beide kraters te bekijken.

We komen aan bij Coconino National Forest (Je rijdt hier van de ene forest de andere in) en besluiten eerst naar Sunset Crater Vulcano National Monument te rijden wat een stukje ten noorden van Flagstaff ligt. Wat schets onze verbazing? Het is een park en niet een monument waar je even naar kijkt. Prachtige natuur hier en bij het Visitor Center krijgen we een kaart mee met de nodige aanwijzingen. Eerst zien we het vulkanische gedeelte, grote zwarte brokstukken en erg apart om te zien. Je kunt er doorheen wandelen en ook langere trips maken maar dat doen we niet. We rijden langs diverse prachtige uitzichtpunten en uiteindelijk komen we aan bij het “toetje” Wupatki National Monument. Wat een diversiteit aan landschappen en ook lopen we naar de dwellings/mesa’s. De ruïnes ervan staan nog overeind en worden zorgvuldig bewaakt en er wordt ook gerestaureerd. Geweldig dat we dit hebben gezien en we verlaten na een paar uur in het Park weer en rijden terug via de 89 S en passeren in Coconino National Forest de San Francisco Peaks met als hoogste top de Humphry’s Peak van 12633 ft. Dit park hadden we niet willen missen. (Goeie aanrader/tip van de campingbeheerster in Prescott). En we hebben het niet eens allemaal gezien vanwege de tijd!

Meteor Crater zit er vandaag niet meer in dus dat schuiven we door naar morgen. We komen er toch langs. Nu naar de KOA in Flagstaff waar we hebben gereserveerd. Plek 8 is voor ons weggelegd, klein en smal weliswaar maar we passen er net op. We staan net ingeparkeerd en het begint te regenen en te onweren. Maar even wachten met de camper aan te sluiten op elektra en water. Als het ophoudt met regenen spurt Ruud naar buiten en verbindt de snoeren en slang aan de daarvoor bestemde paaltjes. Morgen lozen we het afvalwater van de afgelopen dagen wel. De airco hebben we gelukkig niet nodig want dat scheelt een hoop herrie. Nog genoeg te doen nu want ook alle meegenomen apparatuur moet opgeladen worden omdat we de aankomende twee dagen geen stroom hebben. Op het menu staat verrassend genoeg spaghetti maar eerst tijd voor koffie en wijn en daarna is het tijd om te koken.

Hoeveel pech wil of kun je hebben tijdens je vakantie ....!

Van Lake Havasu naar Prescott

Dinsdag 12 september 2017

Rond 8 uur vertrekken we om eerst boodschappen te doen in Parker. Dat is een kar vol geworden en daarna tanken waar ook een sloeber ingaat. Het is nog steeds bloedje heet hier en door een verlaten desert vervolgen we onze weg (95 S). Jawel …. midden in de woestijn zien we een bordje dat half bedekt is met een gescheurde plastic zak met de tekst “Vote Trump”. Tja, zouden ze nog steeds zo blij zijn?

Op de 72 E rijden we door Bouse waar veel trailers/oude RV’s die hier permanent staan net als de “huisjes” . Het ziet er allemaal armoedig en troosteloos uit. Dat is nou het Amerika waar we zo dol op zijn. Te triest voor woorden. Veel mensen maken geen enkele kans. Het is hier echt ….. red jezelf een ander doet het niet. Er is geen enkel vangnet zoals je hier in Nederland wel hebt. Dat wordt als te socialistisch gezien en dat kan daar absoluut niet. Iedereen moet voor zichzelf zorgen.

Nu over de 60 E en bij Hope zien we nog best hoge cactussen. Bij Salome stoppen we en drinken koffie, ondertussen maak ik wat foto’s van de cactussen die hier ook erg hoog zijn en veelal ondersteund worden. Gauw de camper weer in want het zweet gutst van je kop zo heet is het hier. De airco weer aan en gaan! De eerste 1000 mijl hebben we er al weer opzitten. De omgeving wordt steeds groener en de bergen hoger. Dit zijn de Harquahala Mountains met een top van 5681 ft (gelijknamige berg). Eindeloze wegen zonder veel auto’s tegen te komen. Zien we hier ineens rijen olijfbomen? Dat verwacht je hier niet. Af en toe zien we zandhozen in de verte Bij Aguila slaan we links af de 71 N op. We rijden hier door het Indianen gebied Yavapai met veel verschillende soorten cactussen. Om half 1 wordt het toch wel eens tijd voor brood. Ook kan ik diverse soorten cactussen mooi op de plaat zetten. Lucky me! Onderwijl als ik door de bush bush loop schieten regelmatig de hagedissen/salamanders voor mijn voeten weg. Veel struikjes zijn zwart geblakerd wie weet heeft het hier in de fik gestaan. Gelukkig hebben we zelf nog geen last gehad van de enorme branden die op het ogenblik in Amerika woeden. Via Congress rijden we richting de afslag 89 N naar Yarnell en Prescott.

