Jippie .... weer een uurtje extra tijd!

donderdag 19 juni 2014

Van de cowboys en indianen in Monument Valley naar Page

Vanochtend toen we opstonden een strak blauwe lucht, yes we hebben weer zon! We staan bij een bocht met onze camper en daar komt zo’n “patser” aan met zo’n verschrikkelijk grote bus met een auto erachter gekoppeld (ik zeg wel patser maar ik ken die beste man helemaal niet) die dus de draai niet kon maken. Kon ook de auto die erachter hing op dat punt in die draai niet loskoppelen. Daar sta je dan, hij kon geen kant meer op. De mensen in de camper naast ons wakker gemaakt en die hebben hun camper weggehaald. Nu kon hij iets verder door maar nog niet genoeg. Wat een gedoe zeg zo op de vroege ochtend. Echt hilarisch om te zien hoe hij klem stond. Uiteindelijk kon hij weer een stukje naar achteren pal langs een muur, de lak werd er bijna afgeschuurd. Wat een bakken hebben die Amerikanen hier en ze rijden daarmee nog hard ook. Maar ja, alles wat die Amerikanen hebben is groot. We gaan op pad en rijden na een paar mijl de staat Arizona binnen. De klok gaat een uur terug dus we krijgen er een uurtje extra bij vandaag. Utah was erg mooi en tot nu toe de mooiste staat die we hebben gezien. We zien heel veel witte geitjes in een wei lopen (geiten zijn we tot nu toe nog niet tegen gekomen) die grazen, nou ja grazen? Er is geen groen te bekennen. We komen door Kayente en zien veel armoedige huisjes liggen. Wat een tegenstelling met de kampeerders die met zulke dikke RV’s/bussen rijden en die vaak ook nog een eigen huis bezitten. De Navajo’s bezitten hier het grootste deel van het grondgebied. We rijden nu door de Black Mesa en het is vrij glooiend om te zien. Bij het dorp met dezelfde naam langs de 160 ligt op de weg een doodgereden hert. We spraken gisteravond een man op de camping die vertelde dat dat in Canada zo ontzettend veel gebeurt. Je zal hem maar op je bumper krijgen… moet er niet aan denken. We rijden de 98-N op en rijden nu over de overgang van het spoor waar we lange tijd naast hebben gereden. Ineens allemaal paarden in een wei. Ze staan doodstil …. Kijk nog eens en het zijn neppers. Wat een dom gedoe zeg. Denken ze daar toeristen blij mee te maken? Dacht het niet. 20 miles voor Page komen we een heel kleine “whole in the rock” tegen. Kan er net geen foto van maken net als van die lichtgele ronde zandformaties. Bij Page zien we 3 enorme pijpen waar rook uitkomt. Dit is een energiecentrale (kolen gestookt) het lijkt een beetje op IJmuiden ….. en daarnaast prachtige blauwe meren. Om 11.00 uur Arizona tijd, kwamen we op de camping aan. Gelijk voor morgen een tour met gids naar de Upper Antelope Canyon geboekt. Was nog één plekje vrij om half 2. Jammer genoeg niet de tour van 11 uur wanneer het zonlicht het mooiste naar binnen schijnt en dat het beste tijdstip is om foto’s te maken. Maar we zijn al blij dat we vroeg in de middag nog een plekje hebben kunnen krijgen. Nu eerst koffie drinken en eten. Vanmiddag met de RV naar de Glen Canyon Dam. Page ligt vlak bij de grens van de staat Utah. Page is ontstaan als een tijdelijke plaats voor de arbeiders van de Glen Canyon Dam. De dambouwers verhuisden vaak met hun hele gezin naar de nederzetting. Uiteindelijk ontstond zo een dorp.

De Glen Canyon Dam is een betonnen boogstuwdam op de Colorado-rivier. De dam is 216 meter hoog (178 meter boven de rivier), 475 meter lang en 91 meter breed. De dam werd gebouwd tussen 1956 en 1966. Eenmaal voltooid, vulde Glen Canyon - het huidige Lake Powell - zich. In 1983 begaf de dam het bijna onder grote overstromingen.

Net stroomafwaarts van de dam is een boogbrug, de Glen Canyon Dam Bridge, die de US Route 89 over de canyon leidt. Het doel van de brug was om de bouw van de dam te vergemakkelijken, maar tegenwoordig biedt het vooral een mooi uitzicht over de dam. Het is de op drie na hoogste brug in de Verenigde Staten en de op twee na hoogste boogbrug. Voordat deze brug en de Navajo Bridge gebouwd werden, was het 192 kilometer rijden naar de andere kant van de canyon. We hebben erop gestaan en de dam bekeken. Heel indrukwekkend en wat een diepte. De dam zelf lijkt op de Hooverdam, in ieder geval is dat het voorbeeld geweest voor degene die de stuwdam heeft ontworpen.

Lake Powell is een kunstmatig (stuw)meer op de grens van de staten Arizona en Utah, dat wordt gevormd achter de Glen Canyon Dam, in de Colorado River. Wat een beauty. De witte randen onderaan de okerbruine rotsen langs het meer steken prachtig af bij het azuurblauwe water en de rotsen die in het water omhoog rijzen zijn grillig en grijs. Het meer, genoemd naar majoor John Wesley Powell die in 1869 het gebied als eerste in kaart bracht, kromt zich in de vorm van een halve maan om het grensgebied van Arizona en Utah en omvat nog eens meer dan negentig zijravijnen (sommige wel van 16 km breed) die samen een kustlijn van ruim 3000 km vormen ... langer dan de hele Stille-Oceaankust van de VS. Lake Powell is 186 miles lang. We kunnen er vanaf hier niet dichtbij komen, maar met de camera kunnen we genoeg inzoomen om hem dichterbij te zien. Het is bloed heet op de brug en bij de dam. We zijn nog even het Visitor Centre ingelopen waar o.a. één van de boten tentoongesteld staat die door de ontdekkingsreiziger John Wesley Powell en expeditie leider lang geleden is gebruikt op de Colorado River. Erg primitief en we kunnen ons voostellen dat sommige opvarenden dit soort reizen niet hebben overleefd. Buiten staat er nog een fossiel van de poten van een dinosaur. Indrukwekkend om te zien. Nog een blik op het meer en we stappen de RV weer in …. lekker koel met de airco.

Nog een paar weetjes: Lake Powell is ook als locatie gebruikt voor een aantal films en televisie series zoals: Gravity (2013), John Carter (2012), Doctor Who: The Impossible Astronaut and The Wedding of River Song (2011), Evolution (2001), Planet of the Apes (beide versies uit 1968 en 2001, en Maverick (1994).

