Windy Welly

Zondag 5 maart 2017

Wellington

Vanochtend eerst de stad ingelopen, diverse bekende gebouwen gezien, naar de Waterfront en via een andere weg weer terug. Wellington wat ook wel Windy City of Windy Welly wordt genoemd doet z’n naam eer aan. Het waait hier behoorlijk hard. Bij de haven waar we ook in de verte de aanlegplek voor de Ferry zien, zijn veel winkeltjes en er is een groente en fruit markt. Bij de supermarkt hebben we eten voor tussen de middag gehaald en zijn weer teruggelopen naar ons verblijf. Het was erg leuk om de stad op deze manier te zien. Welligton is trouwens de meest zuidelijke hoofdstad ter wereld.

Na het eten gaan we de berg Mount Victoria op, waar je vanaf het hoogste punt de hele stad kunt zien liggen met o.a. ook de luchthaven en de zee en binnenwateren. Een gedeelte van de klim loopt via het Hobbit pad door het bos. Bovenaan gekomen zien we diverse monumenten staan hier en die gaan ook op de foto. Daarna een stuk naar beneden gelopen en zien vanaf een bepaalde plek zelfs een klein strand bijna tegen de drukke weg liggen, maar ook het “klooster” wat er nogal verwaarloosd uitziet. We gaan weer richting Pirie Street en drinken daar wijn op het terras buiten wat nog net in de zon ligt. De zon gaat hier aan de linkerkant onder, net andersom dan bij ons waar die van links naar rechts draait.

Het was ff leuk om deze stad te zien maar gelukkig gaan we de natuur weer opzoeken. Morgen eerst weer een lange rijdag en kunnen we de auto uittesten. Het weer gaat er niet op vooruit jammer genoeg terwijl het op het Noordereiland meestal warmer is dan op het Zuidereiland. Het wordt overmorgen hooguit 13 graden.

Met de Interislander van het Zuidereiland naar het Noordereiland

Zaterdag 4 maart 2017

Van Mapua naar Wellington

Omstreeks 9 uur zijn we vertrokken vanuit het mooie huis in Mapua. Een heerlijk onderkomen voor 3 dagen.

Het is weer een prachtige en ook bochtige weg langs de 6 en de 62 en het laatste stukje de 1. Veel wielrenners waar we nogal oponthoud door hebben omdat we ze niet kunnen inhalen op deze weg. Te gevaarlijk, snap ook niet dat ze dit parcours uitzetten.

Ruim op tijd komen we in Picton aan waar we eerst onze koffers inleveren. Dat hoeven we gelukkig niet meer mee te sjouwen. Daarna hebben we onze auto bij het verhuurbedrijf achtergelaten. Met deze auto hebben we op het Zuidereiland zo’n 4300 kilometer gereden. Nu eerst brood eten en dan wachten op de ferry die ons naar het Noordereiland gaat brengen. Een tocht van drie en een half uur (3 ½ uur) die vertrekt om 2 uur en tegen half 6 aan zal komen in Wellington. We kunnen eindelijk boarden en we zitten prima. De stoel richting de voorkant van de boot gedraaid, eerste klas uitzicht over de voorboeg van de ferry. De ruiten zijn alleen wel erg smerig dus met het fotograferen vanuit hier zal het niet veel worden. Onze schoenen uit en onze benen gestrekt vooruit richting zee. Dat zit wel ff lekker en een prima uitzicht op de route die hij neemt (o.a. door de Marlborough Sound). Regelmatig ga ik naar het bovenste dek (is buiten) om foto’s te nemen. Ze worden een stuk beter als door de voorruit. De zee wordt naarmate de reis vordert wat wilder en we varen nu ook op open zee. Zo brengen we onze tijd wel door.

Eenmaal in Wellington aangekomen moeten we een tijdje wachten voor we de boot af mogen. Eerst gaan de mensen die met een camper, eigen auto etc. op de boot zijn, eraf. We kunnen het prima volgen, ook het aanmeren hebben we goed kunnen zien. Weer een leuke ervaring!

We mogen de boot af. Ik ga onze koffers die op de lopende band voorbij gaan komen eraf halen en in de tussentijd gaat Ruud de andere auto regelen. We zijn tegelijkertijd klaar dus we kunnen van start op het Noordereiland. We krijgen een Toyota Corolla hatchback. Een stuk kleiner dan de vorige. We kunnen amper onze koffers kwijt. De achterbank moet plat anders past het niet, ook geen navigatie. Jammer maar helaas …. we moeten het ermee doen. Kijken of tie een beetje power heeft.