Nu plotsklaps gaan we stijgen en met S bochten omhoog … weer eens wat afwisseling. Bij Yarnell uitgestapt om foto’s te maken van diverse shops, autobusjes, vlaggen etc.

In Peepless Valley zo’n 800 meter voorbij Yarnell staan de paarden en koeien in de wei. We zijn dus de ergste droogte/woestijnachtige vegetatie kwijt. Hier zien we ook bloemen en grasland langs de kanten. Wat een verschil met de afgelopen dagen.

Bij Wilhoit gaan weer omhoog, een mooie slingerweg dwars door de bergen. Een prachtige weg door de vele mooie uitzichten. We stappen nog een keer uit voor foto’s te maken en zien dat we een lekke band hebben achter. Het is nog 8 mijl naar Prescott. De camper maar weer in en proberen veilig naar beneden te komen langs de diepe afgronden. We zullen wel moeten want een krik hebben we niet en ook niet het gereedschap om de reserveband eraf te halen omdat tie met dikke bouten vastzit. Je mag trouwens zelf niets doen aan je camper, al is het een vrij lullig dingetje wat je zelf ook wel kunt oplossen. Je moet de verhuurmaatschappij eerst bellen. Nou dat gaan we dus niet doen. Eerst naar Prescott en dan op de camping gaan we wel bellen. Eindelijk, na de hele stad zijn doorgereden, zien we recht de camping Point of Rocks en vlak daarbij ook een garage. We zijn blij dat we aangekomen zijn en bij de receptie kan ik het gratis nummer van Road Bear (noodcentrum) bellen. De man die ik aan de lijn krijg vertelt mij dat we eerst naar een punt moeten om de band op te pompen. En daarna moeten we naar een garage om te meten of er lucht is uitgelopen en of tie wel echt lek is . Ja hoor …. we zijn niet gek. Wat een gedoe. We gaan direct naar de garage en daar constateren ze (je hoort het sissen) dat de band hartstikke lek is …. oorzaak er zit een schroef in. Weer terug naar de camping en opnieuw gebeld met Road Bear om te vertellen dat tie toch echt lek is. Over een uur, omstreeks half 5, moet ik nogmaals bellen om te horen hoe laat er een monteur komt om de band te verwisselen. Het was een prachtige rit vandaag alleen jammer dat het zo eindigt. Hadden er zo’n goed gevoel bij vandaag. Nu aan de koffie. Tijdens de koffie, dat gaat snel want het is nog niet eens half 5, komt er al een mannetje aanrijden die de band komt verwisselen. Het duurt toch nog een hele tijd voor dat gedaan is. De lekke band zit nu op de plek van de reserveband. We hoeven niets te betalen en ik krijg geen rekening want hij verrekent het met Road Bear. Ik bel nogmaals bij de receptie met Road Bear en die vertelt ons dat het beter is dat we de lekke band laten repareren of een nieuwe aanschaffen voor we nog zoiets krijgen onderweg. En de rekening (het bedrag zou ingehouden worden op de borg die we de eerste dag hebben moeten “betalen” en in reserve staat op onze creditcard bij Road Bear) in Nederland indienen bij de verzekering. De vrouw bij de receptie waarbij ik steeds getelefoneerd heb is blij voor ons en van mij krijgt ze een compliment voor haar bijdrage. We mochten haar telefoon gebruiken. Was weliswaar een gratis nummer, maar toch! Ook krijgen we een adres mee van een Tireshop in de buurt waar we de kapotte band kunnen laten repareren. Dat gaan we morgenochtend eerst doen. We krijgen zelfs een plattegrondje mee met een adres en de route.

Inmiddels is het half 6 en we nemen eerst maar eens een wijntje voor we aan het eten beginnen. Sinds we op de camping zijn regent het licht en onweert het ook wat best jammer is. Pas om half 9 zijn we klaar met eten en de afwas. Nu nog alles op een rijtje zetten en dan lezen voor de ontspanning.