Nu op naar de Horseshoe Bend. We hebben hem al vaker op foto’s gezien en nu gaan we hem in het eggie zien. Horseshoe Bend is een hoefijzervormige bocht van de rivier de Colorado. De loop van een rivier wordt o.a. bepaald door de hardheid van de bodem waar het water doorheen stroomt. Het water zoekt de weg van de minste weerstand, en omdat dat vaak niet de kortste weg is ontstaan er bochten in de rivier. Deze gigantische bocht heeft zich een paar mijl ten zuiden van Lake Powell en de Glen Canyon Dam gevormd in miljoenen jaren oude lagen van Navajo Sandstone. Rondom en binnenin de bocht zijn de rotswanden meer dan 300 meter hoog en steken boven de rivier uit. We zijn naar de Horseshoe Bend Overlook gelopen waar je een spectaculair uitzicht hebt over de bend (bocht) in de Colorado River, en we zien ook de Echo Cliffs, de Vermillion Cliffs en Navajo Mountain in de verte liggen. Een onverwachte topper! Horseshoe Bend is echt ongelooflijk mooi. De combinatie van het blauwgroene water, de lichtbruine/donkergele rotswanden en de groene bomen langs de rivier is overweldigend. En zoveel mooier dan de Gooseneck (de dubbele loop/meander) die we een paar dagen geleden hebben gezien. Daar was het water grijsbruin van kleur en niet echt zonnig weer. Een aantal foto’s gemaakt en genieten van het uitzicht. Wat een gigantisch imponerend uitzicht op de Horseshoe Bend en de omgeving. Zonder groothoeklens krijgen we hem er bijna op alleen het allerbovenste puntje net niet jammer genoeg. Bij de cliffranden moet je echt goed oppassen want die kunnen als je erop staat ook afbreken en dan donder je dus een heel eind naar beneden. Heelhuids keren we weer om en moeten weer naar boven klimmen om bij de RV te komen. Het is nog steeds erg heet dus veel water drinken en doorlopen geblazen. Het was weer een leuke middag waarbij we heel veel gezien hebben. Vanavond eten we appelmoes (lekker fris) met gebakken piepertjes en een hamburger. Nu eerst een biertje en sap en nagenieten. We hebben ook een leuke plek op deze camping (plek 36A). Weer aan de rand en met vrij uitzicht op de gele zandstenen bergen. Weer goed uitgezocht Hannie ... (al zeg ik het zelf). Later op de avond werden de bergen echt heel vlammend oranje toen de zon onderging. Wat een fenomenaal uitzicht en wat is dit toch genieten!

Het gebied van de oude Westerns, John Wayne ....

woensdag 18 juni 2014

Van zandbak Bluff naar Monument Valley

Vanochtend staan we op en zien een blauwe lucht en er staat geen noemenswaardige wind. Maar dat hebben we al eerder meegemaakt en tegen het middaguur slaat het weer finaal om. Wij gaan op weg naar Monument Valley. Onderweg komen we Mexican Hat tegen (niet het plaatsje) een prachtige rotsformatie die uiteraard lijkt op een Mexicaanse hoed. Het is niet ver naar Monument Valley … we rijden rustig aan want we hebben alle tijd. Links zien we een aantal rotsen liggen met weer heel sprekende namen zoals de Brigham’s Tomb, King on the Throne, Stagecoach, Bear and Rabbit, Castle Butte , en Big Indian Chief. Ik probeer zoveel mogelijk te fotograferen maar niet alles komt er goed op omdat het aan onze linkerkant ligt. De drie van films bekende bergen: de West Mitten, de East Mitten en de Merrick Butte, daarvan zien we er maar 2 liggen. Wel zien we de, ook uit western films bekende bergen The Three Sisters, The Hub, Artist’s Point en Totem Pole prachtig in beeld verschijnen toen we op de 163 reden. Heel lang in beeld gehad en steeds dichterbij. Ongelooflijk mooi dit uitzicht, in onze ogen veel mooier en sprekender dan die Mitten en Butten.

Miljoenen jaren geleden bevonden zich in dit gebied veel meer rotsen, die bestonden uit diverse soorten gesteente. Even een uitleg over wat een Butte en een Mesa is: een mesa is een brede berg of rots met een vlakke bovenkant. Meestal is het een overblijfsel van een plateau, dat door erosie is weggesleten. Het voortdurende erosieproces zorgt ervoor dat ook de mesa zeer langzaam wegslijt. De harde bovenzijde slijt minder snel dan de zachtere zijkanten, een mesa wordt daardoor dus steeds smaller. Als de breedte van de rots uiteindelijk kleiner is dan de hoogte, is het niet langer een mesa maar een butte. Ook de butte slijt langzaam weg, totdat er een spire overblijft, een rotsnaald (Needle), die uiteindelijk langzaam geheel zal verdwijnen. We hebben in de staten waar we doorheen zijn gereisd al zoveel verschillende rotsformaties gezien, zoals o.a. monolieten, een apart staande rots die hoog boven de omgeving uitsteekt. Het woord monolith is afgeleid van de Griekse woorden monos (alleen) en lithos (gesteente). Reef (zoals bijvoorbeeld in Capitol Reef) is een smalle bergrug of heuvelrug, ontstaan doordat een rotslaag omhoog is geduwd.

OK nu even verder met wat we nog meer hebben gezien in Monument Valley nadat we hadden ingecheckt bij de Goulding’s Campground. Alweer een prachtige site met een mooie aanblik op de bergen. We zijn naar Gouldings Lodge, de oude woning met expositie van de eigenaar geweest. Het is feitelijk een soort nagedachtenis aan John Wayne, die er kind aan huis was. Er hangen brieven van presidenten. We zijn naar het John Wayne huisje geweest en hebben het museum bekeken. Leuke oude werktuigen, maar ook een heel oude benzinepomp met de prijzen van toen erop. We lopen langs een heel klein vliegveldje, het mag de naam vliegveldje eigenlijk niet hebben. Lijkt gewoon op een geasfalteerde 2 baansweg. Ook onderweg kwamen we een hogan tegen zoals in Mesa Verde ook te zien was. Dit is een traditionele, koepelvormige Navajo-woning. De muren van een Hogan bestaan uit boomstammen die dichtgesmeerd zijn met klei en leem; in het dak zit een rookgat en er is 1 deur, die gericht is op het oosten en heeft geen ramen. Binnenin zit een oude Indiaanse vrouw met wat atributen te prevelen. We mogen daar geen foto’s van maken want daar zijn ze niet op gesteld. Ze draaien heel snel hun hoofd om als iemand het toch probeert. Wij wisten dit al dus ook niet geprobeerd. Je moet hen wel respecteren. Erg leuk om te zien die hogans met de inrichting erbij.

Enkele films die in Monument Valley zijn opgenomen zijn de door John Ford geregisseerde film ‘Stagecoach’ uit 1939 met John Wayne in de hoofdrol, Sergio Leone's ‘Once Upon A Time In The West’ en Clint Eastwoods ‘The Eiger Sanction’. Ford zou nog negen andere films in het gebied maken. Ook ‘Back to the Future III’ is hier deels opgenomen. Ook heeft Monument Valley gefigureerd in televisiefilms en -series, advertentiecampagnes (o.a. Marlboro …. Hannie rookt nog steeds niet, hahaha) en reisbrochures als hét symbool van het Westen. Goulding, dat in 1923 als handelspost werd gesticht, is het enige stadje van betekenis. Hier is het bezoekerscentrum van het Monument Valley Tribal Park gehuisvest. Het wordt beheerd door de Navajo-stam. Nog een feitje wat wel grappig is: We staan op de camping in Utah en even verder op, in Arizona, ligt het Monument Valley Navajo Tribal Park. Hemelsbreed een paar honderd meter. Genoeg gezien vandaag, we gaan eten en daarna onderuitgezakt kijken naar de zonsondergang die we mooi in beeld zien op de bergen waar we op uitkijken. De bergkammen en toppen kleuren prachtig goudkleurig, vlammend op.