Nu op weg naar Booklovers B & B in Pirie Street. Als we hier naar boven rijden, het is het laatste huis links, doet het ons denken aan San Francisco. De Victoriaanse huizen, de straat die steil omhoog loopt. Al die oude pandjes …. we wanen ons even in de USA. Daar aangekomen vertelt onze gastvrouw dat dit gedeelte van Wellington door invloed van de mensen die ooit uit San Francisco zijn gekomen en zich hier hebben gevestigd is ontstaan. De kamer is ook een beetje jaren 60 dus het past wel in de stijl van de omgeving en het huis zelf. Vanavond pas laat uit eten gegaan bij een “bier” restaurant waar we heerlijk hebben gegeten. Pas tegen half 10 weer op onze kamer. Best vermoeiend zo’n dag!

Het noordelijkste puntje ....!

Vrijdag 3 maart 2017

Cape Farewell

Vanochtend gaan we via de H’way 60, gedeeltelijk langs de kust, naar het noorden rijden van het Zuidereiland. Het is zonnig en we vertrekken rond 10 uur. We rijden langs Motueka, Upper Tokata, Tokata en stappen ook hier langs de route op diverse punten uit om de uitzichten te bewonderen. De bergen zijn hoog en we rijden de bochtige wegen naar boven en weer naar beneden etc. Bij Collingwood rijden we het stadje even binnen. Een leuk plaatsje langs de Golden Bay waar we sinds Takata langs rijden. We gaan door naar Puponga en nemen daar de gravelroad en komen heel verrassend uit op het meest noordelijke puntje van het Zuidereiland… ! We hebben weken geleden ook het meest zuidelijke puntje van het eiland gezien bij Bluff. We lopen omhoog en zien een prachtig uitzicht op een rots met een “hole” uitgesleten door het water. Het lijkt op een Arch (boog) en op de rotsblokken ervoor liggen zeehonden in de zon te slapen, het zou kunnen dat het Archway Island heet. Prachtige bergen links en rechts en achter ons. Dit is echt de moeite waard geweest om zover te rijden. Het is de minst bezochte “Cape” en gedeelte van Nieuw Zeeland. Nu weer terug langs de berghellingen, lekker bochtig en steil. Om 5 uur waren we weer thuis en hebben wat spullen voor morgen uitgezocht, eten gemaakt en de koffers voor zover het mogelijk is ingepakt voor de overtocht morgen naar het Noordereiland.

Vanavond omstreeks half 7 een zo’n prachtig mooie zonsondergang gezien. De lucht was oranje rood vlammend, wat een geweldig natuurverschijnsel. Ik zal van de week een foto neerzetten (heb vanavond mijn foto’s al geupload en morgen weer verder daarmee).

Nu foto’s voor het blog uitzoeken en de verhalen versturen.

Wat ik steeds vergeet om te vertellen …. hier staan alle brievenbussen langs de kant van de doorgaande weg, niet vreemd voor ons natuurlijk als je niet vlak aan de straat woont, maar het gaat erom hoe ze eruit zien. Geweldig …. van hout, plastic, blik, roestig ijzer, gedeukt, glad, erg oud en in allerlei verschillende vormen en kleuren, van vogelhuisjes tot ronde of vierkante …. noem het maar op. En dan staat er niet eentje maar soms een hele rij van wel 10 omdat ergens verderop 10 woningen staan die je vanaf de weg niet kunt zien. Echt geweldig om te zien. Weer zoiets aparts in NZ wat we nog niet eerder in deze vorm zijn tegengekomen. Dat wilde ik nog even kwijt J

Bye bye!

Bounty stranden langs de Abel Tasman Bay.

Donderdag 2 maart 2017

Abel Tasman Coast Bush Walk

Om 8 uur zit ik al achter de PC om nog 3 campings in de staat California te boeken. Het tijdverschil met daar is ca. 21 uur. Bij ons is het al 2 maart maar in California is het de ochtend van 1 maart, de datum van reserveren kan vanaf 1 maart en je moet er snel bij zijn anders zijn alle plekken al vergeven aan anderen. We hebben mazzel en kunnen ze alle drie boeken. Mooi, de volgende pas als we thuis zijn op 16 maart, want precies op die dag kan ik nog een andere camping boeken. Niet vergeten door alle commotie en moeheid als we terug zijn. Want dan is het echt pech hebben. Maar we zitten nu hier vakantie te vieren en vergeten nu weer even de USA.