Via een omweg kom je wel waar je wezen moet!

Van Palm Desert via Joshua Tree NP naar Lake Havasu

Maandag 11 september 2017

Wat was het hot gisterenavond en daardoor lekker buiten gezeten tot zo’n half 11 en was het nog tegen de 40 graden. Vannacht plakken en om half 6 er weer uit. Een mooie zonsopgang kregen we te zien en na het ontbijt als weer opgeruimd en om half 8 vertrokken. Wordt weer een lange dag vandaag omdat we ook Joshua Tree NP gaan bezoeken.
Nu eerst via de I 10 E naar het park en we hopen dat we dit keer meer geluk hebben. In 2014 was het afgesloten vanwege de floods (2 jaar achter elkaar). Eigenlijk onvoorstelbaar omdat het hier zo heet is.
Op de borden staat dat we de airco uit moeten doen wegens kans op oververhitting. Het landschap ziet er desolaat uit ….. woestijn, zand …. heel veel zand.  EAST Cactus Wash en net voor half 9 rijden we Joshua Tree NP in aan de zuidkant. Een heel apart landschap, lage heuvels met wat plukken groene en gele begroeiing . Bij het Visitor Center hangt de vlag half stok vanwege 9/11. Bergen met zoals het lijkt gestapelde keien/stenen. Ook een prachtige partij rotsen die op de billen van een vrouw lijken als je erachter gaat staan. We rijden door de desert, zien sanddunes en mountains. Een zeer afwisselend landschap en echt de moeite waard om het gezien te hebben.
Grote rotsblokken en eindelijk verderop  de bekende Joshua Trees die wat groter zijn dan de exemplaren die we eerder zagen. De andere kant richting het westen zouden we ook nog  kunnen rijden maar is wel een heel eind om dus we slaan dat stukje van het park over. Om half 11 koffie gedronken en we verlaten het park weer. Toch meer dan 2 uur in het park doorgebracht en mooie foto’s kunnen maken.

Even een stukje over het NP:
In Joshua Tree National Park komen drie ecosystemen bij elkaar. De oostelijke helft van het park ligt in de Colorado Desert, een laaggelegen gebied waarin de overvloedig aanwezige creosotestruik het dorre landschap overheerst. De westelijke helft ligt in de hoger gelegen Mohave Desert, waar het enigszins koeler en vochtiger is. Weinig gebieden illustreren duidelijker het contrast tussen hoog en laag gelegen woestijn. Het derde ecosysteem wordt gevormd door de vijf oases van waaierpalmen, die in het park verspreid liggen. Zij geven daarmee de weinige plaatsen aan waar water dicht aan de oppervlakte komt.  Het park werd ingesteld ter bescherming van de Joshua Tree. Dat is, anders dan de naam doet vermoeden, geen boom maar een grote plant, die behoort tot de familie van de Yucca's. De grillig gevormde Joshua Tree is een van de meest karakteristieke planten  in de Mohave Desert. De grootste exemplaren zijn ongeveer 12 meter hoog, en zijn naar schatting ongeveer 900 jaar oud. De Joshua Tree vormt een erg belangrijke schakel in het ecosysteem van de woestijn, de plant biedt onderdak aan talrijke vogels, zoogdieren, insecten en hagedissen.

Nu hebben we uitzicht op de stad  Twentynine Palms en verlaten daarbij het park definitief. Via de CA 62 E rijden we bovenlangs en NP richting Parker. Een beetje eentonige weg en inmiddels hebben we de airco weer aangezet. Eerlijk gezegd, misschien door de wind, viel het erg mee met de hitte in het NP.