Dit is geen bluf, dit is Bluff ....

maandag 16 juni 2014

Bluff

Op ons programma stond voor vandaag en morgen Canyon De Chelly gepland, maar omdat er geen camping is die je vooraf kunt reserveren besluiten we vanochtend daar niet naar toe te rijden. Tja, waar nu heen. Richting Monument Valley waar we woensdag naar toe gaan? Dus een beetje op de route daar naar toe iets vinden. Hannie ligt in bed met naast haar de laptop om iets leuks te vinden en campings op te zoeken. Waaien doet het nog steeds erg hard. Erg jammer. We komen uit op Bluff en de camping Cottonwood Campground. Wat een toeval. Die naam is exact hetzelfde als de camping in Canyon De Chelley. De camper is al weer klaar en we gaan vertrekken. We kunnen het rustig aan doen want ver rijden vanaf Mesa Verde is het niet. We komen aan op een camping waar geen tent of RV te zien is. De beheerster ziet ons en rijdt mee naar de receptie. We krijgen een plek waar volgens haar iets minder wind staat. OK, we reserveren voor 2 nachten om bij te tanken. Jeetje wat een zandstormen komen er vroeg in de middag opzetten. We zitten hier, lijkt het zo of is het zo, midden in de woestijn. De lucht is grijs van het zand en in de RV lijkt het wel alsof we op open zee varen. Niet te geloven dit. Later op de middag toch maar een stukje lopen. Zonnebrillen op tegen het zand in je ogen. Old Town bekeken met heel kleine huisjes met huifkarren, wagens, waterput, etc. Bluff is gesticht in 1880 door Mormoonse pioniers en ligt tussen de 300 foot zandstenen cliffen en de San Juan River. Het stadje was oorspronkelijk in hetzelfde patroon als andere vroegere Mormoonse stadjes, in grote vierkante blokken, gebouwd. De meeste overgebleven historische huizen zijn gebouwd tussen 1890 en 1905 en zijn Victoriaans of vernacular architectonische stijl. Erg leuk om te zien. Jammer dat het zand ons zo verschrikkelijk dwars zit. Weer terug naar de camper gelopen en na het eten eerst het woestijnzand wegspoelen onder de douche. Nu staan er 4 campers op deze kleine camping. Morgen besluiten we naar Goosenecks State Park te gaan. We kunnen niet erg ver op die weg rijden omdat het meeste dirty roads zijn of gravel waar we met een RV niet mogen komen, zoals de Valley of the Gods. Jammer want dit schijnt een erg mooie route te zijn.

=========================================================

dinsdag 17 juni 2014

Bluff

Vanochtend schijnt de zon en is de lucht weer blauw. Wat een verademing. Het waait nog steeds hard maar geen zandstormen zoals gisteren. We gaan op weg naar Goosenecks State Park. (Goosenecks betekent ganzenhalzen). Het ligt aan een diepemeander van de rivier San Juan. Deze rivier stroomt hier 8 kilometer lang door een gebied dat in vogelvlucht maar 1,6 kilometer breed is. Dit natuurfenomeen ontstond doordat miljoenen jaren geledenMonument Upwarp, deanticline die hetMonument Valley gebieddoorkruist, de San Juan dwong meanders uit te snijden die tot 300 meter diep zijn, terwijl het omringende landschap langzaam oprees. Het landschap met uitzicht ontstond doorerosievan water en wind en is een locatie voor de studie van meanders. Een meander is een lus in de loop van een natuurlijke waterloop (beek, rivier of zeestroming). Een opeenvolging van meanders vormt een meanderende rivier. Dergelijke lussen ontstaan bij rivieren of beken doordat in de buitenbocht, waar het water het snelst stroomt, grond wordt weggespoeld, terwijl aan de andere zijde grond wordt afgezet. De oever waar de grond wordt geërodeerd wordt stootoever genoemd en de oever waar materiaal wordt afgezet de glij-oever. Het verschijnsel is genoemd naar de Turkse rivier de Meander.

Eenmaal onderweg begint het nog harder te waaien en Ruud heeft moeite om de RV op de weg te houden. Eenmaal bij Goosenecks State Park aangekomen staat er zoveel wind dat Hannie moet oppassen dat ze niet vanaf het uitkijkpunt waait. De rivier de San Juan is niet erg groen zoals die normaal op foto’s staat, maar een beetje bruinig. We staan er op een tijdstip dat de zon er pal boven staat dus geen schaduwen in de bochten te zien. We hebben er foto’s gemaakt. Jammer genoeg geen groothoeklens waardoor we de rivier niet in z’n geheel met de meanders op de picture krijgen. Pech hebben dus. We hebben op weg naar hier ook al in de verte Monument Valley zien liggen waar we morgen naar toe gaan. Het schijnt daar ook zo te waaien. We rijden terug naar de camping en na het eten zitten we wederom in een zandbak. De lucht wordt al grauwer qua kleur ….. echt woestijn hier met heuse zandstormen. Al dagen hebben we wind en vanaf Moab maar sporadisch een blauwe lucht gezien. Misschien is dit heel normaal hier maar wij vinden er geen bal aan. Vanmiddag heeft Hannie nog wat shirts gewassen en die hingen aan de lijn te drogen. Was zo gebeurd met die harde wind. En eenmaal droog, goed uitkloppen om het zand en blaadjes er uit te wapperen. We hopen niet dat we dit zo de komende dagen houden.

Hier nog een klein stukje historie (heb geen tijd en zin om het te vertalen):

Under the direction of John Taylor, Silas S. Smith and Danish settler Jens Nielson led about 230 Mormons on expedition to start a farming community in southeastern Utah. After forging about 200 miles (320 kilometers) of their own trail over difficult terrain, the settlers arrived on the site of Bluff in April 1880. (The trail followed went over and down the "Hole In the Rock", which now opens into one of the tributaries of Lake Powell.) The town’s population had declined to seventy by 1930 but rebounded during a uranium prospecting boom in the 1950s. With the uranium decline in the 1970s Bluff again declined and now remains a small town with about 300 residents.