Vandaag gaan we langs de Tasman Bay rijden en lopen. We starten vanaf Ruby Bay (bij Mapua) en volgen de binnendoor weg naar Motueka waar we de H’way 60 oppakken en rijden noordwaarts langs de kustplaatsen Tasman, Mariri, Motueka, Riwaka en Kaiteriteri. Net voorbij deze plaats stoppen we om een korte wandeling de maken naar de zee om de Split Apple Rock te zien. Hij ligt er schitterend bij in het blauwe water. Echt de moeite waard om deze wandeling met een sterke klim op de terugweg naar boven te doen. We rijden door tot iets voorbij Marahau waar de weg stopt en je wandelingen kunt doen van zeer verschillende lengtes van dagtochten tot meerdaagse tochten door het Abel Tasman NP. Dat gaan we dus niet doen. We gaan een gedeelte van de Abel Tasman Coastal Track lopen en kiezen ervoor om door te lopen tot Apple Tree Bay met diverse stops bij Porters Bay en Coquille Bay en tussendoor zien we mooie bounty achtige stranden. Soms lopen we even naar beneden waar het kan. Dan kom je uit op heel smalle strandjes (het is vloed).

Nadat we bij Apple Tree Bay zijn uitgekomen keren we om en lopen dezelfde route terug en zien diverse uitzichtpunten nu vanaf een andere kant. Grappig dat je op de heenweg die niet hebt kunnen zien omdat er bomen in het zicht stonden o.i.d. Op de heenweg was het vloed en nu trekt de zee zich terug wat weer heel andere beelden geeft. Grote stukken water zijn ingeruild voor begroeiing en zandbanken zodat er een heel ander landschap voorbijkomt. We zien een heel grote blauwe vogel met een rode snavel die amper te zien is omdat tie in het water staat onder een nogal donker bosje. Ik had hem niet gezien maar Ruud wel. We hebben net opgezocht hoe die heet: de “variable oyster catcher” oftewel een Torea. Ook zien we een zwarte vogel met een zeer lange rode snavel en rode poten op het strand wat net droog ligt staan pikken. De naam van deze zoeken we nog op. Dan nog een grijsachtige vrij grote vogel …..ook dat zoeken we op. We hebben geen vogelboekje en gaan dat ook niet aanschaffen, hahaha! Wikipedia zal wel uitkomst geven.

We komen terug waar de auto staat en zien weer een andere beschilderd busje. Fotoooootje! We gaan terug naar huis en komen op het punt waar we het bordje Bowie hebben zien staan. Even uitstappen want dat moet natuurlijk ook op de foto. Waar het op slaat daar in NZ weet ik niet maar voor mij is het nu ff de achternaam van David, hihi.

Vrij laat komen we thuis en nu snel alles regelen voor het eten, dan het eten zelf wat we buiten kunnen doen en daarna blog bijwerken, foto’s uploaden, batterijen opladen en pas na 10 uur even de tijd om te lezen. Het was een leuke wandeling vandaag zo bovenlangs de kust op een bospad wat verkoeling gaf.

Van Oost naar Noord-Midden-West

Woensdag 1 maart 2017

Van Kaikoura naar Mapua

Weer een lange reisdag te gaan vanwege de wegafsluiting een paar kilometer ten noorden van Kaikoura. Nu beneden langs en weer omhoog naar het noorden. Vroeg opgestaan om toch een beetje op een redelijk tijdstip aan te komen in Mapua. Vannacht voelden we het bed behoorlijk schudden. Een naschok vermoeden we. (Achteraf hoorden we van de gastvrouw in Mapua dat er een lichte aardbeving was van 4.5 op de schaal van Richter. Geen wonder dat er weer veel puin extra naar beneden is gekomen).

De aankomende 3 dagen zijn de laatsten die we op het Zuidereiland gaan doorbrengen. Nu op weg dus en de zon schijnt mooi over het water heen. Een stukje verderop staan langs de kant van de weg metershoge containers tegen de berghelling. Deze dienen ter bescherming voor alles wat nog loszit en naar beneden kan komen. We moeten verschillende detours rijden. Op veel plekken is de weg nog steeds beschadigd en zijn ze bezig met opruimen en repareren. Het schiet niet erg op met al die stopplekken. De mist hangt inmiddels tegen de berghellingen op en wij rijden ook in de mist nu. Heel typisch om te zien. Op de foto lijkt het een meer wat je tussen de bergen ziet maar het is mist. Het schiet echt niet op met al die verplichte stopplekken om het tegemoet komend verkeer eerst langs te laten gaan voor wij mogen.