Road closed ….  uhh  wat nu, links af de Goodwin Road op en kijken of we weer ergens de 62 E kunnen oppakken.  En even verder weer naar rechts de Amboy Road . Kilometers verder nog geen enkel zicht op de 62 E en geen aanwijzingen welke kant we oprijden en wat het eerstvolgende dorp of stad is. We moeten naar Lake Havasu maar hoe? We worden wel getrakteerd op een prachtig landschap. Een plaatje om doorheen te rijden maar we zitten meer met ons hoofd van hoe nu verder en waar zitten we in godsnaam. Nergens een bord te bekennen of een wegnummer. Ruud heeft er echt de zak in en zijn humeur is beneden alle peil gezakt. Wat dat betreft is de bewegwijzering in de USA wel slecht aangegeven op de Interstate wegen na.
Dan maar stil gaan staan en midden op de weg heb ik mensen tegengehouden, waarvan sommigen ook niet wisten waar ze reden. Eentje zegt dat we goed gaan en er vanzelf komen. “Aan het einde rechts af “ is het advies van de volgende die zelf naar Las Vegas moet en op dat punt links af zal gaan.  We gaan eerst ff wat eten. Eindelijk komen we in Amboy aan en slaan rechts af,  gaan nu een klein stukje weg afrijden richting de I-40 E,  het is een eind om maar het kan niet anders. Op de weg zien we een paar keer Route 66 staan en dat is dan wel weer grappig. Schijnbaar rijden we een stukje van de oude Route 66. Even verderop weer “Road closed” met een detour naar links (dat wordt dan weer wel aangegeven gelukkig). Weer afwachten waar we terecht komen. Yes om ff na 1 uur rijden we de I-50 E op richting Needles dus we weten nu eindelijk waar we zijn en zitten nu op de goede weg. Dat wordt dus een lange dag om te rijden want bij Needles moeten we weer naar het zuiden. Vette pech en we moeten ook nog boodschappen halen en ik zou graag The London Bridge nog willen zien. Kijken of we er nog tijd voor hebben.
Hé Marian …   we passeren nu de Mustang Wash (it moet ff tussendoor)! We rijden door Mojave National Forest.
We rijden nog in de Pacific Time Zone (California) en gaan straks over in de Mountain Time Zone (Arizona). Om half drie steken we de Colorado River over en zijn we in Arizona waar het een uur vroeger zou moeten zijn maar Arizona doet niet meer aan de Daylight Saving Time dus het blijft hier gelijk. We zien een landingsbaan bij een kleine airport. We rijden nu aan de oostkant van de rivier en verderop het meer en zakken naar het zuiden richting Lake Havasu en zien toch nog de Old London Bridge.

Nog een stukje over de geschiedenis van deze brug:
Aan het eind van de 18e eeuw werd vastgesteld dat de ruim 600 jaar oude brug over de Theems in Londen niet langer voldeed en ontstonden plannen voor een nieuwe. Deze kwam ten slotte tot stand in de jaren 1824-1831. Deze brug werd 30 meter ten westen van de oude brug gebouwd, waarna de oude brug werd afgebroken. De nieuwe en sierlijke brug, ontworpen door John Rennie, telde vijf bogen. Om het hoofd te bieden aan de groeiende verkeersstroom en verstopping van de binnenstad te voorkomen werd hij in de jaren 1902-1904 verbreed. De fundering was hiertegen echter niet bestand, bovendien ontdekte men dat de brug langzaam aan het verzakken was.
De brug van Rennie werd in 1968 verkocht aan de rijke Amerikaanse ondernemer Robert P. McCulloch voor een bedrag van 2.460.000 dollar.
De brug werd in stukken vervoerd naar Amerika, waar hij weer in elkaar werd gezet in Lake Havasu City in Arizona. Daar werd hij opengesteld in oktober 1971. Hoewel velen McCulloch voor gek verklaarden, werd de brug in Amerika een toeristisch succes.
De opbrengst van de verkoop werd gebruikt voor de financiering van de huidige brug, die gebouwd werd tussen 1967 en 1972. Het is een sobere constructie, bestaande uit drie betonnen overspanningen. De brug is op zijn taak berekend, maar spreekt minder tot de verbeelding dan zijn voorgangers.

Om half vijf komen we aan op de camping Buckskin Mountain State Park waar het stikheet is en staan hier langs de Colorado River op plek 011 en zien veel water scooters en speedbootjes voorbij komen. De boodschappen doen we morgen wel want dan komen we op de heenweg toch langs de Safeway.
Het stikt hier van het ongedierte, vieze toiletten omdat die beestjes ook op de grond en op en in de toiletpotten zitten. Te smerig om te gebruiken, maar we hebben een eigen WC in de camper dus die gebruiken we dan maar.
Als we naar de overkant kijken van de rivier zien we California en we staan zelf in Arizona ….  grappig als je er bij stil staat. Ik heb ’s avonds nog even in de Colorado River gestaan want die kans krijg je niet vaak en hier lukt het tenminste.