Een rondje cultuur vandaag ...Indiaanse monumenten ... !

zondag 15 juni 2014

Van Moab naar Mesa Verde

Rond kwart over acht rijden we weg van de camping. Niet echt een mooi RV Park, maar je kan het niet altijd zo goed treffen. Toiletgebouwen waren toch wel wat smerig, maar de plek zelf was wel een aanrader (plek FH05) waar we een mooi uitzicht op een heel lange bergkam (mijlen lang) hadden. Nog zo’n 50 miles op de Highway 191-S rijden voor we eraf gaan. Links zien we een sign op een berg met vette witte letters “Hole ’N The Rock” en we willen dat gat op de picture zetten. Bocht omgelopen, maar niks te zien. Het hekwerk was dicht dus daar konden we ook niks mee. Helaas zijn we dus voor nop uit de RV gestapt en de foto van die tekst op de berg is eigenlijk ook een overbodig iets geweest. We vinden het trouwens jammer dat die tekst er zo groot opstaat op de prachtig rood gekleurde rots, verpest echt het uitzicht en vraag me af of dat ooit nog verwijderd kan worden. We komen voorbij Looking Glass Rock en Wilson Arch ….mooi … en kan net op tijd mijn fototoestel instellen om ze er beiden op te zetten (vanuit de RV). Fijn dat dat zo goed gelukt is. Verderop ligt de Church Rock, het valt me op dat sommige namen van rotsen wel erg veel voor komen. We doorkruisen Lisbon Valley. Het lijkt hier wel op een prairie. Rechts van ons ligt Canyonlands NP. Dit schijnt ook een prachtig park te zijn. Na Monticello rijden we door de Montezuma Canyon. We zien tamme lama’s in een tuin liggen … ze zijn nu al lui en het is pas vroeg in de ochtend. Ben eigenlijk benieuwd in wat voor een toestand ze tegen de avond zijn … , hahaha! De begroeiing heeft weer diverse kleuren groen, en we stijgen en dalen weer regelmatig. Bergen zien we alleen aan de linker en dan weer aan de rechterzijde. Heel vreemde gewaarwording. We gaan richting Cortez en om 10.20 uur verlaten we Utah en rijden de staat Colorado binnen. Uitgestrekte grasvelden …kilometers ….. heuvel op heuvel af. Het is hier echt niemandsland …. Heel af en toe een huisje …. Echt geen last van de buren, hihihi! Zou niks voor ons zijn zo eenzaam en verlaten. We komen zeer regelmatig fietsers tegen en auto’s die racefietsen achterop hebben. Het zouden best wel eens verversingsposten kunnen zijn. Is misschien een estafette tour voor een goed doel? Langs de kant gestopt voor een bakkie koffie (makkelijk als je je eigen keuken bij je hebt) met een muesli reep erbij voor de nodige energie. Veel water blijven drinken. Nog 33 miles naar Cortez. Allemaal huisjes en schuurtjes gebouwd grotendeels met golfplaten. Ben benieuwd hoeveel asbest er hier her en der verspreidt ligt of in de bodem zit. Het besproeien van het land gaat hier via heel grote ijzeren wielen verbonden met een stangen met sproeiers waar water uitkomt. Die rollen ze dan over het land. Ziet er grappig uit en vernuftig uit. In de verte zien we al een lange tijd bergen liggen met sneeuw erop. Ook steeds meer bergen wat dichterbij, een mooie overlook zo. Af en toe een poel of kreek met helder blauw water. Om half 1 komen we op “Morefield Campground” aan. Het ligt 4 mijl in het NP Mesa Verde. We besluiten eerst te gaan lunchen en daarna het park te gaan bezichtigen met de RV. Vandaag staat in het teken van cultuur en niet zozeer natuur. We zien wel veel onderweg qua natuur, maar we gaan naar de nog overgebleven grotwoningen van indianen in Mesa Verde NP. We rijden langs de Nort Rim. Prachtig wisselend landschap van rotsen maar ook heel veel groen van bomen, struiken en bloeiende planten. Heel bochtige weggetjes, smal en veel klimwerk … maar dat is juist leuk. We nemen eerst alle uitkijkpunten op de heenweg om die te gaan bekijken om uiteindelijk uit te komen bij Spruce Tree House. Zo zien we de Montezuma Valley Overlook, Park Point Overlook, Geologic Overlook (met prachtige rotswanden), The Far View Sites met de Far View House. De bouwwerken hier moeten uit twee of drie verdiepingen hebben bestaan. Er zijn 40 kamers op de begane grond gevonden, en 5 kivas. Het Far View House is bewoond geweest van 1100 tot 1300. Wat vooral opvalt is dat de kamers erg groot zijn, heel recht en gelijkmatig. De kivas vertonen in bouwstijl opmerkelijke overeenkomsten met kivas die gevonden zijn in het noordwesten van New Mexico. Archeologen veronderstellen dat de bewoners van Mesa Verde handelden en ook kennis uitwisselden met de bewoners van het aldaar gelegen Chaco Canyon. Daarna komen we langs/bij de Cedar Tree Tower. De meeste torens zijn gebouwd in de Classic Periode (van 1100 tot 1300), en vrijwel altijd in combinatie met een kiva. Allemaal even imposant om te zien. Hierna komen we aan bij Spruce Tree House. Dit is de op twee na grootste Cliff Dwelling van Mesa Verde. Het is gebouwd tussen 1200 en 1276, en het heeft 114 kamers en 8 kivas (voor spiritueel gebruik). De grot waarin Spruce Tree House ligt is maximaal 66 meter breed en 27 meter diep. Er hebben hier ongeveer 125 tot 150 mensen geleefd. Vanwege de zeer beschermde ligging is de bebouwing hier in heel goede staat gebleven, er is niet veel restauratie nodig geweest. Wetenschappers hebben ook veel kunnen afleiden uit de afvalberg die is ontstaan doordat de bewoners hun afval over de rand naar beneden hebben gegooid. De woningen die in de grotten werden gemaakt, worden 'Cliff Dwellings' genoemd. De Indianen maakten vooral gebruik van grotten, die naar het zuid-zuidwesten waren gericht. De Cliff Dwellings variëren in grootte van 1-kamer woningen tot dorpen met meer dan 200 kamers. We lopen naar beneden om daar de oude huisjes te gaan bekijken. De huisjes hebben pitfires met rookkanalen en bovenaan roosters voor de afvoer van rook. Voor sommige raampjes zit bovenin nog een houten paal (horizontaal) waar de indianen een “gordijn” voor konden hangen (net als bij ons een soort van een rolgordijn). Geweldig al die details. De huisjes zijn op de meeste plaatsen weggesleten qua hoogte want ze sluiten niet meer aan de cliff dwellings (rots overkapping). Op sommige punten nog wel en dan zie je goed het verschil. Dan zien we ook 3 stenen naast elkaar liggen. Die schijnen gebruikt te zijn door de vrouwen die daar het koren/graan dorsten/maalden.

We gaan nu de Mesa Top Loop volgen (10 km.) . Vanaf de weg kan je diverse pithouses en Cliff Dwellings zien. Op vijf van de stopplaatsen staan exposities die de ontwikkeling volgen van de Basketmakers tot aan de Classic Pueblo periode. We zien o.a. een 'early pithouse' , het punt waar je uitkijkt op de Cliff Dwelling “Square Tower House”, met 80 kamers. Het dorpje dankt z'n naam aan de hoogste toren van het park: dit gebouw telt vier verdiepingen en is acht meter hoog. Vier 'late pithouses', enkele pithouses met de naam 'Pueblo Ruins'. Sunset Point, met in de verte uitzicht op de Cliff Dwelling “Sunset House”. Een uitzichtpunt op “Oak Tree House” (ruim 50 kamers en 6 kivas) en een uitkijk op “New Fire House” (20 kamers en 3 kivas, gebouwd op twee verschillende richels die door middel van een ladder met elkaar verbonden waren) en via een zijweggetje het uitzicht op de grootste Cliff Dwelling “Cliff Palace”. We stappen ook uit bij Sun Point View. Van daaruit zien we “Balcony House” in de verte liggen. Balcony House, met 45 kamers en 2 kivas, was een van de best verdedigbare plekken in Mesa Verde. Dit omdat er maar één toegangsweg was, die eenvoudig kon worden bewaakt. Aan de noordzijde van het dorp is een muur van 1 meter hoogte gebouwd, waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat kleine kinderen niet over de rand konden vallen. Aan de zuidzijde zijn geen bewijzen van een dergelijke muur gevonden. Omdat Balcony House naar het oosten is gericht, hebben de bewoners maar weinig profijt van de winterzon gehad. Het dorp ligt gedurende een groot deel van de dag in de schaduw. Het moet hier tijdens de wintermaanden dan ook erg koud zijn geweest. Er zijn veel bewijzen gevonden dat hier veel vuren werden gestookt. Er zijn nog resten brandhout gevonden, waarvan de jongste dateert van 1278. Dit zou het jaar kunnen zijn waarin Balcony House werd verlaten.