We hebben bijna dezelfde weg gereden als 3 dagen geleden toen we naar Kaikoura toereden. Dit tot Springs Junction. Daarna de 6, 65 en de 60 gereden. Wat een prachtige weg, maar we scheuren er zo hard als het mogelijk is met al die bochten overal langs zonder te stoppen. Dat moeten we al genoeg door de wegwerkzaamheden. “Welcome to Tasman”. Om half 1 rijden we de H’way 6 op richting Picton/Nelson. We hangen vaak achter “zwaar vervoer” en inhalen hier is onmogelijk door de ontelbare bochten die direct achter elkaar zitten.

Een mooie weg maar we zijn blij als we eindelijk Mapua bereiken. Net hiervoor nog boodschappen gehaald want we moeten nog etende aankomende dagen. Nu op zoek naar Clayridge House.

We worden door de gastvrouw verwelkomt en krijgen koekjes mee, ze geeft ons uitleg over de wasmachine etc. en wat er hier in de buurt te doen is. Foldertjes …. we kijken straks wel als we tijd hebben. Eerst nu ff uitrusten. Was toch een tocht van minimaal 8 uur achter elkaar doorrijden met 1 korte pauze ertussen. Een mooi huis hier, heel ruim met 2 slaapkamers een mooi uitzicht vanaf de veranda (schuifpui over de volle breedte). Er liggen appeltjes en pruimen uit eigen tuin. Een kan met perensap in de koelkast en een banaan.

Heb eerst de was gedraaid. Dat moet ook gebeuren. Ruud heeft gekookt terwijl ik aan het douchen was.

Nu relaxen en dan op tijd naar bed. Een prachtige zonsondergang en ook veel sterren gezien.

PS. Ik ben nu met terugwerkende kracht foto's aan het plaatsen. Dus vanaf dag 1 werk ik naar het heden.

Onze laatste dag aan de oostkust van het Zuidereiland!

Dinsdag 28 februari 2017

Kaikoura

Vandaag konden we het rustig aan doen. Na het ontbijt zijn we naar Kaikoura gereden en hebben de auto achtergelaten om een stuk van de South Bay te gaan lopen. Veel werkzaamheden daar met het overladen en verplaatsen van bergen zand en grind allemaal voor het herstel van de ravage na de aardbeving.

Daarna brood gegeten en op weg om de route naar het noorden langs de kust te gaan lopen en weer terug. Een drie uur durende wandeling. De lucht is in de ochtend nog een beetje blauw maar het trekt al aardig dicht. We starten met in onze ogen de “Chinese muur”. Het wandelpad leidt ons omhoog en we hebben nog vrij ver uitzicht over de kustlijn, de zee en daarachter de bergen. Veel borden langs de kant met genoeg info over wat er zoal te zien is en de historie. En ja hoor ….. wie komen we tegen? Anne en Roelie, wat een toeval. Zij zitten in een B & B in Kaikoura waar ook inmiddels Sonja en Franko zijn gearriveerd.

Anne en Roelie gaan morgen ook naar Mapua maar moeten eerst langs Christchurch om hun fototoestel op te halen. De vliegmaatschappij heeft het fototoestel gevonden maar willen het niet per vliegtuig naar Kaikoura of naar Nelson brengen dus ze kunnen niet anders dan nog een stuk verder naar het zuiden rijden en dan zelf het fototoestel ophalen. En het is al zo’n lange rit door de omleiding. Roelie vertelt ons dat de boot om de walvissen te spotten het heeft begeven. Wat een pech voor de mensen die voor vandaag hadden gereserveerd en de komende dagen. Het zit allemaal niet mee voor de mensen hier die van het toerisme moeten leven.

We lopen verder en komen elkaar nog een keer tegen op de terugweg. De lucht is een tijd geleden al wit geworden en de zee ziet er grauw uit. Niet zo’n leuk uitzicht. In de verte zien we zeehonden op de rotsen liggen. Flink inzoomen anders zie je ze niet en een verrekijker hebben we niet meegenomen. Sommigen duikelen in het water en anderen hoor je brullen. De wandeling duurde ongeveer 2 ½ uur met wat tussendoor geklets en fotograferen.

Nu weer naar ons huisje en voorbereidingen treffen voor morgen. Morgen nog 3 dagen op het Zuidereiland, en dan gaan we afscheid nemen van dit gedeelte van Nieuw Zeeland.

Helaas …… !

Maandag 27 februari 2017

Kaikoura

Vanochtend rustig aan gedaan omdat we pas om 13.10 uur ons moeten melden voor de Whale Watching Tour. Eerst vanaf hier een stukje gelopen en wat foto’s gemaakt van het kerkhofje van de Maori’s en de blus helicopters die hier af en aan vliegen met grote zakken water onder hun heli’s. Het lawaai valt best mee en de werknemers begonnen pas na half 8. Goeie foto’s van kunnen maken. Na het eten vertrokken we vol goede moed naar Kaikoura. We gaan de volle zee op en dan is het afwachten of we zeeziek gaan worden en de hele tour over de rand van de boot staan te kotsen, hahaha. We gaan er vanuit dat na de tocht in de Doubtful Sound met de Southern Secret het best zal meevallen. Na 15 minuten aangekomen bij het kantoor om ons te melden voor de tocht van 4 uur waarvan 2 ½ uur op het water. De tocht gaat door. Hoezéééé…. we gaan verschillende soorten walvissen zien waaronder bultruggen, Pilot Whales, Blue Whales en de Southern Right Whales, (wel afhankelijk van het seizoen natuurlijk) maar ook kunnen we pelsrobben tegenkomen en dolfijnen, soms ook orka’s en diverse soorten zeevogels zoals de stormvogel en albatrossen. We hebben er zin in. Om 13.10 verschuift er iets op het bord en wordt er aangegeven dat de tour is afgeblazen omdat de zee te ruw is. Nee hè! Dit is waarschijnlijk onze enige kans geweest om dit allemaal te mogen meemaken. We kunnen nog wel kiezen om 20 minuten met een vliegtuigje boven de zee proberen de walvissen te spotten maar daar moet je ook nog eens voor bijbetalen. Wat is nou 20 minuten! Ik heb gevraagd of ze ons een papier mee willen geven dat de tour niet doorgaat zodat we het geld teruggestort krijgen. Dat wordt direct geregeld.

Hevig teleurgesteld, de mensen die net voor enen terugkwamen van zee hebben dus mazzel gehad, gaan we richting auto en gaan een stukje langs de kust rijden en komen aan op het schiereiland. Daar uitgestapt gaan we op pad om dolfijnen in het water of zeehonden die hier moeten zitten te zoeken en de heel aparte kustlijn te bewonderen. We klauteren over de vreemd gevormde rotsen en zien op diverse plekken zeehonden. Dat vergoedt weer een heleboel. We zijn al een uur of wat op pad en als we teruggaan richting auto, loopt het water al vrij hoog tussen de rotsblokken. Hoe komen we door het water heen met onze schoenen. We kunnen sommige stukken niet overbruggen met springen dus Ruud trekt zijn schoenen en sokken uit en gaat door het water. Dat lijkt misschien wel een goeie oplossing maar er steken ook scherpe punten van de rotsen uit en daar kun je je behoorlijk aan bezeren of je voeten open halen.

Ik heb mijn bergschoenen aan en gok het erop. Springen, soms midden in een plas uitkomen maar gelukkig blijft het water net onder de bovenrand van mijn schoenen. Die blijken dus waterdicht te zijn. Al hoppend bereiken we een wat hoger gelegen gedeelte en kunnen nu droog verder. Ruud heeft zijn schoenen weer aangetrokken en zich gelukkig niet bezeerd. Eenmaal terug bij de auto even wat energie opdoen met een snack en daarna terug naar ons verblijf. We rijden nog een stukje verder door tot waar de weg is geblokkeerd en we even stilstaan, letterlijk en figuurlijk. Wat hebben de mensen die hier vlakbij in de huizen wonen en de gasten een enorm geluk gehad, zo dichtbij dat de boel is verschoven en de wegen zijn gespleten, en ze hebben het allemaal overleefd gelukkig.

Jammer dat de walvissen tour niet door is gegaan, dat vinden we nog steeds.