Weer teruggereden naar de camping waar we onderweg heel kale bomen zien. Ze branden daar om de zoveel jaar bewust de bomen kaal. Wat is dit een leuk park om te zien. En ook zo onverwacht hele stukken groen. Om 6 uur waren we weer terug op de campgound en heeft Ruud de RV geïnstalleerd en ben ik begonnen aan het eten. Voor, achter en naast onze RV lopen de herten te grazen. Totaal niet schrikkerig. Cool om te zien. Leuk voor op de foto. Vanavond moet weer alle voedsel in de RV opgeborgen worden en het afval in andere bakken worden gedumpt vanwege de beren. Hier geen bear lockers. Wat een prachtige weer onverwachte dag. We zijn er af en toe stil van als we eraan terugdenken wat we hebben gezien.

Korte geschiedenis over de Indiaanse monumenten (ruines):

Er zijn in Arizona en de omringende staten veel oude Indiaanse ruïnes aangetroffen, die tot een National Monument zijn benoemd. "Ancient Pueblo Peoples" ("Oude Pueblovolkeren") waren volkeren in een oude Indiaanse cultuur die in het huidige Four Corners gebied woonden. Dit is in het zuiden van Utah, noordoostelijk Arizona, het noorden van New Mexico en het zuidwesten van Colorado. Deze volkeren werden ook Anasazi genoemd. Het woord Anasazi is Navajo voor "Ancient Ones" of "Oude Vijand". Het is niet duidelijk wanneer deze cultuur ontstaan is, maar de huidige consensus is dat deze lijkt te zijn ontstaan rond de 12e eeuw voor Christus. Het woord Anasazi wordt door de Navajo zelf niet gebruikt voor hun voorouders. De cultuur verdween rond de 15e eeuw en is opgegaan in andere stammen.

Het terrein in deze uitgestrekte regio varieert sterk. De plateauregio's hebben grote hoogten variërend van 1.500 tot 2.600 meter. In gebieden waar zandsteen- of kalksteenlagen aanwezig zijn, bedekken deze de makkelijker en sneller eroderende lagen. Hierdoor zijn overhangende rotsen gevormd. De Ancient Pueblo Peoples gebruikte zulke grotten voor schuilplaatsen en bouwplaatsen. Deze oude volkeren hadden gemeenschappelijke huizen, ook wel pueblos genoemd. Ook woonden ze in rotswoningen. De pueblos en rotswoningen waren zo ontworpen dat ze alleen toegankelijk waren met ladders die tijdens vijandelijke aanvallen naar boven getild konden worden.

De naam Pueblo is bedacht door de Spaanse ontdekkingsreizigers, vanwege de specifieke stijl van bouwen. Het betekent "dorp" in het Spaans. De Ancient Pueblo Peoples waren een van de vier belangrijkste prehistorische culturen die er in het Amerikaanse zuidwesten geweest zijn, soms aangeduid als Oasisamerica. De anderen zijn de Mogollon, Hohokam en Patayan.

De Ancient Pueblo cultuur is misschien het best bekend geworden door de stenen en adobe woningen gebouwd langs rotswanden. Adobe structuren zijn gebouwd met bakstenen gemaakt van zand, klei en water, met wat vezelig of organisch materiaal, gevormd met behulp van frames en gedroogd in de zon. De best bewaarde voorbeelden van de steen en adobe woningen zijn in de Nationale Parken, zoals o.a. in Mesa Verde National Park (Colorado), Aztec Ruins National Monument (New Mexico) en Canyon de Chelly National Monument (Arizona).

Deze dorpen, de zogenaamde pueblos, waren vaak alleen toegankelijk met een touw of door de rotsen te beklimmen. De eerste Ancient Pueblo huizen en dorpen waren gebaseerd op het put-huis (een huis dat half in een afgraving in de grond gebouwd is, in het Engels een pithouse). In de loop van de tijd ontstonden grote complexen, bekend als "Grote Huizen". Er is een aantal essentiële kenmerken. Meest duidelijk is hun enorme bulk. Complexen bouwwerken hebben soms honderden kamers elk. Individuele kamers waren groot in omvang, met hogere plafonds dan in pueblos van voorgaande perioden. In de grote huizen was in het midden een plein. Dit plein was bijna altijd omringd met bouwwerken van afgegrendelde kamers of hoge muren. De huizen waren vaak vier of vijf verdiepingen hoog, met uitzicht op het plein. Al deze indianen woningen zijn rond 1400 - 1500 verlaten, met nog onbekende oorzaak. In documentatie wordt gespeculeerd over droge periodes en over indianenoorlogen, maar vooralsnog is dit niet definitief. De Hopi en Navajo die hier momenteel leven hebben kenmerken van deze oude volken.