Morgen gaan we wandelen en hopen misschien vanaf de walkant dat we nog een verdwaalde walvis of dolfijnen kunnen gaan zien.

Van de Westcoast naar de Eastcoast

Zondag 26 februari 2017

Van Charleston naar Kaikoura

Vanochtend zijn we om 8 uur vertrokken en hebben er flink de sokken in. Google maps geeft vier en een half uur rijden aan maar onze ervaring is inmiddels dat je er wel 3 uur bij op kan tellen. We gaan het zien.

Het is een mooi stuk weg zo vanaf Westport naar het zuiden. We starten vanochtend met zon maar na een half uur verandert het weer. Vanaf de H’way 6 gaan we naar de H’way 69 richting Reefton en rijden nu een stuk door de Lower Buller Gorge, gevormd o.a. door de rivier die bijna helemaal droog staat en omhoog zien we de uitgesleten wanden. Niet zo spectaculair als de Gorges Du Verdon in Frankrijk. Dat is een erg mooi gebied in Europa. Tip: Wil je een keer een mooie trip in Frankrijk maken en je bent in de buurt, bezoek dan de Gorges Du Verdon en neem dan de Route De Crètes ….. super mooi).

Rechts ziet Ruud net voor Inanganua een rij bestelauto’s op een helling staan. “Kijk hier Hannie …. wat voor jou!” Geweldig, allemaal oude half verroeste meuk met daar tussenin een paar koeien die lopen te grazen. Top …. die staan nu op de foto! Even verderop net voor Reefton bij Blacks Point zien we een vervallen huis staan. We zijn er al veel tegengekomen waar de verf van afbladdert of de dakplaten verroest zijn maar dit is tot nu toe wel de limit. Een deel van het dak is weg, er lijkt wel brand te zijn geweest maar niet recent. Fotootje!

We rijden nu hoofdzakelijk door bosgebied, niet met varens zoals de afgelopen week, en maar af en toe zien we een stukje van de bergen rondom ons.

Op de SH 70, de Lewis Pass Road, komen we kilometers lang veel oude auto’s tegen uit de jaren 50 en 60. Er zal vast ergens in de buurt een bijeenkomst zijn of er is een trip uitgezet. Grappig om dit soort goed onderhouden wagentjes tegen te komen.

Het is een heel gevarieerd landschap waar we nu doorheen rijden. Schitterend om de rotspartijen, de begroeide bergen, mistflarden tussen de bergen te zien en heel veel bochten. Af en toe zien we de Lewis River die naast ons door het landschap stroomt, soms met wat meer water en soms bijna alleen grind en keien. Deze rivier gaat over in de Hope River en iets verderop de Waiau River. Nu richting het oosten op de H’way 7 gaat het over van lichte miezer in regen. Een zwaar bewolkte lucht jammer genoeg, we zagen het al wel in de verte hangen. Het zicht op de bergen wordt steeds minder en het is nog maar 13 graden.

Het valt ons op dat het een stuk drukker op de weg is geworden. Het komt denken we omdat een stukje van de SH 1 net boven Kaikoura door de recente aardbeving verspert is en iedereen moet omrijden om in het noorden te komen (en andersom). Het is serieus veel extra reistijd. Je zal maar net ten noorden van Kaikoura je werk hebben. Dat red je niet om helemaal om te moeten rijden op één dag en weer terug naar huis. Misschien hebben ze voor die mensen een andere oplossing gevonden?

Inmiddels draaien we de Inland Route op en komen langs het plaatsje Rotherham … dat lijkt wel heel veel op Rotterdam als je het vlug uitspreekt.

Bij Waiau hebben we brood gegeten en wat foto’s gemaakt van de historische gebouwen waaronder een heuse jail (house). Nu vervolgen we de Inland Kaikoura Road 70 omdat je via de SH 1, volgens de borden waar de plaatsnaam Kaikoura is doorgestreept, die bestemming niet te bereiken is. Op de meeste stukken kunnen we maar heel langzaam rijden, veel grit op de weg, smal, dus dit gaat wel wat langer duren. We zien op diverse punten dat ook hier de aardbeving zijn sporen heeft achtergelaten. Het is wat mistig en regenachtig dus we zien alleen de stukken die dicht langs de weg liggen. Maar de ravage is echt niet leuk om te zien. We zijn benieuwd hoe het er in Kaikoura uitziet. Wie weet valt het daar nu mee omdat ze al een hele tijd aan het opruimen zijn.