Moab en Delicate Arch

zaterdag 14 juni 2014

Moab

Vanochtend om half 9 vertrokken. Net voor we wegreden schoot er een konijntje achter ons langs met een wit kontje , so cute! We gaan de Delicate Arch bezichtigen. Helaas is het bewolkt en ik voel me ook niet zo heel erg lekker. Dus zo'n lange tocht lopen (zo'n 6 km heen en ook weer terug) gaan we maar niet doen. De Arches zijn op z’n mooist om te zien als er een blauwe lucht met eventueel een paar witte wolkjes door de boog te zien is. Dat zit er dus niet in vandaag. We besluiten bij Wolf Ranch naar de Lower en de Upper Delicate Arch Viewpoints te rijden en daar een stukje te lopen. We zien de Arch in de verte en het is grijs en grauw jammer genoeg. Wel zien we bij de boog in de verte, als we inzoomen met het fototoestel, stipjes van mensen die er lopen. Het moet een geweldige ervaring zijn om daar te staan aan de voet van Delicate Arch. Helaas voor ons ….. het zit er niet in! We gaan nu echt het park uit (onderwijl nog een formatie gezien die op een olifant lijkt) en gaan rondkijken in Moab. Hebben diverse winkels gezien waar ze sieraden verkopen die door Native Americans zijn gemaakt. Door o.a. de Hopi indianen en de Navajo indianen handgemaakt. Prachtige kleuren, sommige stenen zijn van Turquoise, maar niet alles komt uit America qua stenen wat er is gebruikt. Ik ben op zoek naar de echte, die hier zijn gevonden en geslepen door de indianen zelf!!!! Andere stenen die zijn verwerkt komen uit o.a. Zuid Afrika … die wil ik dus niet. Heb een hanger gezien die ik erg mooi vind … met een eigen verhaal. Duur…. morgenochtend besluit ik of ik die ga kopen van het geld wat ik nog op mijn verjaardag heb gekregen. Nu boodschappen doen voor de aankomende dagen. We gaan nu echt naar ”reservaten” van de indianen. We hebben een andere camping voor de nacht geboekt in Moab na 2 dagen op Devils Campground te hebben gestaan: Pack Creek Campground. Even schrikken toen we er naartoe reden. Wat een aftands gebied, wat een verwaarloosde zooi. We reden naar de receptie met de moed in de schoenen. Bij het inchecken werden we geholpen door een wat oudere zeer vriendelijke en behulpzame vrouw en daarna reden we naar onze plek. Wat we daar zien …. niks geen rotzooi maar een grote prima plek. Veel trailers van mensen die hier permanent wonen, maar die zie je niet overdag en die stonden ook in een andere “loop” zodat je daar niet echt erg in hebt. Denk dat we er met hooguit 4 RV’s stonden. Vanmiddag de was gedaan en gedroogd in de machine hier op de camping, dus alles is weer schoon voor de komende 2 weken. Morgen een lange tocht. Vanavond de fire pit weer aan. Het begint nu aardig koud te worden. Vesten aan en een drankje erbij. (Ik kan dit helaas weer niet versturen omdat er maar sporadisch internetverbinding is).

Wat zijn die bogen en rotsformaties in Arches National Park mooi!

vrijdag 13 juni 2014

Arches NP

Vandaag de hele dag doorgebracht in het park. Er is zoveel te zien. We beginnen ’s ochtends bij de Skyline Arch die op de camping zelf staat. Dan lopen we een pad af naar de Tunnel Arch waar aan de rechterkant al een gat in wording is. Duurt nog duizenden jaren eer er een echt groot gat of een arch zal verschijnen. Op de route ligt ook de Pine Tree Arch met een leuk uitzicht als je door de arch heenkijkt. We komen steeds dichter bij Landscape Arch. Wat eerst nog een nauwelijks goed te onderscheiden boog is verandert de aanblik snel. De opening wordt steeds groter en we zien steeds meer blauwe lucht tussen de boog en de grond. Aan de rechterkant van deze zeer brede en van boven heel dunne boog is op 1 september 1991 een stuk afgebroken. De mensen die er toen liepen hebben kunnen schuilen en hebben het ook overleefd. Een verhaaltje met foto uit 1958 staat op een bord vlakbij de Arch. Daar staat ook een foto op van het moment dat het gedeelte losliet. Een toevalstreffer dat dat is vastgelegd. Heel indrukwekkend. Maar wat een wind staat hier in het park. Je wordt gezandstraald, overal zit nu zand, ogen, neus, kleding, lijf, schoenen. We gaan weer terug na nog meer foto’s te hebben gemaakt. Eerst eten en wat later op de middag gaan we naar het beginpunt van het Park (dus weer naar beneden met de RV) om vandaaruit de viewpoints te gaan bekijken (alle parkeerplekken liggen aan de andere kant van de weg nl. dus voor fotograferen en uitzichten is het makkelijkst om zo de route weer naar boven te rijden. We beginnen bij La Sal Mountains Viewpoint (die we al eerder zagen met sneeuw erop) We komen onderweg bij Courthouse Towers View Point de Three Gossips (de roddeltantes), The Organ, de Tower of Babel, The Sheep Rock tegen. Daarna komen we langs de Petrified Dunes, dat zijn versteende zandduinen. Heel apart om te zien in dit landschap wat overwegend donkerrode rotsformaties en boulders heeft. Verderop zien we Balanced Rock en ook veel pinnacles. Bij Panorama Point hebben we een prachtig uitzicht over de vallei en kijken erg ver weg waar we weer bergen zien liggen (Colorado). Weer in de RV (wat is het heet hier) gaan we naar Sand Dune Arch en Broken Arch en dan zijn we weer terug bij de camping. Wat een schitterende tocht … ! We hopen dat de foto’s ook mooi zijn geworden. Op de camping blijft het maar waaien en na het hout in de fire pit te hebben aangestoken vliegen de vonken allerlei kanten op, ook in de beplanting. Dat willen we niet. Stel je voor dat het gaat fikken ….. uit dat ding. Veel water erop! De camper zwiept ook alle kanten op. Niet echt ideaal. Morgen alweer weg hier op naar een camping in Moab zelf. Beetje jammer van deze laatste avond hier. Maar we gaan vrolijk verder de komende dagen!

Achtergrond info over Arches NP:

300 miljoen jaar geleden bevond zich in dit gebied een zee; het water droogde op en er bleef een dikke laag zout over. Dit zout werd later bedekt door diverse lagen zand die hier door de wind naartoe werden gebracht. De onderste lagen zand versteenden; we kennen de op deze manier gevormde rotslaag nu onder de naam Entrada Sandstone. De zoutlagen konden het gewicht niet langer aan, en werden van onder de rotslaag vandaan geperst. Door de krachten die hiermee gepaard gingen, ontstonden lange parallel aan elkaar gelegen barsten in het Entrada Sandstone. Allerlei eroderende krachten kregen nu vrij spel: water, ijs, wind, kou en hitte slepen de barsten steeds verder uit; hier en daar ontstonden uithollingen in de steeds dunner wordende richels van het Entrada Sandstone. Die uithollingen werden steeds verder uitgeslepen, waardoor op veel plaatsen openingen ontstonden. Op deze manier hebben zich in dit gebied meer dan 2000 bogen gevormd. Een opening wordt als boog gezien als de overspanning minstens 90 centimeter (3 feet) breed is; de hoogte is niet van belang. De grootste boog in het park, Landscape Arch, heeft een overspanning van 93 meter.

Rode rotsen, prachtige bogen, grillige vormen: Arches National Park lijkt op een door architecten nauwkeurig uitgedachte droomplek. Nergens ter wereld liggen zoveel natuurlijk gevormde bogen zo dicht bij elkaar. In Arches vind je meer dan 2.000 exemplaren, in alle soorten en maten. De bekendste bezienswaardigheden van het park zijn de Delicate Arch, de Balanced Rock en de Landscape Arch.

Arches National Park werd door veel filmmakers gekozen als het decor voor hun western films. Zo werden onder andere Once Upon a Time in the West, Thelma and Louise en Indiana Jones and the Last Crusade hier opgenomen.

Boosaardige kabouters en indrukwekkende bogen!

donderdag 12 juni 2014

Door Capitol Reef NP naar Arches via Goblin Valley State Park

Vanochtend net voor vertrek hebben we de muffins opgehaald … die ruiken lekker. We besluiten er eerst eentje te nemen als ontbijt. Verschillende smaakjes hebben we gekozen. Heerlijk! Al snel rijden we het National Park in. Helaas kan ik geen foto’s maken omdat bijna alle mooie bergen aan de linkerkant van de weg liggen en er bijna geen parkeerplekken zijn om even langs de kant van de weg te stoppen om foto’s te maken en vooral te genieten van het afwisselende landschap. Hele hoge rode kliffen … en natuurlijk is dit ook ontstaan in de prehistorie. We zien eerst de heuvelrug van Waterpocket Fold, wat een pracht en kort daarna de Chimney Rock (lijkt op een schoorsteen), de Twin Rocks, Flute Walk en The Castle. Eindelijk dan toch een stopplaatsje gevonden bij een enorme hoge rotswand waar Petroglyphen, dat zijn rotstekeningen die ooit door de Fremont indianen gemaakt zijn. Erg mooi om te zien van zo dichtbij. De “zandgordijnen“ die erg dun zijn door afslijting van wind en regen, zo fragiel. Nog een flinke storm en dan vallen ze om lijkt het. Ooit is hier een woestijn geweest waar in de poeltjes amfibieën en reptielen hebben geleefd. Het zand is door erosie versteend en daardoor krijg je dus de rode kliffen. We rijden langs de Fremont River. In het begin was het park zo mooi rood maar nu wordt het al grijzer. Een versteende woestijn met puntige versteende zandbergen. Afgewisseld door een deel wat net lijkt op een maanlandschap, maar ook dit is heel speciaal om te zien. Grijs en grauw. Daarna zien we weer ronde witte bergen met roze strepen die horizontaal lopen. Fenomenaal dit landschap. We zijn al een tijdje het park uit, maar hebben het bord gemist. Plots steekt er een kalkoen met een aantal jonkies de weg over. Op de rem, want een chipmunk hebben we ook al geplet en we willen niet meer lijkjes achterlaten. Is wel koddig om te zien hoe ze oversteken al waggelend achter moeders aan. De bergen lijken de structuur en kleur van de grijze huid van olifanten te hebben. Na het “grijze” gedeelte wordt het landschap wat groener. Wat een prachtig park, ook het deel dat we na het verlaten van Capitol Reef NP hebben gezien door de tegenstellingen in vorm , kleur en structuur. Bij Hanksville gaan we linksaf om op de 24-E te blijven. We steken de Dirty Devil River over. Een klein vliegveldje links en weer een mooi uitzicht op de bergen en rotsen zoals in Capitol Reef. Elk park lijkt z’n eigen kenmerken/eigenaardigheden te hebben. Nou ja … lijkt? Het is zo! We stoppen op een plek waar we uitzicht hebben op verschillende bergen waarvan de namen op een kaart zijn aangegeven: De Henry Mountain, Boulder Mountain, Factory Mountain, Thousand Lakes Mountain, Brigham Butte, Gilson Butte en Temple Mountain. Wat een schitterend vergezicht!

We gaan weer verder en slaan af naar het Goblin Valley State Park. Een wel heel smalle weg waar je liever geen tegenliggers wil hebben. Dit park valt niet onder de Nationale parken dus we moeten hier apart entreegeld voor betalen. In dit parkje heb je ook uitzicht op de Temple Mountain die 6673 ft hoog is. En The Castle, die je overigens veel vaker qua naam tegenkomt. Goblin Valley is een klein State Park, dat ongeveer 2 mijl lang en 1 mijl breed is. In de vallei staan duizenden wonderlijk gevormde rotsfiguren, de meesten zijn niet meer dan 2 of 3 meter hoog. In 1949 heeft de vallei de naam Mushroom Valley gekregen, omdat veel van de rotsfiguren gelijkenis vertonen met paddestoelen. Later werd de naam veranderd in Goblin Valley. Ook dat is een goed gekozen naam omdat je met gemak een heel leger boosaardige kabouters in de rotsfiguren kan zien. De Goblins hebben, net als de ondergrond, allemaal dezelfde chocoladebruine kleur. Planten kunnen in deze droge, warme omgeving maar nauwelijks overleven. Zodra we voorbij de ingang zijn zien we 3 grote lange figuren die lijken op de Three Gossips ( de drie roddeltantes). Die vind je naar mijn weten wel in Arches maar misschien hebben ze hier wel dezelfde naam als daar. Met wat fantasie zie je in heel veel formaties de vreemdste/leuke figuren. Zo zie ik een aantal dolfijnen die omhoog uit het water lijken te komen, een olifant, kabouters, paddenstoelen te over. Je kunt erop klimmen, eronder staan of liggen of er gewoon langs wandelen, het is net een doolhof! Boven waar we de camper hebben staan gaan we lunchen bij een overdekt terras waar je uitkijkt op de goblins. Lekkere koele bries in tegenstelling met de hitte beneden tussen de goblins. Het is niet het meest gunstige tijdstip van de dag voor foto’s omdat de zon fel en loodrecht boven de formaties staat, maar het is erg leuk om het gezien te hebben. Echt de moeite waard om daarvoor een stukje om te rijden.

We vervolgen onze weg via de Highway 24-E en slaan rechtsaf de I-70 richting Green River … wat een uitzichten/vergezichten …. We raken er niet op uitgekeken. We vinden bijna alles even mooi en telkens zeer verrassend om te zien. We komen bij het Green River State Park maar die slaan we over omdat we door moeten naar Arches. We kunnen natuurlijk niet alles bekijken wat we onderweg tegenkomen, al is dat wel eens moeilijk. Je wilt eigenlijk bijna alles op de foto vastleggen. Inmiddels hebben we na aankomst in SF en 10 dagen onderweg met de camper, samen al bijna 1000 foto’s gemaakt. Eerst de bergschoenen uit, want die heb ik nog steeds aan en heel hete voeten. Wat een verademing … lekker met m'n blote voeten in de RV met de koude bries van de airco erop. We steken de Green River over die erg breed is en het water staat hoog. Grote groene weilanden. Plots bij Floy duikt er een berg op …. Het lijkt wel een slagschip, formaat van tig keer de Titanic, huge! Nu verder via Highway 191-S langs Arches NP. In de verte zien we de La Sal Mountains, op de grens van Colorado liggen. Op de toppen ligt sneeuw. Die gaan we wel vastleggen op de picture als we in het park zelf zijn. Nu eerst naar Moab om boodschappen te doen. Is een stukje verder dan de ingang van het Park zelf waar onze camping is. Bij Moab Airport kun je helicoptervluchten boeken. Na boodschappen te hebben gedaan bij de City Market met een kortingspas gaan we richting camping. Deze camping, “Devils Garden Campground”, ligt in Arches NP helemaal aan het eind (dus in het noorden van het park. Zo’n 20 mijl vanaf de ingang. Het begint hard te regenen. Dit hebben we nog niet tijdens onze rondreis meegemaakt. Maar eenmaal op weg via een kronkelend steil pad omhoog/naar beneden en weer omhoog met haarspeldbochten (leuk met tegenliggers) wordt het al weer droog en komen we aan bij de camping. We hebben al gereserveerd en onze plek is aangegeven met onze naam erop (site 016). Het is een heel kleine camping met maar 58 plaatsen. Geen electra, water, tappunten voor de RV, etc. maar wel een primitief toiletgebouwtje. Dus echt kamperen in de wildernis. Geweldig. Het is volle maan vanavond en we staan midden tussen de arches en boulders. Wat een prachtige plek … elke plek heeft trouwens een geweldig uitzicht. Nog wat foto’s gemaakt na het eten van prachtige heel smalle uitgesleten rotsformaties die op rij liggen naast elkaar. Mooi met de ondergaande zon. Daarna het hout aangestoken in de fire pit en genieten van de sterrenhemel. Moe ons bed in na zoveel indrukken van vandaag.