Nog 5 kilometer naar Kaikoura en we zien de zee al liggen, nu dus wederom bij de Pacific. We gaan eerst naar het kantoor waar we de tour voor de Whale Watching hebben geboekt. De tour gaat door alleen op een iets later tijdstip dan gepland was. Ze kunnen alleen bij hoogtij met de boot het water op en weer bij de kade aan land komen. Nu moeten we ons morgen om 13.10 uur melden en dan gaan we eerst per bus naar een plek waarvandaan de boot wel kan uitvaren. De zeebodem is zo’n 10 meter omhoog gekomen tijdens de aardbeving zodat de boot niet vanaf de standaard plek kan vertrekken.

Nu verder door naar ons verblijf voor de komende 3 dagen/nachten “SurfWatch Getaway Cottages” waar we het huisje genaamd ”Sharkey Cottage” krijgen. Heel anders dan ons vorige onderkomen. Dit is puur natuur zullen we maar zeggen. Veel handgemaakte spullen en op eco gebaseerd. Het is klein en voelt wat benauwd aan. Het is rond 3 uur als we hier aankomen.

De eigenaresse geeft ons eerst heel veel uitleg over de aardbeving en wat ze met haar gasten die er toendertijd verbleven hebben meegemaakt. Zelfs een foto van alle mensen die er op dat moment waren heeft ze op een vel papier geplakt en er is wat tekst bij geschreven. De evacuatie … ze zitten hier maar een paar meter van de kust af en vlak voor het punt waar de weg is afgesloten vanwege de landsliding. Ook vliegen er doordeweeks helicopters af en aan, hier net naast het kleine parkje dus we krijgen geluidsoverlast. De heli’s storten water op de hellingen zodat alle loszittend gesteente en zand weg kan spoelen zodat men de hellingen veilig kan betreden om het ingestorte gedeelte te bereiken en te repareren. Je kunt duidelijk zien dat de zeebodem een eind omhoog is gekomen, de spoorrails is weggevaagd, net voor ons huisje ligt nog een stukje maar verderop is het verbogen en de rest daarna is verdwenen.

Wat een ravage en wat hebben deze mensen en hun gasten een geluk gehad dat ze het hebben overleefd. De mensen die aan de andere kant van het stuk weg wat weggevaagd is werken worden met een heli vervoerd of soms met een boot. Veel mensen hebben helemaal geen werk meer en krijgen van de overheid 3000 dollar om elders te gaan wonen en werken. Doekje voor het bloeden zeg maar. Het is wel een heel klein doekje o.i.! De gasten op het park hier zijn met de heli weggebracht en pas veel later had men plek voor alle koffers die natuurlijk te zwaar zijn om allemaal tegelijkertijd met een heli te vervoeren.

Ze pakt er nog een plattegrond bij en legt ons uit waar we de zeehonden en de dolfijnen kunnen vinden. En een wandeltocht van 3 uur die we zouden kunnen maken. Een paar leuke ideeën dus voor overmorgen.

Ik krijg straks nog een potje zalf mee om op de bulten die de sandflies hebben veroorzaakt te smeren. Hopelijk helpt het een beetje. Het jeukt enorm en we zitten echt helemaal onder. Mensen die hier wonen zijn er immuun voor geworden en die krijgen geen bulten op vlekjes meer, maar als een niet inlander heb je pech. Zelf komt ze uit Hawaï en heeft eerder in San Francisco gewoond en daar ook een aardbeving meegemaakt.

Eerst weer terug naar het stadje om boodschappen te doen. Daarna krijg ik het potje zalf mee en een door haar op het strand gevonden schelp. Ze had er diverse en ik mocht er eentje uitkiezen. Heel mooi qua kleuren aan de binnenkant. Gisteren heb ik al wat keien verzameld om daar teksten op te zetten als we weer thuis zijn. Nu dit erbij wat je bijvoorbeeld als sleutelbakje kunt gebruiken of andere kleine dingetjes in kunt verzamelen of gewoon ophangen. Ik vind er vast wel een plek voor. Het is erg aardig van haar om dit weg te geven. In het huisje staan enorm veel dingetjes die ze zelf heeft gemaakt van klei, hout, kiezelsteentjes etc.

Morgen wordt het iets beter weer dus we hopen dat de tocht doorgaat en dat we heel veel soorten walvissen etc. gaan zien!