Naar o.a. de bergkammen van Capitol Reef

woensdag 11 juni 2014

Van Bryce Canyon naar Capitol Reef

Blij dat we eergisteren avond al naar Bryce Point zijn geweest om de hoodoos te fotograferen. Gisteren wat later in de middag trok het steeds verder dicht en waren de kleuren niet echt warm meer om te zien. Mazzel voor ons dus! Wederom vroeg wakker vanmorgen en vertrokken om 8 uur. We besluiten via de Highway 22-N en de Highway 62-N naar Capitol Reef te rijden en niet via de 12 (dat is een erg mooie weg, maar wie weet wat dit te bieden heeft). Het is zonnig als we vertrekken maar al snel komen er meer wolken. De weg is zo slecht dat we in de stoelen een gratis massage krijgen. We hebben nog geen tegenligger gezien en ik besluit te gaan turven. Het is zo verlaten in dit stukje niemandsland. Er is zelfs nog geen huis te zien. De strepen op de weg zijn er in de loop van de tijd bijna afgesleten, geen verlichting. We vragen ons af hoe dit er bij nacht uit zal zien … veel sterren …. Er is hier nl. totaal geen lichtvervuiling. Maar daar gaan we niet op wachten … we willen Capitol Reef zien. Een aantal koeien steekt plotseling de weg over en we gaan op de rem. Ze nemen er de tijd voor en daarna “rennen” ze de heuvels op naast ons … fun ! Struiken en op de achtergrond bergen en in de groene weilanden grazen koeien en kalfjes. Ineens een grote boog aan de zijkant van de weg met de tekst “Sweetwater Ranch”. Dit doet ons denken aan western films. Wat een stilte heerst hier met alleen het geluid van krekels als we buiten de RV zijn. We zien een paarden ranch … de paarden lopen verderop te grazen in de wei. De lange heuvelachtige weg verandert in een heel smalle zeer bochtige weg met rotswanden aan beide zijden. Helaas kwam er een chipmunk voor onze wielen en die hebben we geplet, sorry chipmunk! Een overstekend konijn heeft de camper gelukkig wel overleefd. We rijden langs een rivier … koeien …. heel veel koeien, zwart, bruin, gelig, creme wit. Welgeteld hebben we 5 tegenliggers gehad op de Highway 22–N (44 mijl tot Otter Creek). Voor we afslaan naar de UT 62-N zien we Otter Creek State Park al liggen. We komen in de bewoonde wereld, een aantal huizen én strepen op de weg! We zien het Otter Creek RV park met het meer. Een “antieke” bezinepomp die nog steeds gebruikt wordt, oude auto’s…, zo leuk om die te fotograferen net als de houten krotten die voor opslag of wonen gebruikt worden. Ook langs Greenwitch hetzelfde laken een pak. We slaan af naar de UT 24 E en komen langs Fish Lake maar zien ook de reusachtige berg Fish Lake Hightop 11663 ft. liggen. We gaan de weg af om koffie te zetten. Daar staat ook een RV en een wat ouder Hollands echtpaar zit bij een tafeltje ook koffie te drinken. We beginnen te praten met hen en zij komen vanaf het Yellowstone Park en in Salt Lake City is het erg slecht weer geweest. Tornado’s, etc. Dus ze hebben er niet zo’n leuke rit opzitten. Zo’n drie kwartier heel gezellig met hen zitten te kletsen, maar we moeten nu echt door. Het is hier ook bewolkt en we vrezen dat het niet zo’n mooie dag zal worden om foto’s van de bergkammen te gaan maken. Op de camping “1000 Lakes RV Park” in Torrey net vóór de ingang van het NP aangekomen hebben we ingecheckt en muffins, die ze hier zelf bakken, besteld voor morgenochtend. Het ziet er nu dreigend uit en je hoort het gerommel van onweer. Na het eten begint het ook te regenen. We hopen dat het snel zal overwaaien zodat we morgen als we het Capitol Reef NP doorkruisen richting Arches nog mooie uitzichten op dit typische landschap hebben. Dus nu geen ondergaande zon op de bergen. We hebben wel een plek (site 49) met een schitterend uitzicht op de bergkammen. Tijd om de camper eens schoon te maken na al het stof van Bryce. Het begint nu toch op te klaren en de zon zal denken we vanavond de rotsen mooi gaan opkleuren. Vanavond eten we gebakken aardappeltjes met op z’n Amerikaans kingsize hamburgers en gemengde sla.

Aangezien we hier internet hebben ben ik nu bezig met ons blog bij te werken en een aantal foto’s te uploaden zodat jullie ook de natuur van Zion en Bryce kunnen zien. Het loaden van de foto’s gaat erg langzaam, zo’n 2 per half uur. Maar alles beter dan gisteren want dat was echt droevig. Morgen groots boodschappen inslaan want de aankomende 2 dagen staan we op een camping zonder enige luxe, ver weg in het park, geen winkel in de buurt en ook geen wifi, dus we laten weer van ons horen op 14 of 15 juni. Tot dan!

Achtergrond info over Capitol Reef:

Torens, koepels, bogen en hoge kliffen in uiteenlopende kleuren: Dit park is beroemd door zijn kleurrijke zandstenen rotsen in allerlei bijzondere vormen. Daarnaast vind je er verlaten en weer gerestaureerde Mormoonse nederzetting en de prehistorische Petrogliefen van de Fremont Culture Indianen!

Het langgerekte Capitol Reef National Park bestaat uit twee delen. In het noorden ligt Cathedral Valley, een woestijnlandschap met daarin hoog uitstekende zandstenen rotsen die door hun vorm aan kathedralen doen denken. Het voornaamste geologische fenomeen in het zuiden is de Waterpocket Fold, een rechte, 160 kilometer lange plooi in de aardkorst. De immense wanden van deze plooi bestaan uit rotslagen die zijn gevormd tijdens verschillende geologische tijdperken. Die wanden zijn door krachten in de aardkorst helemaal schuin gedrukt, waardoor de verschillende rotslagen zichtbaar zijn geworden. Midden tussen de kale rotsen vind je ook nog een prachtig begroeid gebied rondom de Fremont River. Mormoonse kolonisten hebben hier vroeger een nederzetting gesticht, waar zij gewassen teelden en boomgaarden aanlegden.

Er is bewijs gevonden dat tijdens de Prehistorie langs de boorden van de Fremont River menselijke activiteit was van een volk dat men nu de Fremont noemt. Later waren het vooral de Paiute die dit gebied doorkruisten. De Dominguez-Escalante Expeditie trok in september 1776 door Utah maar van een bezoek aan dit gebied is niets genoteerd. Zeker is dat John Charles Frémont in de winter van 1853-54 deze omgeving verkende, op zoek naar een route voor treinverkeer van Kansas City naar Californië.